Η παρουσία του Ματίας Αλμέιδα στην ΑΕΚ δεν συνιστά μια ευλογία μόνον για εκείνη, αλλά συνολικά για το εγχώριο ποδόσφαιρο. Η ταπεινότητά του, ο τρόπος με τον οποίο εξηγεί ποδοσφαιρικά κάθε τι που κάνει όντας ανοιχτός και διαθέσιμος για συζήτηση, η αποφυγή δικαιολογιών και λεκτικών εντάσεων, ο σεβασμός στον αντίπαλο, είναι κάποια μόνο από τα στοιχεία που συνθέτουν ένα προφίλ μη σύνηθες και κοντινό σε όσα έχουμε συνηθίσει.

Αφού το θέλει εκείνος να μείνει για χρόνια, αυτό προφανώς επιθυμεί σφόδρα και η ΑΕΚ, το νορμάλ θα ήταν να το επιζητούν άπαντες, τουλάχιστον όλοι εκείνοι που μπορούν να δουν και έξω από το αμιγώς οπαδικό φάσμα, που χαίρονται όταν άνθρωποι οι οποίοι έχουν να διδάξουν πέραν από το αγωνιστικό σκέλος και μια ανεπτυγμένη φιλοσοφία γύρω από το άθλημα, είναι στα μέρη μας.

Όπως, επί παραδείγματι, όταν ο Ολυμπιακός είχε τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Δεν υπάρχει νοήμων φίλαθλος που να μην παραδέχθηκε ως άκρως σημαίνουσα και ξεχωριστή για την εγχώρια λίγκα, την εδώ παρουσία του. Παρατηρώντας τον, είχες πράγματα να μαθαίνεις, να αποδέχεσαι και να εκτιμάς. Σπάνια περίπτωση επίσης, ωραίος άνθρωπος.

Για τη μακρόχρονη παρουσία του Αλμέιδα στην Ελλάδα, θα έπρεπε βασικά να κόπτονται, πρώτοι απ’ όλους, οι Έλληνες ποδοσφαιριστές. Ασφαλώς δεν θα είναι εφικτό για την πλειοψηφία αυτών να συνεργαστούν μαζί του στην ΑΕΚ, όμως ο άνθρωπος δείχνει έναν δρόμο. Αυτόν της εμπιστοσύνης και της δικαιοσύνης στο εγχώριο στοιχείο.

Από τον Πήλιο, στον Τσιλούλη και σε όποιον το αξίζει

Ο Αλμέιδα δεν γνώριζε τον Σταύρο Πήλιο όταν το καλοκαίρι του 2022, ξεκινούσε το ελληνικό πρωτάθλημα. Γνώριζε ελάχιστους βασικά. Όμως μέσα από τη διαδικασία αναμόρφωσης της ΑΕΚ, είχε πάντοτε κατά νου να περνάει από κόσκινο κάθε παίκτη που αγωνίζεται στα μέρη μας και θα του έκανε εντύπωση.

Είχε και θα έχει πάντα τις κεραίες του ανοιχτές, ανεξαρτήτως ομάδων, προφίλ, ηλικιών. Μένει πρώτα σε αυτό που του αρέσει, εστιάζει εκεί και δουλεύει στο μυαλό του κάθε περίπτωση, βάσει του πως παίζει η δική του ομάδα. Ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά, έπειτα αναλόγως εισηγείται.

Ο Πήλιος του έκανε εξ αρχής πολύ καλή εντύπωση. Είδε στοιχεία που του άρεσαν πολύ. Είδε επίσης ότι ήταν άγουρος και πως η απόκτησή του, θα έπρεπε να αγκαλιαστεί από υπομονή, δουλειά και στόχευση. Επί έξι μήνες, τον προετοίμαζε. Όταν τον εμφάνισε, εν καιρώ πολύ δύσκολων αγώνων και δίχως άλλη επιλογή στη θέση του, ο Πήλιος ήταν έτοιμος. Όχι απλώς να ανταποκριθεί, αλλά να κάνει τη θέση δική του.

Η σκέψη και το κοφτερό μάτι του Αλμέιδα, δεν καθορίζονται από ηλικίες. Έτσι, από το ένα άκρο, αυτό του όχι απόλυτα έτοιμου και "ψημένου" ποδοσφαιρικά στη μεγάλη κατηγορία Πήλιου, φτάσαμε στον έναν χρόνο πριν "τριανταρίσει" Σωτήρη Τσιλούλη. Ποιος θα του έδινε, αλήθεια, την ευκαιρία να γίνει παίκτης μιας μεγάλης ομάδας πλην του Αλμέιδα; Ποιος θα έβλεπε ότι υπάρχουν πράγματα που μπορεί να προσφέρει και δεν θα κολλούσε ότι έφτασε στα 29 χρόνια του παίζοντας σε μικρομεσαίες ομάδες; Ουδείς!

Ο δρόμος της δικαιοσύνης

Ίσως, αν και δεν είναι το πιο πιθανό, η δικαιοσύνη προς τον γηγενή ποδοσφαιριστή να αποσπάσει μεγαλύτερη βαρύτητα μέσα από τον τρόπο του Αλμέιδα. Προφανώς υπάρχουν κι άλλοι σαν τον Τσιλούλη που αν και το άξιζαν να βρίσκονται στα ρόστερ μεγάλων ομάδων έστω ως βοηθητικοί, δεν πήραν ποτέ την ευκαιρία επειδή είναι Έλληνες.

Όταν ο Αλμέιδα αφίχθη στην Ελλάδα, οι συντριπτικά περισσότερο θεωρούσαν ότι ο Ρότα θα έπρεπε να φύγει από την ΑΕΚ. Και εκείνος τον έκανε βασικό, τον βοήθησε να μονιμοποιηθεί στην Εθνική Ελλάδας, έβαλε ξένες ομάδες σε διαδικασία να τον παρακολουθούν. Πόσο αλήθεια συνέβαλε ώστε ο "επικηρυγμένος" Μάνταλος να βρει το ρόλο του και να δίνει αυτά που πρέπει να περιμένουν από εκείνον, δίχως άγχος και πίεση.

Πόσες αλήθεια καραβιές ξένων που απέτυχαν, αμφιβόλου ποιότητας, μέσα από έλλειψη γνώσης και σωστής παρακολούθησης των ομάδων όσον αφορά στην επιλογή τους, έλαβαν υπέρογκα ποσά και έκαναν μια τρύπα στο νερό; Πολλοί!

Να, κάτι πρόχειρο που μου έρχεται τώρα, πόσο χειρότερος θα ήταν για παράδειγμα ο Τσοκάνης όταν η ΑΕΚ έδινε 700 χιλιάρικα στον Λε Ταλέκ και μετά από 2-3 μήνες χτυπούσε το κεφάλι της στον τοίχο προσπαθώντας να απαγκιστρωθεί από το κλειστό και μακρόχρονο συμβόλαιό του; Ποιος όμως θα τολμούσε να φέρει τον κάθε Τσοκάνη στην ΑΕΚ; Ουδείς!

Ο Αλμέιδα θα το έκανε! Αν το πίστευε, θα προχωρούσε και δεν θα κώλωνε. Δείχνει έναν δρόμο, ανοίγει μια προοπτική. Μακάρι να τον ακολουθήσουν και άλλοι, ίσως να κρύβεται χρυσός κάτω από πέτρες που αρνούμαστε να σηκώσουμε. Ας το σκεφτόμαστε και αυτό…