Επί δύο ολόκληρες σεζόν, ο Ματίας Αλμέιδα επιχειρηματολογούσε -σε κάθε ευκαιρία που του παρουσιαζόταν προκειμένου να μιλήσει σχετικά- περί της μεταμόρφωσης του Λιβάι Γκαρσία σε έναν φορ εκτόξευσης σε άλλες ποδοσφαιρικές διαστάσεις, μακρινές από τις ελληνικές.

Οι εξωπραγματικές προτάσεις που ήρθαν στην ΑΕΚ για εκείνον -οι λόγοι που δεν έγιναν αποδεκτές είναι μια άλλη ιστορία και θα την αναπτύξουμε σε άλλο κεφάλαιο- καταδεικνύουν ότι ο Αργεντινός είχε δίκιο.

Ο Λιβάι ήταν πάντα ένας φορ, εγκλωβισμένος σε θέση ακραίου επιθετικού που επί της ουσίας δεν του ταίριαζε απόλυτα παρά μόνο κατά συνθήκη. Εκρηκτικός, αλτικός, ταχυδύναμος όμως όχι και αποτελεσματικός ως winger. Οι αριθμοί του στα άκρα της επίθεσης ήταν μόνιμα δυσανάλογοι με τα προσόντα του και η μετατόπισή του στην κορυφή αυτής κατέδειξε την αλήθεια.

Ήρθαν τα γκολ (1 ανά 1,8 αγώνες από εκεί που σκόραρε 1 ανά 5,5 αγώνες, σε όλη την καριέρα του) ενώ βελτιώθηκαν ακόμα και οι ασίστ του (1 ανά 4,2 αγώνες από 1 ανά 6,92 αγώνες) παρά το γεγονός ότι ο ρόλος του πλέον ήταν εντελώς διαφορετικός έχοντας ως προτεραιότητα να βρει τα αντίπαλα δίχτυα και όχι να δημιουργήσει.

Δεν ήταν ποτέ εξτρέμ, ασχέτως αν προσπάθησε να κάνει καριέρα ως τέτοιος ακριβώς επειδή τον έπεισαν ότι είναι τέτοιος. Γι’ αυτό ουδέποτε υπήρξε για εκείνον ιδιαίτερο ενδιαφέρον από προηγμένα πρωταθλήματα όταν άλλαζε ομάδες εντός Ισραήλ ενώ εμφανίστηκαν πολλές (Βόλφσμπουργκ, Λιλ, Λανς, Ζενίτ κ.α.) κατά την πορεία του στην Ελλάδα.

Οι τραυματισμοί, οι θέσεις, η διαχείριση

Από πέρυσι ξεκίνησε για εκείνον ένα ατυχές γαϊτανάκι τραυματισμών το οποίο του έκοψε την φόρα. Αν και αναγκαζόταν να ζει μια περίεργη ποδοσφαιρική ζωή προσπαθώντας να ισορροπήσει στο "μήνας μέσα-μήνας έξω" πληγωμένος από διαδοχικούς μυϊκούς τραυματισμούς, όσο ήταν υγιής συνέχιζε να σκοράρει. Συνέχιζε να ταλαιπωρεί τους αντίπαλους αμυντικούς, συνέχιζε να είναι δύσκολα αντιμετωπίσιμος.

Όλα αυτά όμως, αφήνουν κουσούρια. Ταλαιπωρούν το σώμα, αλλά αποπροσανατολίζουν και το μυαλό. Ο "δυναμίτης" της "κιτρινόμαυρης" επίθεσης έγινε παίκτης ειδικής διαχείρισης καθώς στη σκέψη του βρήκαν ιδανικό χώρο για να αναπτυχθούν ο φόβος και η αμφιβολία.

Αντιστοίχως, στην ΑΕΚ συνειδητοποίησαν ότι θα πρέπει να τον αντιμετωπίζουν με πολλή περισσότερη προσοχή, πιο συντηρητικά όταν αυτό απαιτείται και δεν είναι λίγες οι φορές.

Η καριέρα του Γκαρσία έχει "φρενάρει" αυτή την περίοδο και είναι μόλις 26 ετών. Η εικόνα του στο γήπεδο ουδεμία σχέση έχει με εκείνη της προπερασμένης σεζόν, μα ούτε καν και της περυσινής. Δεν πείθει ότι αξίζει περισσότερο από άλλους θέση στην ενδεκάδα, ακόμα περισσότερο όταν αυτό συμβαίνει με λάθος τρόπο.

Η δυσκολία να συνυπάρξει με τον Πιερό

Ο Αλμέιδα επιχείρησε στα προηγούμενα δύο ματς να τον ταιριάξει με τον Πιερό. Κόντρα στον ΠΑΟΚ έπαιξε πίσω από εκείνον, στις Σέρρες έμοιαζε να εκκινεί από δεξιά, αλλά και πάλι κολλούσε πάνω του καθώς το να κάνει για παράδειγμα αυτά που προσπαθούν ο Ελίασον και ο Άμραμπατ παίζοντας στη γραμμή, δεν είναι πλέον του ρεπερτορίου του. Επί της ουσίας δεν ήταν και ποτέ.

Μάταιη λοιπόν, αναποτελεσματική και αδιέξοδη η προσπάθεια να επιστρέψει ο Γκαρσία σε παλαιότερες τακτικές προσεγγίσεις ή να γίνει "εφαρμόσιμος" σε νέες, παίζοντας ως περιφερειακός ή δεύτερος επιθετικός.

Η θέση του είναι στην κορυφή της επίθεσης, την οποία αυτή τη στιγμή έχει "καπαρώσει" ο Πιερό. Το να παίζουν μαζί είναι ανορθολογικό και πέρα από τον ίδιο, επηρεάζει αρνητικά όλη την ομάδα και τον τρόπο που επιχειρεί να αναπτυχθεί και να απειλήσει.