Από τη στιγμή που ο Ματίας Αλμέιδα επιμένει τόσο πολύ για έναν ποδοσφαιριστή, γεγονός το οποίο πιστοποιείται και επιβεβαιώνεται από την ίδια την ΑΕΚ, ασφαλώς και πρέπει να εξαντληθούν τα περιθώρια για να ικανοποιηθεί το αίτημα του προπονητή. Βέβαια για όλα τα πράγματα, υπάρχει και ένα όριο. Ειδικότερα για τους ποδοσφαιριστές, υφίσταται ένας απαράβατος όρος, κατασκευασμένος αποκλειστικά για τις ομάδες που αποκαλούνται μεγάλες.

Για την Ένωση λοιπόν δεν υφίσταται η παραμικρή δικαιολογία προκειμένου να δεσμευτεί σε μία συμφωνία, η οποία δεν θα έχει για εκείνη κανένα μελλοντικό όφελος. Απαγορεύεται να λειτουργήσει ως ποδοσφαιρικό φυτώριο για την ενεργοποίηση και βελτίωση ποδοσφαιριστών που μετά την πορείας του σε αυτήν, θα επιστρέψουν εκεί που ανήκουν ώστε να καρπωθούν άλλοι τα οφέλη μιας ενδεχόμενης καλής σεζόν στην Ελλάδα.

Εν προκειμένω λοιπόν, ο ομολογημένος και μαζί διακαής πόθος του Αλμέιδα για την απόκτηση του Μεξικανού κεντρικού χαφ Ορμπελίν Πινέδα, είναι φρόνιμο να υλοποιηθεί υπό τη μορφή δανεισμού, μόνο στην περίπτωση κατά την οποία θα συμφωνηθεί ανάμεσα στην ΑΕΚ και στην ισπανική Θέλτα μια οψιόν αγοράς για το ερχόμενο καλοκαίρι η οποία δεν θα είναι απαγορευτική. Δεν πρέπει δηλαδή να γίνεται καν σκέψη -όχι βέβαια συζήτηση- για την απόκτηση του παίκτη με σκοπό να παίξει για ένα χρόνο στην ΑΕΚ και μετά να επιστρέψει εκεί όπου ανήκει δίχως να έχει εξασφαλιστεί το δικαίωμα αγοράς του σε περίπτωση που τα πάει καλά.

Εξυπακούεται επίσης ότι δεν γίνεται να συμφωνηθεί οψιόν η οποία εξ αρχής θα αντιμετωπίζεται ως υπερβολική. Η ΑΕΚ θα πρέπει να είναι σίγουρη ότι θα μπορεί να καταβάλλει το συγκεκριμένο ποσό το ερχόμενο καλοκαίρι στην περίπτωση που ο Πινέδα πείσει ότι είναι ο ποδοσφαιριστής που μπορεί να κάνει τη διαφορά με τη φανέλα της, Διαφορετικά, καλύτερα να μείνει εκεί που είναι. Για να έρθει πλέον οποιοσδήποτε παίκτης στην ΑΕΚ ως δανεικός θα πρέπει να έχουν εξασφαλιστεί και μίνιμουμ προϋποθέσεις ότι -εφόσον εκείνη το επιθυμε- αργότερα θα γίνει και... αγυριστος.

Είναι πολύ κοντά άλλωστε το πιο πρόσφατο παράδειγμα καταστρατήγησης κάθε λογικής στην οποία η ΑΕΚ επιδόθηκε το καλοκαίρι του 2019. Τότε δηλαδή που εξώθησε τον Τάσο Μπακασέτα στην έξοδο επειδή ο νεοφερμένος κόουτς Μιγκέλ Καρντόσο επέμενε για την απόκτηση του Φρανσίσκο Ζεράλδες, τον οποίο η ΑΕΚ δέχτηκε να πάρει από τη Σπόρτινγκ Λισαβόνας χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα αγοράς του έναν χρόνο μετά. Ταυτόχρονα ξεπούλησε τον Μπακασέτα στην Αλάνιασπορ αντί 500.000 ευρώ. Τότε, ο Πορτογάλος προπονητής θεωρούσε ότι ο Ζεραλδες θα λύσει όλα τα προβλήματα της ΑΕΚ ενώ ο Μπακασέτας θα υπολογιζόταν ως μία εναλλακτική λύση για τις πτέρυγες, εφόσον παρέμενε στην ομάδα.

Ευτυχώς τότε για την ομάδα, δεν έπαθε διπλό κακό. Ξέχωρα από την ανεξάρτητη απώλεια του Μπακασέτα με αντίτιμο μερικά ψίχουλα μπροστά στην πραγματική αξία του -δίχως καν να συμπεριληφθεί ποσοστό μεταπώλησής του όταν παραχωρήθηκε στην τουρκική ομάδα- αποφεύχθηκε ο κίνδυνος να εξελιχθεί ο Ζεραλδες σε κάτι εντυπωσιακό το οποίο η ΑΕΚ δεν θα είχε δικαίωμα να αγοράσει στη συνέχεια. Τέτοιες ιστορίες ωστόσο υπάρχουν για να θυμίζουν στην Ένωση ότι πρέπει να αποκολληθεί από βιαστικές και ενθουσιώδεις στρατηγικές οι οποίες στο μέλλον δεν της παρέχουν κανένα αντίκρισμα.