Στο τέλος της περυσινής σεζόν, ο πάντοτε φιλαλήθης και κύριος σε όλα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, είχε δημόσια παραδεχθεί το μεγάλο βαθμό χρησιμότητας και επιρροής του Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς ώστε ο Παναθηναϊκός να οδηγηθεί σε ένα πολύ δυνατό φίνις στο πρωτάθλημα και μαζί να κατακτήσει το Κύπελλο. Εξήρε τη δουλειά του Σέρβου μέσου και ασφαλώς ήθελε την παραμονή του, αν κι αυτό δεν κατέστη εφικτό.

Ο παίκτης αποκτήθηκε από την ΑΕΚ, ο Ματίας Αλμέιδα τάχθηκε εξ αρχής υπέρ αυτής της κίνησης διαπιστώνοντας στοιχεία απαραίτητα γι" αυτό που έχει κατά νου να εφαρμόσει: ταχύτητα, ένταση, αμεσότητα στην πάσα, γρήγορες αποφάσεις, αποφυγή φλύαρων ενεργειών. Φαίνεται άλλωστε πόσο σημαντικός είναι για εκείνον, καθώς όταν είναι διαθέσιμος, έχει και μονιμότητα στην αρχική ενδεκάδα. Ποιος είναι όμως ο ρόλος που του ταιριάζει περισσότερο και γιατί ο προπονητής, τουλάχιστον έως σήμερα, τον αντιμετωπίζει ως "πασπαρτού;".

O Γκατσίνοβιτς αναλώνεται σε ρόλους ακραίου

Παίζοντας ως εσωτερικός χαφ στον Παναθηναϊκό και όχι ως παίκτης της πτέρυγας, έκανε πέρυσι εξαιρετικά ματς και βελτίωσε την ποιότητα της μεσαίας γραμμής του Τριφυλλιού, όπως ο Γιοβάνοβιτς παραδέχθηκε. Στην ΑΕΚ, ο Γκατσίνοβιτς αναλώνεται σε ρόλους ακραίου, παίρνει πλευρές και δεν χρησιμοποιείται εκεί που του ταιριάζει και του αρέσει περισσότερο, δηλαδή στον άξονα. Ασφαλώς και είναι πλεονέκτημα το γεγονός πως μπορεί να ανταποκριθεί σε διάφορους ρόλους, όμως αυτό θα πρέπει να συμβαίνει όταν υπάρχει ανάγκη ή πολύ συγκεκριμένη τακτική οδηγία, όχι να είναι ο κανόνας.

Ναι, ο Γκατσίνοβις είναι πολυθεσίτης, αλλά αντιμετωπίζεται ως "ερημοθεσίτης". Πρέπει να έχει συγκεκριμένο ρόλο, ενώ έως σήμερα τον βλέπουμε μία δεξιά και μία αριστερά, παρόλο που η ομάδα διαθέτει λύσεις για τα άκρα της επίθεσης. Αν για παράδειγμα ο προπονητής θέλει -και με το δίκιο του έπειτα από όσα είδαμε στη Λεωφόρο- να κρατήσει τον Λιβάι Γκαρσία μακριά από τις πτέρυγες και να τον μονιμοποιήσει σε ρόλο επιθετικού, τότε υπάρχουν ο Άμραμπατ και ο Ελίασον. Ασφαλώς και ο Τσούμπερ μόλις επιστρέψει. Γιατί λοιπόν να στερείται η ομάδα έναν παίκτη από τον άξονά της, όταν έχει πιο νορμάλ λύσεις για τα άκρα της;

Το δίδυμο Γιόνσον - Σιμάνσκι μπροστά από τους στόπερ, δε δικαιώνει έως σήμερα τον Αλμέιδα. Δεν τους είδαμε ποτέ έως τώρα να παίζουν και οι δύο καλά στο ίδιο παιχνίδι. Αντιθέτως παρακολουθήσαμε αμφότερους να υστερούν κόντρα στον ΠΑΟ, ασχέτως με το ότι (ειδικά) ο Γιόνσον έπρεπε να παραμείνει στο παιχνίδι για να υπάρχει ισορροπία στον άξονα και να αποφευχθεί το ροντέο που είδαμε στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Γκατσίνοβιτς θέλει και αξίζει έναν ρόλο που μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα, είναι κάτι που και ο Αλμέιδα το γνωρίζει. Το πότε θα τον δούμε να παίζει εκεί, είναι μια άλλη ιστορία...