Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Κώστας Γαλανόπουλος, ερωτηθείς για το πού βρίσκεται σωματικά και πνευματικά έχοντας -έστω και με μικρές παύσεις- μια ομαλή ροή σε προπονήσεις και αγώνες ύστερα από περίπου δύο χρόνια ταλαιπωρίας, ανέφερε δίχως περιστροφές την πραγματικότητα:

''Έπειτα από τη μεγάλη αποχή που είχα, έχω αποδεχτεί ότι η φετινή χρονιά είναι περισσότερο προσαρμοστική. Έχω μιλήσει και με τον προπονητή, ξέρει ακριβώς τι έχω περάσει και τι έχω κάνει στο πόδι μου.

Οπότε κι εγώ έχω αποδεχθεί ότι, καλώς ή κακώς, βοηθώ όσο μπορώ την ομάδα, αλλά δεν είναι εύκολο να πρωταγωνιστήσω φέτος στην ΑΕΚ. Όμως, αντιμετωπίζω αυτή τη χρονιά ως προσαρμοστική για να είμαι καλύτερα του χρόνου''.

Κι όμως, τον καλό Γαλανόπουλο έστω και με όχι συχνές παρουσίες, η ΑΕΚ τον είχε ανάγκη για να πετύχει την πρώτη νίκη της επί του Ολυμπιακού μετά από πέντε χρόνια σε επίσημα ματς, από τότε δηλαδή που ο ίδιος στα 19 χρόνια του ήταν πρωταγωνιστής στην πορεία πρωταθλητισμού της ομάδας (σεζόν 2017-18) με 35 παρουσίες σε όλες τις διοργανώσεις, 19 εκ των οποίων στο δρόμο για την κατάκτηση του τίτλου μετά από 24 χρόνια!

Όταν ένας ποδοσφαιριστής ομολογεί από μόνος του, δημόσια μάλιστα, ότι χρήζει ειδικής μεταχείρισης σε βάθος μιας σεζόν, προφανώς και ενδόμυχα γνωρίζει ότι δύσκολα θα έρθουν παιχνίδια σημαντικά στα οποία θα λογίζεται ως μέρος του σχεδίου.

Μέχρι που μερικές ώρες πριν από την έναρξη του πρώτου ημιτελικού με τον Ολυμπιακό, έμαθε ότι θα είναι βασικός και αρχηγός! Θέλει κότσια για να παρθεί μια τέτοια απόφαση, θέλει Αλμέιδα στον πάγκο.

Έτοιμος από καιρό γιατί ξέρει ότι τους έχει

Αμιγώς ποδοσφαιρικά μιλώντας, για τον Κώστα δεν υπήρξε άγχος ή έλλειψη εμπιστοσύνης. Ουδέποτε έχει αισθανθεί φόβο παίζοντας μεγάλα παιχνίδια, το έκανε άλλωστε σε πολύ μικρή ηλικία και σε περιόδους που η ΑΕΚ έκανε πράγματι πρωταθλητισμό.

Την πίστη του ότι μπορεί να εμφανιστεί στο γήπεδο και να σταθεί σε ντέρμπι με πνεύμα νικητή, δίχως ίχνος σκέψης ότι υστερεί από τους άλλους, δεν την έχασε ποτέ. Το σώμα, όμως, έχει τη δική του άποψη και δεν γίνεται να μην το ακούς.

Πατώντας στο χορτάρι της OPAP Arena ως αρχηγός της ομάδας στο πρώτο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό εκεί, ο Γαλανόπουλος ζούσε αυτό που πάντοτε ονειρευόταν, από τότε που μωρό ήταν και η οικογένειά του τον τραβούσε στο γήπεδο, στις τελευταίες σεζόν του "Νίκος Γκούμας".

Ίσως ελάχιστα να θυμάται από τότε, ίσως και τίποτα καθώς όταν το γήπεδο γκρεμίστηκε ήταν μόλις 5 ετών. Μεγάλωσε όμως με αυτή τη γνώση, όταν ήταν ένα κομμάτι αυτού του γηπέδου.

Κι ήρθε η στιγμή να γίνει εκεί μέσα ο κάπτεν του πρώτου θριάμβου για την ΑΕΚ απέναντι στον Ολυμπιακό.

Η μαεστρία του Αλμέιδα, ο τρόπος με τον οποίο τον προσέγγισε και του εξήγησε ότι μαζί θα περάσουν τη φετινή δυσκολία, ώστε από την επόμενη σεζόν να είναι έτοιμος για να υπολογίζεται μόνιμα κι όχι περιστασιακά ως παίκτης έτοιμος για την ενδεκάδα, έπαιξαν το ρόλο τους.

Άλλος προπονητής, δύσκολα θα τον εμφάνιζε έστω και στην αποστολή. Οπλισμένος με αυτοπεποίθηση και σίγουρος ότι πατάει πλέον γερά στα πόδια του για την ολική επιστροφή, ο Γαλανόπουλος έκανε ένα ματς όπως αρκετά στο παρελθόν κόντρα στον Ολυμπιακό. Ήταν πρωταγωνιστής!

Η δύναμη της θέλησης, της πίστης, της επιμονής και της προσπάθειας, εν τέλει δικαιώθηκε. Ίσως αργήσουμε να δούμε ξανά τον Κώστα στο αρχικό σχήμα, ίσως αυτό συμβεί στη ρεβάνς του Καραϊσκάκης.

Μα τούτο δεν θα τον επηρεάσει, καθώς ξέρει καλά πρώτα ο ίδιος, ότι αυτός είναι ο δρόμος για τη σεζόν της εκ νέου καθιέρωσης.

Η ΑΕΚ θα κερδίσει ξανά έναν παίκτη που σε όλη τη ζωή του, έβλεπε τον εαυτό του να κατακτά τίτλους μαζί της. Ένα κομμάτι του παζλ που πάντοτε της έλειπε!