Επί μήνες ήταν ανοιχτή η συζήτηση για το ποιος θα έπρεπε να είναι ο τερματοφύλακας του πρωταθλήματος για την ΑΕΚ και ποιος του Κυπέλλου. Γινόταν βέβαια εκτός των τειχών διότι μέσα σε αυτά, ο Θωμάς Στρακόσα έμοιαζε ακλόνητος.

Κάποιες σημαντικές αποκρούσεις του, το γεγονός ότι η ομάδα είχε την καλύτερη άμυνα -και εξακολουθεί να την έχει, απλά αυτή τη φορά μαζί τον Ολυμπιακό σε παθητικό τερμάτων- στο πρωτάθλημα, διατηρούσαν τον Αλβανό γκολκίπερ στο αρχικό σχήμα. Παρόλο που λάθη έκανε, αστάθεια είχε, παιχνίδι με τα πόδια δεν είχε.

Ο Μπρινιόλι παρέμενε σε δεύτερο πλάνο, ωστόσο φρόντισε να κάνει θόρυβο με τις εμφανίσεις του στο Κύπελλο Ελλάδας Betsson, έχοντας καθοριστική συμβολή στις προκρίσεις επί του Άρη και του ΠΑΟΚ.

Με εντυπωσιακές όσο και λυτρωτικές αποκρούσεις, έστελνε το μήνυμα ότι είναι έτοιμος και πιο ταιριαστός. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ…

Στην εντός έδρας ήττα από τον Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα, έκανε όλα αυτά που παρέχουν επιπλέον σιγουριά στην ομάδα, όχι μόνο στην αμυντική γραμμή αλλά σε όλους.

Νικήθηκε στο τέλος από το σουτ του Τσικίνιο, αλλά κι αυτό συνέβη περισσότερο διότι ο Ελίασον δεν κάλυψε σωστά τη δεξιά γωνία ως όφειλε με το μαρκάρισμά του, παρά γιατί ο Ιταλός έπεσε από την άλλη πλευρά.

Πανέτοιμος για την τελική ευθεία

Μετά από καιρό, είδαμε ξανά έναν τερματοφύλακα στην ΑΕΚ που να βγαίνει από την εστία του με αποφασιστικότητα και να ‘’καθαρίζει’’ φάσεις στον αέρα, δίχως “μπες-βγες” και διστακτικότητα.

Για τον τρόπο δε με τον οποίο σημαδεύει τους συμπαίκτες του με τα πόδια και δεν τη στέλνει στα κουτουρού, όλοι γνωρίζαμε από πριν. Ακόμα ένα στοιχείο που χρειάζεται μια ομάδα είτε θέλει να παίξει με build up, είτε με άμεσες μακρινές μεταβιβάσεις από την άμυνά της.

Η ηρεμία και το ηγετικό στιλ του, ήταν στοιχεία εξίσου αντιληπτά απ’ όλους, θα είναι πολύ βασικό στο εξής για την ΑΕΚ να έχει ως κάλυψη τη ψύχραιμη ματιά και το καθαρό μυαλό του, ακόμα και για την καθοδήγηση της ομάδας με οδηγό τα δικά του πόδια.

Δεν είναι διόλου εύκολο για οποιονδήποτε παίκτη, ειδικότερα όμως για έναν τερματοφύλακα που ξέρει ότι μπορεί να προσφέρει σε μία και μόνο θέση άρα θα πρέπει να έχει υπομονή πολλαπλάσια, να βλέπει ότι δεν αγωνίζεται ενώ συνολικά είναι υπέρτερος.

Όμως η εμπειρία του Μπρινιόλι και η νοοτροπία του, τον κρατούσαν μόνιμα σε εγρήγορση, ετοιμότητα και κυρίως, σε καλή ψυχολογία.

Όσο για τον Στρακόσα, δεν είναι δυνατόν να γίνεται αποδεκτό ότι ένας τερματοφύλακας στα 29 χρόνια του δεν γίνεται να βελτιωθεί. Όλα είναι θέμα δουλειάς και στόχευσης στις αδυναμίες. Είναι πολύ ικανός κάτω από το γκολπόστ όμως παρουσίασε σημαντικά ελλείμματα στις εξόδους (είτε ψηλά, είτε χαμηλά) και στο παιχνίδι με τα πόδια.

Η σύγκριση με τον Μπρινιόλι τον φέρνει σημαντικά πίσω και αυτό δεν σχετίζεται με τις μεμονωμένα κακές βραδιές –που και ο Ιταλός είχε παλαιότερα με τον Παναθηναϊκό κι ίσως έχει ξανά στο μέλλον, όπως όλοι- όσο με το συνολικό πακέτο που ένας τερματοφύλακας καταθέτει μέσα στα γήπεδα.