Τείνει να εξελιχτεί σε παράδοση. Από την επιστροφή της ΑΕΚ στα σαλόνια της Super League Interwetten, το καλοκαίρι του 2015, μόνο δύο φορές, χειμωνιάτικα, δεν βγήκε στην αγορά για να ψωνίσει το κάτι τις στο κέντρο. Στο πρώτο πρώτο γεναριάτικο παζάρι μετά την επάνοδό της (2016) και στο περυσινό.

Σε όλα τ’ άλλα, τέτοια εποχή, η Ενωση όλο και κάποιον καλοδέχονταν. Το ’17 τον Αστρίτ Αϊντάρεβιτς. Το ’18 τον Ερικ Μοράν. Έναν χρόνο αργότερα αποκτήθηκε ο Νέναντ Κρστίτσιτς και τον Ιανουάριο του ’20 ήρθε ο Νταμιάν Σιμάνσκι.

Πλέον, το πρωί της πρωτομηνιάς του Φλεβάρη, λίγο μετά την εκπνοή της φετινής χειμερινής μεταγραφικής περιόδου, στην Αθήνα έφτασε ο Αλεξάντερ Φράνσον συνεχίζοντας την σχετική παράδοση και ολοκληρώνοντας ένα φλερτ που δεν είναι φετινό, αλλά ξεκινάει πολύ, μα πολύ νωρίτερα.

Από παππού σ’ εγγόνι

Ακολουθώντας μια άλλη παράδοση, οικογενειακή του, ο Φράνσον στο ξεκίνημα της εφηβείας του, εντάχθηκε στις ακαδημίες της Νόρκεπινγκ, της ομάδας της γενέτειράς του και αυτής που είχε υπηρετήσει στην δεκαετία του ’60 ο παππούς του, από τις θρυλικές μορφές του συλλόγου. Λίγο μετά την ενηλικίωση έφτασε ως την πρώτη ομάδα, με τον ρόλο, τη δυναμική και την επίδρασή του, συνεχώς να αυξάνονται.

Αναντικατάστατος στη μεσαία της γραμμή, την οδήγησε στο πρώτο της πρωτάθλημα έπειτα από 28 χρόνια (2015) και λίγες μέρες αργότερα, στο νταμπλ, το πρώτο της μετά τα χρόνια του παππού του (1963). Με αυτές τις δάφνες λοιπόν, στα 21 του μόλις, λίγες μέρες μετά το ντεμπούτο του στην εθνική ομάδα (Ιανουάριος ’16), ξενιτεύτηκε.

Η Βασιλεία έδωσε κάτι παραπάνω από 2 εκατ. ευρώ αγοράζοντας την προοπτική που ήδη είχε δείξει στην Allsvneskan, ως ένα από τα κορυφαία ταλέντα της χώρας, σε ρόλο κεντρικού μέσου, ενός – εκλαϊκεύοντάς το – καθαρού «οχταριού», που κατά συνθήκες και υπό περιπτώσεις, θα μπορούσε (αφού πρώτα το μάθει – πλέον ξέρει και μπορεί να το υπηρετήσει πολύ καλύτερα) να λειτουργήσει και αμιγώς ως αμυντικός χαφ.

Η σχέση με τον Μαϊστόροβιτς και η ΑΕΚ

Η μεταγραφή του στη Βασιλεία ήταν ένα από τα τελευταία deals, στην πρώτη του ενασχόληση ως ατζέντη, του Ντάνιελ Μαϊστόροβιτς, αφού το επόμενο καλοκαίρι, ο «Μαϊστρο» ανέλαβε ρόλο τεχνικού διευθυντή στην ΑΕΚ. Δεν μακροημέρευσε, για μια σεζόν μόνο έμεινε στο πόστο ο Σουηδός, αλλά τον πρώην πελάτη του ποτέ δεν τον ξέχασε. Και φρόντισε μάλιστα να τον «συστήσει» και στους ανθρώπους της Ενωσης.

Τον θυμήθηκαν, πάλι με… υπενθύμιση του Hitman, αρχές χειμώνα του 2018 (παρότι τότε οι δύο συμπατριώτες δεν είχαν καμία επαγγελματική σχέση και σύνδεση). Ο Φράνσον δεν είχε «πιάσει» στη Βασιλεία, δεν είχε προσαρμοστεί εκεί, πολύ νεαρός και άγουρος ακόμη για το επίπεδο που οι τότε μόνιμα πρωταθλητές Ελβετίας βρίσκονταν και έτσι, γρήγορα γρήγορα είχε επιστρέψει στα γνώριμα, πάτρια εδάφη.

Η ΑΕΚ τον είχε ξεχωρίσει, είχε κάνει επαφές, ο ίδιος ήθελε να δοκιμάσει ξανά στο εξωτερικό, το ταβάνι όμως που υπήρχε για δαπάνη εκ μέρους της Ενωσης δεν έφτανε στη Νόρκεπινγκ και έτσι, επιλέχθηκε, προτιμήθηκε ο Κρστίτσιτς.

Ετσι, στον Φράνσον έμειναν τα κερδισμένα της πρώτης του ξενιτιάς: δύο σερί πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο που κατέκτησε στην Ελβετία (σε ρόλο 13ου – 14ου παίκτη της Βασιλείας) και κυρίως η συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 (η Σουηδία δεν προχώρησε πέραν της φάσης των ομίλων).

Επιστρέφοντας όμως, η Νόρκεπινγκ που βρήκε ήταν διαφορετική από τη Νόρκεπινγκ που είχε αφήσει. Ετσι κι αλλιώς, ιστορικά, δεν πρόκειται για ομάδα μεταξύ των κορυφαίων του σουηδικού ποδοσφαίρου. Είχε κάνει το μπαμ με την κατάκτηση του νταμπλ, έκτοτε όμως η μόνη της αναλαμπή της ήταν η διεκδίκηση του τίτλου στην πρώτη σεζόν μετά την επιστροφή του Φράνσον.

Από εκεί και πέρα, είχε κατηφόρα. Σταθερά μεν στο πάνω μισό της κατάταξης, αλλά αφενός με καθοδική τάση (5η, 6η, 7η θέση οι διαδοχικές καταλήξεις της), αφετέρου με ολοένα και αυξανόμενη διαφορά από την κορυφή. Μοιραία, επηρεάστηκε, παρασύρθηκε και ο Φράνσον.

Το ναυάγιο με τη Βίλεμ και το reboot της ΑΕΚ

Χαρακτηριστικό άλλωστε πως ένας από τους λόγους που από νωρίς είχε ξεκαθαρίσει πως δεν θα ανανέωνε το συμβόλαιο του (που ολοκληρώνονταν στις 31/12) ήταν γιατί ήθελε να αλλάξει περιβάλλον και παραστάσεις, να ανανεωθεί, να ανακτήσει κίνητρα, να φύγει από τη ζώνη ασφαλείας που έμοιαζε πλέον να μετατρέπεται σε ζώνη που τον έσφιγγε, που τον περιόριζε.

Σε άλλη ομάδα της Σουηδίας δεν ήθελε να πάει. Δημοσιοποιημένο, σαφές και σεβαστό. Εφτασε κοντά στη Βίλεμ, η οποία «καίγονταν» για μέσο με τα δικά του χαρακτηριστικά, πιο… σκληραγωγημένα, αλλά και «σκληρά», κωλοπετσωμένα πλέον με την πάροδο των χρόνων.

Διαφωνίες όμως μεταξύ των ατζέντηδων που τον πρότειναν στον ολλανδικό σύλλογο και των δικών του εκπροσώπων, χάλασαν τη μετακόμιση και έτσι, για να μείνει ενεργός μέχρι να έβρισκε την επόμενη ομάδα του, συνέχιζε τις προπονήσεις με τη Νόρκεπινγκ.

Στην ΑΕΚ είχε προταθεί, και πάλι, καιρό τώρα. Ελεύθερος ήταν άλλωστε από την Πρωτοχρονιά. Η προτεραιότητα όμως ήταν ένα περισσότερο «εξάρι» απ’ ότι ήταν ο ίδιος (τουλάχιστον αυτό του είχε μεταφερθεί). Η επαφή, έστω και φιλολογική, διατηρήθηκε, χωρίς ποτέ να φαίνεται από Ελλάδα μεριά, πως μπορεί ή πρόκειται να προχωρήσει κάτι.

Αυτό άλλαξε, με απόφαση ιδιοκτήτη, ξημερώματα Δευτέρας. Ενημερώθηκε για την αλλαγή σχεδίων, συμφώνησε χωρίς πολλά πολλά και ήρθε σχεδόν αμέσως στην Αθήνα, δοκιμάζοντας για δεύτερη φορά στην καριέρα του εκτός των συνόρων της πατρίδας του και ελπίζοντας προφανώς να συμβάλλει στο να μην διαιωνιστεί και του χρόνου η χειμερινή παράδοση της ΑΕΚ…