Αναδρομή στο παρελθόν
Το SPORT 24 κάνει αναδρομή στα παιχνίδια της Εθνικής κόντρα στην Ουγγαρία
Δύο φορές αποκλείσαμε την Ουγγαρία στο δρόμο προς την τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης και βρεθήκαμε στα τελικά. Μάλιστα κόντρα στους «Μαγυάρους» είχαμε σφραγίσει την πρόκριση για το μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994, με την ιστορική νίκη στη Βουδαπέστη χάρις στο γκολ (από πέναλτι) του Στράτου Αποστολάκη.
Μάλιστα με δεδομένο ότι οι Ούγγροι τα τελευταία χρόνια και μετά τη δεκαετία του 1980 ακολουθούν φθίνουσα πορεία, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έχει θετικό πρόσημο στην ιστορία των συναντήσεων των δύο χωρών, με 6 νίκες, 5 ισοπαλίες και 3 ήττες.
Το SPORT 24 ξεσκονίζει λίγο το αρχείο και σας θυμίζει στιγμές από τις κόντρες των δύο ομάδων...
25/3/1938: Ουγγαρία-Ελλάδα 11-1 (Π.Π.Κ)
Η πρώτη απόπειρα της εθνικής ομάδας να προκριθεί στα τελικά παγκοσμίου κυπέλλου είχε γίνει το 1934 αλλά η ατυχία ήταν ότι στον προκριματικό πέσαμε με την διοργανώτρια και μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία (χάσαμε 4-0 εκτός και δεν έγινε ρεβάνς).
Ολοι έλπιζαν σε μια καλύτερη τύχη στην επόμενη προσπάθεια το 1938, αλλά απλά πέσαμε από τη... σκύλα στη χάρυβδη. Ετσι κληρωθήκαμε στον ίδιο όμιλο με την μεγάλη Ουγγαρία (φιναλίστ λίγους μήνες αργότερα στο μουντιάλ της Γαλλίας) και την Παλαιστίνη.
Μετά από τις δύο νίκες επί της πιο αδύναμης ομάδας στον όμιλο, ταξιδέψαμε στη Βουδαπέστη για να διεκδικήσουμε ένα θετικό αποτέλεσμα αν και η διαφορά κλάσης των δύο ομάδων ήταν τεράστια. Και όμως στην Ελλάδα υπήρχε διάχυτη η αισιοδοξία ακόμα και για νικηφόρο αποτέλεσμα. Αγνοια κινδύνου προφανώς.
Οι περισσότεροι παίκτες μας πήραν άδεια από τη δουλειά τους για να συμμετάσχουν στην αποστολή, αλλά δεν γνώριζαν ανήμερα της εθνικής μας εορτής τι εφιάλτης τους περίμενε. Ο αγωνιστικός χώρος ήταν βαρύς, αλλά οι Μαγυάροι «πέταγαν» σε αυτόν και με ηγέτη τον δεύτερο σκόρερ του μουντιάλ που ακολούθησε, τον Γκιούλα Ζένγκελερ, έκαναν ό,τι ήθελαν.
Προηγήθηκαν 7-0 στο ημίχρονο (!) αλλά ευτυχώς έβαλαν μόνο τέσσερα στο δεύτερο μέρος και σταμάτησαν στα 11, πριν μειώσει με το γκολ της τιμής ο Λευτέρης Μακρής στο 89’. Ο Ζένγκελερ σημείωσε 5 γκολ, ενώ συνολικά σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, προς την ελληνική εστία έγιναν πάνω από 100 σουτ (!). Και όμως εκ των κορυφαίων της εθνικής μας (του απέδωσε τα εύσημα ακόμα και ο ουγγρικός Τύπος) ήταν ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού Σπύρος Σκλαβούνος που πραγματοποίησε σωρεία επεμβάσεων.
Οι επτά παίκτες από τους έντεκα της δεύτερης καλύτερης ομάδας της Ουγγαρίας όλων των εποχών (κορυφαία αυτή του 1954) έπαιξαν λίγο αργότερα στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου, όπου και έχασαν από την Ιταλία (4-2). Επαναληπτικός δεν έγινε ποτέ, αφού η ΕΠΟ με επιστολή στην ΦΙΦΑ τον ματαίωσε.
9/10/1976: Ελλάδα-Ουγγαρία 1-1 (Π.Π.Κ.)
Χρειάστηκε να περάσουν 38 χρόνια για να βρεθούν αντίπαλες και πάλι οι δύο ομάδες και μάλιστα εκ νέου σε προκριματικά παγκοσμίου κυπέλλου. Αυτή τη φορά ο πρώτος αγώνας ήταν στην έδρα μας, στο «Καραϊσκάκη» και με νίκη μπαίναμε για τα καλά στο παιχνίδι της πρόκρισης αν και είμασταν σε δύσκολο όμιλο, αφού συμμετείχε και η Σοβιετική Ενωση.
Ο αειθαλής Μίμης Παπαϊωάννου, στα 34 του χρόνια, έδειξε ότι η μπάλα δεν ξεχνιέται (κορυφαίος μαζί με τον άλλο Μίμη τον 35χρονο Δομάζο !) και μας έδωσε το προβάδισμα, σκοράροντας μάλιστα με το δεξί και «τσιμπώντας» με μαεστρία τη μπάλα ανάμεσα σε δύο Ούγγρους. Ομως η στιγμιαία ολιγωρία της άμυνάς μας στο 84’ στοίχισε την ισοφάριση (Κέρεκι) και ουσιαστικά και την πρόκριση.
28/5/1977: Ουγγαρία-Ελλάδα 3-0 (Π.Π.Κ.)
Οπως είχαν έρθει τα αποτελέσματα και μετά τη μεγάλη νίκη μας επί των Σοβιετικών (1-0) και τη δική τους επί των Ούγγρων (2-0), η ομάδα που θα νικούσε στη Βουδαπέστη θα ταξίδευε στα τελικά της Αργεντινής. Η Σοβιετική Ενωση, προκρινόταν μόνο εάν το παιχνίδι έληγε ισόπαλο, αφού ευνοείτω στην τριπλή ισοβαθμία.
Ομως η εθνική μας δεν μπήκε ποτέ στο κλίμα του παιχνιδιού και γνώρισε τον απόλυτο αιφνιδιασμό δεχόμενη δύο γκολ σε ένα δίλεπτο στο πρώτο τέταρτο (Πούσταϊ 13’ , Νίλαζι 15’).
Ο Κούδας «άγγιξε» το γκολ που θα μας ξαναέβαζε στο ματς (55’) αλλά τελικά στο φινάλε δεχτήκαμε και τρίτο τέρμα από τον Φαζέκας (88’) υπό τις επευφημίες 75.000 θεατών. Αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα του μεγάλου Λάκη Πετρόπουλου στον πάγκο της εθνικής μας.
28/10/1978: Ελλάδα-Ουγγαρία 4-1 (Π.Ε.Π.)
Λένε ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και λίγους μήνες μετά το μουντιάλ η εθνική μας, διέσυρε τους Μαγυάρους ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο προς τελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της Ιταλίας.
Η εθνική είχε ξεκινήσει με δύο ήττες τον όμιλο (3-0 από Φινλανδία και 2-0 από Σοβιετική Ενωσης), είχε ακολουθήσει το 8-1 επί της Φινλανδίας και με τους Ούγγρους με οποιαδήποτε άλλο αποτέλεσμα θα ήμασταν εκτός τελικών. Δύο γκολ του Γαλάκου (58’, 67’) και από ένα των Αρδίζογλου (71΄) και Μαύρου (89’) καθήλωσαν την αντίπαλό μας που απλά μείωσε με τον Βάραντι (90’).
2/5/1979: Ουγγαρία-Ελλάδα 0-0
Κομβικό ματς για την πρόκριση στο Ευρω-1980 με τον Παναγιώτη Κελεσίδη να αναδεικνύεται σε μορφή του αγώνα. Ουσιαστικά με αυτό το βαθμό μείναμε σε απόσταση βολής από τη Σοβιετική Ενωση την οποία νικήσαμε στη συνέχεια (1-0) και προκριθήκαμε για πρώτη φορά στην ιστορία μας στα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης με τον μαέστρο Αλκέτα Παναγούλια στον πάγκο.
15/5/1983: Ουγγαρία-Ελλάδα 2-3 (Π.Ε.Π.)
Μια από τις μεγαλύτερες νίκες (δυστυχώς χωρίς αντίκρισμα) στην ιστορία της εθνικής ομάδας και μάλιστα η πρώτη στην έδρα της Ουγγαρίας. Η ομάδα του Χρήστου Αρχοντίδη είχε σταθεί εξαιρετικά τότε στα εκτός έδρας ματς (θυμίζουμε και το 0-0 στο Γουέμπλεϊ κόντρα στην πρωτοπόρο του ομίλου Αγγλία) αλλά έχασε κάθε ελπίδα πρόκρισης στην Ελλάδα (μόλις μια νίκη επί του Λουξεμβούργου).
Στη Βουδαπέστη λοιπόν, η Ελλάδα με αντεπιθέσεις έκανε σμπαράλια την αντίπαλη άμυνα και προηγήθηκε με 3-1 (Αναστόπουλος 16’, Κωστίκος 33’ , Πάπαϊωάνου 51’ – Νίλαζι 24’) φτάνοντας άνετα στην επικράτηση, αφού παλά οι γηπεδούχοι μείωσαν στο 88’ με τον Χαϊζάν.
3/12/1983: Ελλάδα-Ουγγαρία 2-2
Είπαμε εντός έδρας μόνο το Λουξεμβούργο καταφέραμε να νικήσουμε τότε. Βέβαια ο αγώνας με την Ουγγαρία στο Καυτατζόγλειο είχε μόνο χαρακτήρα γοήτρου και οι δύο ομάδες έπαιξαν ελεύθερα. Τα δύο γκολ του Αναστόπουλου (9’ και 55’) μας έσωσαν τελικά από την ήττα, αφού οι Ούγγροι είχαν προηγηθεί με 2-1 (Κάρντος 12’, Τέρετσικ 41’).
12/11/1986: Ελλάδα-Ουγγαρία 2-1 (Π.Ε.Π.)
Ο όμιλός μας δεν ήταν εύκολος (πέρασε πρώτη η μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Ολλανδία) αλλά όλοι περιμέναμε το καλύτερο δυνατό από την εθνική του Μίλτου Παπαποστόλου. Πάντως μετά την ήττα στην Πολωνία, κάναμε δύο νίκες με Κύπρο και αυτή με την Ουγγαρία (Μητρόπουλος 38’ Αναστόπουλος 65’ – Μπόντα 73’) και οι ελπίδες μας αναπτρώθηκαν.
14/10/1987: Ουγγαρία-Ελλάδα 3-0 (Π.Ε.Π.)
Η ισοπαλία μας στην Ολλανδία και η νίκη μας επί της Πολωνίας ήταν σαφές ότι μας είχαν βάλει σε τροχιά πρόκρισης και απλά χρειαζόμασταν βαθμό ή βαθμούς στη Βουδαπέστη για να τα παίξουμε όλα για όλα στο τελευταίο ματς επί ελληνικού εδάφους με την Ολλανδία.
Για μια ακόμα φορά όμως το «Νέπ Στάντιον» μας κάθησε... λιγάκι βαρύ. Την προηγούμενη φορά (1977) χάναμε 2-0 στο πρώτο τέταρτο, αλλά αυτή τη φορά ο δείκτης είχε πάει στο 3-0! Ο γνωστός μας Λάγιος Ντέταρι (ήρθε λίγο αργότερα στον Ολυμπιακό) άνοιξε το σκορ μόλις στο 4’ και ακολούθησαν άλλα δύο τέρματα από τους Μπογκνάρ (12’) και Μέσαρος (15’).
Το όνειρο τελείωσε και ακολούθησε μια ακόμα τριάρα στην έδρα μας αυτή τη φορά από την Ολλανδία του Ρίνους Μίχελς και του μεγάλου Φαν Μπάστεν που πρόλαβε πάντως να στεφτεί πρωταθλητής Ευρώπης (πετυχαίνοντας το ωραιότερο γκολ που έχει μπει σε τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος) πριν τελειώσει πρόωρα λόγω τραυματισμών την καριέρα του.
11/11/1992: Ελλάδα-Ουγγαρία 0-0
Μετά τις δύο δύσκολες νίκες επί της Ισλανδίας (1-0) η εθνική ήθελε να τριτώσει το καλό κόντρα στην Ουγγαρία για να μπει για τα καλά στο παιχνίδι της πρόκρισης στο μουντιάλ της Αμερικής. Ομως παρά την απουσία του Ντέταρι και τη θερμή υποστήριξη 45.000 Ελλήνων στο Καυτατζόγλειο το γκολ δεν ήρθε, ενώ τρεις φορές η μπάλα σταμάτησε στο δοκάρι από τους Τσαλουχίδη (2) και Φρατζέσκο. Μέσα σε όλα ο Αγγλος διαιτητής Ντον αρνήθηκε τουλάχιστον ένα κλασσικό πέναλτι στην ανατροπή του Τσαλουχίδη από τον Λιμπέργκερ στο 48’.
31/3/1993: Ουγγαρία-Ελλάδα 0-1
Αγώνας ορόσημο στην ιστορία της εθνικής ομάδας. Ο Στράτος Αποστολάκης, αφού πρώτα χαμογέλασε προς τον ελληνικό πάγκο (όπου παίκτες και τεχνικό τίμ είχαν τρελαθεί από την αγωνία) ευστόχησε με απαράμιλλη ψυχραιμία στο πέναλτι που είχε κερδίσει ο Τσιαντάκης (σε σέντρα του ο Τέλεκ σταμάτησε τη μπάλα με το χέρι και ο Γερμανός ρέφερι Χέλμουτ Κρούγκ έδειξε την άσπρη βούλα).
Το ρολόι στο «Νέπ Στάντιον» έδειχνε το 70ο λεπτό και παράλληλα σήμανε πρόκριση για την εθνική μας ομάδα που λίγο αργότερα θα νικούσε και τη Ρωσία με το ίδιο σκορ και θα έπαιρνε πανηγυρικά και την πρώτη θέση του ομίλου. Δυστυχώς απλά τα γέλια μας κόπηκαν απότομα στην τελική φάση του μουντιάλ της Αμερικής, το οποίο όμως αποτέλεσε ένα γερό μάθημα για να φτάσουμε 10 χρόνια αργότερα στο θρίαμβο της κατάκτησης του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
*Για την ιστορία αναφέρουμε και τα τρία φιλικά που έχουν δώσει οι δύο ομάδες:
15/11/1988: Ελλάδα-Ουγγαρία 3-0
(Λαγωνίδης 3’, Τσαλουχίδης 51’ & 53’)
25/10/1989: Ουγγαρία-Ελλάδα 1-1
(Σέκερες 47’ – Μπορμπόκης 52’)
18/11/2005: Ελλάδα-Ουγγαρία 2-1
(Γιαννακόπουλος 31’, Καφές 90’ – Κένεσι 77’).
Ελπίζουμε σήμερα να συνεχιστεί η θετική παράδοση, αφού η εθνική χρειάζεται απαραίτητα 2/2 νίκες για να πάει στη Νορβηγία με τη μεγαλύτερη δυνατή διαφορά από την αντίπαλό της.
Μάλιστα με δεδομένο ότι οι Ούγγροι τα τελευταία χρόνια και μετά τη δεκαετία του 1980 ακολουθούν φθίνουσα πορεία, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έχει θετικό πρόσημο στην ιστορία των συναντήσεων των δύο χωρών, με 6 νίκες, 5 ισοπαλίες και 3 ήττες.
Το SPORT 24 ξεσκονίζει λίγο το αρχείο και σας θυμίζει στιγμές από τις κόντρες των δύο ομάδων...
25/3/1938: Ουγγαρία-Ελλάδα 11-1 (Π.Π.Κ)
Η πρώτη απόπειρα της εθνικής ομάδας να προκριθεί στα τελικά παγκοσμίου κυπέλλου είχε γίνει το 1934 αλλά η ατυχία ήταν ότι στον προκριματικό πέσαμε με την διοργανώτρια και μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία (χάσαμε 4-0 εκτός και δεν έγινε ρεβάνς).
Ολοι έλπιζαν σε μια καλύτερη τύχη στην επόμενη προσπάθεια το 1938, αλλά απλά πέσαμε από τη... σκύλα στη χάρυβδη. Ετσι κληρωθήκαμε στον ίδιο όμιλο με την μεγάλη Ουγγαρία (φιναλίστ λίγους μήνες αργότερα στο μουντιάλ της Γαλλίας) και την Παλαιστίνη.
Μετά από τις δύο νίκες επί της πιο αδύναμης ομάδας στον όμιλο, ταξιδέψαμε στη Βουδαπέστη για να διεκδικήσουμε ένα θετικό αποτέλεσμα αν και η διαφορά κλάσης των δύο ομάδων ήταν τεράστια. Και όμως στην Ελλάδα υπήρχε διάχυτη η αισιοδοξία ακόμα και για νικηφόρο αποτέλεσμα. Αγνοια κινδύνου προφανώς.
Οι περισσότεροι παίκτες μας πήραν άδεια από τη δουλειά τους για να συμμετάσχουν στην αποστολή, αλλά δεν γνώριζαν ανήμερα της εθνικής μας εορτής τι εφιάλτης τους περίμενε. Ο αγωνιστικός χώρος ήταν βαρύς, αλλά οι Μαγυάροι «πέταγαν» σε αυτόν και με ηγέτη τον δεύτερο σκόρερ του μουντιάλ που ακολούθησε, τον Γκιούλα Ζένγκελερ, έκαναν ό,τι ήθελαν.
Προηγήθηκαν 7-0 στο ημίχρονο (!) αλλά ευτυχώς έβαλαν μόνο τέσσερα στο δεύτερο μέρος και σταμάτησαν στα 11, πριν μειώσει με το γκολ της τιμής ο Λευτέρης Μακρής στο 89’. Ο Ζένγκελερ σημείωσε 5 γκολ, ενώ συνολικά σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, προς την ελληνική εστία έγιναν πάνω από 100 σουτ (!). Και όμως εκ των κορυφαίων της εθνικής μας (του απέδωσε τα εύσημα ακόμα και ο ουγγρικός Τύπος) ήταν ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού Σπύρος Σκλαβούνος που πραγματοποίησε σωρεία επεμβάσεων.
Οι επτά παίκτες από τους έντεκα της δεύτερης καλύτερης ομάδας της Ουγγαρίας όλων των εποχών (κορυφαία αυτή του 1954) έπαιξαν λίγο αργότερα στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου, όπου και έχασαν από την Ιταλία (4-2). Επαναληπτικός δεν έγινε ποτέ, αφού η ΕΠΟ με επιστολή στην ΦΙΦΑ τον ματαίωσε.
9/10/1976: Ελλάδα-Ουγγαρία 1-1 (Π.Π.Κ.)
Χρειάστηκε να περάσουν 38 χρόνια για να βρεθούν αντίπαλες και πάλι οι δύο ομάδες και μάλιστα εκ νέου σε προκριματικά παγκοσμίου κυπέλλου. Αυτή τη φορά ο πρώτος αγώνας ήταν στην έδρα μας, στο «Καραϊσκάκη» και με νίκη μπαίναμε για τα καλά στο παιχνίδι της πρόκρισης αν και είμασταν σε δύσκολο όμιλο, αφού συμμετείχε και η Σοβιετική Ενωση.
Ο αειθαλής Μίμης Παπαϊωάννου, στα 34 του χρόνια, έδειξε ότι η μπάλα δεν ξεχνιέται (κορυφαίος μαζί με τον άλλο Μίμη τον 35χρονο Δομάζο !) και μας έδωσε το προβάδισμα, σκοράροντας μάλιστα με το δεξί και «τσιμπώντας» με μαεστρία τη μπάλα ανάμεσα σε δύο Ούγγρους. Ομως η στιγμιαία ολιγωρία της άμυνάς μας στο 84’ στοίχισε την ισοφάριση (Κέρεκι) και ουσιαστικά και την πρόκριση.
28/5/1977: Ουγγαρία-Ελλάδα 3-0 (Π.Π.Κ.)
Οπως είχαν έρθει τα αποτελέσματα και μετά τη μεγάλη νίκη μας επί των Σοβιετικών (1-0) και τη δική τους επί των Ούγγρων (2-0), η ομάδα που θα νικούσε στη Βουδαπέστη θα ταξίδευε στα τελικά της Αργεντινής. Η Σοβιετική Ενωση, προκρινόταν μόνο εάν το παιχνίδι έληγε ισόπαλο, αφού ευνοείτω στην τριπλή ισοβαθμία.
Ομως η εθνική μας δεν μπήκε ποτέ στο κλίμα του παιχνιδιού και γνώρισε τον απόλυτο αιφνιδιασμό δεχόμενη δύο γκολ σε ένα δίλεπτο στο πρώτο τέταρτο (Πούσταϊ 13’ , Νίλαζι 15’).
Ο Κούδας «άγγιξε» το γκολ που θα μας ξαναέβαζε στο ματς (55’) αλλά τελικά στο φινάλε δεχτήκαμε και τρίτο τέρμα από τον Φαζέκας (88’) υπό τις επευφημίες 75.000 θεατών. Αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα του μεγάλου Λάκη Πετρόπουλου στον πάγκο της εθνικής μας.
28/10/1978: Ελλάδα-Ουγγαρία 4-1 (Π.Ε.Π.)
Λένε ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και λίγους μήνες μετά το μουντιάλ η εθνική μας, διέσυρε τους Μαγυάρους ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο προς τελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της Ιταλίας.
Η εθνική είχε ξεκινήσει με δύο ήττες τον όμιλο (3-0 από Φινλανδία και 2-0 από Σοβιετική Ενωσης), είχε ακολουθήσει το 8-1 επί της Φινλανδίας και με τους Ούγγρους με οποιαδήποτε άλλο αποτέλεσμα θα ήμασταν εκτός τελικών. Δύο γκολ του Γαλάκου (58’, 67’) και από ένα των Αρδίζογλου (71΄) και Μαύρου (89’) καθήλωσαν την αντίπαλό μας που απλά μείωσε με τον Βάραντι (90’).
2/5/1979: Ουγγαρία-Ελλάδα 0-0
Κομβικό ματς για την πρόκριση στο Ευρω-1980 με τον Παναγιώτη Κελεσίδη να αναδεικνύεται σε μορφή του αγώνα. Ουσιαστικά με αυτό το βαθμό μείναμε σε απόσταση βολής από τη Σοβιετική Ενωση την οποία νικήσαμε στη συνέχεια (1-0) και προκριθήκαμε για πρώτη φορά στην ιστορία μας στα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης με τον μαέστρο Αλκέτα Παναγούλια στον πάγκο.
15/5/1983: Ουγγαρία-Ελλάδα 2-3 (Π.Ε.Π.)
Μια από τις μεγαλύτερες νίκες (δυστυχώς χωρίς αντίκρισμα) στην ιστορία της εθνικής ομάδας και μάλιστα η πρώτη στην έδρα της Ουγγαρίας. Η ομάδα του Χρήστου Αρχοντίδη είχε σταθεί εξαιρετικά τότε στα εκτός έδρας ματς (θυμίζουμε και το 0-0 στο Γουέμπλεϊ κόντρα στην πρωτοπόρο του ομίλου Αγγλία) αλλά έχασε κάθε ελπίδα πρόκρισης στην Ελλάδα (μόλις μια νίκη επί του Λουξεμβούργου).
Στη Βουδαπέστη λοιπόν, η Ελλάδα με αντεπιθέσεις έκανε σμπαράλια την αντίπαλη άμυνα και προηγήθηκε με 3-1 (Αναστόπουλος 16’, Κωστίκος 33’ , Πάπαϊωάνου 51’ – Νίλαζι 24’) φτάνοντας άνετα στην επικράτηση, αφού παλά οι γηπεδούχοι μείωσαν στο 88’ με τον Χαϊζάν.
3/12/1983: Ελλάδα-Ουγγαρία 2-2
Είπαμε εντός έδρας μόνο το Λουξεμβούργο καταφέραμε να νικήσουμε τότε. Βέβαια ο αγώνας με την Ουγγαρία στο Καυτατζόγλειο είχε μόνο χαρακτήρα γοήτρου και οι δύο ομάδες έπαιξαν ελεύθερα. Τα δύο γκολ του Αναστόπουλου (9’ και 55’) μας έσωσαν τελικά από την ήττα, αφού οι Ούγγροι είχαν προηγηθεί με 2-1 (Κάρντος 12’, Τέρετσικ 41’).
12/11/1986: Ελλάδα-Ουγγαρία 2-1 (Π.Ε.Π.)
Ο όμιλός μας δεν ήταν εύκολος (πέρασε πρώτη η μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Ολλανδία) αλλά όλοι περιμέναμε το καλύτερο δυνατό από την εθνική του Μίλτου Παπαποστόλου. Πάντως μετά την ήττα στην Πολωνία, κάναμε δύο νίκες με Κύπρο και αυτή με την Ουγγαρία (Μητρόπουλος 38’ Αναστόπουλος 65’ – Μπόντα 73’) και οι ελπίδες μας αναπτρώθηκαν.
14/10/1987: Ουγγαρία-Ελλάδα 3-0 (Π.Ε.Π.)
Η ισοπαλία μας στην Ολλανδία και η νίκη μας επί της Πολωνίας ήταν σαφές ότι μας είχαν βάλει σε τροχιά πρόκρισης και απλά χρειαζόμασταν βαθμό ή βαθμούς στη Βουδαπέστη για να τα παίξουμε όλα για όλα στο τελευταίο ματς επί ελληνικού εδάφους με την Ολλανδία.
Για μια ακόμα φορά όμως το «Νέπ Στάντιον» μας κάθησε... λιγάκι βαρύ. Την προηγούμενη φορά (1977) χάναμε 2-0 στο πρώτο τέταρτο, αλλά αυτή τη φορά ο δείκτης είχε πάει στο 3-0! Ο γνωστός μας Λάγιος Ντέταρι (ήρθε λίγο αργότερα στον Ολυμπιακό) άνοιξε το σκορ μόλις στο 4’ και ακολούθησαν άλλα δύο τέρματα από τους Μπογκνάρ (12’) και Μέσαρος (15’).
Το όνειρο τελείωσε και ακολούθησε μια ακόμα τριάρα στην έδρα μας αυτή τη φορά από την Ολλανδία του Ρίνους Μίχελς και του μεγάλου Φαν Μπάστεν που πρόλαβε πάντως να στεφτεί πρωταθλητής Ευρώπης (πετυχαίνοντας το ωραιότερο γκολ που έχει μπει σε τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος) πριν τελειώσει πρόωρα λόγω τραυματισμών την καριέρα του.
11/11/1992: Ελλάδα-Ουγγαρία 0-0
Μετά τις δύο δύσκολες νίκες επί της Ισλανδίας (1-0) η εθνική ήθελε να τριτώσει το καλό κόντρα στην Ουγγαρία για να μπει για τα καλά στο παιχνίδι της πρόκρισης στο μουντιάλ της Αμερικής. Ομως παρά την απουσία του Ντέταρι και τη θερμή υποστήριξη 45.000 Ελλήνων στο Καυτατζόγλειο το γκολ δεν ήρθε, ενώ τρεις φορές η μπάλα σταμάτησε στο δοκάρι από τους Τσαλουχίδη (2) και Φρατζέσκο. Μέσα σε όλα ο Αγγλος διαιτητής Ντον αρνήθηκε τουλάχιστον ένα κλασσικό πέναλτι στην ανατροπή του Τσαλουχίδη από τον Λιμπέργκερ στο 48’.
31/3/1993: Ουγγαρία-Ελλάδα 0-1
Αγώνας ορόσημο στην ιστορία της εθνικής ομάδας. Ο Στράτος Αποστολάκης, αφού πρώτα χαμογέλασε προς τον ελληνικό πάγκο (όπου παίκτες και τεχνικό τίμ είχαν τρελαθεί από την αγωνία) ευστόχησε με απαράμιλλη ψυχραιμία στο πέναλτι που είχε κερδίσει ο Τσιαντάκης (σε σέντρα του ο Τέλεκ σταμάτησε τη μπάλα με το χέρι και ο Γερμανός ρέφερι Χέλμουτ Κρούγκ έδειξε την άσπρη βούλα).
Το ρολόι στο «Νέπ Στάντιον» έδειχνε το 70ο λεπτό και παράλληλα σήμανε πρόκριση για την εθνική μας ομάδα που λίγο αργότερα θα νικούσε και τη Ρωσία με το ίδιο σκορ και θα έπαιρνε πανηγυρικά και την πρώτη θέση του ομίλου. Δυστυχώς απλά τα γέλια μας κόπηκαν απότομα στην τελική φάση του μουντιάλ της Αμερικής, το οποίο όμως αποτέλεσε ένα γερό μάθημα για να φτάσουμε 10 χρόνια αργότερα στο θρίαμβο της κατάκτησης του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
*Για την ιστορία αναφέρουμε και τα τρία φιλικά που έχουν δώσει οι δύο ομάδες:
15/11/1988: Ελλάδα-Ουγγαρία 3-0
(Λαγωνίδης 3’, Τσαλουχίδης 51’ & 53’)
25/10/1989: Ουγγαρία-Ελλάδα 1-1
(Σέκερες 47’ – Μπορμπόκης 52’)
18/11/2005: Ελλάδα-Ουγγαρία 2-1
(Γιαννακόπουλος 31’, Καφές 90’ – Κένεσι 77’).
Ελπίζουμε σήμερα να συνεχιστεί η θετική παράδοση, αφού η εθνική χρειάζεται απαραίτητα 2/2 νίκες για να πάει στη Νορβηγία με τη μεγαλύτερη δυνατή διαφορά από την αντίπαλό της.
