Ανακοίνωσε Ζίκο για δύο χρόνια
Στο πρόσωπο του Ζίκο βρήκε ο Ολυμπιακός τον αντί-Κετσπάγια καθώς την Τετάρτη (16/09) η ΠΑΕ ανακοίνωσε την πρόσληψη του Βραζιλιάνου τεχνικού για τα επόμενα δύο χρόνια (video)
Μόλις 24 ώρες μετά την αποχώρηση του Τιμούρ Κετσπάγια από την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού, η θέση αυτή καλύφθηκε από έναν από τους διασημότερους Βραζιλιάνους στον ποδοσφαιρικό κόσμο, τον Ζίκο.
Ο μέχρι πρότινος προπονητής της ΤΣΣΚΑ βρέθηκε στην Αθήνα προκειμένου να έχει τις τελικές συζητήσεις και συμφώνησε με τον Σωκράτη Κόκκαλη για τα επόμενα δύο χρόνια.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του Ολυμπιακού:
" Η Π.Α.Ε. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ανακοινώνει τη συμφωνία της, για δύο χρόνια, με τον Βραζιλιάνο προπονητή Αρτούρ Αντούνες Κοίμπρα (Ζίκο)".
*Διαβάστε για τα θετικά στοιχεία του Ζίκο
*Διαβάστε για τα αρνητικά στοιχεία του Ζίκο
Το "who is who" του Ζίκο
Ο Άρτουρ Αντούνες Κοίμπρα, κατά κόσμον Ζίκο, γεννήθηκε στο Ρίο ντε Ζανέιρο στις 3 Μαρτίου 1953 και θεωρείται ένας από τους κορυφαίους άσους που έχει αναδείξει ποτέ το βραζιλιάνικο αλλά και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Ο επονομαζόμενος "λευκός Πελέ", ελέω της τεχνικής, του πανίσχυρου σουτ με το αριστερό και το δεξί πόδι αλλά και των εξαιρετικών χτυπημάτων φάουλ, χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο τον Πελέ τον Μάρτιο του 2004 ως ένας από τους 125 μεγαλύτερους παίκτες που βρίσκονται εν ζωή ενώ σύμφωνα πάντα με τον ίδιο "μέσα στο πέρασμα των χρόνων, ο μόνος παίκτης που πλησίασε στο επίπεδό μου ήταν ο Ζίκο".
Τα λόγια αυτά που βγήκαν από τα χείλη του "μαύρου διαμαντιού" μόνο τυχαία δεν είναι αν σκεφτεί κανείς μερικά από τα κατορθώματα του Ζίκο εντός γηπέδων: παρουσία σε τρεις τελικές φάσεις Μουντιάλ (1978, 1982, 1986), 52 γκολ σε 72 παιχνίδια του με τη "σελεσάο", ενώ το αποκορύφωμα στην καριέρα του ήρθε το 1983 με την ανακήρυξή του ως καλύτερου παίκτη στην Ευρώπη.
Το ξεκίνημα της λαμπρής καριέρας του στα γήπεδα έγινε το 1971, με τα 116 τέρματα σε 81 ματς με τη ομάδα νέων της Φλαμένγκο να του δίνουν το "εισιτήριο" για να διαβεί τις πύλες της ανδρικής ομάδας, την οποία υπηρέτησε για 16 συνολικά χρόνια (δύο θητείες).
Καταξίωση σε Βραζιλία, κορυφαίος "Ευρωπαίος" το 1983
Στο διάστημα της παρουσίας του μάλιστα στη "Φλα" ήταν ο παίκτης-κλειδί στην καταξίωσή της σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, με τη Φλαμένγκο να κατακτά το 1981 Κόπα Λιμπερταδόρες και Διηπειρωτικό Κύπελλο, καθώς και τέσσερις εθνικούς τίτλους μέσα σε διάστημα οκτώ ετών (1980, 1982, 1983, 1987).
Τα επιτεύγματά του στη Βραζιλία δεν άφησαν ασυγκίνητους και τους Ευρωπαίους, με την Ουντινέζε να είναι τελικά η ομάδα που απέσπασε την υπογραφή του και στην οποία αγωνίστηκε από το 1983 μέχρι το 1985.
Μπορεί στα δύο χρόνια που ήταν κάτοικος "Φρίουλι" να μην οδήγησε τις "ζέβρες" σε κάποιον τίτλο και να επέστρεψε στη Φλαμένγκο, ωστόσο άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του και στο Καμπιονάτο: 22 γκολ σε 37 συμμετοχές ήταν ο απολογισμός του, με τη πρώτη του σεζόν να τον βρίσκει να σημειώνει 19 τέρματα στο πρωτάθλημα, μόλις ένα λιγότερο από τον Μισέλ Πλατινί της Γιουβέντους και παρότι έπαιξε σε έξι ματς λιγότερα.
Οι τίτλοι τέλους για αυτό τον μεγάλο ποδοσφαιριστή έπεσαν το Δεκέμβριο του 1989, όταν αγωνίστηκε για τελευταία φορά στο βραζιλιάνικο πρωτάθλημα στο μεγάλο ντέρμπι με τη Φλουμινένσε, ενώ δύο μήνες αργότερα αγωνίστηκε σε φιλικό της Φλαμένγκο με guest ομάδα που αποτελούνταν από ονόματα όπως οι Γκέρετς, Βαλντάνο, Κέμπες, Μπράιτνερ, Ρουμενίγκε και Φαλκάο.
Ο άνθρωπος των ρεκόρ για τη Φλαμένγκο
Ουσιαστικά, ο Ζίκο συνέδεσε σε συλλογικό επίπεδο το όνομά του με την χρυσή εποχή της Φλαμένγκο. Με 508 τέρματα είναι ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών για τη "Φλα" ενώ με τα 731 παιχνίδια που έχει αγωνιστεί με την κοκκινόμαυρη φανέλα βρίσκεται στη 2η θέση της λίστας με τους παίκτες που έχουν τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου.
Τόσο μεγάλη ήταν μάλιστα η ακτινοβολία του ώστε να εμπνεύσει τον Βραζιλιάνο τραγουδιστή Ζόρζε Μπενζόρ να γράψει ένα τραγούδι προς τιμήν του, με την ονομασία "Camisa 10 da Gávea".
Το "αντίο" του πάντως στα γήπεδα δεν έγινε στην πατρίδα του αλλά στην Ιαπωνία, καθώς την τριετία 1991-94 (δηλαδή από τα 38 μέχρι τα 41 του χρόνια) φόρεσε τη φανέλα των Σουμιτόμο Μέταλς και Κασίμα Άντλερς, με αποτέλεσμα να αποκτήσει στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου το ιδιαίτερα κολακευτικό προσωνύμιο "Θεός του ποδοσφαίρου".
Όσον αφορά στην προπονητική του πορεία, αυτή έχει ως αφετηρία τους Κασίμα Άντλερς (1999-2002), ενώ το καλοκαίρι του 2002 η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Ιαπωνίας τον επέλεξε ως αντικαταστάτη του Φιλίπ Τρουσιέρ για τον πάγκο της εθνικής ομάδας.
Νικητής στη μάχη με τον "Χερ Ότο" στο Συνομοσπονδιών
Το καλοκαίρι του 2005 βγήκε νικητής στην αναμέτρησή του με τον Ότο Ρεχάγκελ στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών (νίκη με 1-0 για τους Ιάπωνες επί της Εθνικής μας ομάδας), ενώ ο Ζίκο κατάφερε να πάει τους Ιάπωνες στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006 με μία μόλις ήττα στα προκριματικά (τρίτη παρουσία της χώρας σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου).
Εκεί, ήρθε ο αποκλεισμός στην πρώτη φάση μετά την ισοπαλία με την Κροατία και τις ήττες από Βραζιλία και Αυστραλία (2-7 τα τέρματα), με τον ίδιο να υποβάλλει την παραίτησή του αμέσως μετά.
Τον Ιούλιο του 2006 είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για το next step στην καριέρα του, καθώς υπέγραψε διετές συμβόλαιο συνεργασίας με τη Φενέρμπαχτσε, με τα αποτελέσματα να δικαιώνουν την ομάδα της Κωνσταντινούπολης για την επιλογή της.
Στην πρώτη του χρονιά κατέκτησε το πρωτάθλημα και το Σούπερ Καπ, ενώ στη δεύτερη σεζόν όχι μόνο πέρασε τη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά απέκλεισε και στους "16" την κάτοχο των δύο Κυπέλλων UEFA, Σεβίλλη, για να αποκλειστεί στα προημιτελικά από την Τσέλσι (στον προηγούμενο γύρο οι "μπλε" είχαν αποκλείσει τον Ολυμπιακό).
Κέρδισε τίτλους, δόξα, λατρεία και... έφυγε από Φενέρ
Οι οπαδοί της "Φενέρ" του έδωσαν το προσωνύμιο "Ο Βασιλιάς Αρθούρος" και όχι άδικα, από τη στιγμή που έγινε ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όμως παρόλα αυτά δεν θέλησε να επεκτείνει τη συνεργασία του με τον τουρκικό σύλλογο, υποβάλλοντας επίσημα την παραίτησή του στις 10 Ιουνίου 2008.
Λίγους μήνες αργότερα, αυτοπροτάθηκε για τον πάγκο της Νιούκαστλ μετά την παραίτηση του Κέβιν Κίγκαν λέγοντας ότι θα ήταν προνόμιο και τιμή για εκείνον να αναλάβει έναν σύλλογο της Πρέμιερ Λιγκ όπως οι "καρακάξες", αλλά τελικά κατέληξε πιο.. ανατολικά στον παγκόσμιο χάρτη, και συγκεκριμένα στο Ουζμπεκιστάν για να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Μπουνιοντκόρ.
Η περιπέτειά του όμως εκεί είχε ημερομηνία λήξης, με τον Ζίκο να γίνεται στη συνέχεια προπονητής της ΤΣΚΚΑ Μόσχας αλλά να βλέπει την "πόρτα της εξόδου" στις 10 Σεπτεμβρίου 2009.
Ο Χουάντε Ράμος τον αντικατέστησε αυτόματα στον πάγκο των Μοσχοβιτών και τώρα φαίνεται πως δεν θα μείνει ούτε εβδομάδα στο ταμείο ανεργίας, με τον Ολυμπιακό να είναι πιθανότατα ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του θρυλικού Ζίκο.
Ο μέχρι πρότινος προπονητής της ΤΣΣΚΑ βρέθηκε στην Αθήνα προκειμένου να έχει τις τελικές συζητήσεις και συμφώνησε με τον Σωκράτη Κόκκαλη για τα επόμενα δύο χρόνια.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του Ολυμπιακού:
" Η Π.Α.Ε. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ανακοινώνει τη συμφωνία της, για δύο χρόνια, με τον Βραζιλιάνο προπονητή Αρτούρ Αντούνες Κοίμπρα (Ζίκο)".
*Διαβάστε για τα θετικά στοιχεία του Ζίκο
*Διαβάστε για τα αρνητικά στοιχεία του Ζίκο
Το "who is who" του Ζίκο
Ο Άρτουρ Αντούνες Κοίμπρα, κατά κόσμον Ζίκο, γεννήθηκε στο Ρίο ντε Ζανέιρο στις 3 Μαρτίου 1953 και θεωρείται ένας από τους κορυφαίους άσους που έχει αναδείξει ποτέ το βραζιλιάνικο αλλά και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Ο επονομαζόμενος "λευκός Πελέ", ελέω της τεχνικής, του πανίσχυρου σουτ με το αριστερό και το δεξί πόδι αλλά και των εξαιρετικών χτυπημάτων φάουλ, χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο τον Πελέ τον Μάρτιο του 2004 ως ένας από τους 125 μεγαλύτερους παίκτες που βρίσκονται εν ζωή ενώ σύμφωνα πάντα με τον ίδιο "μέσα στο πέρασμα των χρόνων, ο μόνος παίκτης που πλησίασε στο επίπεδό μου ήταν ο Ζίκο".
Τα λόγια αυτά που βγήκαν από τα χείλη του "μαύρου διαμαντιού" μόνο τυχαία δεν είναι αν σκεφτεί κανείς μερικά από τα κατορθώματα του Ζίκο εντός γηπέδων: παρουσία σε τρεις τελικές φάσεις Μουντιάλ (1978, 1982, 1986), 52 γκολ σε 72 παιχνίδια του με τη "σελεσάο", ενώ το αποκορύφωμα στην καριέρα του ήρθε το 1983 με την ανακήρυξή του ως καλύτερου παίκτη στην Ευρώπη.
Το ξεκίνημα της λαμπρής καριέρας του στα γήπεδα έγινε το 1971, με τα 116 τέρματα σε 81 ματς με τη ομάδα νέων της Φλαμένγκο να του δίνουν το "εισιτήριο" για να διαβεί τις πύλες της ανδρικής ομάδας, την οποία υπηρέτησε για 16 συνολικά χρόνια (δύο θητείες).
Καταξίωση σε Βραζιλία, κορυφαίος "Ευρωπαίος" το 1983
Στο διάστημα της παρουσίας του μάλιστα στη "Φλα" ήταν ο παίκτης-κλειδί στην καταξίωσή της σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, με τη Φλαμένγκο να κατακτά το 1981 Κόπα Λιμπερταδόρες και Διηπειρωτικό Κύπελλο, καθώς και τέσσερις εθνικούς τίτλους μέσα σε διάστημα οκτώ ετών (1980, 1982, 1983, 1987).
Τα επιτεύγματά του στη Βραζιλία δεν άφησαν ασυγκίνητους και τους Ευρωπαίους, με την Ουντινέζε να είναι τελικά η ομάδα που απέσπασε την υπογραφή του και στην οποία αγωνίστηκε από το 1983 μέχρι το 1985.
Μπορεί στα δύο χρόνια που ήταν κάτοικος "Φρίουλι" να μην οδήγησε τις "ζέβρες" σε κάποιον τίτλο και να επέστρεψε στη Φλαμένγκο, ωστόσο άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του και στο Καμπιονάτο: 22 γκολ σε 37 συμμετοχές ήταν ο απολογισμός του, με τη πρώτη του σεζόν να τον βρίσκει να σημειώνει 19 τέρματα στο πρωτάθλημα, μόλις ένα λιγότερο από τον Μισέλ Πλατινί της Γιουβέντους και παρότι έπαιξε σε έξι ματς λιγότερα.
Οι τίτλοι τέλους για αυτό τον μεγάλο ποδοσφαιριστή έπεσαν το Δεκέμβριο του 1989, όταν αγωνίστηκε για τελευταία φορά στο βραζιλιάνικο πρωτάθλημα στο μεγάλο ντέρμπι με τη Φλουμινένσε, ενώ δύο μήνες αργότερα αγωνίστηκε σε φιλικό της Φλαμένγκο με guest ομάδα που αποτελούνταν από ονόματα όπως οι Γκέρετς, Βαλντάνο, Κέμπες, Μπράιτνερ, Ρουμενίγκε και Φαλκάο.
Ο άνθρωπος των ρεκόρ για τη Φλαμένγκο
Ουσιαστικά, ο Ζίκο συνέδεσε σε συλλογικό επίπεδο το όνομά του με την χρυσή εποχή της Φλαμένγκο. Με 508 τέρματα είναι ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών για τη "Φλα" ενώ με τα 731 παιχνίδια που έχει αγωνιστεί με την κοκκινόμαυρη φανέλα βρίσκεται στη 2η θέση της λίστας με τους παίκτες που έχουν τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου.
Τόσο μεγάλη ήταν μάλιστα η ακτινοβολία του ώστε να εμπνεύσει τον Βραζιλιάνο τραγουδιστή Ζόρζε Μπενζόρ να γράψει ένα τραγούδι προς τιμήν του, με την ονομασία "Camisa 10 da Gávea".
Το "αντίο" του πάντως στα γήπεδα δεν έγινε στην πατρίδα του αλλά στην Ιαπωνία, καθώς την τριετία 1991-94 (δηλαδή από τα 38 μέχρι τα 41 του χρόνια) φόρεσε τη φανέλα των Σουμιτόμο Μέταλς και Κασίμα Άντλερς, με αποτέλεσμα να αποκτήσει στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου το ιδιαίτερα κολακευτικό προσωνύμιο "Θεός του ποδοσφαίρου".
Όσον αφορά στην προπονητική του πορεία, αυτή έχει ως αφετηρία τους Κασίμα Άντλερς (1999-2002), ενώ το καλοκαίρι του 2002 η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Ιαπωνίας τον επέλεξε ως αντικαταστάτη του Φιλίπ Τρουσιέρ για τον πάγκο της εθνικής ομάδας.
Νικητής στη μάχη με τον "Χερ Ότο" στο Συνομοσπονδιών
Το καλοκαίρι του 2005 βγήκε νικητής στην αναμέτρησή του με τον Ότο Ρεχάγκελ στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών (νίκη με 1-0 για τους Ιάπωνες επί της Εθνικής μας ομάδας), ενώ ο Ζίκο κατάφερε να πάει τους Ιάπωνες στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006 με μία μόλις ήττα στα προκριματικά (τρίτη παρουσία της χώρας σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου).
Εκεί, ήρθε ο αποκλεισμός στην πρώτη φάση μετά την ισοπαλία με την Κροατία και τις ήττες από Βραζιλία και Αυστραλία (2-7 τα τέρματα), με τον ίδιο να υποβάλλει την παραίτησή του αμέσως μετά.
Τον Ιούλιο του 2006 είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για το next step στην καριέρα του, καθώς υπέγραψε διετές συμβόλαιο συνεργασίας με τη Φενέρμπαχτσε, με τα αποτελέσματα να δικαιώνουν την ομάδα της Κωνσταντινούπολης για την επιλογή της.
Στην πρώτη του χρονιά κατέκτησε το πρωτάθλημα και το Σούπερ Καπ, ενώ στη δεύτερη σεζόν όχι μόνο πέρασε τη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά απέκλεισε και στους "16" την κάτοχο των δύο Κυπέλλων UEFA, Σεβίλλη, για να αποκλειστεί στα προημιτελικά από την Τσέλσι (στον προηγούμενο γύρο οι "μπλε" είχαν αποκλείσει τον Ολυμπιακό).
Κέρδισε τίτλους, δόξα, λατρεία και... έφυγε από Φενέρ
Οι οπαδοί της "Φενέρ" του έδωσαν το προσωνύμιο "Ο Βασιλιάς Αρθούρος" και όχι άδικα, από τη στιγμή που έγινε ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όμως παρόλα αυτά δεν θέλησε να επεκτείνει τη συνεργασία του με τον τουρκικό σύλλογο, υποβάλλοντας επίσημα την παραίτησή του στις 10 Ιουνίου 2008.
Λίγους μήνες αργότερα, αυτοπροτάθηκε για τον πάγκο της Νιούκαστλ μετά την παραίτηση του Κέβιν Κίγκαν λέγοντας ότι θα ήταν προνόμιο και τιμή για εκείνον να αναλάβει έναν σύλλογο της Πρέμιερ Λιγκ όπως οι "καρακάξες", αλλά τελικά κατέληξε πιο.. ανατολικά στον παγκόσμιο χάρτη, και συγκεκριμένα στο Ουζμπεκιστάν για να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Μπουνιοντκόρ.
Η περιπέτειά του όμως εκεί είχε ημερομηνία λήξης, με τον Ζίκο να γίνεται στη συνέχεια προπονητής της ΤΣΚΚΑ Μόσχας αλλά να βλέπει την "πόρτα της εξόδου" στις 10 Σεπτεμβρίου 2009.
Ο Χουάντε Ράμος τον αντικατέστησε αυτόματα στον πάγκο των Μοσχοβιτών και τώρα φαίνεται πως δεν θα μείνει ούτε εβδομάδα στο ταμείο ανεργίας, με τον Ολυμπιακό να είναι πιθανότατα ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του θρυλικού Ζίκο.