Οι σαρωτικές αλλαγές του Κόκκαλη άλλαξαν άρδην το μουντό σκηνικό και την ψυχολογία στα αποδυτήρια. Η νίκη με αντίπαλο την Αλκμάαρ απέδειξε πως ο… ασθενής έχει σφυγμό! Το διπλό με τον ΠΑΟΚ ξεκαθάρισε σε όλους πως το θηρίο, είναι πάντα πιο επικίνδυνο όταν είναι πληγωμένο…
Στην Τούμπα, ο Ολυμπιακός δεν ήταν θεαματικός. Δεν έπαιξε όμορφο ποδόσφαιρο με εντυπωσιακές ενέργειες, ούτε έθελξε με τον τρόπο ανάπτυξής του και την ολοκληρωτική υπεροχή του. Ας μην κρυβόμαστε, δεν ήταν ικανός να το πράξει και -φυσικά- δεν το αναζήτησε. Αντίθετα, ήταν εντυπωσιακά κυνικός, ορθολογιστής και ψυχρός όταν η νίκη κρεμόταν από ένα τεντωμένο σχοινί. Το γκολ στο 90, για κάποιους είναι τύχη. Για κάποιους άλλους, μαγκιά!

Αγωνιστικά ακρωτηριασμένος

Οι «ερυθρόλευκοι» συνέχισαν ακριβώς από εκεί που σταμάτησαν την Τετάρτη. Μάζεψαν τα κομμάτια τους, μέτρησαν στρατιώτες και ξεκίνησαν για ακόμα μία mission impossible! Έπαιξαν για το αποτέλεσμα, προσπαθώντας είτε να το πάρουν, είτε να το «κλέψουν». Στο ματς με την Αλκμάαρ, είχαν την ώθηση που τους χάριζε ο κόσμος τους. Στην Τούμπα, είχαν την ψυχή μιας ομάδας η οποία χτίζει χαρακτήρα μέσα από τις δυσκολίες, πεισμώνει, αντιδρά και γαντζώνεται με νύχια και με δόντια στην άκρη του γκρεμού που απειλεί να την αρπάξει.

Χαρακτήρας και μαγκιά! Αυτά χρειάστηκαν για το διπλό στην πιο καυτή έδρα του ελληνικού πρωταθλήματος. Άλλωστε, ποιο άλλο συστατικό θα μπορούσε να χαρίσει τη νίκη σε μια ομάδα η οποία μοιάζει… ακρωτηριασμένη -λόγω τραυματισμών- από τη μέση και μπροστά; Μια ομάδα που παρατάσσεται χωρίς Ντάρμπισιρ, Γκαλέτι, Ζαϊρί, Μαρέσκα και Ντομί και παρ’ όλα αυτά αναζητά τη νίκη, αφού χωρίς αυτή σχεδόν χάνεται!

Ούτε με το Ζίκο στην 11άδα

Σε παιχνίδια ψυχής, η παρουσία των Ελλήνων παικτών είναι απαραίτητη. Αυτοί συμπαρασύρουν τους ξένους, αυτοί τους δίνουν να καταλάβουν τι σημαίνει αγώνας επιβίωσης, εγωισμού, υπερηφάνειας, καρδιάς. Όσοι Ζίκο και αν πήγαιναν στη Θεσσαλονίκη, αν ο Στολτίδης δεν κατέθετε στο χορτάρι της Τούμπας όλες τις ανάσες που είχε στο ταλαιπωρημένο -τους τελευταίους 10 μήνες- κορμί του, ο Ολυμπιακός δε θα κέρδιζε!

Αν ο Τοροσίδης δε ντυνόταν πρόθυμα Γκαλέτι, Ζαϊρί και οτιδήποτε άλλο του ζητούσε ο προπονητής του μοιράζοντας 2 ασίστ, αν ο Αβραάμ δεν έσφιγγε τα δόντια για να παίξει και τελικά να σκοράρει, ο Πάντος δεν ούρλιαζε εμψυχώνοντας τους συμπαίκτες του σε ολόκληρη τη διάρκεια του αγώνα, ο Γκαλίτσιος, ο Γιάννης Παπαδόπουλος και ο Μήτρογλου δε φώναζαν «παρών» στο «προσκλητήριο υγιών» του Μπάντοβιτς και -πάνω απ’ όλα- αν ο Νικοπολίδης δεν εγγυόταν με την ηρεμία του και την τεράστια προσωπικότητα που διαθέτει την ενότητα στα δύσκολα, ο Ολυμπιακός θα έφευγε από την Τούμπα ηττημένος. Ακόμα και αν ο Ζίκο, ήταν 25 ετών και φορούσε τα ερυθρόλευκα!

Η ψυχολογία των ξένων και το συμβόλαιο του Βέρτη

Δίπλα σε όλους αυτούς, ο Ντουντού ένιωσε το υψηλό διακύβευμα της αναμέτρησης. Ο Λεντέσμα άφησε το ψυχρό προσωπείο που θυμίζει μισθοφόρο και πανηγύρισε έξαλλα! Ο Λεονάρντο και ο Μπράβο κατανόησαν την κρισιμότητα της κατάστασης, ενώ ο Ντιόγκο, στην πρώτη του επίσκεψη στην Τούμπα, πέτυχε αυτό που θρέφει τους φορ. Επέστρεψε στα γκολ, τα οποία ανατρέπουν ολοκληρωτικά ένα δυσμενές σκηνικό και χαρίζουν βαθμούς.

Για τους Ζεβλάκοφ και Μέλμπεργκ, είναι αδύνατο να πω οτιδήποτε, αφού οι αρχηγοί των εθνικών ομάδων της Πολωνίας και της Σουηδίας αντίστοιχα, είναι φτιαγμένοι για παιχνίδια φιλότιμου και ψυχής. Ο Μέλμπεργκ ήρθε μόλις πριν από 2 μήνες, όμως ήδη αποτελεί την κορυφαία μεταγραφική κίνηση ελληνικής ομάδας φέτος. Όσο για το Ζεβλάκοφ, αν το μέλλον του βρίσκεται στην Ελλάδα μόνον εφόσον ο Βέρτης συνεχίσει να τραγουδάει, καλό θα είναι ο Κόκκαλης να κάνει ένα συμβόλαιο και στο Νίκο!

Στον αγώνα με την ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός μοιάζει ακόμη πιο συσπειρωμένος και ισχυρός. Ο Ζίκο αφήνει το θρόνο του και πατάει χορτάρι, ο Ντάρμπισιρ επιστρέφει στον τόπο του περσινού… εγκλήματος και ο Ζαϊρί πιάνει και πάλι τη δεξιά πτέρυγα. Οι «ερυθρόλευκοι» διαθέτουν πλέον όλα όσα παραπέμπουν ξεκάθαρα στην έννοια «ομάδα». Χάρη σε ένα 48ωρο σαρωτικών αλλαγών, 2 νίκες ψυχής και κάτι ξεχασμένους Έλληνες παίκτες…