Αναμνήσεις από την τραγωδία της "Θύρας 7"
Ο Αλ. Αδαμαντόπουλος ήταν στη Θύρα 7 εκείνο το απόγευμα της 8ης Φεβρουαρίου 1981. Και μοιράζεται με το Sport24.gr τις συγκλονιστικές αναμνήσεις του. Στις 13.00 το μνημόσυνο
Πριν από 29 χρόνια, την Κυριακή, 8 Φεβρουαρίου 1981, η Ελλάδα συγκλονίζεται από μια είδηση που κανείς δεν μπορεί να πιστέψει. Η κρατική τηλεόραση διακόπτει το πρόγραμμά της, ανακοινώνει το θλιβερό μαντάτο και κάνει έκκληση για αίμα στα νοσοκομεία, όπου έχουν διακομιστεί οι τραυματίες.
Το ντέρμπι της 20ης αγωνιστικής μεταξύ του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ έχει τελειώσει με τους ερυθρόλευκους να επικρατούν με τον επιβλητικό 6-0. Οι μεθυσμένοι από το νέκταρ της χαράς και της περηφάνιας, οπαδοί των Πειραιωτών θέλουν να φύγουν γρήγορα και να βγουν στους δρόμους να φωνάξουν για την επιτυχία της ομάδας τους, να αγκαλιάσουν του ήρωες τους. Η πόρτα της θύρας 7 όμως είναι κλειστή. Ή μισάνοιχτη (δεν έχει σημασία, έπρεπε να είναι ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΗ).
Τα τουρνικέ (ένα απ΄ αυτά υπάρχει σαν μνημείο, στο "νέο Καραϊσκάκη") δυσκολεύουν την έξοδο. Η μοίρα έχει αποφασίσει τη συνέχεια και τίποτα δεν φαίνεται ικανό να σταματήσει την ροή της. Παιδιά πέφτουν, ποδοπατιούνται και η τραγωδία παίρνει σάρκα και οστά. Η πεσμένη μάζα όλο και μεγαλώνει. Φωνές απελπισίας και πανηγυρισμών αναμειγνύονται.
Ο χάρος παραμόνευε απρόσκλητος σε μία γιορτή που εξελίχθηκε σε τραγωδία. Οι αστυνομικοί ξεριζώνουν την πόρτα για να βγουν όσοι περισσότεροι μπορούν. Δεκαεννιά άτομα δεν τα κατάφεραν, πέθαναν από ασφυξία στα σκαλοπάτια του... σπιτιού τους. Οι τραυματίες ακόμα περισσότεροι. Τα νοσοκομειακά έσπευσαν στο χώρο και μετέφεραν μικρά παιδιά βαμμένα στο χρώμα της καρδιάς τους. Στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιά δύο βαριά τραυματίες δεν τα κατάφεραν και ξεψύχησαν.
Τελικός απολογισμός 21 θύματα. Τα θύματα της θύρας 7...
"Οι πόρτες ήταν κλειστές..."
Ο Αλέκος ήταν εκείνη την ημέρα στο Καραϊσκάκη όπως κάθε Κυριακή. "Όλα ήταν όπως πάντα", λέει στο Sport24.gr και η φωνή του αρχίζει να βαραίνει...
" Εκείνη την περίοδο τα παιχνίδια ήταν νωρίς και όπως κάθε Κυριακή ξεκινήσαμε νωρίς για το γήπεδο. Μαζευτήκαμε όπως πάντα σε κάποια μαγαζάκια που υπήρχαν εκεί γύρω και έπειτα πήγαμε για το γήπεδο. Εισιτήριο δεν υπήρχε ούτε για δείγμα εκείνη την ημέρα. Τότε ο Ολυμπιακός ξεκινούσε δυναμικά με πολύ καλή ομάδα και εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές. Ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι πάντα κοντά στην ομάδα αλλά εκείνες τις ημέρες ο ενθουσιασμός ήταν μεγαλύτερος γιατί όλοι έβλεπαν πολύ καλό ποδόσφαιρο και διαισθάνονταν πως η συγκεκριμένη φουρνιά μπορεί να πετύχει πολλά. Ήμασταν αισιόδοξοι όλοι έξω από το γήπεδο αλλά κανείς μας δεν περίμενε πως το σκορ θα φτάσει στο 6-0.
Ίσως αυτός να συνέβαλε στην τραγωδία. Η εφορία που υπήρχε ήταν μεγάλη μετά από μία τέτοια νίκη σε ένα ντέρμπι και όπως ήταν φυσικό τα μυαλά ήταν και λίγο πάνω από το κεφάλι όταν τελείωσε ο αγώνας. Ήταν βέβαια και κακή η κατασκευή στο Καραϊσκάκη τότε. Δεν είχαν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα, δεν υπήρχαν προστατευτικές μπάρες στην μέση στα σκαλιά αλλά ούτε και στις άκρες ώστε να κρατηθεί κάποιος. Ήταν έτσι φτιαγμένη και η Θύρα με όλο τον κόσμο να βγαίνει από ένα σημείο σε μία στροφή όπου ο πίσω δεν μπορούσε να δει την έξοδο και να αντιληφθεί τι γίνεται μπροστά του. Η ροή του κόσμου για την έξοδο ήταν μεγάλη και κανείς δεν μπορούσε να το σταματήσει αυτό. Από ένα σημείο και μετά δεν πατάγανε πάνω στο τσιμέντο αλλά πάνω σε κορμιά. Εν τω μεταξύ τα τουρνικέ ήταν στις θέσεις τους και οι πόρτες κλειστές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνει ό,τι έγινε εκείνο το απόγευμα.
Ξέρω πολύ καλά τι έγινε με την πόρτα, γιατί πριν σφυρίξει ο διαιτητής έφυγα για να πάω στην θύρα 1. Την ώρα που πήγαινα για την έξοδο στην Θύρα 7 συνάντησα κάποια παιδιά που μου είπαν: "Αλέκο πάμε από την έξι γιατί μπροστά είναι κλειστά". Έτσι γύρισα πίσω και βγήκα από την διπλανή θύρα. Στην αρχή κανείς μας δεν κατάλαβε τι είχε γίνει. Από την θύρα 1 ακούσαμε τα ασθενοφόρα. Ήταν πολλά και έφταναν συνεχώς. Το ένα πίσω από το άλλο με τις σειρήνες να ουρλιάζουν και το μόνο που ξέραμε ήταν ότι κάτι έγινε στην 7. Εκείνη τη στιγμή δεν περιμέναμε ότι είχε γίνει αυτός ο χαμός. Έφτασα έξω από την 7 όταν είχε ήδη γίνει το κακό και τα ασθενοφόρα έφευγαν γεμάτα για το Τζάνειο και τα υπόλοιπα νοσοκομεία. Ακόμα και τότε δεν πιστεύαμε τι είχε γίνει. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της τραγωδίας. Βλέπαμε τους τραυματίες αλλά δεν μπορούσε να πάει το μυαλό μας. Ακόμα και όταν βλέπαμε παιδιά μελανιασμένα πιστεύαμε πως θα επανέλθουν. Δεν είναι δυνατόν να το συλλάβει ανθρώπινος νους ".
Όσοι έζησαν εκείνες τις στιγμές θα τις έχουν πάντα χαραγμένες στην μνήμη τους. " Θυμάμαι χαρακτηριστικά το επόμενο παιχνίδι. Ήμασταν πάλι εκεί στην θύρα 7, αλλά όταν ο διαιτητής σφύριξε την λήξη κανείς δεν κουνήθηκε. Όλοι είχαμε παγώσει. Ακόμα δεν το είχαμε βγάλει από το μυαλό μας και ούτε πρόκειται ποτέ. Αρχίσαμε να βγαίνουμε με αργούς ρυθμούς. Πέντε-πέντε και σιγά-σιγά. Δεν έχω ξαναδεί πιο σταδιακό άδειασμα κερκίδας. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη καθώς 21 παιδιά, είχαν χάσει τη ζωή τους σε εκείνο το σημείο."
Οι ευθύνες και τα αναπάντητα "γιατί"
Ο κόσμος του Ολυμπιακού (επίσημος και μη) δεν ξέχασε ποτέ αυτά τα παιδιά. Κάθε χρόνο στο μηνμόσυνο που γίνεται στο σημείο όπου 21 ψυχές πάλεψαν με τον χάρο η προσέλευση είναι μεγάλη. Νέοι, γέροι ακόμα και παιδιά που γεννήθηκαν όταν οι ερυθρόλευκοι ξεκινούσαν την κυριαρχία τους στην Ελλάδα αποτίουν φόρο τιμής στα... αδέρφια τους. " Μετά από τόσα χρόνια έχει άλλη σημασία από αυτή που είχε. Για μένα, το γεγονός πως όλοι - η Θυρα 7 αλλά και όλοι οι φίλοι του Ολυμπιακού - έχουν χαράξει αυτή την ημερομηνία στην μνήμη τους και τιμούν αυτά τα παιδιά που άδικα χάθηκαν για τον Ολυμπιακό, είναι πολύ σημαντικό. Πάντα το έλεγα και θα το λέω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Εκείνη την ημέρα κάποιοι άνθρωποι είχαν την ευθύνη για ό,τι έγινε. Είναι καθαρά ευθύνη προσώπων. Αυτά τα παιδιά δεν έκαναν κανένα λάθος, όσο και αν θέλουν να το λένε κάποιοι. Αγαπούσαν τον Ολυμπιακό και απλά βρέθηκαν την λάθος ώρα στο λάθος μέρος.
Προσπαθούμε ακόμα να καταλάβουμε πως έγινε. Τι βλακεία υπάρχει στον κόσμο και δεν μπορούσε να προβλεφθεί κάτι τέτοιο. Πόσο δύσκολο είναι δηλαδή να σκεφτεί κάποιος πως 7-8.000 κόσμου δεν μπορεί να βγει από μία πόρτα. Γιατί να μην υπάρχουν άλλες έξοδοι; Γιατί να μην υπάρχουν στα σκαλοπάτια χειρολαβές; Γιατί όλες αυτές οι παραλείψεις; Γιατί δεν άνοιξαν οι πόρτες; Εντάξει, έπεσε κάποιος, αυτά γίνονται, αλλά αν ήταν ανοιχτές οι πόρτες θα υπήρχε ροή και δεν θα χάναμε τόσα παιδιά. Ήταν τόσο απλό. Να ανοίξει η πόρτα και τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Όλα αυτά τα παιδιά χάθηκαν πολύ άδικα. Υπήρχε μάλιστα και η προειδοποίηση. Ήταν 7-8 χρόνια πριν που είχε γίνει κάτι παρόμοιο σε ένα φιλικό με τον Άγιαξ. Τότε ευτυχώς υπήρχαν μόνο τραυματίες. Αλλά το κράτος, η πολιτεία, η ΕΟΑ, στην οποία ανήκε το γήπεδο, κανείς δεν πλήρωσε.
Καμία δικαστική απόφαση δεν θα φέρει εκείνα τα παιδιά πίσω. Αλλά αν το έχω εγώ ως παράπονο ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε φαντάσου οι συγγενείς των ανθρώπων που χάθηκαν. Κάποιοι όμως φταίνε για το τι έγινε και δεν μπορεί να υπάρχει ατιμωρησία".
Τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν "άνθρωποι" που έβριζαν εν χορώ αυτά τα παιδιά. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια τα εμετικά συνθήματα λείπουν από τα γήπεδα. Ο Αλέκος είναι φανερό πως ενοχλείται από τα όσα συνέβαιναν τα προηγούμενα χρόνια όπως θα έκανε και οποιοδήποτε άνθρωπος. Ακούμε και βλέπουμε απαράδεκτα πράγματα να συμβαίνουν εις βάρος της μνήμης αυτών των ανθρώπων. Πρόκειται για ιεροσυλία που πράττεται από κάποιους που θα ήθελαν να λέγονται άνθρωποι χωρίς κανένας να προσπαθεί να υπερασπιστεί 21 ψυχές, όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί δεν μπορούν να το κάνουν οι ίδιοι. " Αν δεν μπορεί ο άλλος άνθρωπος να καταλάβει πως να βρίζει κάποιον που δεν είναι στη ζωή είναι το λιγότερο βλακεία τότε τι μπορώ να πω. Γι' αυτό που εγώ είμαι υπερήφανος είναι πως κανένας Ολυμπιακός δεν έχει βρίσει νεκρό με οποιοδήποτε σύνθημα. Ποτέ δεν είπε κάποιος καλά πάθατε και το βουλώσατε. Όλα τα οπαδικά είναι για μέσα στο γήπεδο".
Ο Αλέκος δεν σταμάτησε ποτέ να πηγαίνει στο γήπεδο. Ο Σωκράτης Κόκκαλης έδωσε σε αυτόν και σε όλους του Ολυμπιακούς ένα γήπεδο ασφαλές. Ένα γήπεδο που είναι σίγουρο πως αφού διασκεδάσεις θα γυρίσεις σπίτι σου. Τι γίνεται ομως με τις υπόλοιπες έδρες; Η ιστορία θέλησε να δώσει σε όλους μας αρκετά μαθήματα με τον πιο σκληρό τρόπο εκείνη την ημέρα. Αρκετοι τα διάβασαν αλλά όχι όλοι. " Δεν φαίνεται να διορθώνεται κάτι. Οι πρόεδροι των ομάδων δεν ενδιαφέρονται να φτιάξουν εγκαταστάσεις. Το κράτος δε βοηθάει ώστε να υπάρχουν καινούργια γήπεδα. Όλοι βολεύονται με τα γήπεδα που υπάρχουν. Τώρα πήγαμε στην Καβάλα και ήταν το ίδιο με πριν από 30 χρόνια. Μόνο που το είχαν βάψει και υπήρχαν καθίσματα. Τα προβλήματα ακόμα υπάρχουν".
"Αθάνατοι..."
Αυτά τα παιδιά δεν ξεχάστηκαν ποτέ και απόδειξη είναι το μνημόσυνο που θα γίνει το μεσημέρι. Άνθρωποι που δεν έζησαν την τραγωδία αλλά μεγάλωσαν με την ματωμένη αυτή ημερομηνία χαραγμένη στην μνήμη τους, δίνουν κάθε χρόνο το παρών όπως ο Δημήτρης Μπούκαλης. " Δεν έζησα αυτές τις στιγμές αλλά κάθε χρόνο θα είμαι στο σημείο όπου αυτές οι ψυχές χάθηκαν. Ο πατέρας και ο αδερφός μου ήταν στο γήπεδο εκείνη την ημέρα και οι ιστορίες που έχω ακούσει είναι πολλές. Η συγκεκριμένη ημερομηνία είναι συνυφασμένη με την ιστορία του Ολυμπιακού. Είναι σημαντικό να βρίσκεται κάθε χρόνο όλο και περισσότερος κόσμος ώστε να μην ξεχαστούν ποτέ αυτά τα παιδιά. Εγώ γεννήθηκα τη χρονιά της τραγωδίας και από 4 ετών βρίσκομαι εδώ κάθε χρόνο για να τιμήσω τα αδέρφια μας και να στηρίξουμε τις οικογένειές τους".
Το ετήσιο αρχιερατικό μνημόσυνο θα τελεστεί το Σάββατο το μεσημέρι (13.00).
Άφησαν την τελευταία τους πνοή οι:
Τουμανίδης Παναγιώτης 14 ετών
Σκλαβούνης Κώστας 16 ετών
Παναγούλης Ηλίας 17 ετών
Λεωνιδάκης Σπύρος 18 ετών
Αμίτσης Γεράσιμος 18 ετών. Οπαδός της ΑΕΚ.
Κανελλόπουλος Γιάννης 18 ετών
Σπυλιόπουλος Γιάννης 19 ετών
Φίλος Νίκος 19 ετών
Πούπος Ευστράτιος 20 ετών
Μάχας Βασίλειος 20 ετών
Διαλυνάς Γιάννης 20 ετών
Κωστόπουλος Μιχάλης 21 ετών
Χαϊρατίδου Ζωγραφούλα 23 ετών
Ανδριώτης Σπύρος 24 ετών
Καρανικόλας Κώστας 26 ετών
Μάρκου Μιχάλης 27 ετών
Μπίλας Κώστας 28 ετών
Κουτσόλης Αναστάσιος 30 ετών
Κουρουπάκης Αντώνης 34 ετών
Χατζηγεωργίου Χρήστος 34 ετών
Αδαμόπουλος Δημήτριος 40 ετών
Το ντέρμπι της 20ης αγωνιστικής μεταξύ του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ έχει τελειώσει με τους ερυθρόλευκους να επικρατούν με τον επιβλητικό 6-0. Οι μεθυσμένοι από το νέκταρ της χαράς και της περηφάνιας, οπαδοί των Πειραιωτών θέλουν να φύγουν γρήγορα και να βγουν στους δρόμους να φωνάξουν για την επιτυχία της ομάδας τους, να αγκαλιάσουν του ήρωες τους. Η πόρτα της θύρας 7 όμως είναι κλειστή. Ή μισάνοιχτη (δεν έχει σημασία, έπρεπε να είναι ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΗ).
Τα τουρνικέ (ένα απ΄ αυτά υπάρχει σαν μνημείο, στο "νέο Καραϊσκάκη") δυσκολεύουν την έξοδο. Η μοίρα έχει αποφασίσει τη συνέχεια και τίποτα δεν φαίνεται ικανό να σταματήσει την ροή της. Παιδιά πέφτουν, ποδοπατιούνται και η τραγωδία παίρνει σάρκα και οστά. Η πεσμένη μάζα όλο και μεγαλώνει. Φωνές απελπισίας και πανηγυρισμών αναμειγνύονται.
Ο χάρος παραμόνευε απρόσκλητος σε μία γιορτή που εξελίχθηκε σε τραγωδία. Οι αστυνομικοί ξεριζώνουν την πόρτα για να βγουν όσοι περισσότεροι μπορούν. Δεκαεννιά άτομα δεν τα κατάφεραν, πέθαναν από ασφυξία στα σκαλοπάτια του... σπιτιού τους. Οι τραυματίες ακόμα περισσότεροι. Τα νοσοκομειακά έσπευσαν στο χώρο και μετέφεραν μικρά παιδιά βαμμένα στο χρώμα της καρδιάς τους. Στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιά δύο βαριά τραυματίες δεν τα κατάφεραν και ξεψύχησαν.
Τελικός απολογισμός 21 θύματα. Τα θύματα της θύρας 7...
"Οι πόρτες ήταν κλειστές..."
Ο Αλέκος ήταν εκείνη την ημέρα στο Καραϊσκάκη όπως κάθε Κυριακή. "Όλα ήταν όπως πάντα", λέει στο Sport24.gr και η φωνή του αρχίζει να βαραίνει...
" Εκείνη την περίοδο τα παιχνίδια ήταν νωρίς και όπως κάθε Κυριακή ξεκινήσαμε νωρίς για το γήπεδο. Μαζευτήκαμε όπως πάντα σε κάποια μαγαζάκια που υπήρχαν εκεί γύρω και έπειτα πήγαμε για το γήπεδο. Εισιτήριο δεν υπήρχε ούτε για δείγμα εκείνη την ημέρα. Τότε ο Ολυμπιακός ξεκινούσε δυναμικά με πολύ καλή ομάδα και εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές. Ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι πάντα κοντά στην ομάδα αλλά εκείνες τις ημέρες ο ενθουσιασμός ήταν μεγαλύτερος γιατί όλοι έβλεπαν πολύ καλό ποδόσφαιρο και διαισθάνονταν πως η συγκεκριμένη φουρνιά μπορεί να πετύχει πολλά. Ήμασταν αισιόδοξοι όλοι έξω από το γήπεδο αλλά κανείς μας δεν περίμενε πως το σκορ θα φτάσει στο 6-0.
Ίσως αυτός να συνέβαλε στην τραγωδία. Η εφορία που υπήρχε ήταν μεγάλη μετά από μία τέτοια νίκη σε ένα ντέρμπι και όπως ήταν φυσικό τα μυαλά ήταν και λίγο πάνω από το κεφάλι όταν τελείωσε ο αγώνας. Ήταν βέβαια και κακή η κατασκευή στο Καραϊσκάκη τότε. Δεν είχαν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα, δεν υπήρχαν προστατευτικές μπάρες στην μέση στα σκαλιά αλλά ούτε και στις άκρες ώστε να κρατηθεί κάποιος. Ήταν έτσι φτιαγμένη και η Θύρα με όλο τον κόσμο να βγαίνει από ένα σημείο σε μία στροφή όπου ο πίσω δεν μπορούσε να δει την έξοδο και να αντιληφθεί τι γίνεται μπροστά του. Η ροή του κόσμου για την έξοδο ήταν μεγάλη και κανείς δεν μπορούσε να το σταματήσει αυτό. Από ένα σημείο και μετά δεν πατάγανε πάνω στο τσιμέντο αλλά πάνω σε κορμιά. Εν τω μεταξύ τα τουρνικέ ήταν στις θέσεις τους και οι πόρτες κλειστές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνει ό,τι έγινε εκείνο το απόγευμα.
Ξέρω πολύ καλά τι έγινε με την πόρτα, γιατί πριν σφυρίξει ο διαιτητής έφυγα για να πάω στην θύρα 1. Την ώρα που πήγαινα για την έξοδο στην Θύρα 7 συνάντησα κάποια παιδιά που μου είπαν: "Αλέκο πάμε από την έξι γιατί μπροστά είναι κλειστά". Έτσι γύρισα πίσω και βγήκα από την διπλανή θύρα. Στην αρχή κανείς μας δεν κατάλαβε τι είχε γίνει. Από την θύρα 1 ακούσαμε τα ασθενοφόρα. Ήταν πολλά και έφταναν συνεχώς. Το ένα πίσω από το άλλο με τις σειρήνες να ουρλιάζουν και το μόνο που ξέραμε ήταν ότι κάτι έγινε στην 7. Εκείνη τη στιγμή δεν περιμέναμε ότι είχε γίνει αυτός ο χαμός. Έφτασα έξω από την 7 όταν είχε ήδη γίνει το κακό και τα ασθενοφόρα έφευγαν γεμάτα για το Τζάνειο και τα υπόλοιπα νοσοκομεία. Ακόμα και τότε δεν πιστεύαμε τι είχε γίνει. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της τραγωδίας. Βλέπαμε τους τραυματίες αλλά δεν μπορούσε να πάει το μυαλό μας. Ακόμα και όταν βλέπαμε παιδιά μελανιασμένα πιστεύαμε πως θα επανέλθουν. Δεν είναι δυνατόν να το συλλάβει ανθρώπινος νους ".
Όσοι έζησαν εκείνες τις στιγμές θα τις έχουν πάντα χαραγμένες στην μνήμη τους. " Θυμάμαι χαρακτηριστικά το επόμενο παιχνίδι. Ήμασταν πάλι εκεί στην θύρα 7, αλλά όταν ο διαιτητής σφύριξε την λήξη κανείς δεν κουνήθηκε. Όλοι είχαμε παγώσει. Ακόμα δεν το είχαμε βγάλει από το μυαλό μας και ούτε πρόκειται ποτέ. Αρχίσαμε να βγαίνουμε με αργούς ρυθμούς. Πέντε-πέντε και σιγά-σιγά. Δεν έχω ξαναδεί πιο σταδιακό άδειασμα κερκίδας. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη καθώς 21 παιδιά, είχαν χάσει τη ζωή τους σε εκείνο το σημείο."
Οι ευθύνες και τα αναπάντητα "γιατί"
Ο κόσμος του Ολυμπιακού (επίσημος και μη) δεν ξέχασε ποτέ αυτά τα παιδιά. Κάθε χρόνο στο μηνμόσυνο που γίνεται στο σημείο όπου 21 ψυχές πάλεψαν με τον χάρο η προσέλευση είναι μεγάλη. Νέοι, γέροι ακόμα και παιδιά που γεννήθηκαν όταν οι ερυθρόλευκοι ξεκινούσαν την κυριαρχία τους στην Ελλάδα αποτίουν φόρο τιμής στα... αδέρφια τους. " Μετά από τόσα χρόνια έχει άλλη σημασία από αυτή που είχε. Για μένα, το γεγονός πως όλοι - η Θυρα 7 αλλά και όλοι οι φίλοι του Ολυμπιακού - έχουν χαράξει αυτή την ημερομηνία στην μνήμη τους και τιμούν αυτά τα παιδιά που άδικα χάθηκαν για τον Ολυμπιακό, είναι πολύ σημαντικό. Πάντα το έλεγα και θα το λέω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Εκείνη την ημέρα κάποιοι άνθρωποι είχαν την ευθύνη για ό,τι έγινε. Είναι καθαρά ευθύνη προσώπων. Αυτά τα παιδιά δεν έκαναν κανένα λάθος, όσο και αν θέλουν να το λένε κάποιοι. Αγαπούσαν τον Ολυμπιακό και απλά βρέθηκαν την λάθος ώρα στο λάθος μέρος.
Προσπαθούμε ακόμα να καταλάβουμε πως έγινε. Τι βλακεία υπάρχει στον κόσμο και δεν μπορούσε να προβλεφθεί κάτι τέτοιο. Πόσο δύσκολο είναι δηλαδή να σκεφτεί κάποιος πως 7-8.000 κόσμου δεν μπορεί να βγει από μία πόρτα. Γιατί να μην υπάρχουν άλλες έξοδοι; Γιατί να μην υπάρχουν στα σκαλοπάτια χειρολαβές; Γιατί όλες αυτές οι παραλείψεις; Γιατί δεν άνοιξαν οι πόρτες; Εντάξει, έπεσε κάποιος, αυτά γίνονται, αλλά αν ήταν ανοιχτές οι πόρτες θα υπήρχε ροή και δεν θα χάναμε τόσα παιδιά. Ήταν τόσο απλό. Να ανοίξει η πόρτα και τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Όλα αυτά τα παιδιά χάθηκαν πολύ άδικα. Υπήρχε μάλιστα και η προειδοποίηση. Ήταν 7-8 χρόνια πριν που είχε γίνει κάτι παρόμοιο σε ένα φιλικό με τον Άγιαξ. Τότε ευτυχώς υπήρχαν μόνο τραυματίες. Αλλά το κράτος, η πολιτεία, η ΕΟΑ, στην οποία ανήκε το γήπεδο, κανείς δεν πλήρωσε.
Καμία δικαστική απόφαση δεν θα φέρει εκείνα τα παιδιά πίσω. Αλλά αν το έχω εγώ ως παράπονο ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε φαντάσου οι συγγενείς των ανθρώπων που χάθηκαν. Κάποιοι όμως φταίνε για το τι έγινε και δεν μπορεί να υπάρχει ατιμωρησία".
Τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν "άνθρωποι" που έβριζαν εν χορώ αυτά τα παιδιά. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια τα εμετικά συνθήματα λείπουν από τα γήπεδα. Ο Αλέκος είναι φανερό πως ενοχλείται από τα όσα συνέβαιναν τα προηγούμενα χρόνια όπως θα έκανε και οποιοδήποτε άνθρωπος. Ακούμε και βλέπουμε απαράδεκτα πράγματα να συμβαίνουν εις βάρος της μνήμης αυτών των ανθρώπων. Πρόκειται για ιεροσυλία που πράττεται από κάποιους που θα ήθελαν να λέγονται άνθρωποι χωρίς κανένας να προσπαθεί να υπερασπιστεί 21 ψυχές, όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί δεν μπορούν να το κάνουν οι ίδιοι. " Αν δεν μπορεί ο άλλος άνθρωπος να καταλάβει πως να βρίζει κάποιον που δεν είναι στη ζωή είναι το λιγότερο βλακεία τότε τι μπορώ να πω. Γι' αυτό που εγώ είμαι υπερήφανος είναι πως κανένας Ολυμπιακός δεν έχει βρίσει νεκρό με οποιοδήποτε σύνθημα. Ποτέ δεν είπε κάποιος καλά πάθατε και το βουλώσατε. Όλα τα οπαδικά είναι για μέσα στο γήπεδο".
Ο Αλέκος δεν σταμάτησε ποτέ να πηγαίνει στο γήπεδο. Ο Σωκράτης Κόκκαλης έδωσε σε αυτόν και σε όλους του Ολυμπιακούς ένα γήπεδο ασφαλές. Ένα γήπεδο που είναι σίγουρο πως αφού διασκεδάσεις θα γυρίσεις σπίτι σου. Τι γίνεται ομως με τις υπόλοιπες έδρες; Η ιστορία θέλησε να δώσει σε όλους μας αρκετά μαθήματα με τον πιο σκληρό τρόπο εκείνη την ημέρα. Αρκετοι τα διάβασαν αλλά όχι όλοι. " Δεν φαίνεται να διορθώνεται κάτι. Οι πρόεδροι των ομάδων δεν ενδιαφέρονται να φτιάξουν εγκαταστάσεις. Το κράτος δε βοηθάει ώστε να υπάρχουν καινούργια γήπεδα. Όλοι βολεύονται με τα γήπεδα που υπάρχουν. Τώρα πήγαμε στην Καβάλα και ήταν το ίδιο με πριν από 30 χρόνια. Μόνο που το είχαν βάψει και υπήρχαν καθίσματα. Τα προβλήματα ακόμα υπάρχουν".
"Αθάνατοι..."
Αυτά τα παιδιά δεν ξεχάστηκαν ποτέ και απόδειξη είναι το μνημόσυνο που θα γίνει το μεσημέρι. Άνθρωποι που δεν έζησαν την τραγωδία αλλά μεγάλωσαν με την ματωμένη αυτή ημερομηνία χαραγμένη στην μνήμη τους, δίνουν κάθε χρόνο το παρών όπως ο Δημήτρης Μπούκαλης. " Δεν έζησα αυτές τις στιγμές αλλά κάθε χρόνο θα είμαι στο σημείο όπου αυτές οι ψυχές χάθηκαν. Ο πατέρας και ο αδερφός μου ήταν στο γήπεδο εκείνη την ημέρα και οι ιστορίες που έχω ακούσει είναι πολλές. Η συγκεκριμένη ημερομηνία είναι συνυφασμένη με την ιστορία του Ολυμπιακού. Είναι σημαντικό να βρίσκεται κάθε χρόνο όλο και περισσότερος κόσμος ώστε να μην ξεχαστούν ποτέ αυτά τα παιδιά. Εγώ γεννήθηκα τη χρονιά της τραγωδίας και από 4 ετών βρίσκομαι εδώ κάθε χρόνο για να τιμήσω τα αδέρφια μας και να στηρίξουμε τις οικογένειές τους".
Το ετήσιο αρχιερατικό μνημόσυνο θα τελεστεί το Σάββατο το μεσημέρι (13.00).
Άφησαν την τελευταία τους πνοή οι:
Τουμανίδης Παναγιώτης 14 ετών
Σκλαβούνης Κώστας 16 ετών
Παναγούλης Ηλίας 17 ετών
Λεωνιδάκης Σπύρος 18 ετών
Αμίτσης Γεράσιμος 18 ετών. Οπαδός της ΑΕΚ.
Κανελλόπουλος Γιάννης 18 ετών
Σπυλιόπουλος Γιάννης 19 ετών
Φίλος Νίκος 19 ετών
Πούπος Ευστράτιος 20 ετών
Μάχας Βασίλειος 20 ετών
Διαλυνάς Γιάννης 20 ετών
Κωστόπουλος Μιχάλης 21 ετών
Χαϊρατίδου Ζωγραφούλα 23 ετών
Ανδριώτης Σπύρος 24 ετών
Καρανικόλας Κώστας 26 ετών
Μάρκου Μιχάλης 27 ετών
Μπίλας Κώστας 28 ετών
Κουτσόλης Αναστάσιος 30 ετών
Κουρουπάκης Αντώνης 34 ετών
Χατζηγεωργίου Χρήστος 34 ετών
Αδαμόπουλος Δημήτριος 40 ετών