Ήταν προς τα "σώσματα" της περσινής καταστροφικής (απ’ όλες τις απόψεις) σεζόν, μίας ατελείωτης χρονιάς που έμοιαζε με... αιωνιότητα απ’ τα non-stop "χαστούκια", όταν σε κουβέντα με φίλο -παλιάς κοπής Παναθηναϊκό- μου πέταξε την πιο σωστή ατάκα, μία μέρα αφότου είχε απολυθεί κι ο Λάζλο Μπόλονι: "Αδερφέ, μ’ όλα αυτά που περάσαμε και φέτος, θα πάρουμε στο τέλος κανέναν κανονικό προπονητή και δεν θα ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε".

Κούνησα το κεφάλι, αλλά δεν βρήκα ψήγμα υπερβολής στα λόγια του. Την τελευταία δεκαετία, βεβαίως ο Παναθηναϊκός είχε (και) κανονικούς προπονητές στο τιμόνι του (Φερέιρα της πρώτης σεζόν, Αναστασίου, Ουζουνίδης, Δώνης), όμως ήταν τόσο ισοπεδωτική η περσινή "λαίλαπα" με τους Πογιάτος και Μπόλονι, που εκείνες τις ημέρες ένιωθες λες και είχε περάσει καμιά πενταετία από εκείνες τις εποχές.

Κι όμως, επειδή η ζωή πάντα κάνει κύκλους, οι Θεοί του ποδοσφαίρου έφεραν ξανά στο διάβα του Παναθηναϊκού έναν κανονικό προπονητή. Με τα όποια λάθη του και τις αδυναμίες του, αλλά ΚΑΝΟΝΙΚΟ. Όχι... μαθητευόμενο μάγο τύπου Πογιάτος για να αναλάβει μία ομάδα που κουβαλάει τόνους πίεσης στη φανέλα της και σ’ όλο τον οργανισμό της, ούτε έναν φωνακλά... λοχία τύπου Μπόλονι, με παρωχημένες λογικές, φιλοσοφία κι αντιλήψεις του 1970.

Δεν έχω την παραμικρή διάθεση, ούτε να θεοποιήσω, ούτε να γράψω μεγάλα λόγια για τον Γιοβάνοβιτς. Η δουλειά του και η πορεία του όλα αυτά τα χρόνια στους πάγκους μιλούν από μόνα τους, δεν χρειάζονται δικηγόρους ή κονφερασιέ...

Όμως δεν μπορείς να μην εστιάσεις και να μην αναλύσεις 4-5 πράγματα που είτε τα έχεις δει live, είτε τα μαθαίνεις μέσα από την καθημερινότητα της ομάδας, είτε τα διαπιστώνεις απ’ αυτό που βλέπεις μέσα στο γήπεδο.

Η επιστροφή του team spirit

Έχοντας κλείσει πλέον ένα γεμάτο τετράμηνο και βάλε στον πάγκο του Παναθηναϊκού (14 Ιουνίου προσελήφθη επίσημα, αλλά δουλειά είχε πιάσει απ’ τις 23 Μαΐου όταν έδωσε τα χέρια με τον Αλαφούζο), ο Γιοβάνοβιτς κατάφερε πρώτα απ’ όλα να αποβάλει την τοξικότητα που είχε μπει και "ποτίσει" μέσα στα αποδυτήρια της ομάδας.

Από την περσινή "πυριτιδαποθήκη", όπου αρκούσε μία... φιτιλιά σαν αυτές που έβαζε μέρα παρά μέρα ο ίδιος ο Μπόλονι ή ο βοηθός του Σεργκέι Κουζνιέτσοφ για να γίνει... Κούγκι το Κορωπί, ο 59χρονος τεχνικός κατάφερε να φτιάξει μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μία δεμένη παρέα, επαναφέροντας το team spirit σε όλους και τη νοοτροπία πως ουδείς (ότι όνομα κι αν γράφει στο πίσω μέρος της η φανέλα του) δεν είναι πάνω απ’ τον Παναθηναϊκό. Κι όταν σε 1-2 περιπτώσεις πήγαν να ξεφύγουν κάποια πράγματα (σαν τον καυγά των Βιγιαφάνιες-Χατζηγιοβάνη στα τέλη Αυγούστου) κόπηκαν... μαχαίρι και με τον τρόπο που έπρεπε.

Με τον σεβασμό κι όχι με το... μαστίγιο

Τα μισόλογα και τα άλλα λέω στον έναν κι άλλα λέω στον άλλον, έδωσαν τη θέση τους σε ξεκάθαρες και σταράτες κουβέντες προς όλους. Όλοι ξέρουν το ρόλο τους και τη θέση τους μέσα στο ποδοσφαιρικό τμήμα και η μεγαλύτερη κατάκτηση του Γιοβάνοβιτς είναι πως όλο αυτό δεν το επέβαλλε με τον... τσαμπουκά ή με το μαστίγιο, αλλά το κέρδισε με το σεβασμό και με την καθημερινή δουλειά του.

Ουδείς μπορεί να τον "κατηγορήσει" πως τον αδίκησε. Ακόμη κι όσοι δεν αγωνίζονται ή δεν είναι στην πρώτη γραμμή των πλάνων της ομάδας στην παρούσα φάση. Ήταν τρομερά υπομονετικός με όλους απ’ την πρώτη μέρα της προετοιμασίας, δεν "κορόιδεψε", αλλά ούτε ανέχτηκε... κοροϊδίες. Και γι’ αυτό ουδείς μπορεί ή δικαιούται για να γκρινιάζει και γι’ αυτό τα αποδυτήρια ξαναγίνονται "μπετόν-αρμέ" και γι’ αυτό πολλοί παίκτες παίζουν ήδη (και) για τον προπονητή τους. Σύντομα θα παίζουν όλοι...

Το κλαμπ στα κανονικά "κυβικά" του

Ναι έχει κάνει και λάθη και θα κάνει κι άλλα... Και είναι ξεκάθαρο πως -αγωνιστικά- ο Παναθηναϊκός δεν έχει καν προσεγγίσει αυτό που έχει ο Σέρβος στο μυαλό του. Ωστόσο, επειδή ήξερε που ήρθε να δουλέψει και τι σημαίνει πραγματικά Παναθηναϊκός -έχοντας στη σκέψη του το πραγματικό του μέγεθος απ’ την εποχή που ήταν ο ίδιος παίκτης ή ξεκινούσε τα πρώτα βήματά του στην προπονητική- απ’ την πρώτη μέρα που ανέλαβε τα ηνία του "τριφυλλιού" σεβάστηκε απεριόριστα το κλαμπ και προσπαθεί μέσα απ’ τη δουλειά του να το επαναφέρει τα κανονικά "κυβικά" του.

Φαίνεται όλο αυτό από την πιο μικρή μέχρι την πιο σύνθετη κίνησή του. Από το πώς μιλάει on camera, χωρίς φιοριτούρες ή διάθεση να "πουλήσει" φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αναλύοντας κάθε φορά τα δεδομένα ως έχουν κι όχι όπως θα τον... βόλευε. Από το πώς συμπεριφέρεται εντός των αποδυτηρίων, αλλά και στην άκρη του "πράσινου" πάγκου. Από το πώς σέβεται μέχρι το τελευταίο ευρώ του κλαμπ, ειδικά τώρα που τα πράγματα έχουν "στρώσει" οικονομικά, γνωρίζοντας όλα όσα πέρασε τα τελευταία χρόνια και χωρίς να ψάχνει την... εύκολη λύση.

Μα πάνω απ’ όλα φαίνεται απ’ το πώς προσεγγίζει τους ίδιους τους παίκτες του, την υπομονή και την εμπιστοσύνη που τους δείχνει καθημερινά στο Κορωπί, ότι κι αν λέμε καμιά φορά όλοι εμείς οι "απ’ έξω", οι "ξερόλες".

Την ίδια υπομονή λοιπόν που δείχνει ο Σέρβος και οι συνεργάτες του στην καθημερινότητα της δουλειάς τους, αξίζει να την εισπράξει κι απ’ όλους τους υπόλοιπους.

Διότι για να γυρίσει ο... ήλιος σ’ αυτό το "κάτι σαν ομάδα", σ’ όλο αυτό το... συνονθύλευμα που παρέλαβε τον περασμένο Μάιο, θα χρειαστεί χρόνος για να μπορέσει το ξανακάνει κανονική ομάδα σε όλα τα επίπεδα. Θα το ξανακάνει όμως...