Αποστολή SPORT24: Αποφεύγοντας τη σύλληψη στο Γουέμπλεϊ

Ήταν η πρώτη φορά που αστυνομικός έβαλε χέρια πάνω μου. Ο Αστέρης είναι η προσωποποίηση του καλού παιδιού. Πρόκειται για τον σκηνοθέτη κινηματογραφιστή που είναι μαζί μας στην αποστολή με τον Αλέξανδρο Τρίγκα εδώ στο Λονδίνο. Είναι από το Βόλο και βιντεοσκοπεί τα πλάνα τα οποία παρακολουθείτε και στο SPORT24.

Θα μιλήσω σε άλλο κομμάτι, μόλις ολοκληρωθεί αυτό το τρομερό και φοβερό ταξίδι, για την πεμπτουσία της αποστολής, αλλά τώρα θα επανέλθω σε όσα ζήσαμε πριν και μετά τον αγώνα του Γουέμπλεϊ ανάμεσα σε Αγγλία και Γερμανία, με την ολοκλήρωση του οποίου προετοιμαστήκαμε για να βγούμε στον αέρα του SPORT24.

Η μέρα μας ξεκίνησε πολύ νωρίς, φτάνοντας στο γήπεδο επτά ώρες πριν από την έναρξη της αναμέτρησης. Προμηθευτήκαμε την απαραίτητη βουβουζέλα, που μας βοηθάει στο να μπαίνουμε κι εμείς στο κλίμα, αλλά να προετοιμάζουμε και τον κόσμο να εμπλουτίζει περισσότερο τα πλάνα με χρώμα και παλμό.

Αναμένοντας τις ορδές των Άγγλων φιλάθλων, πήραμε έναν πρώτο καφέ και τιμήσαμε δεόντως το english breakfast, ανακαλύπτοντας παράλληλα και το καλύτερο σημείο με το πιο δυνατό Wifi, που συναντήσαμε στο Λονδίνο.

Σουρεάλ καταστάσεις

Με την άφιξη των πρώτων φιλάθλων ξεχυθήκαμε στους δρόμους γύρω από το γήπεδο, εντοπίζοντας όσο περνούσε η ώρα το καλύτερο σημείο συνάντησης των Άγγλων. Από εδώ και στο εξής, ξεκινάει η περιπέτεια ανάμεσα σε σουρεάλ καταστάσεις, εικόνες πρωτόγνωρες, αλλά και πολύ συναίσθημα.

Περιττό να σας πω για το ποτάμι αλκοόλ που κύλησε σε όλη την περιοχή. Ομοίως για τα βουνά από άδεια μπουκάλια μπύρας, που άφησαν στο πέρασμά τους. Το ρεπερτόριο των συνθημάτων περιορισμένο. Ξεκινώντας από το "ίνγκαλαντ" (και όχι England) μέχρι τον Χάρι Μαγκουάιρ και τα αεροπλάνα της RAF, που καταρρίπτουν τα γερμανικά βομβαρδιστικά. Ο εθνικός τους ύμνος βεβαίως, αλλά μέχρις εκεί.

Φανταστείτε αυτό το σκηνικό να πολλαπλασιάζεται όσο περνούσε η ώρα μέχρι την είσοδό τους στο γήπεδο, αλλά και την θαυματουργή βροχή που βοήθησε στο να διαλυθεί το πλήθος. Ανάμεσα σε αυτές τις εικόνες, νεαροί βουτηγμένοι στην μπύρα, αστυνομικοί με διακριτική στάση κι εμείς σε ρόλο ρεπόρτερ, δίνοντας πάντα τον ρυθμό με τη βουβουζέλα.

Με την ολοκλήρωση του αγώνα, η χαρά των Άγγλων, το μεθύσι, αλλά και ο ενθουσιασμός από μια νίκη, που άργησε 55 χρόνια, συνθέτουν το παζλ των εικόνων, που παρακολουθήσαμε από τη γέφυρα μπροστά από τον σταθμό του μετρό στο Γουέμπλεϊ Παρκ, πάνω στην οποία προετοιμαστήκαμε για το LIVE με τον Θέμη Καίσαρη και τον Ηλία Καλλονά.

Η σύνδεση που κόπηκε απότομα και η πλάκα

Στην πρώτη σύνδεση, ο Αλέξανδρος Τρίγκας μετέφερε όλο το κλίμα μέσα από το Γουέμπλεϊ και ανέλυσε τον αγώνα, ενώ εμείς καταλαμβάναμε τη θέση μας ενημερώνοντας τους αστυνομικούς ότι είμαστε δημοσιογράφοι με την επίδειξη της σχετικής ταυτότητας. Από εδώ και στο εξής ξεκινάει μία άλλη ταινία, όπου ο Αστέρης αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Με την απομάκρυνση των αστυνομικών που μας είχαν επιτρέψει να σταθούμε σε εκείνο το σημείο για να βγάλουμε το LIVE, δεκαπέντε λεπτά αργότερα και στη διάρκεια της σύνδεσης, άλλοι δύο αστυνομικοί εμφανίστηκαν μπροστά μας. Μέχρι να τους εξηγήσουμε ότι είμαστε δημοσιογράφοι, ο Αστέρης είχε ήδη "συνοδευτεί" σε άλλο σημείο, απομακρυνόμενος με την κάμερα, ενώ προσπαθούσα να εξηγήσω ποιοι είμαστε και τι κάνουμε.

Δείτε τη "σύλληψη" στο 23:44 του video:

Όπως καταλαβαίνετε, η ζωντανή σύνδεση κόπηκε απότομα και δεν επανήλθε. Καθώς η απομάκρυνση από το σημείο μάς έφερε έξω από την είσοδο του σταθμού του μετρό. Έσκασε άμεσα το μήνυμα του Παντελή (Βλαχόπουλου), που ήθελε να μάθει τι ακριβώς συνέβη, την ώρα που ο Αλέξανδρος (Τρίγκας) αποχωρούσε από το γήπεδο και έψαχνε να μας βρει, μη γνωρίζοντας το περιστατικό. "Έλα, που βρίσκεστε;".

Εκεί άναψε το λαμπάκι: "Άλεξ, πιάσανε τον Αστέρη και είμαστε στο αστυνομικό τμήμα του… Hartlepool". Κλείνω το τηλέφωνο. Με το συναίσθημα ανάμεσα στο "μου κάνουν πλάκα" και "ίσως να είναι αλήθεια", ο Αλέξανδρος (Τρίγκας) άρχισε να ψάχνει πού βρίσκεται το αστυνομικό τμήμα, το οποίο εντελώς τυχαία είναι υπαρκτό. Μετά από ένα τέταρτο, κι αφού αποφασίσαμε να σταματήσουμε την πλάκα, ξανασμίξαμε όλοι και πήραμε το τρένο της επιστροφής.

Στον δρόμο για το Aldgate, οι συρμοί γεμάτοι από Άγγλους, με τα πέντε - έξι γνωστά συνθήματα, την τάση του αλκοόλ που έπεφτε σιγά σιγά, αλλά και την πίστη ότι η ομάδα τους μπορεί να το φέρει σπίτι της.

*H κεντρική φωτογραφία είναι από την επόμενη ημέρα, όχι την στιγμή της... σύλληψης