Η Άρσεναλ προχώρησε στην ανανέωση του συμβολαίου του Μικέλ Αρτέτα, αναγνωρίζοντας την προσφορά του στην πολυεπίπεδη άνοδο του συλλόγου, αλλά και τα περιθώρια για περεταίρω εξέλιξη, που θα φέρουν και τους πολυπόθητους τίτλους στο άμεσο μέλλον. Ας θυμηθούμε λοιπόν το ξεκίνημα του Ισπανού στο Λονδίνο και τις κινήσεις που αποτέλεσαν τα στιβαρά θεμέλια της σημερινής ομάδας.

Μετά την Αρσέν Βενγκέρ εποχή, και την ασφάλεια που αυτή παρείχε, ο σύλλογος βάδιζε σε αχαρτογράφητα νερά, όπως και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά την ιστορική αποχώρηση του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Η ομάδα του Λονδίνου κλήθηκε να βρει τον διάδοχο του Αλσάτου προπονητή που θα την οδηγούσε ξανά εκεί που ανήκε, στην ποδοσφαιρική elite.

Ο Ουνάι Έμερι έμοιαζε μία ιδανική επιλογή, αλλά στην πράξη δεν κόλλησε με τα vibes των κανονιέρηδων και μετά τον Βάσκο τα περιθώρια στένεψαν. Στις 22 Δεκεμβρίου του 2019 η Αρσεναλ πήρε την τολμηρή απόφαση να χρίσει πρώτο προπονητή της, τον Μικέλ Αρτέτα, το δεξί χέρι του Πεπ, που μέχρι τότε δεν είχε βγει ποτέ στο προσκήνιο.

Οι ιδιοκτήτες των κανονιέρηδων είδαν στον Αρτέτα τον άνθρωπο που θα μπορούσε να χαράξει προς την σωστή κατεύθυνση το μέλλον του συλλόγου. Προερχόμενος από της ακαδημίες της Μασία και έχοντας υπάρξει άμεσος συνεργάτης του Γκουαρντιόλα στη Μάντσεστερ Σίτι, ο Αρτέτα ήταν εξ αρχής είναι πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ, αλλά περιείχε και αρκετό ρίσκο.

Κάθε αρχή και δύσκολη

Οι πρώτες μέρες του Ισπανού κόουτς δεν ήταν και οι καλύτερες. Η βελτίωση στο αγωνιστικό κομμάτι αργούσε και οι αρνητικές κριτικές δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Ο ίδιος δεν επηρεάστηκε και με την υποστήριξη της διοίκησης ακολούθησε πιστά τις ιδέες του, παίρνοντας ορισμένες δύσκολες αποφάσεις.

Απομάκρυνε παίκτες της ομάδας που αποτελούσαν βαρόμετρο για αυτήν τις προηγούμενες χρονιές, όπως οι Οζίλ- Ομπαμεγιάνκ, με ακριβά συμβόλαια και όχι την αναμενόμενη απόδοση. Έδωσε παίκτες ακόμα και χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα όπως τον Γκεντουζί, διότι ήθελε να φέρει έναν φρέσκο αέρα στην ομάδα. Ήθελε να φέρει το μέταλλο του νικητή. Να προπονεί παίκτες με φιλοδοξίες και όνειρα, κάτι στο οποίο υστερούσε τα προηγούμενα χρόνια ο σύλλογος.

Ταυτόχρονα, με τη συνολική αναδόμηση του ρόστερ με ποιοτικούς και όχι απαραίτητα ακριβούς παίκτες, έτρεχε και το πρότζεκτ των νεαρών. Ποδοσφαιριστών που έκρινε πως μπορούν να κάνουν το βήμα παραπάνω και να πρωταγωνιστήσουν, υπηρετώντας τους υψηλούς στόχους της Αρσεναλ, που ήθελε βήμα-βήμα να μετατραπεί σε διεκδικήτρια του τίτλου.

Φυσικά, μια τέτοια επιλογή δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί άμεσα. Ήρθαν δύσκολες μέρες. Πολλές ήττες, κακές εμφανίσεις, με το #Artetaout να γίνεται ολοένα και δημοφιλέστερο. Παρόλα αυτά, η ομάδα έμεινε ενωμένη, με πίστη στο πλάνο, κατακτώντας την ίδια χρονιά το FA Cup, και σταδιακά φτάσαμε στο σήμερα.

Πλέον οι Λονδρέζοι έχουν πολύ χαμηλό μέσο όρο ηλικίας παικτών (26,4), παίζουν κατά περιόδους το ομορφότερο και αποτελεσματικότερο ποδόσφαιρο στο Νησί, επιθετικό, με κατοχή μπάλας και πάνω από όλα, είναι ο ορισμός της ομάδας. Είτε φίλαθλος της Άρσεναλ, είτε όχι, δεν μπορείς να μην δεις τη δουλειά που κρύβεται από πίσω.

Η Άρσεναλ με τον Αρτέτα στο τιμόνι εξελίχθηκε και ωρίμασε. Έκανε πρωταθλητισμό, δίνοντας πέρσι μία σπουδαία μάχη με την υπερηχητική Σίτι του Γκουαρντιόλα. Κέρδισε εμπειρία στο Champions League, παίρνοντας ένα χρήσιμο μάθημα για το μέλλον από τη Μπάγερν Μονάχου, και φέτος ετοιμάζεται να καταβάλει τη μέγιστη προσπάθεια προκειμένου να καταφέρει αυτό που της λείπει περισσότερο. Ένας τίτλος μετά την τελευταία κατάκτηση της Premier League το 2003-04.