Αθανασιάδης – Κολοβός: Οι Σερίφηδες της Μαδρίτης
Σε λιγότερο από δέκα μήνες ο (αποτυχημένος) πρωτοεμφανιζόμενος στα καρέ της ΑΕΚ Γιώργος Αθανασιάδης μετατράπηκε στον MVP της μεγαλύτερης έκπληξης στην ιστορία του Champions League, έχοντας αμέριστο αρωγό της μυθικής επικράτησης της Σέριφ κόντρα στην Ρεάλ, τον παραπεταμένο από τα μέρη μας, Δημήτρη Κολοβό.
Πριν ακριβώς δέκα μήνες, τέλη Νοεμβρίου ήταν, όταν η ΑΕΚ υποδέχονταν στο άδειο Ολυμπιακό Στάδιο την Ζόρια. Θεωρούνταν – και ήταν όντως – must win παιχνίδι για την Ενωση ώστε να παρέμεινε εντός διεκδίκησης πρόκρισης στους «32» του Europa League, πόσο μάλλον από την στιγμή που τρεις εβδομάδες νωρίτερα είχε κάνει παρέλαση (4-1) στην Ουκρανία.
Στην εστία της ΑΕΚ, ένας rookie με τη φανέλα της. Τι κι αν ο Γιώργος Αθανασιάδης είχε επισήμως ανακοινωθεί ως απόκτημα της στις 13 Ιουνίου 2019; Το ντεμπούτο του, το πρώτο του παιχνίδι με τα «κιτρινόμαυρα» έμελλε να το κάνει εκείνη την βραδιά, κοντά ενάμιση χρόνο αργότερα. Στην πρώτη του σεζόν, θεατής ήταν. Από την εξέδρα. Σχεδόν μόνιμα, αφού ούτε καν θέση στην αποστολή δεν έβρισκε.
Ούτε καν εκείνο το βράδυ ήταν σίγουρο πως θα αγωνιστεί. Φημολογούνταν, εικάζονταν πως θα είχε – στο θεωρητικά πιο εύκολο παιχνίδι του γκρουπ, Λέστερ και Μπράγκα άλλωστε το συμπλήρωναν – την ευκαιρία του. Μα όρκο, κανείς δεν έπαιρνε πως θα συνέβαινε κιόλας.
Συνέβη. Η βραδιά καταστροφική. Η ΑΕΚ ηττήθηκε με 3-0, αποχαιρετώντας ουσιαστικά τις ελπίδες της για πρόκριση και μπαίνοντας ξανά σε μια κρίση που αρχικά οδήγησε σε μια ακόμη αλλαγή προπονητή και εν τέλει μια καθολικά αποτυχημένη σεζόν. Ο Αθανασιάδης δεν αποτέλεσε εξαίρεση στο mode της βραδιάς, στην εξέλιξη και στην έκβασή της.
Χρεώθηκε το πρώτο γκολ της Ζόρια, κάνοντας άστοχη έξοδο, στην πρώτη ουσιαστικά φάση στο παιχνίδι που χρειάστηκε να επέμβει. Τέσσερις τελικές πήγαν στην εστία του. Οι τρεις «έγραψαν». Η απραξία του, η έλλειψη ρυθμού, εμφανέστατη, έβγαζε μάτι. Παρά ταύτα, δεν του κόστισε τη θέση στην ενδεκάδα της ΑΕΚ.
Για καλό; Σε αυτήν την χαμένη – όπως εξελίχτηκε – σεζόν της Ενωσης, έπαιξε συνολικά σε 21 παιχνίδια (19 στο πρωτάθλημα, 1 στο Κύπελλο και εκείνο το παρθενικό του με τη Ζόρια). Δέχτηκε συνολικά 32 γκολ, κρατώντας ανέπαφη την εστία του μόλις 5 φορές. Δεν συνιστά παράσημο, δεν προσφέρει εχέγγυο συνέχειας, μα ούτε και κομμάτι συστατικής προς ανεύρεση (νέου) εργοδότη.
Το λιμάνι που ξανάνιωσε
Πριν ακριβώς έναν χρόνο, μετρούσε μέρες στο Τίρασπολ. Η διαφορά, για οποιονδήποτε έχει ζήσει οπουδήποτε αλλού, τεράστια. Η προσαρμογή δεδομένα αργή, υπομονετική. Τρόπος, μέσο, το ποδόσφαιρο. Στο τέλος τέλος, αυτό είχε στείλει τον Δημήτρη Κολοβό στην αχαρτογράφητη λωρίδα γης που αποκαλείται Υπερδνειστερία.
Δύο εβδομάδες εκεί λοιπόν, δύο τα παιχνίδια που είχε προλάβει να παίξει. Στο τρίτο, κόντρα σε μια απίθανη Κόντρου (υποβιβάστηκε, συγκέντρωσε μόλις 9 βαθμούς και 36 αγωνιστικές δέχτηκε 119 γκολ, έχοντας -93 στη διαφορά τερμάτων), δεν χρειάζονταν να επιβαρυνθεί περισσότερο.
Ετσι, έμεινε στον πάγκο, μπαίνοντας στο γήπεδο στην ώρα πάνω, με το σκορ, να είναι στο 2-0. Εληξε στο 6-0, με τον ίδιο να πετυχαίνει το δικό του πρώτο (και προτελευταίο για την ομάδα του) στο 84’. Απαραίτητο. Πολύτιμο. Εκλεισε την χρονιά με άλλα 11 γκολ και 8 ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις, πραγματοποιώντας την δεύτερη διψήφια σε γκολ πρωταθλήματος σεζόν της καριέρας του, μετά από εκείνη του 2014-15, οπότε και αγωνίζονταν δανεικός από τον Ολυμπιακό στον Πανιώνιο.
Μεσολάβησαν έξι χρόνια, τέσσερις διαφορετικές ομάδες σε ισάριθμες διαφορετικές χώρες. Και τραυματισμοί. Σοβαροί. Που σημάδεψαν κορμί, ψυχή και καριέρα. Γι’ αυτό, το σημαντικότερο από τα νούμερα που έγραψε στην περυσινή σεζόν ήταν ένα μηδενικό. Μηδέν σε τραυματισμούς. Μηδέν σε απουσίες εξαιτίας οποιουδήποτε θέματος υγείας.
Θεώρησε; Πίστεψε; Ηλπιζε; Όλα μαζί; Ακόμη και έτσι, δικαιολογημένο είναι. Θεώρησε, πίστεψε, ήλπιζε πως θα έφτανε για να διεκδικήσει μια θέση στο ρόστερ του Παναθηναϊκού. Δεν έφτανε. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ήταν ξεκάθαρος, έντιμος και έγκαιρος απέναντί του. Δεν τον υπολόγιζε. Του το είπε νωρίς. Χωρίς παράλληλα να του κλείσει και τον δρόμο, όπως και κανείς από τον σύλλογο, όταν ζήτησε να αποδεσμευτεί για να επιστρέψει, ελεύθερος πλέον και όχι δανεικός, εκεί που είχε βρει λιμάνι. Και ας ήταν στη μέση του πουθενά.
Κάτι παραπάνω από μια ομάδα
Αυτό που ορίζει τα πάντα σε αυτήν τη μέση του πουθενά, στην Υπερδνειστέρια - ένα αυτόνομο κρατίδιο εντός της Μολδαβίας, αναγνωρισμένο μεν ως προς την αυτονομία του, αλλά μόνο από τη Μολδαβία και από πουθενά αλλού - είναι η Σέριφ. Όχι η ομάδα, η εταιρεία, μέρος του επιχειρηματικού χαρτοφυλακίου της οποίας είναι και το ποδοσφαιρικό club.
Ιδρύθηκε το 1993, έχοντας… φιλανθρωπικά κίνητρα και στόχευση. Σύμφυτα με το όνομα (Σέριφ) αυτά έδραζαν στην οικονομική ενίσχυση των ντόπιων βετεράνων αστυνομικών, οι οποίοι μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης είχαν μείνει επί ξύλου κρεμάμενοι.
Ιδρυτής και ιδιοκτήτης της, ο ντόπιος ολιγάρχης (χαρακτηρισμός των επιχειρηματιών που ξεπήδησαν μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, έχοντας τεράστια οικονομική και πολιτική δύναμη στις ανεξάρτητες πλέον πρώην δημοκρατίες της) Βίκτορ Γκούσαν και αυτός με τη σειρά του υπηρέτης του νόμου, αφού είχε διατελέσει αξιωματούχος της πανίσχυρης KGB.
Πλέον, η Σέριφ κυριαρχεί στα πάντα στην τοπική οικονομία, ελέγχοντας πάνω από το 60% των παραγωγικών δραστηριοτήτων της χώρας, από τα σούπερ-μάρκετ και τα βενζινάδικα ως το χαβιάρι, τον χάλυβα, τις τράπεζες και εσχάτως και την πολιτική, μιας και στις εκλογές του περασμένου Δεκεμβρίου, το κόμμα που ίδρυσε, υποστηρίζει και χρηματοδοτεί, το Obnovlenie (Ανανέωση), κέρδισε τη συντριπτική πλειοψηφία των εδρών του τοπικού κοινοβουλίου.
O ετήσιος τζίρος της εταιρείας είναι υπερδιπλάσιος του κρατικού προϋπολογισμού και σημαντικό μέρος αυτού κατευθύνεται αποκλειστικά στην ποδοσφαιρική ομάδα.
Ενδεικτικό ότι ενώ οι σύλλογοι της πρώτης κατηγορίας του πρωταθλήματος Μολδαβίας νοικιάζουν τα γήπεδα που χρησιμοποιούν από τους δήμους, η Σέριφ ανακατασκεύασε πλήρως το ιδιόκτητο δικό της (χωρητικότητας 12.346 θεατών), αλλά και τις προπονητικές εγκαταστάσεις της, έναντι κόστους 160 εκατ. ευρώ (την ώρα που ο μέσος μισθός στην χώρα είναι 200 ευρώ…).
Εύλογα, με τέτοια οικονομική ευχέρεια, παίζει χωρίς αντίπαλο. Από το 1999 που συμμετέχει στην πρώτη κατηγορία έχει χάσει μόνο δύο πρωταθλήματα Μολδαβίας (19 κατακτήσεις). Εφτασε τέσσερις φορές σε ομίλους Europa League, για τα εισόδια όμως στο κορυφαίο επίπεδο χρειάστηκε πριν δύο χρόνια η εγχώρια ομοσπονδία να ελαχιστοποιήσει το όριο των γηγενών ποδοσφαιριστών, απελευθερώνοντας έτσι την χρήση ξένων.
«Φωτογραφική» ρύθμιση, ευεργετική για τη Σέριφ, η οποία έσπευσε να την αξιοποιήσει. Ενδεικτικά, πριν δύο χρόνια είχε 11 Μολδαβούς στο ρόστερ της. Φέτος, στην ευρωπαϊκή της λίστα βρίσκονται μόλις πέντε, οι δύο εκ των οποίων αναπληρωματικοί τερματοφύλακες και άλλοι τόσοι «συμπληρώματα» από τις ακαδημίες.
Σε αυτήν την λίστα βρίσκονται 16 ξένοι, 12 διαφορετικών εθνικοτήτων (εκτός λίστας υπάρχουν ακόμη 6 ξένοι, 4 επιπλέον εθνικοτήτων), καθοδηγούμενοι από έναν Ουκρανό, τον Γιούρι Βέρνιντουμπ, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία τον περασμένο Δεκέμβριο.
Η ελληνική αγκαλιά
Η ΑΕΚ έδινε τα πρώτα της φιλικά στην Ολλανδία όταν η Σέριφ ξεκινούσε μια ακόμη καλοκαιρινή περιπέτεια προκριματικών Champions League. Πρωτομηνιά Ιουλίου το πρώτο της ματς, κόντρα στην αλβανική Τέουτα. Ο Αθανασιάδης εκεί, κάτω από τα δοκάρια.
Ο Κολοβός εντάχθηκε όταν οι πρωταθλητές Μολδαβίας είχαν ξεπεράσει και το εμπόδιο της αρμένικης Αλασκέρτ. Όταν έπαιζε το πρώτο του παιχνίδι, στο Βελιγράδι κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα στο πλαίσιο του τρίτου προκριματικού πλέον, ο Παναθηναϊκός μόλις είχε επιστρέψει, επίσης από την Ολλανδία, όπου και είχε πραγματοποιήσει τη δική του προετοιμασία.
Ο αποκλεισμός της «ζβέζντα» η πρώτη ένδειξη πως κάτι γίνονταν στο Τίρασπολ. Αυτός που ακολούθησε, κόντρα σε μια άλλη ιστορική και βαριά φανέλα της βαλκανικής, της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, το επικύρωσε, με τη Σέριφ να προκρίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία της σε ομίλους του Champions League. Πρωτοφανές; Εννοείται. Αλλά όχι σε σύγκριση με ό,τι ακολούθησε. Στην πρεμιέρα, κάνει φύλλο και φτερό την μπαρουτοκαπνισμένη Σαχτάρ Ντόνετσκ. Φωτοβολίδα;
Μέχρι χτες το βράδυ, οπότε και στο «Μπερναμπέου» έκανε και δεύτερη νίκη σε ισάριθμες αγωνιστικές, κερδίζοντας την Ρεάλ μέσα στο σπίτι της στην μεγαλύτερη έκπληξη των τριών δεκαετιών της ύπαρξης του Champions League.
Την Ρεάλ που όταν ιδρύθηκε η Σέριφ είχε ήδη 6 Champions League στην τροπαιοθήκη της. Την Ρεάλ που η αξία του ρόστερ της αγγίζει τα 800 εκατ. ευρώ, με αυτήν του δικού της να ξεπερνάει οριακά τα 12. Την Ρεάλ που ένας-δυο παίκτες μόνο από τις ακαδημίες της κοστίζουν υπερδιπλάσια από όλους της Σέριφ.
Της ελληνικής Σέριφ. Του Δημήτρη Κολοβού, ο οποίος όπως σε κάθε διεθνές ματς των πρωταθλητών Μολδαβίας από τότε που επέστρεψε εκεί, μέσα Ιουλίου, αγωνίστηκε βασικός. Και ήταν ένας από τους 6 (!) παίκτες της, οι οποίοι σε εκτέλεση πλαγίου (!) στα όρια της περιοχής της «βασίλισσας», στο 89’ (!), βρίσκονταν εκεί, ψηλά (και οι 10 από τους 11 κάτω από τη σέντρα…), δείχνοντας πως δεν αρκούνται με τον βαθμό μιας έτσι κι αλλιώς μνημειώδους ισοπαλίας, αλλά διεκδικώντας το κάτι ακόμη περισσότερο απίθανο. Το αδύνατο.
Και ήρθε. Εγινε. Σε αυτήν ακριβώς τη φάση, μετά την εκτέλεση του πλάγιου, από μια «φωτοβολίδα» ενός Λουξεμβούργιου, που έστειλε την μπάλα συστημένη στο «παραθυράκι» του Κουρτουά. Το είδωλο, το πρότυπο του Γιώργου Αθανασιάδη.
Αυτόν που έλεγε στο SPORT24 πως περίμενε πως και πως για ανταμώσει από κοντά, να μοιραστεί το ίδιο γήπεδο – και ποιο γήπεδο –, να ανταλλάξουν φανέλες μετά το τέλος του παιχνιδιού με την παιδιόθεν αγαπημένη του Ρεάλ.
Υπό κανονικές συνθήκες, σκηνή και ζητούμενο που θα αρκούσε για… δύο ζωές για τον Ελληνα τερματοφύλακα. Όχι χτες όμως. Όχι φέτος. Στα 10 παιχνίδια που έχει βρεθεί στην εστία της Σέριφ στην ως τώρα πορεία της στο Τσάμπιονς Λιγκ, έχει δεχτεί μόλις 3 γκολ. Κανένα δεν επηρέασε. Ένα από την Αλασκέρτ, ένα από τον Ερυθρό Αστέρα και ένα χτες.
Από τον Μπενζεμά. Από την «βούλα». Αλλιώς, δεν γίνονταν να νικηθεί, πραγματοποιώντας διψήφιο αριθμό επεμβάσεων, σταματώντας τους πάντες και τα πάντα, προσωποποιώντας την σοκαριστικά αναπάντεχη έκβαση της αναμέτρησης, χωρίς ο τίτλος του πολυτιμότερού της να φτάνει για να αποδώσει τον αντίκτυπο που θα έχει αυτή η νίκη, αυτή η εμφάνιση στην ιστορία.
Θα συνοδεύεται με ανάλογο στιγμιότυπο. Την αγκαλιά των δύο Ελλήνων, αμέσως μετά τη λήξη του παιχνιδιού, γονατιστοί στα όρια της περιοχής της Σέριφ, να πανηγυρίζουν τη μυθική νίκη της ομάδας τους. Μα πάνω απ’ όλα, τη μεγαλύτερη δική τους. Οχι ποδοσφαιρικά, αυτό είναι κάτι που δεν σηκώνει συζήτηση, ό,τι και όσα ακόμη καλύτερα τους επιφυλάσσει η συνέχεια της καριέρας τους.
Ανθρώπινα…
