Φορά, πια, γυαλιά πρεσβυωπίας. Τα χρόνια έχουν ελαφρώς περάσει αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Αλλωστε είναι πιο φιτ από ποτέ, ίσως και περισσότερο από την εποχή που ήταν παίκτης. Είναι, σε κάθε περίπτωση, οMVPτης ομάδας-θαύμα του ελληνικού πρωταθλήματος. Και δεν φορά ούτε τα εξάταπα των παικτών ούτε το κοστούμι του προέδρου ούτε τη φόρμα του προπονητή.

Συνήθως σπορ ντυμένος, ο Γιάννης Αγγελόπουλος έχει βαρεθεί πια να μας (σας) κάνει πλάκα και να μαζεύει τα σκαλπ των συναδέλφων του τεχνικών διευθυντών τηςSuper League.Αν δεν το έχετε αντιληφθεί, ο τύπος στήνει σχεδόν κάθε καλοκαίρι έναν νέο Ατρόμητο, μπαφιάζει από τις προσθαφαιρέσεις αλλά στο τέλος παραδίδει ένα ρόστερ-κούκλα, που κάθε προπονητή της Λίγκας θα ήθελε να έχει στα χέρια του.

Να θυμηθούμε τι έκανε αυτό το καλοκαίρι αλλά και λίγο πιο πριν. Έπεισε τον Κάναντι να υπογράψει νέο συμβόλαιο, υπέγραψε τον Ρισβάνη (ο οποίος μέχρι πρότινος έπαιζε δανεικός από τον Ολυμπιακό), διατήρησε τον Χατζηισαϊα, άρπαξε τον Μέγερι, ξετρύπωσε τον Ουγκράι και στο τέλος "έψησε" τον ΠΑΟΚ να του δώσουν και τον Κουλούρη.

Αυτά μόνο εφέτος σε διάστημα μερικών μηνών. Χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες, χωρίς ο ίδιος να γλείφει δημοσιογράφους (τουναντίον είναι σχετικά απόμακρος αλλά όχι σνομπ),χωρίς να διαφημίζει τη δουλειά του και χωρίς τα μέσα να αφιερώνουν ύμνους στο πρόσωπό του. Με τις δικές του επιτυχίες, ο Νίκος Λυμπερόπουλος λόγου χάρη, θα έβλεπε κάθε μέρα το πρόσωπό του στα πρωτοσέλιδα, ο Αγγελόπουλος δεν το βλέπει ούτε σε βούλα.

Δεν γεννήθηκε, έτσι και αλλιώς, για να έχει τα φώτα πάνω του, γεννήθηκε για να υπηρετεί, με συνέπεια, ένα κοινό σκοπό. Μπάλα στην καριέρα του έπαιξε μόνο σε μία ομάδα. Προοδευτική και τέλος. Σημαία, παίκτης που φόρεσε τη φανέλα αυτής της ιστορικής ομάδας σ' όλες τις εθνικές κατηγορίες, ποδοσφαιράνθρωπος άλλης εποχής όταν το καλύτερο συμβόλαιο ήταν ο λόγος και τα παντελόνια.

Ως τεχνικός διευθυντής επίσης μία ομάδα έχει υπηρετήσει. Τον Ατρόμητο. Και αν φύγει ποτέ, να μας τρυπήσετε τη μύτη. Από το 2008 και μετά πέρασε από το Περιστέρι κόσμος και κοσμάκης, προπονητές, παίκτες, σταφ κτλ. Ο μόνος σταθερός πόλος, μαζί φυσικά με τον Σπανό και τη συμπαγή διοίκησή του, είναι αυτός. Και στις χαρές εκεί αλλά και στις αναποδιές εκεί, να πάρει το μέρος της ευθύνης που του αναλογεί, να ηρεμήσει τον πρόεδρο, να μιλήσει με τον προπονητή, να ενθαρρύνει τους παίκτες, να τσακωθεί με τους διαιτητές.

Πάντα κάθεται στον πάγκο, του αρέσει να μυρίζει χορτάρι, δεν την γουστάρει την ασφάλεια της εξέδρας. Τσαλακώνεται, φωνάζει εκτίθεται, δεν τον νοιάζει. Ενίοτε ξεφεύγει κιόλας. Δεν τον νοιάζει, στο αίμα του δεν κυλά νερό αλλά φωτιά και ας δείχνει προς τα έξω ήρεμος και χαμηλών τόνων.

Έπαθε και έμαθε, πάνω στη δουλειά. Σπανίως πριν από λίγα χρόνια εμπιστευόταν ξένο παίκτη που δεν είχε παίξει σε άλλη ελληνική ομάδα. Τώρα παίρνει άνετα το ρίσκο γιατί το δίκτυο που έχει στήσει στην Ευρώπη (κυρίως την κεντρική) τον βοηθά αποφασιστικά και δεν τον προδίδει σχεδόν ποτέ. Κάπως έτσι εντόπισε τον Κάναντι για τον οποίο τα στοιχήματα πέρυσι στα δημοσιογραφικά γραφεία έπεφταν βροχή για να το αν θα προλάβει την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Κάπως έτσι ήρθε ο Μάντσον (από τη Ρουμανία), κάπως έτσι μπήκε στο αεροπλάνο για την Αθήνα ο Ουγκράι (από την Ουγγαρία).

Κινείται, πρέπει να το ξέρετε, υπογείως, εντελώς αθόρυβα, ξορκίζει τους μάνατζερ με τους οποίους συνεργάζεται να μην δίνουν στίγμα στους δημοσιογράφους, συνεννοείται μόνο μεsms,ξενερώνει απίστευτα όταν κάποια θέματα “σπάνε” και βγαίνουν προς τα έξω πριν πέσουν οι υπογραφές.

Κάποτε ο γράφων τον ρώτησε "μα γιατί τόση επιφυλακτικότητα, τέλος πάντων, κ. Γιάννη;". Η απάντηση; "Ξέρεις πόσες μεταγραφές μου χάλασαν λίγα λεπτά πριν πέσουν οι τελικές υπογραφές και ενώ ο παίκτης είχε πιάσει ήδη το στιλό;" Τι να του πεις...

Ο Σπανός είναι πολύ τυχερός αλλά ταυτόχρονα και μεγάλος μάγκας. Γιατί μέσα στις ταραγμένες θάλασσες που πολλές φορές βασιλεύουν στο μυαλό του, έχει τη σοφία να εμπιστεύεται τους στενούς συνεργάτες του και να τους στηρίζει. Χαμένος δεν έχει βγει, τουναντίον. Ειδικά με τον Αγγελόπουλο χτύπησε φλέβα χρυσού, γι' αυτό και άλλωστε τον ακούει όπως οι πιστοί ακούν τον παπά της ενορίας.

"Αυτά τα ξέρει ο Γιάννης παιδιά, μη με ρωτάτε εμένα", λέει όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια. Και μιλάμε για τον Σπανό που είναι "άρρωστος" με το ποδόσφαιρο με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Μην απορείτε, λοιπόν, γιατί ο Ατρόμητος βάζει και εφέτος τα γυαλιά στους μεγάλους. Εχουν τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις και τον Αγγελόπουλο, πίσω από τα γυαλιά της πρεσβυωπίας του, να ελέγχει τα πάντα. Από το πότε πρέπει να κουρευτεί το γκαζόν στο Μαζαράκη, μέχρι τι ώρα επιστρέφει ο Ουάρντα από την Αίγυπτο (καλή ώρα πέρυσι).

Πάντα χωμένος στο γραφείο του, στον 3ο όροφο του προπονητικού κέντρου. Και με το κινητό τηλέφωνο έτοιμο για μάχη (μαζί με ταhands-free).