Ετσι παρά το εφιαλτικό ξεκίνημα στις αναμετρήσεις μας με τους Μαγυάρους, η Ουγγαρία αποτελεί το...γούρι μας θα μπορούσε να πει κανείς, αφού συνήθως έδινε το παρών σε όλες τις μεγάλες προκρίσεις μας (με εξαίρεση μόνο σε αυτή του Euro 2004) ενώ έχει να μας νικήσει εδώ και μια εικοσαετία!
Μάλιστα ήδη η παράδοση έχει γυρίσει υπέρ μας τα τελευταία χρόνια και σε 16 παιχνίδια μετράμε 7 νίκες έναντι 4 των αντιπάλων μας (5 ματς έχουν λήξει ισόπαλα).

Οσο δε αφορά τα προκριματικά ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, εκεί η εθνική μας "μετράει" 4 νίκες έναντι μόλις 1 των Ούγγρων (και 2 ισοπαλίες).

Η Βουδαπέστη από τόπο...μαρτυρίου (εκεί γνωρίσαμε τη βαρύτερη ήττα της ιστορίας μας) έχει εξελιχθεί σε πλατεία πανηγυρισμών, με τελευταίο και χαρακτηριστικότερο αυτόν μετά το πέναλτι-γκολ του Στράτου Αποστολάκη που μας έστειλε για πρώτη φορά στα τελικά παγκοσμίου κυπέλλου.

Το SPORT 24 ξεσκονίζοντας τα αρχεία, αναφέρει ιστορίες από τα παιχνίδια που άφησαν εποχή στη Βουδαπέστη.

** Η πρώτη μας επίσκεψη στη Βουδαπέστη, εκείνον τον Μάρτιο του 1938, ήταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης στην ιστορία μας. Ο αγώνας ήταν στα πλαίσια των προκριματικών του παγκοσμίου κυπέλλου, που θα γινόταν σε λίγους μήνες στη Γαλλία και στο οποίο οι Μαγυάροι έφτασαν μέχρι τον τελικό όπου έχασαν με 4-2 από την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία.

Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έπαιζε ανήμερα της εθνικής μας εορτής (25/3) που φαίνεται ότι δεν μας...πάει στο ποδόσφαιρο (αν θυμηθούμε και το 1-4 από την Τουρκία εφέτος, την παραμονή της ίδιας εορτής).

Ο αγωνιστικός χώρος ήταν βαρύς και αυτό δεν αποτελεί κλασική δικαιολογία της εποχής, διότι έβρεχε συνεχώς. Δυστυχώς άρχισε να...βρέχει και γκολ, με τους Ούγγρους να φτάνουν στο 7-0 στο ημίχρονο και στο τελικό 11-1 (!) με εκ των κορυφαίων παικτών της εθνικής μας τον τερματοφύλακα Σπύρο Σκλαβούνα που είχε πραγματοποιήσει σωρεία αποκρούσεων!

Ακόμα και οι ουγγρικές εφημερίδες "έπλεξαν" το εγκώμιό του την επόμενη μέρα, γράφοντας ότι γνώρισε πραγματική πολιορκία δεχόμενος τουλάχιστον 70-80 σουτ και κεφαλιές!

Ο Γκιουλέ Ζένγκελερ ήταν ο πιο εύστοχος αντίπαλός μας, βρίσκοντας δίχτυα πέντε φορές, ενώ το γκολ της τιμής (που λέει ο λόγος...) το σημείωσε στο 89’ ο Λευτέρης Μακρής.

Η ΕΠΟ προτίμησε να δηλώσει παραίτηση από τον διαδικαστικό επαναληπτικό της Αθήνας.

**Ιδια γεύση (απλά με πιο ανθρώπινο σκορ) είχε και η δεύτερη απόπειρα άλωσης της Βουδαπέστης. Μπροστά σε 70.000 θεατές η ομάδα του Λάκη Πετρόπουλου, ήθελε να μπει αποφασισμένη για τη νίκη πρόκριση στα τελικά του παγκοσμίου κυπέλλου. Λίγες μέρες νωρίτερα, ο θρίαμβος επί της Σοβιετικής Ενωσης (1-0) με την κεφαλιά του Παπαϊωάννου, μας είχε φέρει κοντά στο θαύμα και με νίκη στην Ουγγαρία (28/5/1977), το όνειρο πρόκρισης στα τελικά ενός μουντιάλ θα γινόταν πραγματικότητα.

Οι ελπίδες αποδείχθηκαν φρούδες, αφού στο 15ο λεπτό χάναμε με 2-0 (!) και το τελικό 3-0 σκόρπισε φυσιολογικά την πίκρα σε όλους τους Ελληνες για τη χαμένη ευκαιρία μιας μεγάλης ομάδας, με γενιά εξαιρετικών ποδοσφαιριστών.

** Οι περισσότεροι ήταν παρόντες και στην επόμενη διοργάνωση, όπου έμελλε να γράψουμε ιστορία με την πρόκριση για πρώτη φορά στα τελικά μεγάλης διοργάνωσης.

Προκριματικά ευρωπαϊκού πρωταθλήματος 1980 και η Ουγγαρία και πάλι (μαζί με τη Σοβιετική Ενωση) στο δρόμο μας, σε έναν όμιλο καρμπόν με αυτόν της προηγούμενης διετίας.

Οι ομοιότητες εκείνης της ομάδας με αυτήν του 2004 ήταν τρομερές όσον αφορά τα αποτελέσματα. Ο Αλκέτας Παναγούλας σε ένα από τα πρώτα του φιλικά γνώρισε την ήττα στο Βουκουρέστι με 6-1 από τη Ρουμανία (ο Ρεχάγκελ είχε χάσει 5-1 από την Φινλανδία) ενώ στον όμιλο ξεκινήσαμε με δύο εκτός έδρας ήττες από Φινλανδία και Σοβιετική Ενωση (3-0 και 2-0) όπως και η εθνική του Ρεχάγκελ στα προκριματικά του 2004 (0-2 από Ισπανία και Ουκρανία).

Η συνέχεια ήταν ανάλογη με μεγάλες νίκες (8-1 την Φινλανδία και 4-1 την Ουγγαρία), αλλά οι βάσεις για την πρώτη θέση (η μοναδική που έδινε πρόκριση στην τελική οκτάδα της Ιταλίας) μπήκαν στη Βουδαπέστη με το 0-0 που απέσπασε η εθνική. Ηρωας εκείνο το βράδυ (2/5/1979) ο Παναγιώτης Κελεσίδης που με τις αποκρούσεις του είχε κρατήσει ανοιχτό το παράθυρο πρόκρισης. Το θαύμα ολοκληρώθηκε με το σούτ του Νικολούδη κόντρα στη Σοβιετική Ενωση (1-0).

** Η πρώτη νίκη στο φημισμένο "Νέπ" (σήμερα "Φέρεντς Πούσκας") στάδιο της Βουδαπέστης ήρθε δυστυχώς σε ένα μεγάλο παιχνίδι, χωρίς όμως αντίκρισμα. Έχοντας ουσιαστικά απολέσει την πρόκριση (παρά το ιστορικό 0-0 στο Γουέμπλεϊ με την Αγγλία)στα τελικά του Euro 1984 – εκεί πήγε η Δανία – η εθνική μας ταξίδεψε στη Βουδαπέστη περισσότερο για ένα παιχνίδι γοήτρου.

Πραγματοποίησε εξαιρετική εμφάνιση (την καλύτερη επί των ημερών του τη χαρακτήρισε ο ομοσπονδιακός τεχνικός Χρήστος Αρχοντίδης) και έφυγε νικήτρια με 3-2 χάρις στα γκολ των Αναστόπουλου, Κωστίκου και Παπαϊωάννου.

**Καρμπόν παιχνίδι με αυτό προ δεκαετίας, θύμιζε εκείνο της 14ης Οκτωβρίου 1987. Λίγους μήνες μετά το θρίαμβο της εθνικής μπάσκετ που είχε αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης στην Αθήνα, όλοι πίστευαν ότι και η εθνική ποδοσφαίρου θα κάνει το καθήκον της και θα προκριθεί στα τελικά του Euro 1988.

Με σειρά καλών αποτελεσμάτων, μεταξύ των οποίων οι νίκες επί Ουγγαρίας, Πολωνίας και Κύπρου και κυρίως με την ισοπαλία (1-1) στο Ρόττερνταμ επί της Ολλανδίας, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν και πάλι στη Βουδαπέστη.

Η Ουγγρική πρωτευουσα θύμιζε ελληνική παροικία, εκείνες τις μέρες όπου είχε γίνει πραγματική…απόβαση για να πανηγυρίσουμε την νίκη που θα μας έδινε σχεδόν την πρόκριση.

Οπως και το 1977, στο 15ο λεπτό όλα είχαν τελειώσει με την μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά οι Μαγυάροι είχαν σημειώσει και τα τρία γκολ (Ντέταρι 4’, Μπόγκναρ 12’, Μέσαρος 15’) του τελικού 3-0. Ο Μίλτος Παπαποστόλου μόνο που δεν…λυντσαρίστηκε από τον ελληνικό Τύπο και το κλίμα από εορταστικό μετατράπηκε σε δράμα.

Αποτέλεσμα να ακολουθήσει μια ακόμα ξεγυρισμένη τριάρα στη Ρόδο (το παιχνίδι έγινε εκεί για να αποφευχθούν παρατράγουδα από εξοργισμένους οπαδούς της εθνικής στη Αθήνα) από την Ολλανδία που πήρε φυσικά την πρόκριση και λίγους μήνες αργότερα και τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης.

**Η τελευταία επίσκεψή μας (μέχρι τη σημερινή) στην Βουδαπέστη σηματοδότησε και μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες όλων των εποχών για το ποδόσφαιρό μας, αφού εκεί σφραγίσαμε την πρόκριση στο μουντιάλ του 1994 με τη νίκη μας με 1-0.

Πάλι με τον Αλκέτα Παναγούλια και πάλι με αντιπάλους Ουγγαρία και Ρωσία (πλέον) στον όμιλο, η πρόκριση παίχτηκε στο "Νεπ Στάντιον". Ακόμα και με ισοπαλία μέναμε το φαβορί για πρόκριση μαζί με την Ρωσία, αλλά το χέρι του Τέλεκ μέσα στην περιοχή στο 70', από σέντρα του Τσιαντάκη, διευκόλυνε τα πράγματα.

Την ώρα που η αγωνία είχε φτάσει στο κατακόρυφο, ο Στράτος Αποστολάκης θύμισε…Πύρρο Δήμα. Γύρισε το βλέμμα του στον ελληνικό πάγκο, χαμογέλασε και στη συνέχεια "εκτέλεσε" τον Πέτρι με σούτ στο κέντρο της εστίας του.

Η Ελλάδα μόλις είχε ανακαλύψει την Αμερική…



Σήμερα, είναι ο πιο άνετος βαθμολογικά αγώνας μας, αν και παίζουμε για τα ρεκόρ και για καλύτερη κληρωση στα προκριματικά του μουντιάλ. Η συνέχεια επί της οθόνης…

Αναλυτικά όλα τα παιχνίδια μας με την Ουγγαρία:



Αθήνα 13/12/31: Ελλάδα – B’ Ουγγαρίας 2-4 (Φ)

Βουδαπέστη 25/03/38: Oυγγαρία - Ελλάδα 11-1 (Π.Π.Κ.)

Αθήνα 09/10/76: Ελλάδα - Ουγγαρία 1-1 (Π.Π.Κ.)

Βουδαπέστη 28/05/77: Ουγγαρία - Ελλάδα 3-0 (Π.Π.Κ.)

Θεσσαλονίκη 28/05/78: Ελλάδα- Ουγγαρία 4-1 (Π.Ε.Π.)

Βουδαπέστη 02/05/79: Ουγγαρία - Ελλάδα 0-0 (Π.Ε.Π.)

Βουδαπέστη 15/05/83: Ουγγαρία - Ελλάδα 2-3 (Π.Ε.Π.)

Θεσσαλονίκη 03/12/83: Ελλάδα - Ουγγαρία 2-2 (Π.Ε.Π.)

Αθήνα 12/11/86: Ελλάδα - Ουγγαρία 2-1 (Π.Ε.Π.)

Βουδαπέστη 14/10/87: Ουγγαρία - Ελλάδα 3-0 (Π.Ε.Π.)

Αθήνα 15/11/88: Ελλάδα - Ουγγαρία 3-0 (Φ)

Βουδαπέστη 25/10/89: Ουγγαρία - Ελλάδα 1-1 (Φ)

Θεσσαλονίκη 11/11/92: Ελλάδα - Ουγγαρία 0-0 (Π.Π.Κ.)

Βουδαπέστη 31/03/93: Ουγγαρία - Ελλάδα 0-1 (Π.Π.Κ.)

Πειραιάς 16/11/05: Ελλάδα - Ουγγαρία 2-1 (Φ)

Κρητη 02/06/07: Ελλάδα - Ουγγαρία 2-0 (Π.Ε.Π.)

**Π.Π.Κ. = Προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου
Π.Ε.Π. = Προκριματικά Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος
Φ= Φιλικό