Το SPORT 24 σας παρουσιάζει τους σημαντικότερους σταθμούς στην εκατόχρονη πορεία της Ίντερ, καθώς και τους πρωταγωνιστές που έγραψαν την ιστορία των «νερατζούρι».

Η αρχή

Στις 9 Μαρτίου του 1908 μια ομάδα δυσαρεστημένων μελών της «Milan Cricket and Football Club» αποφάσισε να αποσχιστεί από τον σύλλογο και να ιδρύσει έναν άλλο, ο οποίος θα ήταν περισσότερο ανοιχτός σε ξένους παίκτες και δεν θα περιοριζόταν μόνο στους Ιταλούς. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που τα δεκαπέντε αυτά μέλη άφησαν την AC Milan και δημιούργησαν την «Internazionale». Η ονομασία της νέας ομάδας καταδείκνυε και την αιτία του «σχίσματος».

Από την πρώτη κιόλας μέρα, ο καινούργιος σύλλογος άνοιξε τις πόρτες του σε όσους μη Ιταλούς παίκτες ήθελαν να αγωνιστούν φορώντας τη φανέλα του. Δυο χρόνια αργότερα η πολιτική αυτή έφερε τα πρώτα αποτελέσματα, καθώς η Inter (όπως την αποκαλούσαν χαϊδευτικά οι φίλαθλοί της) κατέκτησε το 1910 το παρθενικό της πρωτάθλημα. Το δεύτερο Scudetto ήρθε μετά από μια δεκαετία, το 1920.

Με την άνοδο των φασιστών στην εξουσία, η Ίντερ αναγκάστηκε να συγχωνευτεί με την τοπική ομάδα «Milanese Unione Sportiva» και άλλαξε το όνομά της σε «Ambrosiana SS Milano». Μαζί με το όνομα άλλαξε και η εμφάνιση. Λευκή φανέλα με το κόκκινο σταυρό του Άγιου Αμβρόσιου, προστάτη της πόλης του Μιλάνου. Το 1929 η ομάδα ονομάστηκε A.S.Ambrosiana, η πίεση όμως των οπαδών της που συνέχιζαν να την αποκαλούν Ίντερ, οδήγησε στο «σολομώντειο» AS Ambrosiania-Inter.

Την περίοδο 1938-39 η Ίντερ κατακτά το πρώτο κύπελλο Ιταλίας υπό την καθοδήγηση του παίκτη θρύλου Τζουζέπε Μάτσα – ο οποίος έδωσε το όνομά του στη σημερινή έδρα της ομάδας. Μέχρι την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα γραφεία του συλλόγου φιλοξενούν πέντε πρωταθλήματα Ιταλίας. Στα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου, ο σύλλογος παίρνει την οριστική του ονομασία: «Internazionale FC Milano».

Η ακμή

Το 1960 συνέβη ένα γεγονός στην Ισπανία, το οποίο επηρέασε όλη την ιστορία της Ίντερ. Η Μπαρτσελόνα απέλυσε τον προπονητή της, Ελένιο Ερέρα, έναν Ισπανοαργεντίνο ποδοσφαιράνθρωπο, ο οποίος ναι μεν είχε οδηγήσει τους Καταλανούς στην κατάκτηση δυο συνεχόμενων πρωταθλημάτων, ενός κυπέλλου Ισπανίας και ενός κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, αλλά δεν είχε καταφέρει να δώσει στην ομάδα του αίγλη ανάλογη αυτής που απολάμβανε η Ρεάλ Μαδρίτης της εποχής. Ο Ερέρα κατέληξε στην Ίντερ και τη μεταμόρφωσε ολοκληρωτικά, αλλάζοντας την ποδοσφαιρική της μοίρα και γράφοντας μαζί της τις πιο ένδοξες σελίδες της ιστορίας της.

Η σημαντικότερη καινοτομία που εισήγαγε στο ποδοσφαιρικό στιλ της καινούργιας του ομάδας, ήταν η τελειοποίηση του συστήματος «κατενάτσιο» (που είχε εμπνευστεί και πρωτοεφαρμόσει ο αυστριακός προπονητής Καρλ Ράπαν), προσθέτοντας έναν πέμπτο αμυντικό πίσω από τα δυο σέντερ μπακ. Ο Ερέρα έδωσε ελευθερία κινήσεων στον παίκτη αυτό (γι’ αυτό τον ονόμασε libero) και τον χρησιμοποίησε ως πρόσθετη ασπίδα στην περίπτωση που ο αντίπαλος επιθετικός κατάφερνε να περάσει μέσα από το κέντρο της άμυνας.

Τρία χρόνια αργότερα η Ίντερ κέρδισε το σκουντέτο και αμέσως μετά ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης και του κόσμου κατακτώντας δυο συνεχόμενα κύπελλα Πρωταθλητριών (1964 και 1965 εναντίον της Ρεάλ και της Μπενφίκα αντίστοιχα) και άλλα τόσα Διηπειρωτικά (αμφότερα εναντίον της Ιντεπεντιέντε), ενώ έφτασε σε έναν ακόμα τελικό Πρωταθλητριών το 1967 υποκύπτοντας στην Σέλτικ.

Η παρακμή

Στις επόμενες δεκαετίες η Ίντερ δεν κατάφερε να διατηρηθεί στα υψηλά επίπεδα της εποχής του Ερέρα και παρέδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην συμπολίτισσα Μίλαν. Οι «νερατζούρι» πέρασαν μια παρατεταμένη περίοδο μετριότητας, μην μπορώντας να διακριθούν ούτε στην Ιταλία αλλά ούτε και στην Ευρώπη. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν τα τρία κύπελλα ΟΥΕΦΑ που κατέκτησε ο σύλλογος τη δεκαετία του ’90 (1991, 1994, 1998).
Το 1995 ο Μάσιμο Μοράτι (ο πατέρας του, Άντζελο, υπήρξε πρόεδρος της Ίντερ στα χρυσά χρόνια της δεκαετίας του ’60) έγινε το νέο αφεντικό της ομάδας. Ξόδεψε απίστευτα ποσά σε μεταγραφές παικτών και προπονητών, μην καταφέρνοντας όμως να δημιουργήσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο, ικανό να χτυπήσει το δίδυμο Γιουβέντους και Μίλαν. Ο Μοράτι έσπασε δυο φορές μέσα σε μια τριετία το παγκόσμιο ρεκόρ της ακριβότερης μεταγραφής (το 1997 πληρώνοντας 19,5 εκατομμύρια Ευρώ στη Μπαρτσελόνα για τον Ρονάλντο και το 1999 πληρώνοντας 31 εκατομμύρια Ευρώ στη Λάτσιο για τον «Μπόμπο» Βιέρι).

Η Ίντερ φαινόταν ανίκανη να ξεκολλήσει από το τέλμα της μετριότητας και σιγά – σιγά τα τελευταία χρόνια απέκτησε και τη ρετσινιά του «looser». Έχασε πρωταθλήματα τις τελευταίες αγωνιστικές, αποκλείστηκε από πολύ κατώτερες ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, κατάφερε να ηττηθεί 6-0 από τη Μίλαν (2001), προκάλεσε άγρια ξεσπάσματα των οπαδών της, τιμωρήθηκε από την ΟΥΕΦΑ, έφερε τον Μοράτι στο χείλος της απόγνωσης, έγινε ειρωνικό τραγούδι στο στόμα των τιφόζι της Μίλαν («Luglio, Agosto», δηλαδή Ιούλιος και Αύγουστος, κάνοντας αναφορά στο γεγονός ότι κάθε καλοκαίρι οι φίλαθλοι και οι διοικούντες της Ίντερ, παρουσίαζαν την ομάδα τους ως το πρώτο και ακλόνητο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου) και χρειάστηκε τελικά ένα σκάνδαλο για να την φέρει πάλι στην κορυφή.

Η Ίντερ του σήμερα

Το 2005 η Ίντερ κέρδισε το κύπελλο Ιταλίας και στη συνέχεια το Σούπερ Καπ. Ένα χρόνο αργότερα, το 2006, ξαναβρήκε μπροστά της τη Ρόμα στον τελικό του Κυπέλλου και ανανέωσε τον τίτλο της. Όμως μερικές εβδομάδες αργότερα, τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, η ιταλική δικαιοσύνη καταδίκασε τις Γιουβέντους, Λάτσιο, Φιορεντίνα, Ρετζίνα και Μίλαν για στημένα παιχνίδια (το γνωστό σκάνδαλο Calciopoli) και μετά την εφαρμογή των ποινών ο τίτλος του πρωταθλητή πέρασε στα χέρια της Ίντερ, για πρώτη φορά μετά το 1989.

Την περίοδο που μας πέρασε, η Ίντερ κατέκτησε εύκολα ένα ακόμα πρωτάθλημα, φτιάχνοντας μάλιστα ένα μεγάλο ρεκόρ 17 συνεχόμενων νικών στην Serie A. Η αναγεννημένη Ίντερ φαίνεται πως θα έχει και συνέχεια, αφού στην τρέχουσα περίοδο οι «νερατζούρι» προηγούνται στη βαθμολογία με σημαντική μάλιστα διαφορά, πηγαίνοντας για τον τρίτο συνεχόμενο τίτλο.

Τα τρόπαια της εκατονταετίας

Η Ίντερ είναι η μοναδική ομάδα στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου που δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ στη Β’ κατηγορία. Αγωνίζεται στο στάδιο «Giuseppe Meazza» (γνωστό και ως Σαν Σίρο), το οποίο μοιράζεται μαζί με την συμπολίτισσα Μίλαν. Το Μεάτσα είναι το μεγαλύτερο σε χωρητικότητα γήπεδο στην Ιταλία (85.700 θεατές) και οπωσδήποτε ένα από τα ομορφότερα σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Στα 100 χρόνια της ύπαρξής της, η Ίντερ έχει κατακτήσει τους εξής τίτλους:

15 Πρωταθλήματα Ιταλίας (1910, 1920, 1930, 1938, 1940, 1953, 1954, 1963, 1965, 1966, 1971, 1980, 1989, 2006, 2007)
5 Κύπελλα Ιταλίας (1939, 1978, 1982, 2005, 2006)
3 Σούπερ Καπ Ιταλίας (1989, 2006, 2007)
2 Ευρωπαϊκά Κύπελλα πρωταθλητριών ομάδων (1964, 1965)
3 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (1991, 1994, 1998)
2 Διηπειρωτικά Κύπελλα (1964, 1965)

Ο Τζουζέπε Μπέργκομι φόρεσε τη φανέλα της Ίντερ 519 φορές στο ιταλικό πρωτάθλημα. Είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στην Serie A για την ομάδα του Μιλάνου. Ο ίδιος ποδοσφαιριστής έχει τα αντίστοιχα ρεκόρ σε αγώνες ιταλικού κυπέλλου (122) αλλά και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (117).

Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών της Ίντερ στο πρωτάθλημα είναι ένας άλλος Τζουζέπε, ο Μεάτσα. Σημείωσε 246 τέρματα σε 365 αγώνες. Στο ιταλικό κύπελλο και στους ευρωπαϊκούς αγώνες της Ίντερ, κορυφαίος γκολτζής είναι ο Αλεσάντρο Αλτομπέλι (35 και 46 γκολ αντίστοιχα).

Η εμφάνιση της ομάδας

Τα επίσημα χρώματα της Ίντερ είναι το μαύρο και το μπλε. Από αυτά προκύπτει και το γνωστότερο παρατσούκλι της ομάδας, «νερατζούρι» (από το ιταλικό νέρο που σημαίνει μαύρο και το ατζούρο που σημαίνει μπλε). Όταν ιδρύθηκε ο σύλλογος, αποφασίστηκε να υιοθετηθούν αυτά τα δυο χρώματα που αντιπροσωπεύουν το μεν μαύρο τη νύχτα, το δε μπλε τον ουρανό. Την εποχή της συγχώνευσης με την Unione Sportiva Milanese η επίσημη εμφάνιση της ομάδας ήταν η λευκή με τον κόκκινο σταυρό, που χρησιμοποιείται και φέτος ως επετειακή σε εκτός έδρας παιχνίδια.

Το σήμα της Ίντερ σχεδίασε ένα από τα ιδρυτικά της μέλη, ο ζωγράφος και ποδοσφαιριστής Giorgio Muggiani το 1908.

Η Ίντερ είναι η δεύτερη σε δημοτικότητα ομάδα της Ιταλίας μετά τη Γιουβέντους. Υπολογίζεται ότι ο ένας στους τέσσερις Ιταλούς φιλάθλους υποστηρίζει την Ίντερ. Αυτός είναι και ο λόγος που η ποδοσφαιρική συνάντηση μεταξύ των δυο αυτών ομάδων θεωρείται το απόλυτο ιταλικό ντέρμπι (Derby d’Italia).

Φυσικά υπάρχει και το τοπικό ντέρμπι με την συμπολίτισσα Μίλαν, το επονομαζόμενο και Derby della Madonnina (λόγω του αγάλματος της Παναγίας που βρίσκεται στην κορυφή του Καθεδρικού Ναού της πόλης), το οποίο υφίσταται από την πρώτη κιόλας χρονιά της διάσπασης, στο μακρινό 1908.

Οι μεγάλες μορφές των «νερατζούρι»

Όπως είναι φυσικό, στην Ίντερ έχουν αγωνιστεί αρκετά μεγάλα ονόματα του ιταλικού, ευρωπαϊκού και παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους:

Alessandro Altobelli, Roberto Baggio, Giuseppe Bergomi, Roberto Boninsegna, Giacinto Facchetti, Sandro Mazzola, Giuseppe Meazza, Salvatore Schillaci, Aldo Serena, Marco Tardelli, Christian Vieri, Gabriel Batistuta, Hernan Crespo, Daniel Passarella, Diego Simeone, Juan Sebastian Veron, Herbert Prohaska, Enzo Scifo, Jair, Ronaldo, Roberto Carlos, Ivan Zamorano, Laurent Blanc, Youri Djorkaeff, Andreas Brehme, Jurgen Klinsmann, Lothar Matthaus, Hansi Muller, Karl Heinz Rummenigge, Liam Brady, Darko Pancev, Dennis Bergkamp, Clarence Seedorf, Carlos Gamarra, Paulo Sousa, Luis Suarez, Zlatan Ibrahimovic και φυσικά τους δικούς μας Γρηγόρη Γεωργάτο, Γιώργο Καραγκούνη και Λάμπρο Χούτο.

Μεγάλες μορφές της προπονητικής έχουν βρεθεί κατά καιρούς στον πάγκο των «νερατζούρι». Ξεχωρίζουν οι:
Giuseppe Meazza, Helenio Herrera, Luis Suarez, Giovanni Trapattoni, Marcello Lippi, Marco Tardelli, Hector Raul Cuper, Roberto Mancini.

Για το κείμενο συλλέξαμε στοιχεία και πληροφορίες από:
www.inter.it
sports.groups.yahoo.com
soccernet.espn.go.com
www.goal.com
www.fcintermilano.com
en.wikipedia.org
www.flickr.com
www.youtube.com

Τα δυο κύπελλα Πρωταθλητριών της Ίντερ (1964, 1965)



Μικρό αφιέρωμα στον Giacinto Facchetti, παίκτη και πρόεδρο της Ίντερ