Χαλκιάς: "Με είπαν ρουφιάνο"
"Με είπαν ρουφιανό, αλλά είμαι... Αρειανός" λέει στο MAXIM ο Κώστας Χαλκιάς που αποθεώνει τον ΠΑΟ!
Ο διεθνής γκολκίπερ μίλησε στο μηνιαίο αντρικό περιοδικό και τον Τάσο Μεργιάννη για μια χρονιά που τα είχε όλα, τόσο σε ομαδικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Κολλημένος με την μπάλα από μικρός;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω τερματοφύλακας. Το ξέρω ότι συνήθως τα μικρά παιδιά ονειρεύονται να γίνουν επιθετικοί για να βάζουν γκολ, αλλά εγώ όταν έπαιζα μπάλα με τους συμμαθητές μου στο δημοτικό, επέμενα «εγώ θα κάτσω τέρμα». Πάντα μετά από κάθε δίτερμα γύριζα σπίτι πάντα με ματωμένα γόνατα.
Το πιο κοροιδίστικο γκολ που έχεις φάει ποτέ;
Στην Τούμπα φέτος με τον ΠΑΟΚ. Η μπάλα πήρε περίεργα φάλτσα, αν και φαινόταν εύκολο το σουτ. Ευτυχώς που μου συνέβη αυτή η φάση φέτος, γιατί πλέον μετά την εμπειρία του εξωτερικού , βλέπω το ποδόσφαιρο πολύ πιο ψύχραιμα.
Τι είδες δηλαδή σε Αγγλία και Ισπανία;
Θα σου πω μια από τις πρώτες μου εμπειρίες με την Πόρτσμουθ. Είχαμε χάσει ένα ματς και ο αρχηγός της ομάδας με φώναξε να χειροκροτήσουμε τους οπαδούς μας. «Μα χάσαμε» του λέω, «δεν έχει σημασία. Πρέπει να αποδώσουμε σεβασμό στους οπαδούς μας» μου απάντησε. Κάθε ματς ξεκινούσε μια ώρα πριν την έναρξή του και τελείωνε μια ώρα μετά την λήξη του. Ούτε διαμαρτυρίες, ούτε γκρίνιες, ούτε τίποτα…
Το αντίστοιχο κλίμα που υπήρχε στην Ελλάδα πριν φύγεις ποιο ήταν;
Τότε δεν χαιρόμουν το ποδόσφαιρο. Παίζαμε με το μαχαίρι στο λαιμό και αν χάναμε μας έκαναν να πιστεύουμε ότι είχε έρθει η συντέλεια του κόσμου. Πολλές φορές μετά από ήττες με τον Παναθηναϊκό, κλεινόμουν σπίτι για ημέρες, φοβόμουν να βγω έξω. Τώρα πια έχω καταλάβει ότι συμβόλαιο κάνεις με την εκάστοτε ομάδα σου, όχι με την επιτυχία.
Ήταν όλα τόσο καλά έξω; Για παράδειγμα, όταν ο πρώην προπονητής σου στην Πόρτσμουθ Χάρι Ρέντναπ σε αποκάλεσε «πρωταθλητή των κεμπάπ» δεν θύμωσες;
Δεν θύμωσα, γέλασα και μάλιστα πολύ. Διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το αν το είπε. Μάλιστα, ο ίδιος το διέψευσε. Τέτοιες φράσεις δεν αντιπροσωπεύουν την νοοτροπία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Η αλήθεια είναι ότι η επιλογή της Πόρτσμουθ ήταν πολύ βιαστική ως επιπόλαια. Ήθελα να παίξω στο εξωτερικό, αλλά δεν είχα χρόνο να κάνω την κατάλληλη επιλογή. Είχα 12 ημέρες να διαλέξω ομάδα, αλλιώς θα έμενα 5 μήνες στο «ψυγείο».
Μετάνιωσες;
Όχι, δεν μετανιώνω γενικά. Απλώς, όπως στην ζωή έτσι και στο ποδόσφαιρο κάνουμε σωστές και λάθος επιλογές. Ένα από τα λάθη ήταν η μεταγραφή στην Μούρθια. Έπαιξα μόνο 2 ματς και έλυσα το συμβόλαιό μου ένα μήνα πριν λήξει με δική μου πρωτοβουλία. Μάλιστα, τους άφησα και χρήματα.
Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχεις διαβάσει για σένα;
Δεν με ενοχλεί να μου κάνουν κακή κριτική όταν δεν πάω καλά. Με ενόχλησε όμως πάρα πολύ όταν την εποχή που έφυγα από τον Παναθηναϊκό δυο δημοσιογράφοι με μεγάλη επιρροή στον κόσμο της ομάδας επιτέθηκαν σε μένα και την οικογένειά μου λέγοντας ότι δεν σεβάστηκα τον προπονητή μου, την οικογένειά μου και την Εθνική ομάδα επειδή έκανα το μαλλί μου Μοικάνα και ότι δήθεν γελούσα στον πάγκο με τις αποτυχίες των συμπαικτών μου. «Γυρίσαμε στην εποχή της πατσαβούρας». Έτσι είχαν γράψει τότε για μένα…
Εκείνη την περίοδο κάποιοι σε αποκάλεσαν μέχρι και «ρουφιάνο». Πιστεύεις ότι έκανες κάποιο λάθος τότε;
Τι λάθος; Το ξέρεις ότι έμαθα ότι φεύγω από την ομάδα από τις εφημερίδες; Δεν με ενημέρωσε κανείς από την ΠΑΕ.
Ποια ήταν η επίσημη δικαιολογία;
Στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας ο κ. Γιάννης Βαρδινογιάννης μου είπε ότι υπέπεσα σε πειθαρχικό παράπτωμα και ότι έπρεπε να αποχωρήσω. Ισχυρίστηκε ότι διέρρευσα μια προσωπική συζήτηση που είχαμε. Θυμάμαι ότι έξι μήνες πιο πριν είχαμε άλλη μια συζήτηση, πολύ πιο σοβαρή και τότε δεν διέρρευσε τίποτα. Πώς γίνεται αυτό; Δεν ξέρω τι να υποθέσω. Εκείνη την περίοδο σε παραπτώματα είχαν υποπέσει άλλοι τρεις ποδοσφαιριστές. Ο Κυργιάκος, ο Ολισαντέμπε και ο Γκονζάλες. Εγώ και ο Σωτήρης φύγαμε τότε…
Όπως τα λες, ακούγεται σαν να ήταν προαποφασισμένο ότι θα φύγεις και ότι απλώς έψαχναν την αφορμή…
Μπορεί. Μετά από τόσα χρόνια στην ομάδα θα προτιμούσα να μου πούνε ότι δεν τους κάνω για αγωνιστικούς λόγους, παρά γι’ αυτούς που ισχυρίστηκαν. Θα προτιμούσα να ήταν πιο ειλικρινείς απέναντί μου. Μου είπαν ότι εάν θέλω να μείνω, θα έπρεπε να κάνω υπομονή μέχρι το καλοκαίρι, αλλά να μην παίζω. Τότε επικοινώνησα με τον κ. Ζάετς και πήγα στην Πόρτσμουθ. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Και όταν κάτι γίνεται χωρίς σκέψη, συνήθως δεν βγαίνει σε καλό…
Θεωρείς ότι το κεφάλαιο «Παναθηναϊκός» έχει κλείσει για σένα;
Δεν έχω την απάντηση. Είμαι επαγγελματίας και με ενδιαφέρει μόνο ο Άρης. Έχω άλλον έναν χρόνο συμβόλαιο. Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο.
Ένιωσες έκπληξη όταν ο κόσμος του Παναθηναϊκού σε χειροκρότησε στο ΟΑΚΑ;
Χάρηκα πάρα πολύ που σεβάστηκαν και εκτίμησαν την προσφορά μου στην ομάδα, ακόμα και μετά την λήξη του παιχνιδιού. Υπενθυμίζω ότι ο Άρης νίκησε τον Παναθηναϊκό σ’ εκείνο το ματς. Εκείνο το χειροκρότημα ήταν η καλύτερη απάντηση σε κάποιους.
Μήπως ο Παναθηναϊκός είναι σαν τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του;
Σε λάθος άνθρωπο κάνεις αυτήν την ερώτηση. Αν θες την γνώμη μου, πάντως, αν το πάρεις επαγγελματικά, ήταν απλώς μια απόφαση της ΠΑΕ να απομακρύνει αυτούς τους ποδοσφαιριστές. Αν το πάρεις συναισθηματικά, μπορεί αυτό που λες να είναι αλήθεια. Αυτό που ξέρω είναι ότι όλα τα παιδιά που έφυγαν από την ομάδα κάνουν μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό. Όλοι εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε, τι να πω…
Αν δεν διαλυόταν η ομάδα της Ριζούπολης πόσα πρωταθλήματα θα είχε πάρει;
Αυτό δεν το ξέρω. Πάντως, επι Κυράστα ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχασε το πρωτάθλημα, αλλά εγώ θεωρώ ότι το πήρε. Η απώλεια του πρωταθλήματος της «Ριζούπολης» δεν ήταν τίποτα άλλο από μια δικαιολογία για να διαλυθεί η ομάδα, γιατί σου θυμίζω ότι και η ομάδα που πήρε το νταμπλ την επόμενη χρονιά διαλύθηκε. Αν και δεν ήμουν στην ομάδα της Ριζούπολης- έπαιζα στον Ηρακλή- μπορώ να σου πω ότι εκείνη η ομάδα έχτισε ένα πολύ σοβαρό αγωνιστικό προφίλ. Είχε παίκτες που είχαν δουλευτεί για 5-6 χρόνια και μετά από τρεις μεγάλες ευρωπαϊκές πορείες, είχαν φέρει πολλά έσοδα στην ομάδα. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έφυγαν ξαφνικά. Είναι σαν να χτίζεις ένα σπίτι 10 χρόνια και να αποφασίζεις να το γκρεμίσεις σε μια νύχτα.
Η καχυποψία που υπήρχε εκείνα τα χρόνια για την διαιτησία σας επηρέαζε;
Και η καχυποψία και το τρομερό άγχος που είχαμε μας επηρέασαν τρομερά τουλάχιστον στο πρωτάθλημα, στην Ευρώπη παίζαμε ελεύθερα. Στην Ελλάδα ασχολούμαστε πολύ με την διαιτησία και δεν θα έπρεπε. Η αλήθεια είναι ότι το επίπεδο δεν είναι τόσο υψηλό, αλλά δεν φταίνε οι ίδιοι οι διαιτητές. Είναι θέμα απειρίας. Η διαιτησία στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι επαγγελματική.
Έχεις βρίσει διαιτητή πάνω στην ένταση του αγώνα;
Όχι, κάνω κάτι χειρότερο. Τους μιλάω με υπερβολική ευγένεια. Δεν πιστεύω ότι τα λάθη που γίνονται είναι εσκεμμένα. Για παράδειγμα, σε ένα φετινό ματς με τον Ιωνικό ένας αντίπαλος έπεσε έξω από την περιοχή και ο διαιτητής έδωσε πέναλτι. Όταν πήγα να διαμαρτυρηθώ μου είπε «Κώστα, σου δίνω τον λόγο μου, ήταν πέναλτι». Και δεν ήταν! Όπως και αυτός που δεν απέβαλε τον Γεωργάτο στο ματς με τον Ολυμπιακό. Πες με ρομαντικό, αλλά πιστεύω ότι έτσι το είδε, έτσι το έδωσε.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει εκμεταλλευτεί την επιτυχία του Euro 2004;
Δεν νομίζω, εδώ δεν έχουμε καταλάβει καν τι πετύχαμε. Όλοι έχουν συνειδητοποιήσει το μεγαλείο αυτού του κατορθώματος, εκτός από εμάς τους ίδιους. Όταν ζήτησαν από τον Πλατινί να δώσει μια συμβουλή για το ελληνικό ποδόσφαιρο είπε «τι συμβουλή να δώσω στους πρωταθλητές Ευρώπης». Ποιος; Ο Πλατινί…. Πρόσφατα, φιλοξενούσα κάποιους φίλους από την Αγγλία στο σπίτι μου και κοιτούσαν με δέος το μετάλλιο του Euro. Αυτοί ψαρώνουν, εμείς πάλι όχι. Λες και κάθε χρόνο παίρνουμε πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, Μουντιάλ και Champions League.
Θα επαναληφθεί αυτή η επιτυχία;
Δεν μπορώ να πω όχι με σιγουριά, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Αυτήν την στιγμή, πρώτος στόχος είναι να πάμε στα τελικά του επόμενου Euro και δεύτερος να περάσουμε στα νοκ-άουτ παιχνίδια. Αυτό για μένα θα είναι επιτυχία.
Τουλάχιστον τον Έλληνα ποδοσφαιριστή τον βλέπουν αλλιώς, με περισσότερο δέος;
Ούτε αυτό έχει γίνει. Για να μπορέσει ο Έλληνας ποδοσφαιριστής να κερδίσει την εκτίμηση στο εξωτερικό, πρέπει να προσπαθήσει διπλά. Για παράδειγμα, ένας τερματοφύλακας πρέπει να πιάνει τα άπιαστα και ένας επιθετικός να σκοράρει 15-20 γκολ την σεζόν, όπως ο Γκέκας. Αντίθετα, οι ξένοι ποδοσφαιριστές που έρχονται στην Ελλάδα έχουν τρομερή πίστωση χρόνου.
Έγινες Άρης για να γουστάρεις;
Θα σου πω γιατί πήγα στον Άρη. Οι άνθρωποι της ομάδας με έπεισαν ότι έχουν στόχο και όραμα . Δεν είναι λίγο πράγμα μια ομάδα που έρχεται από την Β’ Εθνική να βγαίνει στο ΟΥΕΦΑ και να παίζει και καλό ποδόσφαιρο. Έχω δεθεί μ’ αυτήν την ομάδα αν και θα γελούσε ο κόσμος αν έλεγα ότι από μικρός ήμουν Άρης.
Αλήθεια, τι ομάδα ήσουν μικρός;
Στο ποδόσφαιρο ήμουν ΑΕΛ λόγω καταγωγής και στο μπάσκετ Άρης λόγω Γκάλη. Αλλά, μην φανταστείς ότι ήμουν φανατικός…
Με τι φανατίζεσαι σήμερα;
Με την οικογένειά μου. Με την γυναίκα μου την Ξένια έχουμε ένα κορίτσι 3,5 χρονών, την Όλγα και τώρα περιμένουμε το δεύτερο. Είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί.
Βλέπει ποδόσφαιρο η Όλγα;
Φυσικά. Έρχεται στο γήπεδο και πολλές φορές βλέπουμε μαζί μπάλα στην τηλεόραση. Ειδικά όταν παίζει ο νονός της, ο Νίκος Λυμπερόπουλος δεν χάνει αγώνα. Τις προάλλες που βλέπαμε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ- Μίλαν με ρώτησε «μπαμπά δεν παίζεις εδώ, ε»;
Και τι της απάντησες;
«Όχι, δεν παίζω. Αν και θα το ‘θελα»…
Κολλημένος με την μπάλα από μικρός;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω τερματοφύλακας. Το ξέρω ότι συνήθως τα μικρά παιδιά ονειρεύονται να γίνουν επιθετικοί για να βάζουν γκολ, αλλά εγώ όταν έπαιζα μπάλα με τους συμμαθητές μου στο δημοτικό, επέμενα «εγώ θα κάτσω τέρμα». Πάντα μετά από κάθε δίτερμα γύριζα σπίτι πάντα με ματωμένα γόνατα.
Το πιο κοροιδίστικο γκολ που έχεις φάει ποτέ;
Στην Τούμπα φέτος με τον ΠΑΟΚ. Η μπάλα πήρε περίεργα φάλτσα, αν και φαινόταν εύκολο το σουτ. Ευτυχώς που μου συνέβη αυτή η φάση φέτος, γιατί πλέον μετά την εμπειρία του εξωτερικού , βλέπω το ποδόσφαιρο πολύ πιο ψύχραιμα.
Τι είδες δηλαδή σε Αγγλία και Ισπανία;
Θα σου πω μια από τις πρώτες μου εμπειρίες με την Πόρτσμουθ. Είχαμε χάσει ένα ματς και ο αρχηγός της ομάδας με φώναξε να χειροκροτήσουμε τους οπαδούς μας. «Μα χάσαμε» του λέω, «δεν έχει σημασία. Πρέπει να αποδώσουμε σεβασμό στους οπαδούς μας» μου απάντησε. Κάθε ματς ξεκινούσε μια ώρα πριν την έναρξή του και τελείωνε μια ώρα μετά την λήξη του. Ούτε διαμαρτυρίες, ούτε γκρίνιες, ούτε τίποτα…
Το αντίστοιχο κλίμα που υπήρχε στην Ελλάδα πριν φύγεις ποιο ήταν;
Τότε δεν χαιρόμουν το ποδόσφαιρο. Παίζαμε με το μαχαίρι στο λαιμό και αν χάναμε μας έκαναν να πιστεύουμε ότι είχε έρθει η συντέλεια του κόσμου. Πολλές φορές μετά από ήττες με τον Παναθηναϊκό, κλεινόμουν σπίτι για ημέρες, φοβόμουν να βγω έξω. Τώρα πια έχω καταλάβει ότι συμβόλαιο κάνεις με την εκάστοτε ομάδα σου, όχι με την επιτυχία.
Ήταν όλα τόσο καλά έξω; Για παράδειγμα, όταν ο πρώην προπονητής σου στην Πόρτσμουθ Χάρι Ρέντναπ σε αποκάλεσε «πρωταθλητή των κεμπάπ» δεν θύμωσες;
Δεν θύμωσα, γέλασα και μάλιστα πολύ. Διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το αν το είπε. Μάλιστα, ο ίδιος το διέψευσε. Τέτοιες φράσεις δεν αντιπροσωπεύουν την νοοτροπία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Η αλήθεια είναι ότι η επιλογή της Πόρτσμουθ ήταν πολύ βιαστική ως επιπόλαια. Ήθελα να παίξω στο εξωτερικό, αλλά δεν είχα χρόνο να κάνω την κατάλληλη επιλογή. Είχα 12 ημέρες να διαλέξω ομάδα, αλλιώς θα έμενα 5 μήνες στο «ψυγείο».
Μετάνιωσες;
Όχι, δεν μετανιώνω γενικά. Απλώς, όπως στην ζωή έτσι και στο ποδόσφαιρο κάνουμε σωστές και λάθος επιλογές. Ένα από τα λάθη ήταν η μεταγραφή στην Μούρθια. Έπαιξα μόνο 2 ματς και έλυσα το συμβόλαιό μου ένα μήνα πριν λήξει με δική μου πρωτοβουλία. Μάλιστα, τους άφησα και χρήματα.
Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχεις διαβάσει για σένα;
Δεν με ενοχλεί να μου κάνουν κακή κριτική όταν δεν πάω καλά. Με ενόχλησε όμως πάρα πολύ όταν την εποχή που έφυγα από τον Παναθηναϊκό δυο δημοσιογράφοι με μεγάλη επιρροή στον κόσμο της ομάδας επιτέθηκαν σε μένα και την οικογένειά μου λέγοντας ότι δεν σεβάστηκα τον προπονητή μου, την οικογένειά μου και την Εθνική ομάδα επειδή έκανα το μαλλί μου Μοικάνα και ότι δήθεν γελούσα στον πάγκο με τις αποτυχίες των συμπαικτών μου. «Γυρίσαμε στην εποχή της πατσαβούρας». Έτσι είχαν γράψει τότε για μένα…
Εκείνη την περίοδο κάποιοι σε αποκάλεσαν μέχρι και «ρουφιάνο». Πιστεύεις ότι έκανες κάποιο λάθος τότε;
Τι λάθος; Το ξέρεις ότι έμαθα ότι φεύγω από την ομάδα από τις εφημερίδες; Δεν με ενημέρωσε κανείς από την ΠΑΕ.
Ποια ήταν η επίσημη δικαιολογία;
Στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας ο κ. Γιάννης Βαρδινογιάννης μου είπε ότι υπέπεσα σε πειθαρχικό παράπτωμα και ότι έπρεπε να αποχωρήσω. Ισχυρίστηκε ότι διέρρευσα μια προσωπική συζήτηση που είχαμε. Θυμάμαι ότι έξι μήνες πιο πριν είχαμε άλλη μια συζήτηση, πολύ πιο σοβαρή και τότε δεν διέρρευσε τίποτα. Πώς γίνεται αυτό; Δεν ξέρω τι να υποθέσω. Εκείνη την περίοδο σε παραπτώματα είχαν υποπέσει άλλοι τρεις ποδοσφαιριστές. Ο Κυργιάκος, ο Ολισαντέμπε και ο Γκονζάλες. Εγώ και ο Σωτήρης φύγαμε τότε…
Όπως τα λες, ακούγεται σαν να ήταν προαποφασισμένο ότι θα φύγεις και ότι απλώς έψαχναν την αφορμή…
Μπορεί. Μετά από τόσα χρόνια στην ομάδα θα προτιμούσα να μου πούνε ότι δεν τους κάνω για αγωνιστικούς λόγους, παρά γι’ αυτούς που ισχυρίστηκαν. Θα προτιμούσα να ήταν πιο ειλικρινείς απέναντί μου. Μου είπαν ότι εάν θέλω να μείνω, θα έπρεπε να κάνω υπομονή μέχρι το καλοκαίρι, αλλά να μην παίζω. Τότε επικοινώνησα με τον κ. Ζάετς και πήγα στην Πόρτσμουθ. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Και όταν κάτι γίνεται χωρίς σκέψη, συνήθως δεν βγαίνει σε καλό…
Θεωρείς ότι το κεφάλαιο «Παναθηναϊκός» έχει κλείσει για σένα;
Δεν έχω την απάντηση. Είμαι επαγγελματίας και με ενδιαφέρει μόνο ο Άρης. Έχω άλλον έναν χρόνο συμβόλαιο. Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο.
Ένιωσες έκπληξη όταν ο κόσμος του Παναθηναϊκού σε χειροκρότησε στο ΟΑΚΑ;
Χάρηκα πάρα πολύ που σεβάστηκαν και εκτίμησαν την προσφορά μου στην ομάδα, ακόμα και μετά την λήξη του παιχνιδιού. Υπενθυμίζω ότι ο Άρης νίκησε τον Παναθηναϊκό σ’ εκείνο το ματς. Εκείνο το χειροκρότημα ήταν η καλύτερη απάντηση σε κάποιους.
Μήπως ο Παναθηναϊκός είναι σαν τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του;
Σε λάθος άνθρωπο κάνεις αυτήν την ερώτηση. Αν θες την γνώμη μου, πάντως, αν το πάρεις επαγγελματικά, ήταν απλώς μια απόφαση της ΠΑΕ να απομακρύνει αυτούς τους ποδοσφαιριστές. Αν το πάρεις συναισθηματικά, μπορεί αυτό που λες να είναι αλήθεια. Αυτό που ξέρω είναι ότι όλα τα παιδιά που έφυγαν από την ομάδα κάνουν μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό. Όλοι εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε, τι να πω…
Αν δεν διαλυόταν η ομάδα της Ριζούπολης πόσα πρωταθλήματα θα είχε πάρει;
Αυτό δεν το ξέρω. Πάντως, επι Κυράστα ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχασε το πρωτάθλημα, αλλά εγώ θεωρώ ότι το πήρε. Η απώλεια του πρωταθλήματος της «Ριζούπολης» δεν ήταν τίποτα άλλο από μια δικαιολογία για να διαλυθεί η ομάδα, γιατί σου θυμίζω ότι και η ομάδα που πήρε το νταμπλ την επόμενη χρονιά διαλύθηκε. Αν και δεν ήμουν στην ομάδα της Ριζούπολης- έπαιζα στον Ηρακλή- μπορώ να σου πω ότι εκείνη η ομάδα έχτισε ένα πολύ σοβαρό αγωνιστικό προφίλ. Είχε παίκτες που είχαν δουλευτεί για 5-6 χρόνια και μετά από τρεις μεγάλες ευρωπαϊκές πορείες, είχαν φέρει πολλά έσοδα στην ομάδα. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά έφυγαν ξαφνικά. Είναι σαν να χτίζεις ένα σπίτι 10 χρόνια και να αποφασίζεις να το γκρεμίσεις σε μια νύχτα.
Η καχυποψία που υπήρχε εκείνα τα χρόνια για την διαιτησία σας επηρέαζε;
Και η καχυποψία και το τρομερό άγχος που είχαμε μας επηρέασαν τρομερά τουλάχιστον στο πρωτάθλημα, στην Ευρώπη παίζαμε ελεύθερα. Στην Ελλάδα ασχολούμαστε πολύ με την διαιτησία και δεν θα έπρεπε. Η αλήθεια είναι ότι το επίπεδο δεν είναι τόσο υψηλό, αλλά δεν φταίνε οι ίδιοι οι διαιτητές. Είναι θέμα απειρίας. Η διαιτησία στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι επαγγελματική.
Έχεις βρίσει διαιτητή πάνω στην ένταση του αγώνα;
Όχι, κάνω κάτι χειρότερο. Τους μιλάω με υπερβολική ευγένεια. Δεν πιστεύω ότι τα λάθη που γίνονται είναι εσκεμμένα. Για παράδειγμα, σε ένα φετινό ματς με τον Ιωνικό ένας αντίπαλος έπεσε έξω από την περιοχή και ο διαιτητής έδωσε πέναλτι. Όταν πήγα να διαμαρτυρηθώ μου είπε «Κώστα, σου δίνω τον λόγο μου, ήταν πέναλτι». Και δεν ήταν! Όπως και αυτός που δεν απέβαλε τον Γεωργάτο στο ματς με τον Ολυμπιακό. Πες με ρομαντικό, αλλά πιστεύω ότι έτσι το είδε, έτσι το έδωσε.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει εκμεταλλευτεί την επιτυχία του Euro 2004;
Δεν νομίζω, εδώ δεν έχουμε καταλάβει καν τι πετύχαμε. Όλοι έχουν συνειδητοποιήσει το μεγαλείο αυτού του κατορθώματος, εκτός από εμάς τους ίδιους. Όταν ζήτησαν από τον Πλατινί να δώσει μια συμβουλή για το ελληνικό ποδόσφαιρο είπε «τι συμβουλή να δώσω στους πρωταθλητές Ευρώπης». Ποιος; Ο Πλατινί…. Πρόσφατα, φιλοξενούσα κάποιους φίλους από την Αγγλία στο σπίτι μου και κοιτούσαν με δέος το μετάλλιο του Euro. Αυτοί ψαρώνουν, εμείς πάλι όχι. Λες και κάθε χρόνο παίρνουμε πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, Μουντιάλ και Champions League.
Θα επαναληφθεί αυτή η επιτυχία;
Δεν μπορώ να πω όχι με σιγουριά, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Αυτήν την στιγμή, πρώτος στόχος είναι να πάμε στα τελικά του επόμενου Euro και δεύτερος να περάσουμε στα νοκ-άουτ παιχνίδια. Αυτό για μένα θα είναι επιτυχία.
Τουλάχιστον τον Έλληνα ποδοσφαιριστή τον βλέπουν αλλιώς, με περισσότερο δέος;
Ούτε αυτό έχει γίνει. Για να μπορέσει ο Έλληνας ποδοσφαιριστής να κερδίσει την εκτίμηση στο εξωτερικό, πρέπει να προσπαθήσει διπλά. Για παράδειγμα, ένας τερματοφύλακας πρέπει να πιάνει τα άπιαστα και ένας επιθετικός να σκοράρει 15-20 γκολ την σεζόν, όπως ο Γκέκας. Αντίθετα, οι ξένοι ποδοσφαιριστές που έρχονται στην Ελλάδα έχουν τρομερή πίστωση χρόνου.
Έγινες Άρης για να γουστάρεις;
Θα σου πω γιατί πήγα στον Άρη. Οι άνθρωποι της ομάδας με έπεισαν ότι έχουν στόχο και όραμα . Δεν είναι λίγο πράγμα μια ομάδα που έρχεται από την Β’ Εθνική να βγαίνει στο ΟΥΕΦΑ και να παίζει και καλό ποδόσφαιρο. Έχω δεθεί μ’ αυτήν την ομάδα αν και θα γελούσε ο κόσμος αν έλεγα ότι από μικρός ήμουν Άρης.
Αλήθεια, τι ομάδα ήσουν μικρός;
Στο ποδόσφαιρο ήμουν ΑΕΛ λόγω καταγωγής και στο μπάσκετ Άρης λόγω Γκάλη. Αλλά, μην φανταστείς ότι ήμουν φανατικός…
Με τι φανατίζεσαι σήμερα;
Με την οικογένειά μου. Με την γυναίκα μου την Ξένια έχουμε ένα κορίτσι 3,5 χρονών, την Όλγα και τώρα περιμένουμε το δεύτερο. Είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί.
Βλέπει ποδόσφαιρο η Όλγα;
Φυσικά. Έρχεται στο γήπεδο και πολλές φορές βλέπουμε μαζί μπάλα στην τηλεόραση. Ειδικά όταν παίζει ο νονός της, ο Νίκος Λυμπερόπουλος δεν χάνει αγώνα. Τις προάλλες που βλέπαμε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ- Μίλαν με ρώτησε «μπαμπά δεν παίζεις εδώ, ε»;
Και τι της απάντησες;
«Όχι, δεν παίζω. Αν και θα το ‘θελα»…