Χάθηκε ο έλεγχος στον ΟΣΦΠ, χάνεται κι ο τίτλος
Το Sport24.gr περιγράφει το νοσηρό σκηνικό στον ΟΣΦΠ και την απώλεια κάθε ελέγχου από τον Ζίκο
Πριν μιλήσουμε για το αγωνιστικό τέλμα των πρωταθλητών, ας θυμηθούμε την απόλυτη παρακμή που βιώνουν ορισμένοι ανεγκέφαλοι. Αυτοί, οι οποίοι θεώρησαν καλό να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για τις επιλογές του Ζίκο και τη βαθμολογική διαφορά από τον Παναθηναϊκό, σπάζοντας 3.000 καθίσματα στο «Ανθή Καραγιάννη» και μαζί με αυτά και κάποια κεφάλια φιλάθλων!
Ενδεχομένως, αυτοί οι 150-200, να θεωρούν πως με αυτό τον τρόπο βοηθούν τον Ολυμπιακό να αφυπνιστεί, ή να πιστεύουν πραγματικά ότι εκδικούνται τον Κόκκαλη για τις μεταγραφές που ήθελαν να κάνει και δεν έκανε. Το σίγουρο είναι πως αυτό που καταφέρνουν, είναι να αμαυρώσουν την ιστορία ενός μεγάλου συλλόγου και να κάνουν ακόμα και τους ομοϊδεάτες τους να νιώσουν αηδία γι’ αυτές τις εικόνες. Ο κομπλεξισμός και η ηλιθιότητα σε όλο της το μεγαλείο…
Νοσηρό σκηνικό, απαγορευτικό για τίτλο
Στον αγώνα της Καβάλας, ο Ολυμπιακός έχασε σε μεγάλο ποσοστό έναν τίτλο. Οι 7 βαθμοί, δύσκολα μπορούν να καλυφθούν και αν αυτό τελικά γίνει, θα μπορούμε με ασφάλεια να μιλάμε για θαύμα επιπέδου Euro 2004! Γιατί, μπορεί το πρωτάθλημα να έχει 12 αγωνιστικές ακόμα και 36 βαθμούς να κατακτηθούν, όμως η εικόνα του Ολυμπιακού δε θυμίζει διεκδικητή τίτλου.
Νωθρότητα, αγωνιστική αναρχία, έλλειψη πάθους, κρούσματα απειθαρχίας, ανοιχτή αμφισβήτηση προς τον προπονητή και τις επιλογές του από ποδοσφαιριστές και φιλάθλους, απογοήτευση, συμβιβασμός με την ήττα. Όλα τα παραπάνω, συνθέτουν ένα μίζερο, αποκρουστικό, νοσηρό σκηνικό, το οποίο μοιάζει μη αναστρέψιμο και -σίγουρα- απαγορευτικό για όνειρα τίτλου.
Υπάρχει κάποιος που να τον πιστεύει;
Είναι η πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε αυτή τη θέση; Σαφώς όχι, όμως όσες φορές στο παρελθόν οι «ερυθρόλευκοι» κλήθηκαν να δώσουν απόδειξη ζωής, δραπετεύοντας όντας νικητές από τις… οριακές διαπραγματεύσεις με την αποτυχία, το έκαναν. Η… πολυτραγουδισμένη (και πολυχρησιμοποιημένη) «καρδιά του πρωταθλητή», χτύπησε δυνατά. Μπορεί να συμβεί και τώρα;
Ο Ζίκο έχει χάσει οριστικά τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού! Κανένας ποδοσφαιριστής δεν παίζει για τον προπονητή του. Κανένας παίκτης δεν εμπιστεύεται το σχέδιο του 56χρονου, το οποίο έχει ως στόχο τη διαφυγή από την κρίση. Για να είμαστε πιο ακριβείς, ελάχιστοι πιστεύουν ακόμα πως ο Ζίκο διαθέτει ένα οποιοδήποτε σχέδιο…
Ούτε οι δικοί του ούτε οι έμπειροι
Θα περίμενε κανείς πως Ντιόγκο και Ντουντού, θα είχαν… προτάξει τα στήθη τους, για να προστατέψουν το συμπατριώτη τους. Με λίγα λόγια, ότι θα έπαιζαν επιτέλους λίγη μπάλα, στηρίζοντας το Ζίκο. Αντί γι’ αυτό, τους τελευταίους 4 μήνες τους είδαμε να βουλιάζουν στη μετριότητα. Αν οι «δικοί σου» δε σε στηρίζουν, ποιος θα το κάνει;
Κανείς! Ο Νικοπολίδης άρχισε να εκφράζει ανοιχτά τις αντιρρήσεις του για τις επιλογές του 56χρονου, από τον αγώνα με την Αλκμάαρ στην Ολλανδία. Οι έντονες… προτροπές του να γίνει άμεσα μια αλλαγή, εξέφραζαν τη γνώμη πολλών συμπαικτών του. Αντιρρήσεις για τα λόγια και τις πράξεις του προπονητή του, είχε και ο Στολτίδης. Μόνο που αυτός, τις εξέφρασε λίγο πιο έντονα και χωρίς να ζητήσει συγγνώμη όπως ο Αντώνης.
Όταν δύο από τους παλιότερους παίκτες της ομάδας φωνάζουν με τον τρόπο τους ότι κάτι δεν πάει καλά, τότε είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι, πρώτον, κάτι άσχημο έχουν διαγνώσει και δεύτερον, ότι οι φωνές θα πυκνώσουν πολύ σύντομα… Στην τραγωδία της Καβάλας, ακόμα και παίκτες με διαφορετική ποδοσφαιρική κουλτούρα, λύγισαν!
Περίπατο η κουλτούρα, σημαία ο εγωισμός
Ο Μέλμπεργκ αδυνατούσε να πιστέψει αυτό που ζούσε, δίνοντας γροθιές στη φυσούνα. Ο Μαρέσκα κοίταζε με απορία τον προπονητή του, όταν του ζητούσε να οργανώσει, να κόψει και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, ενώ αυτός είχε καταρρεύσει. Ο Όσκαρ ντύθηκε… Λέτο και άρχισε να κλοτσάει μπουκάλια στην αλλαγή του. Όσο για το Ντάρμπισιρ, ο οποίος στήριξε το Ζίκο στο ματς με τη Λάρισα, τον αγνόησε επιδεικτικά, πηγαίνοντας προς τον πάγκο.
Τα λάθη του παρελθόντος σε κάθε επίπεδο, πληρώνονται αναδρομικά. Ο έλεγχος έχει χαθεί και οι αποφάσεις του Κόκκαλη, μοιάζουν να έχουν ζωτική σημασία για το μέλλον του ποδοσφαιρικού τμήματος. Γιατί όταν όλοι προτάσσουν τον εγωισμό, τότε το καλό της ομάδας περνάει σε δεύτερη μοίρα. Και αν αυτό συνεχιστεί για λίγες ακόμα εβδομάδες, τότε η απώλεια του πρωταθλήματος θα μοιάζει με χάδι, μπροστά σε όσα δεινά θα ακολουθήσουν…
Ενδεχομένως, αυτοί οι 150-200, να θεωρούν πως με αυτό τον τρόπο βοηθούν τον Ολυμπιακό να αφυπνιστεί, ή να πιστεύουν πραγματικά ότι εκδικούνται τον Κόκκαλη για τις μεταγραφές που ήθελαν να κάνει και δεν έκανε. Το σίγουρο είναι πως αυτό που καταφέρνουν, είναι να αμαυρώσουν την ιστορία ενός μεγάλου συλλόγου και να κάνουν ακόμα και τους ομοϊδεάτες τους να νιώσουν αηδία γι’ αυτές τις εικόνες. Ο κομπλεξισμός και η ηλιθιότητα σε όλο της το μεγαλείο…
Νοσηρό σκηνικό, απαγορευτικό για τίτλο
Στον αγώνα της Καβάλας, ο Ολυμπιακός έχασε σε μεγάλο ποσοστό έναν τίτλο. Οι 7 βαθμοί, δύσκολα μπορούν να καλυφθούν και αν αυτό τελικά γίνει, θα μπορούμε με ασφάλεια να μιλάμε για θαύμα επιπέδου Euro 2004! Γιατί, μπορεί το πρωτάθλημα να έχει 12 αγωνιστικές ακόμα και 36 βαθμούς να κατακτηθούν, όμως η εικόνα του Ολυμπιακού δε θυμίζει διεκδικητή τίτλου.
Νωθρότητα, αγωνιστική αναρχία, έλλειψη πάθους, κρούσματα απειθαρχίας, ανοιχτή αμφισβήτηση προς τον προπονητή και τις επιλογές του από ποδοσφαιριστές και φιλάθλους, απογοήτευση, συμβιβασμός με την ήττα. Όλα τα παραπάνω, συνθέτουν ένα μίζερο, αποκρουστικό, νοσηρό σκηνικό, το οποίο μοιάζει μη αναστρέψιμο και -σίγουρα- απαγορευτικό για όνειρα τίτλου.
Υπάρχει κάποιος που να τον πιστεύει;
Είναι η πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε αυτή τη θέση; Σαφώς όχι, όμως όσες φορές στο παρελθόν οι «ερυθρόλευκοι» κλήθηκαν να δώσουν απόδειξη ζωής, δραπετεύοντας όντας νικητές από τις… οριακές διαπραγματεύσεις με την αποτυχία, το έκαναν. Η… πολυτραγουδισμένη (και πολυχρησιμοποιημένη) «καρδιά του πρωταθλητή», χτύπησε δυνατά. Μπορεί να συμβεί και τώρα;
Ο Ζίκο έχει χάσει οριστικά τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού! Κανένας ποδοσφαιριστής δεν παίζει για τον προπονητή του. Κανένας παίκτης δεν εμπιστεύεται το σχέδιο του 56χρονου, το οποίο έχει ως στόχο τη διαφυγή από την κρίση. Για να είμαστε πιο ακριβείς, ελάχιστοι πιστεύουν ακόμα πως ο Ζίκο διαθέτει ένα οποιοδήποτε σχέδιο…
Ούτε οι δικοί του ούτε οι έμπειροι
Θα περίμενε κανείς πως Ντιόγκο και Ντουντού, θα είχαν… προτάξει τα στήθη τους, για να προστατέψουν το συμπατριώτη τους. Με λίγα λόγια, ότι θα έπαιζαν επιτέλους λίγη μπάλα, στηρίζοντας το Ζίκο. Αντί γι’ αυτό, τους τελευταίους 4 μήνες τους είδαμε να βουλιάζουν στη μετριότητα. Αν οι «δικοί σου» δε σε στηρίζουν, ποιος θα το κάνει;
Κανείς! Ο Νικοπολίδης άρχισε να εκφράζει ανοιχτά τις αντιρρήσεις του για τις επιλογές του 56χρονου, από τον αγώνα με την Αλκμάαρ στην Ολλανδία. Οι έντονες… προτροπές του να γίνει άμεσα μια αλλαγή, εξέφραζαν τη γνώμη πολλών συμπαικτών του. Αντιρρήσεις για τα λόγια και τις πράξεις του προπονητή του, είχε και ο Στολτίδης. Μόνο που αυτός, τις εξέφρασε λίγο πιο έντονα και χωρίς να ζητήσει συγγνώμη όπως ο Αντώνης.
Όταν δύο από τους παλιότερους παίκτες της ομάδας φωνάζουν με τον τρόπο τους ότι κάτι δεν πάει καλά, τότε είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι, πρώτον, κάτι άσχημο έχουν διαγνώσει και δεύτερον, ότι οι φωνές θα πυκνώσουν πολύ σύντομα… Στην τραγωδία της Καβάλας, ακόμα και παίκτες με διαφορετική ποδοσφαιρική κουλτούρα, λύγισαν!
Περίπατο η κουλτούρα, σημαία ο εγωισμός
Ο Μέλμπεργκ αδυνατούσε να πιστέψει αυτό που ζούσε, δίνοντας γροθιές στη φυσούνα. Ο Μαρέσκα κοίταζε με απορία τον προπονητή του, όταν του ζητούσε να οργανώσει, να κόψει και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, ενώ αυτός είχε καταρρεύσει. Ο Όσκαρ ντύθηκε… Λέτο και άρχισε να κλοτσάει μπουκάλια στην αλλαγή του. Όσο για το Ντάρμπισιρ, ο οποίος στήριξε το Ζίκο στο ματς με τη Λάρισα, τον αγνόησε επιδεικτικά, πηγαίνοντας προς τον πάγκο.
Τα λάθη του παρελθόντος σε κάθε επίπεδο, πληρώνονται αναδρομικά. Ο έλεγχος έχει χαθεί και οι αποφάσεις του Κόκκαλη, μοιάζουν να έχουν ζωτική σημασία για το μέλλον του ποδοσφαιρικού τμήματος. Γιατί όταν όλοι προτάσσουν τον εγωισμό, τότε το καλό της ομάδας περνάει σε δεύτερη μοίρα. Και αν αυτό συνεχιστεί για λίγες ακόμα εβδομάδες, τότε η απώλεια του πρωταθλήματος θα μοιάζει με χάδι, μπροστά σε όσα δεινά θα ακολουθήσουν…