Κάποτε, πριν από σχεδόν 31 χρόνια, ο (πρωταθλητής) Παναθηναϊκός διεκδικούσε την παρουσία του στην πειραματική εκδοχή του Champions League και στην πρώτη στάση του προς τους ομίλους είχε ζευγαρώσει με την άσημη ισλανδική Φραμ. Σ' ένα γήπεδο που έμοιαζε περισσότερο με το διπλανό λιβάδι ο Λούης Χριστοδούλου εξαπέλυε με το ασύλληπτο αριστερό του δύο "ρουκέτες εδάφους - εδάφους" που θα όριζαν την τύχη της πρόκρισης, καθώς μετά το 2-2 στο Ρέικιαβικ ακολούθησε το ψυχοβγαλτικό 0-0 στην Αθήνα.

Έκτοτε η Φραμ έγινε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας των πρασίνων και σηματοδοτεί την αφετηρία μιας πορείας που έφερε την πρώτη ελληνική συμμετοχή στη νέα μορφή της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.

Παιδί της Φραμ ο Μάγκνουσον

Τον Σεπτέμβριο του 1991 ο Χόρντουρ Μάγκνουσον δεν ήταν καν στην κοιλιά της μητέρας του. Θα ερχόταν στη ζωή μετά από 1,5 χρόνο, στις 11 Φλεβάρη του '93, αλλά είναι τέτοιος ο κύκλος της ζωής και τόσο απρόβλεπτα τα παιχνίδια του που ο διεθνής Ισλανδός γίνεται ο νέος συνδετικός κρίκος του Τριφυλλιού με τη Φραμ. Σ' αυτήν άλλωστε την ομάδα μεγάλωσε ποδοσφαιρικά ο 29χρονος στόπερ που συμφώνησε με τους Πράσινους, ξεκινώντας σε ηλικία 5 ετών και αποχωρώντας λίγο πριν από την ενηλικίωσή του.

Όταν το χειμώνα του 2011 έφευγε για τη Γιουβέντους, προκειμένου να ενταχθεί στην Ομάδα Νέων, το (πολιτισμικό) σοκ ήταν κολοσσιαίων διαστάσεων. Κι ας μην έμενε στη Ρώμη, όπου δεσπόζει η επιβλητική αρένα άρτου και θεαμάτων, αλλά στο Τορίνο. Εκτός του ότι για τρία χρόνια όφειλε να επιβιώσει ολομόναχος σ' έναν ξένο τόπο με πολλαπλάσιο πληθυσμό από της πατρίδας του, χωρίς να γνωρίζει έστω μια λέξη από τη γλώσσα που ενδεχομένως θα διευκόλυνε την προσαρμογή του, όσα συνάντησε ήταν πρωτόγνωρα.

Μπορεί την τελευταία δεκαετία η Ισλανδία να είναι μια χώρα που διαθέτει κονδύλια σε σύγχρονες εγκαταστάσεις εκγύμνασης των νέων που γυμνάζονται, όσο όμως αυτός έπαιζε μπάλα, όπως έχει ομολογήσει, "έπρεπε να πηγαίνουμε μια ώρα πριν στο γήπεδο για να καθαρίσουμε το χιόνι και μετά να προπονηθούμε". Η έλλειψη κλειστών εγκαταστάσεων ήταν αξεπέραστο εμπόδιο.

Μέσος πήγε, στόπερ έγινε

Γι' αυτό και η ένταξή του στον ιταλικό γίγαντα του Πιεμόντε τον άλλαξε πλήρως. Μέσα κι έξω, μια για πάντα. Τόσο στον τρόπο σκέψης όσο και στην αγωνιστική συμπεριφορά του. Μέχρι τότε ήταν "ένα ball boy που σ’ ένα παιχνίδι Ισλανδία-Ιταλία είχα δώσει την μπάλα στον Μπουφόν, με τον οποίο μετά έβγαλα φωτογραφία" και ξαφνικά γινόταν συμπαίκτης του. Το επεδίωξε όμως να συμβεί και μοιραία "η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά".

Μόνο η όψη του δεν επηρεάστηκε. Παρέμενε ο "Λευκός" ή ο "Ξανθός", όπως τον φώναζαν περιπαικτικά, λόγω του πολύ ανοιχτού δέρματος και του αντίστοιχου χρώματος στα μαλλιά του. Κατά τα λοιπά, όποιος θα τον έβλεπε στο γήπεδο δεν θα τον αναγνώριζε.

Πρώτα απ' όλα πήγε ως ένας κεντρικός μέσος που έπαιζε πίσω από τον επιθετικό κι αμέσως τον γύρισαν στο κέντρο της άμυνας. "Είδαν ότι τα προσόντα μου ταιριάζουν καλύτερα στα μετόπισθεν". Ιταλικό μάτι. Ήταν ψηλός, σχετικά δυνατός, αλλά κυρίως αριστεροπόδαρος και με καλή τεχνική, κάτι που οι προπονητές το ζητούσαν και το ζητούν ανεξαιρέτως ως στοιχείο.

Μαθητής του Κιελίνι στην άμυνα, ο Πίρλο τού έκανε ιδιαίτερα στα φάουλ

Αφότου μεσολάβησε ένα 6μηνο προτού βγει το δελτίο του και ταυτόχρονα ένας απαραίτητος καθαρισμός στον μηνίσκο, με την Primavera μέτρησε σχεδόν 40 ματς (και 6 γκολ). Με την πρώτη ομάδα αντίθετα ούτ’ ένα. Παρόλα αυτά η συνύπαρξη με τον Κιελίνι, τον Μπονούτσι και τον Μπαρτζάλι στην προπόνηση μόνο ωφέλιμη αποδείχθηκε. Τον πρώτο μάλιστα τον θεωρεί μέντορά του, διότι "μου έδωσε πάρα πολλές συμβουλές".

Όπως επίσης τεράστιο μάθημα ήταν η ανάγκη να μαρκάρει τον Ντελ Πιέρο, τον Τέβες ή τον Γιορέντε και τον Ιακουίντα. "Βελτίωσα το στιλ μου, κατάλαβα τον ρόλο μου και κυρίως έμαθα να σκέφτομαι πιο γρήγορα απέναντι σε πολύ καλούς αντιπάλους".

Δούλεψε τόσο σε άμυνα των δύο όσο και των τριών (με τον Αντόνιο Κόντε), έβαλε τον εαυτό του να σκέφτεται κάθε φορά διαφορετικά και να προσαρμόζεται για ν’ αντιπαρέλθει στις απαιτήσεις. "Στη Γιουβέντους έμαθα τι σημαίνει πραγματικό ποδόσφαιρο. Ήταν πολύ όμορφο που ήμουν μέρος όλου αυτού και μεγάλωσα εκεί, φτιάχνοντας ωραίες αναμνήσεις".

Τον συμπαθούσαν πολύ τον μικρό οι πιο έμπειροι, έγινε προστατευόμενος όλων. Σε βαθμό που ο Πίρλο κυρίως και ο συνομήλικος αλλά... παλιότερος Πογκμπά τον έπαιρναν μαζί τους στο τέλος του προγράμματος για να εκτελεί φάουλ. Το αριστερό πόδι βοηθούσε να γίνει πιο απρόβλεπτο το χτύπημά του, διέθετε την τεχνική, άρα του απέμενε να φτιάξει τη μηχανική του. Κάτι που ήρθε στην πορεία.

Η Αγγλία τον ωρίμασε

Οι δανεισμοί σε Σπέτσια και Τσεζένα άφησαν το δικό τους σημάδι στην εξέλιξη του ποδοσφαιρικού προφίλ του. Ήταν προπαρασκευαστικά στάδια για να μην πέσει χωρίς… ασπίδα και δόρυ στην αρένα με τα θηρία της Championship. Έπρεπε πρώτα να πλαστεί ως ένας άξιος μονομάχος με σοβαρές πιθανότητες επιβίωσης.

"Ήμουν πολύ τυχερός που πριν από την Αγγλία έπαιξα ποδόσφαιρο στην Ιταλία. Στην Ιταλία εστιάζαμε περισσότερο στην τακτική και πώς θα χτίσουμε το παιχνίδι από πίσω, ενόσω στην Αγγλία βασιζόμαστε περισσότερο στο απευθείας ποδόσφαιρο και στην αθλητικότητα", έλεγε, αφού συνήθισε την νέα τάξη πραγμάτων.

Στην Μπρίστολ Σίτι, που πήγε το καλοκαίρι του 2016, τον είχαν επιλέξει γιατί "είναι πολύ ευέλικτος, γρήγορος και απαλός με την μπάλα. Είναι ψηλός και διαθέτει ένα εξαιρετικό αριστερό πόδι σε ηλικία 23 ετών, άρα έχει πολλά χρονικά περιθώρια να ωριμάσει κι άλλο", όπως έλεγε ο προπονητής του Λι Τζόνσον.

Ο Μάγκνουσον πολλά δεν ήξερε για το πρωτάθλημα, μπήκε στο διαδίκτυο και έψαξε πληροφορίες, αλλά την πρόταση δεν μπορούσε να την αρνηθεί, μιας και "η Championship βρίσκεται σε ανώτερο επίπεδο από τη Serie B". Τότε ανταγωνίζονταν ομάδες όπως η Νιούκαστλ και η Λιντς, άρα ένα δίκιο το 'χε σίγουρα.

Να εγκλιματιστεί δεν τρόμαξε, αντιθέτως μπήκε γρήγορα στο πετσί του ρόλου του, εντάχθηκε στο περιβάλλον και φρόντισε ν' ανταποκριθεί γι’ αυτό που είχε υπογράψει. Έκανε πάνω από 60 συμμετοχές και παρότι η ομάδα του δεν κατάφερε να πετύχει υπερβάσεις, αυτός είχε μονιμοποιηθεί στην εθνική ομάδα.

Στη Ρωσία με αγάπη μέχρι να σπάσει ο αχίλλειος

Εν μέσω μάλιστα Παγκοσμίου Κυπέλλου, όπου έβγαλε σβηστά τρία 90λεπτα (Αργεντινή, Νιγηρία, Κροατία), αγοράστηκε από τη ρωσική ΤΣΣΚΑ κι εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, περνώντας άλλη μια πίστα βελτίωσης του status του. Οι 93 συμμετοχές (14 ευρωπαϊκές) και τα 5 γκολ, πασπαλισμένα από τη λάμψη ενός 3-0 στο Μπερναμπέου τον Δεκέμβριο του 2018 και ενός τροπαίου (Σούπερ Καπ, σε τέσσερις σεζόν είναι αριθμοί που δείχνουν τουλάχιστον συνέπεια.

Ο ίδιος μάλιστα ήταν εκείνος που επέλεξε να μην μπει καν στη συζήτηση για την επέκταση του συμβολαίου του, παρά τη θετική διάθεση του κλαμπ, κρατώντας ό,τι έζησε αλλά κλείνοντας την πόρτα πίσω του, μιας και "όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν".

Δεν ήταν, άλλωστε, όλα ρόδινα στη Μόσχα. Ο σοβαρός τραυματισμός στον Αχίλλειο του δεξιού ποδιού του, τον Απρίλη του ‘21, άφησε πληγή, σε πόδι και ψυχή. Χειρουργήθηκε άμεσα, αλλά πήγε πάρα πολύ προσεκτικά, ακολουθώντας οδηγίες δικών του γιατρών και φυσιοθεραπευτών. Του έδωσαν την άδεια να το κάνει και δεν το ξέχασε. Έπρεπε να μείνει δυνατός, να κάνει υπομονή, να μην βιάζεται. Ο γύψος έπρεπε να μείνει για καιρό.

"Όταν άρχισα να περπατάω ξανά ήταν μια πραγματική νίκη. Πίστευα ότι η κόρη μου θα μάθαινε να περπατάει πιο γρήγορα από εμένα, στο τέλος το κάναμε σχεδόν ταυτόχρονα". Αγωνίστηκε ξανά σε επίσημο ματς τον Μάρτη του ’22. "Ένιωσα ελεύθερος σαν πουλί". Κι ως τέτοιο έρχεται πλέον στον Παναθηναϊκό για να συνεχίσει μια ποδοσφαιρική εκμάθηση διαρκείας.