Χριστοδουλόπουλος: "Όλα γίνονται για μια... αγάπη"

Ο μεγάλος άτυχος της περσινής σεζόν στον Ολυμπιακό, ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, ο οποίος υπέστη ρήξη χιαστού τον Φεβρουάριο του 2019 στο ντέρμπι με την ΑΕΚ μίλησε στο ηλεκτρονικό περιοδικό των "ερυθρόλευκων", Ολυμπιακός-emag για τον τραυματισμό του, τις δύσκολες στιγμές που πέρασε, τους ανθρώπους που είχε δίπλα του αλλά και την επιστροφή του στην ενεργό δράση που είναι προ των πυλών.

Θέλω να γυρίσουμε στις 17 Φεβρουαρίου, στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Ήταν η φάση του 67', πέφτεις κάτω με πόνους. Οι πρώτες σκέψεις σου εκείνη τι στιγμή;
"Έχω πατήσει γερά στο αριστερό πόδι για να γυρίσω και να προλάβω τη μπάλα αλλά έχει κολλήσει το πόδι κάτω. Έχω καταλάβει αμέσως τι έχω πάθει, σε κλάσματα δευτερολέπτου. Το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό είναι "όχι τόσο καιρό έξω", κάπως να την προσπεράσω όλη αυτή την κατάσταση. Τελικά ήταν μια ουτοπία να πιστεύω πως δεν έχω πάθει αυτό που κατάλαβα ότι είχε συμβεί εκείνη τη στιγμή. Μετά ακολουθεί η σκέψη πως δεν υπάρχει γυρισμός. Δουλειά για να επιστρέψω πίσω δυνατός. Μια μικρή παύση για να γυρίσω πάλι δυνατός".

Ποιοι άνθρωποι σε στήριξαν από την πρώτη στιγμή;
"Λίγες μέρες μετά την ημέρα του τραυματισμού θυμάμαι πως είχε κάνει μια δήλωση για τις εκδηλώσεις αγάπης και στήριξης που είχα από όλο τον κόσμο. Φυσικά οι άνθρωποι που μιλάς κάθε μέρα, που συναναστρέφεσαι μαζί τους συνεχώς ήταν οι πρώτοι που με στήριξαν. Η μεγαλύτερη στήριξη ήρθε από τη δική μου οικογένεια. Από τα παιδιά μου, τη γυναίκα μου. Ο χρόνος που περνούσα μαζί τους στο σπίτι, που τους έβλεπα να παίζουν, που χαίρονταν να είμαι κοντά τους, ήταν μια στιγμή δυνατή για εμένα. Έπαιρνα δύναμη από τα παιδιά, από τη γυναίκα μου τη Στέλλα, η οποία μου έλεγε να μην ανησυχώ. Η αγάπη του κόσμου ήταν μεγάλη αλλά όπως είπα, η στήριξη της οικογένειας ήταν μεγαλύτερη".

Ξεκινάει η περίοδος της αποθεραπείας. Πόση δύναμη χρειάζεται να επιστρατεύσεις εσωτερικά για να καλύψεις αυτό τον... μαραθώνιο;
"Τις πρώτες μέρες της αποκατάστασης το έβλεπα πιο θετικά, γιατί ξεκίνησα να βγαίνω από το σπίτι, να βλέπω νέα πράγματα. Εμείς που έχουμε συνηθίσει να είμαστε ζωντανοί οργανισμοί, να βρισκόμαστε από τον καναπέ στο κρεβάτι είναι αρκετά επίπονο. Για μένα δεν ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία, το είχα ζήσει ξανά στο παρελθόν, ωστόσο ήταν κάτι καινούργιο. Πάντα μαζεύεις δύναμη μέσα σου για να αντιμετωπίσεις τα νέα δεδομένα αλλά για έναν αθλητή είναι μονόδρομος πως θα τα πάει στην αποκατάσταση, πόσο θα ακούσει τους φυσιοθεραπευτές του και γενικά όσους ασχολούνται με το πρόβλημα του. Είναι σημαντικό γιατί το μόνο που υπάρχει στο μυαλό του αθλητική είναι πως θα επιστρέψει στη δράση".

Πόσο δύσκολο είναι για έναν ποδοσφαιριστή να βλέπει από έξω τις προσπάθειες των συμπαικτών του και ο ίδιος να μην μπορεί να βοηθήσει;
"Ακόμα ένα δύσκολο κομμάτι είναι το αγωνιστικό. Τον πρώτο καιρό βλέπεις από την τηλεόραση τις προσπάθειες των συμπαικτών σου. Στη συνέχεια προσπαθείς να είσαι κοντά στην ομάδα και στα παιχνίδια. Βάζεις τον εαυτό σου στη θέση των συμπαικτών σουτ, πως θα ήσουν, τι θα έκανες σε κάθε φάση. Είναι και αυτό δύσκολο κομμάτι, το οποίο ξεπερνιέται κάπως όταν είσαι κοντά στην ομάδα και ζεις από μέσα τα πράγματα. Λίγο... γλυκαίνει ο πόνος με αυτό τον τρόπο, ωστόσο παραμένει δύσκολο, ειδικά όταν έχεις μάθει να είσαι ενεργός".

Κοιτάζοντας πίσω όλους αυτούς τους μήνες, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή της καριέρας σου, τι είναι αυτό που κρατάς;
"Θα μπορούσα να κρατήσω πράγματα από την αποκατάσταση μου. Όπως ποιοι σε στηρίζουν και τι αγάπη σου δίνουν. Επίσης τη δουλειά που μπορείς να κάνεις και τα ψυχικά αποθέματα που διαθέτεις. Ζεις τη στιγμή, αλλά περισσότερο θέλεις να αφήσεις πράγματα πίσω. Ίσως να κρατήσεις κάποια δεδομένα, ότι ο άνθρωπος έχει ψυχικά αποθέματα για να ξεπεράσει καταστάσεις, πόνους και δυσκολίες. Όλα αυτά γίνονται για μια αγάπη, για ένα χόμπι, για το επάγγελμα σου. Κρατάς τη στιγμή, μήπως χρειαστεί να συμβουλέψεις κάποιον για το πως ξεπέρασες αυτή τη δύσκολη κατάσταση, αλλά περισσότερο θες να τα ξεχάσεις όλα, θες να περάσει ο χρόνος γρήγορα".

Με την επέμβαση το πόδι... ξεπερνάει τον τραυματισμό. Είναι εύκολο ή δύσκολο να ξεπεράσει και το μυαλό τον τραυματισμό, έτσι ώστε να επιστρέψεις στη δράση χωρίς να το σκέφτεσαι;
"Το μυαλό παίζει παιχνίδια. Έχω περάσει καταστάσεις ή του ύψους ή του βάθους. Όπως για παράδειγμα πως είμαι μια χαρά και γυρίζω στην αγωνιστική δράση, ενώ μετά από δύο μέρες λες "δεν είμαι έτοιμος, γιατί έτσι;". Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια, σκέφτεσαι αν θα γυρίσεις και θα είσαι όπως πριν. Δε συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο από ότι ήμουν πριν. Φόβος δεν υπάρχει για το πως είναι είναι το πόδι, γιατί έχει γίνει καλή δουλειά.

Φόβος υπάρχει και για την περίοδο της αποχής και πως θα φτάσω ξανά στο επιθυμητό επίπεδο φυσικής και αγωνιστικής κατάστασης. Θέλεις και εκεί τη στήριξη και τη βοήθεια. Επειδή οι δικοί μου άνθρωποι με γνωρίζουν καλά μου λένε να μην ανησυχώ γιατί ξέρουν τι μπορώ να δώσω, αλλά θα επαναλάβω πως το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια".

Τα δύσκολα πέρασαν, αλλά όχι και οι δυσκολίες. Πόσο εύκολο είναι να φτάσεις στο επίπεδο των συμπαικτών σου και να κερδίσεις ξανά την εμπιστοσύνη του προπονητή σου;
"Ο αθλητής που επιστρέφει από έναν τραυματισμό χρειάζεται ειδική διαχείριση. Είναι και εύκολο και δύσκολο να επιστρέψεις στην κατάσταση που βρισκόσουν πριν τον τραυματισμό. Εύκολο γιατί έχει περάσει αρκετός καιρός και έχεις έντονη δίψα να νιώσεις την ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων, το ζέσταμα, τον παλμό των φιλάθλων αγωνιζόμενος. Οπότε εκείνη τη στιγμή ανυπομονείς.

Με βάση την πρώτη μου εμπειρία από ανάλογο τραυματισμό γνωρίζω πως τον πρώτο καιρό κουράζεσαι πιο εύκολα, λόγω της αποκατάστασης. Χρειάζεται να έχεις περισσότερη υπομονή και να διαχειριστείς κατάλληλα μέσα σου την επιστροφή. Φυσικά πρέπει να σε βοηθήσει και η ομάδα. Αν η ομάδα τα πάει καλά και παίρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα, τότε είναι καλύτερα και για εσένα, γιατί όλοι κρινόμαστε από τα αποτελέσματα. Αν έχεις βοηθήσει έστω και λίγο, τότε γίνονται όλα πιο εύκολα. Είναι μια σειρά από γεγονότα που το κάνουν και εύκολο και δύσκολο".