Ο Τραϊανός Δέλλας έδειξε, αν μη τι άλλο, να παραμένει σε πολύ καλή κατάσταση στη διάρκεια του φιλικού των Legends 2004 με τους UEFA Stars στο Έσεν. Ο πρώην διεθνής κεντρικός αμυντικός, αυτός που έβαλε το χρυσό γκολ με την Τσεχία στον ημιτελικό του 2004, μίλησε για την ιδιαιτερότητα του φιλικού αγώνα που έγινε στη γενέτειρα του Ότο Ρεχάγκελ, αλλά και για τις διαφορές ανάμεσα σε παίκτη και προπονητή.

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

- Κόουτς, θυμήθηκες λίγο τα παλιά απόψε (σ.σ.: χθες). Άφησες στην άκρη την ιδιότητα του προπονητή και είδες πάλι πώς είναι να είσαι ποδοσφαιριστής.

"Το να είσαι παίκτης είναι δύσκολο πλέον, για μας. Όπως και να έχει, όποτε βρισκόμαστε με αυτά τα παιδιά, πάντα περνάμε καλά. Νομίζω ότι ίσως να είναι κιόλας το τελευταίο παιχνίδι που βρισκόμαστε όλοι μαζί. Φτάσαμε είκοσι χρόνια από τότε (σ.σ.: στην Πορτογαλία). Το ευχαριστηθήκαμε απέναντι σε μια σπουδαία ομάδα, με μεγάλους ποδοσφαιριστές του παρελθόντος. Θέλω να τους ευχαριστήσω για την παρουσία τους. Είδατε ότι κι η UEFA κατέβασε μια πολύ δυνατή ομάδα για να μπορέσει να μας κερδίσει. Όπως και να έχει, όποτε βρισκόμαστε με αυτά τα παιδιά, το συναίσθημα είναι μοναδικό. Νομίζω κιόλας θα παραμείνει έτσι".

- Μήπως για να χάσει αυτή η Εθνική, πρέπει να παίξει με μια Dream Team από την Ευρώπη;

"Έτσι φάνηκε (γελάει). Από τότε που σταματήσαμε το ποδόσφαιρο, αυτό είναι το μοναδικό παιχνίδι που δώσαμε ως Legends, που το χάσαμε. Όπως και να έχει, η χαρά που βρεθήκαμε όλοι μαζί ήταν μεγάλη. Με τον προπονητή μας, τον Ότο Ρεχάγκελ, που γεννήθηκε εδώ, μεγάλωσε εδώ κι έκανε τα πρώτα του βήματα ως ποδοσφαιριστής και προπονητής. Ήταν μεγάλη χαρά που βρεθήκαμε εδώ μαζί του".

- Είδαμε κιόλας τον κόσμο να έρχεται και να σας επευφημεί ξανά, για κάτι που έγινε πριν από είκοσι χρόνια. Είναι κάπως ξεχωριστό όλο αυτό;

"Ο κόσμος αξίζει πολλά συγχαρητήρια. Το γεγονός πως ήρθε μέσα στο καλοκαίρι στο γήπεδο για να δει παλαιμάχους να παίζουν, μας γεμίζει με μεγάλη χαρά. Τους αξίζουν συγχαρητήρια και τους ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας. Είχαμε μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα".

- Ποιος κρατιέται πιο καλά απ' όλους;

"Αυτοί που βγάλανε όλο το παιχνίδι" (γελάει).

- Κάτι τελευταίο: είναι πιο δύσκολο να μαρκάρεις τον Ανρί, τον Κόλερ και τον Κριστιάνο στα νιάτα του ή να πρέπει να κοουτσάρεις μια ομάδα;

"Είναι κάτι διαφορετικό. Όταν είσαι ποδοσφαιριστής, σε πονάνε τα πόδια και το κορμί. Όταν είσαι προπονητής όμως, σε πονάει το κεφάλι γιατί έχεις πολλά να διαχειριστείς. Και τα δύο είναι υπέροχα. Το πρώτο τελείωσε δυστυχώς. Το επάγγελμα που ακολουθώ τώρα είναι εξίσου όμορφο και θέλω να εξελίσσομαι συνέχεια μέσα από την προπονητική".