Δημήτρης Μελισσανίδης: Η δικαίωση
Μόνον εκείνος το πίστεψε. Μόνον αυτός θα μπορούσε να το κάνει. Η ΑΕΚ έχει δικό της γήπεδο, την OPAP Arena, διότι είχε την τύχη να αναλάβει το θαύμα ο μοναδικός άνθρωπος που ήξερε πως να το πραγματοποιήσει: ο Δημήτρης Μελισσανίδης.
3 Μαΐου 2003 - 3 Οκτωβρίου 2022: 233 μήνες ξεσπιτώματος, 7.090 ημέρες ποδοσφαιρικής ζητιανιάς. Η καρδιά της ΑΕΚ φτερούγιζε δεξιά κι αριστερά, έκοβε βόλτες κι έβρισκε κρύες κι αφιλόξενες γωνιές ίσα-ίσα για να διατηρεί τον αδύναμο χτύπο της, επιβίωνε ταξιδεύοντας στην ψευδαίσθηση ότι θα επιστρέψει στη θέση της κι ενώ ταυτόχρονα ψυχορραγούσε. Τίποτα δεν ήταν όπως και πριν και τίποτα δεν θα γινόταν όπως παλιά, οι περισσότεροι, ίσως και όλοι, το ομολογούσαν. Όλοι, εκτός από έναν! Κι ευτυχώς, ήταν αυτός που έπρεπε να καβαλήσει τον Δράκο στ' όνειρο για να τον φέρει πίσω στην πραγματικότητα: ο Δημήτρης Μελισσανίδης!
Υπάρχει κάποιος, ικανός, να πείσει έναν Πόντιο ότι αυτό που έχει βάλει κατά νου δε γίνεται; Αγύριστα μυαλά, ξεροκέφαλοι λένε πολλοί. Μα να που αν δεν ήταν έτσι, αυτή η "κιτρινόμαυρη" καρδιά θα ήταν ακόμα περιπλανώμενη στα σκοτάδια της αβεβαιότητας, ίσως δε να είχε παρατήσει την προσπάθεια, να είχε προδοθεί από την κούραση, τις κακουχίες, τη στεναχώρια. Κοντά έφτασε άλλωστε, δεν πάει πολύς καιρός από τις ημέρες της πλήρους απαξίωσης και της ταξινόμησής της στο σωρό των δορυφόρων που καθοδηγούνται από άλλους μεγάλους. Παραλίγο να πέσει στα χέρια του Σαλιαρέλη. Αλλά ας μη μπούμε σε τέτοιες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Το ταξίδι στην άβυσσο των χαμένων 7.090 ημερών θα μπορούσε να διακοπεί στις 30 Μαΐου 2005, εκείνο το βράδυ που τα αποτελέσματα μιας εκλογικής αναμέτρησης έστειλαν τον Μελισσανίδη πίσω στο σπίτι του απογοητευμένο, προφανώς και θυμωμένο. Ο ενθουσιασμός για τη διοίκηση που τότε ασκούσαν ο Ντέμης Νικολαΐδης και η ομάδα επιχειρηματιών που γύρω του είχε συσπειρωθεί, αποδείχθηκε πιο ισχυρός από τις μακέτες που ο "Τίγρης" είχε παρουσιάσει για την κατασκευή γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Με ένα αβάσιμο κι αστήριχτο επιχείρημα, σύμφωνα με το οποίο η επιστροφή στα πατρογονικά εδάφη ήταν ανέφικτη, ο Μελισσανίδης έχασε τις εκλογές της Ερασιτεχνικής.
Εκείνη τη νύχτα, πολλοί πανηγύριζαν διότι ονειρεύονταν γήπεδο στον ΟΔΔΥ καθώς η Νέα Φιλαδέλφεια παρουσιαζόταν ως μικρή για το μέγεθος της ΑΕΚ. Εκείνοι οι λίγοι που είχαν πιο συγκροτημένη και κυρίως πιο ψύχραιμη σκέψη, συνειδητοποιούσαν ότι χάθηκε η πιο μεγάλη ευκαιρία που η Ένωση μπορούσε να έχει. Το αυτομαστίγωμα και η αυτοχειρία στην πλήρη εφαρμογή τους. Η παρόρμηση διέλυσε τη λογική και πέταξε έξω τον Μελισσανίδη που σύμφωνα με τους αντιφρονούντες της εποχής, είχε μια "κιτς" θεώρηση των πραγμάτων, θέλοντας να χτίσει γήπεδο στο οικόπεδο της ομάδας και να το ονομάσει "Αγιά Σοφιά". Μα σα δεν ντρεπόταν...
Όμως εκείνος μέσα του, δεν είχε χάσει το παιχνίδι
Άνθρωποι που νόμιζαν ότι τον γνώριζαν πολύ καλά, σίγουρα πολύ περισσότερο από όλους εμάς που παρακολουθούσαμε τις δράσεις του εκ του μακρόθεν, υποστήριζαν ότι αυτό ήταν, τον προσέβαλαν σε τέτοιο βαθμό που δεν επρόκειτο να ασχοληθεί ξανά. Αποδείχθηκε πως δεν ήξεραν ούτε οι κοντινοί του πώς να τον ψυχολογήσουν. Ήταν άλλωστε ημέρες αφθονίας για την ΑΕΚ, το ΟΑΚΑ γέμιζε, χρήματα πολλά έμπαιναν στην ομάδα και το έωλο σχέδιο για "γήπεδο στον ΟΔΔΥ" ήταν για κάποιο περίεργο λόγο, ακόμα εφαρμόσιμο. Μα ο Μελισσανίδης, το ποντιακό κεφάλι του το διατηρούσε ακόμα συγκροτημένο, δίχως ίχνος διάθεσης για εκδίκηση ή χώρο για μίσος.
Το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, η OPAP Arena, ήταν μόνιμα ο μεγάλος στόχος της ζωής του. Η κληρονομιά που θα αφήσει πίσω του για όλους τους ΑΕΚτζήδες, αγνούς και μικρόψυχους, ρεαλιστές και παραπλανημένους. Κι όσο εμείς μοιρολογούσαμε για την ευκαιρία που τότε χάθηκε, τόσο εκείνος άφηνε το χρόνο να κυλά, γνωρίζοντας ότι θα έρθει η στιγμή του. Κι όταν στις 10 Ιουλίου 2013 καθόταν αντίκρυ μας στη Βαρυμπόμπη, ήταν αυτός που όλοι περιμέναμε: ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι η Ένωση θα επιστρέψει στη Νέα Φιλαδέλφεια:
"Θα κτίσουμε το σπίτι μας ξανά εκεί που μεγάλωσαν γενιές και γενιές ΑΕΚτζήδων. Για να φτιάξουμε νέες γενιές. Και θα είναι ένα παλάτι. Για την ιστορία και τον πολιτισμό. Και το πρώτο που θα γίνει θα είναι μουσείο και για την ΑΕΚ αλλά και για την προσφυγιά. Γι αυτούς τους δυο στόχους, μπαίνω εγγυητής και μπροστάρης".
Λόγια όμορφα, λόγια μεγάλα... Λόγια που εύκολα θα μπορούσαν να έχουν χάσει τη σημασία τους αν και πάλι δεν ήταν αυτός: ο Μελισσανίδης! Η εκπόνηση του σχεδίου, το αρχιτεκτονικό πλάνο, οι μακέτες, όλα θα μπορούσαν να καταρρεύσουν σαν χάρτινοι Πύργοι αν απέναντί τους δεν είχαν τον άνθρωπο που ήξερε πως να τους νικήσει όλους. Μα όλους διάολε! Κάθε βήμα και μια τρικλοποδιά: δημοτική αρχή, πολίτες στο ΣτΕ, μεθοδευμένες γραφειοκρατικές καθυστερήσεις, έγγραφα καθοριστικά κλειδαμπαρωμένα σε σκονισμένα συρτάρια, κομμένα δένδρα στο Άλσος, διαρκής πόλεμος σε δημόσιες υπηρεσίες. Μια τρέλα! Και το χειρότερο όλων, ο εκ των έσω πόλεμος.
Το ποιοι εκτός ΑΕΚ δεν ήθελαν το γήπεδο και πώς προσπάθησαν να μεθοδεύσουν καταστάσεις, ήταν κάτι αναμενόμενο. Δεν τον προβλημάτισε, το περίμενε. Αλλά το να αντιμετωπίζει τέτοια λυσσαλέα πολεμική από μια χούφτα -μπροστά στη λαοθάλασσα ανθρώπων που την αγαπούν- "ΑΕΚτζήδων" ομολογουμένως τον εξόργιζε. Τους νίκησε ωστόσο και εκείνους, μαζί και όλες τις (αντι)δράσεις τους. Νόμιμα, στα δικαστήρια.
Η άδεια, η αντίστροφη μέτρηση και ο... Ρουμπάμπας!
Τέσσερα χρόνια και βάλε μετά από εκείνη την ημέρα στη Βαρυμπόμπη, ο Μελισσανίδης πήρε στα χέρια του το μοναδικό αντικείμενο που τον χώρισε από την κατασκευή της ποδοσφαιρικής έδρας. Απέναντι σε Δαίμονες και Καλικάντζαρους, μετά από αγώνα 50 μηνών, είχε το έγγραφο της άδειας για την ανέγερση του γηπέδου. Αίφνης, όλοι όσοι τον χλεύαζαν ότι τάχα μου γνωρίζει πως επιχειρεί κάτι ανέφικτο και το κάνει για να κοροϊδέψει τον κόσμο, συνειδητοποίησαν τη σημασία μιας ατάκας που μας είχε κάνει να απορήσουμε για την παραπομπή της: "Ο… ρουμπάμπας να γυρίσει ανάποδα, το γήπεδο της ΑΕΚ θα γίνει". Και έγινε!
Πολεμήσατε με τον Μελισσανίδη κύριοι, ήσασταν μάλιστα πολλοί, όμως χάσατε! Κι εκείνη τη μέρα, με το πιο πολύτιμο εργαλείο στα χέρια του, μπήκε στη δεύτερη φάση του πολέμου. Το ήξερε ότι δεν θα ήταν μια απλή διαδικασία, γνώριζε πως ο αντίπαλος υποχωρώντας, θα έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να καθυστερήσει το έργο. Ήταν το μόνο που τους είχε απομείνει, χάνοντας κατά κράτος όλες τις μάχες, θα έπαιζαν πλέον με το χρόνο. Που όντως χάθηκε και ήταν πολύτιμος για τους ανθρώπους οι οποίοι δεν βρίσκονται πια στη ζωή, που περίμεναν να μπουν σ" αυτό το γήπεδο προτού ξεψυχήσουν.
Την υγεία του και ο ίδιος την κλόνισε μέσα από αυτή την ιστορία, η ομάδα δεν πήγαινε καλά, "φαρμακώθηκε" από σχόλια, πανό κι άλλες καταστάσεις. Το άγχος για την OPAP Arena ήταν τεράστιο, η ψυχική φθορά λόγω που πολέμου κατά του γηπέδου, ανυπολόγιστη. Ευτυχώς, παραμένει δυνατός και παρά τις συστάσεις και τους όποιους λογικούς περιορισμούς, έχει το δικαίωμα να καθίσει μπροστά στο θαύμα του και να ανάψει ένα πούρο που τόσο του αρέσει, βλέποντας την ΑΕΚ να παίζει στο σπίτι που εκείνος της εξασφάλισε. Διότι μόνον εκείνος το μπορούσε!
