Δομάζος: "Η δική μας εθνική καλύτερη από του 2004"

Για την πορεία του στο ελληνικό ποδόσφαιρο, την παρουσία του στον Παναθηναϊκό, την Εθνική Ελλάδος αλλά και την μεγαλύτερη στιγμή του μίλησε στο ΑΠΕ ο Μίμης Δομάζος.

Ο παλαίμαχος ηγέτης του τριφυλλιού και "στρατηγός" του ελληνικού ποδοσφαίρου μίλησε για το Γουέμπλεϊ τον Πούσκας, τον Πελέ και τα άλλα μεγαθήρια κόντρα στα οποία αγωνίστηκε, ενώ σε ερώτηση που του έγινε για την Εθνική Ελλάδος στην οποία έπαιξε ο ίδιος τόνισε ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα εκείνης της εποχής ήταν η καλύτερη εθνική ομάδα, καλύτερη και απ' αυτή του 2004!

Χαρακτηριστικά ο Μίμης Δομάζος είπε στο ΑΠΕ...

Μίμη Δομάζο, αγωνιζόσουν χωρίς επικαλαμίδες(!), αλλά δεν τραυματίστηκες ποτέ. Πώς το έκανες αυτό;
«Για να πάρουμε τότε κάρτα έπρεπε ο άλλος να σου κόψει το κεφάλι. Στην αρχή παίζαμε με μπάλα με κορδόνι. Έτρωγες μία και μπορεί να σου άνοιγε και το κεφάλι. Ήξερα ποιος θα με μαρκάρει και προετοιμαζόμουν από τη Δευτέρα. Μου έστελναν δύο παίκτες. Το κεφάλι μου ήταν computer. Είχα πνευμόνια. Ήμουν σαν τον ταυρομάχο. Τους πήγαινα εκεί που ήθελα για να τους εξουθενώσω και μετά τους τελείωνα».

Η μεγαλύτερη στιγμή σου;
«Αδιαμφισβήτητα το Wembley. Μας έμαθε όλος ο κόσμος. Όχι μόνο εμάς τους παίκτες και τον Παναθηναϊκό αλλά και το ελληνικό ποδόσφαιρο!»

Η πιο πικρή;

«Όταν μας έδιωξαν με τον Αντωνιάδη από τον Παναθηναϊκό. Είχα φτάσει 36 και νόμιζαν ότι εγώ τελείωσα. Κι όμως πήγα στην ΑΕΚ και η ΑΕΚ πήρε και το πρωτάθλημα. Μετά ήρθε ο Βαρδινογιάννης πρόεδρος, ξαναγύρισα και τέλειωσα την καριέρα μου στον Παναθηναϊκό».

Τι θα άλλαζες αν μπορούσες;
«Μια στιγμή που δεν ήθελα να φτάσω ήταν όταν τσακώθηκα με τον Ομοσπονδιακό Νταν Γεωργιάδη (σ.σ. κατέβηκε για πρωινό φορώντας άλλη μπλούζα αφού δεν βρήκε το φούτερ της εθνικής έξω από την πόρτα του δωματίου στο ξενοδοχείο) και δεν έπαιξα στο Ελλάδα-Ρουμανία (2-2). Για ένα γκολ πήγαν οι Ρουμάνοι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού. Αν πήγαινε τότε η εθνική στο Μεξικό, πολλά παιδιά από εμάς θα έπαιζαν στο εξωτερικό.

Εκείνη η εθνική ήταν η καλύτερη όλων των εποχών. Ακόμη κι από αυτή που κατέκτησε το Euro 2004. Έπρεπε να άφηναν τον Κώστα Καραπατή στη θέση του Ομοσπονδιακού, μετά την ήττα με 1-0 στη Βασιλεία. Πήγαμε να μπούμε στο πούλμαν, ήταν εκεί η γυναίκα του Ασλανίδη (ο τότε γ.γ. Αθλητισμού), η γυναίκα του προέδρου της ΕΠΟ του Δέδε και μια φίλη της και κάπνιζαν. Ο Καραπατής τις κατέβασε από το πούλμαν: "Εδώ είναι ιερός ο χώρος. Θα μπουν οι ποδοσφαιριστές μέσα". Δεν πρόλαβε να έρθει στην Ελλάδα και τον είχαν απολύσει. Ήταν χούντα τότε».

Έπαιξες απέναντι σε «μεγαθήρια» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, όπως οι Πελέ, Κρόιφ, Μπεκενμπάουερ, Ματσόλα, Ριβέρα και Εουσέμπιο. Πώς ήταν;
«Με φοβόντουσαν αυτοί, δεν τους φοβήθηκα ποτέ! Ο Πελέ πήγε να μου βγάλει τα μάτια! Αλλού πήγα εγώ, αλλού πήγε η μπάλα, με τη Σάντος, κι επειδή τον… κορόιδεψα, μου έχωσε τα δυο δάχτυλα στα μάτια, όπως τον περίμενα στη σέντρα. Ζαλίστηκα για λίγα δευτερόλεπτα και μετά του είπα κάτι… γαλλικά».

Ποιον προπονητή δεν θα ξεχάσεις;
«Τον Φέρεντς Πούσκας. Μας έδωσε αυτό που δεν είχαμε: την αξιοπρέπεια. Μας είπε 11 παίζουν αυτοί, 11 παίζετε κι εσείς. Αν χάσετε δεν θα σας ακούσει κανείς, αν κερδίσετε όμως θα σας ακούσει όλος ο κόσμος. Είχε βέβαια και απίστευτο αριστερό πόδι! Κι ο Μέσι που έχει το πόδι το καλό, δεν είναι σαν του Πούσκας. Πηγαίναμε στο κλειστό της Λεωφόρου κι έβαζε καλάθι με το πόδι».

Ένα σχόλιο για να περιγράψεις τη μετάβαση από τη ρομαντική εποχή του ποδοσφαίρου στο… σήμερα: «Τότε, ο κόσμος ερχόταν για τους παίκτες πιο πολύ κι όχι για τις ομάδες. Από τις 12:00 γέμιζε το γήπεδο, εισιτήριο δεν έβρισκες 15 ημέρες. Άλλος έπαιρνε το τάβλι του, άλλος ένα σάντουιτς. Αν γινόταν κάποια φασαρία, σηκωνόταν κάποιος και τον σταματούσε. Δεν υπήρχαν φωτοβολίδες. Υπήρχαν οι πλάκες και οι καζούρες. Αν χάναμε από τον Ολυμπιακό -όταν έπαιζα εγώ ήταν λιγοστές αυτές οι φορές- δεν έβγαινα 3 ημέρες από το σπίτι. Οι φίλαθλοι βάζανε σημαίες του Ολυμπιακού σε νεκροφόρα και κάνανε κηδεία. Τέτοιες πλάκες γινόντουσαν».

Τι προτείνεις για να εξαλειφθεί η βία από τα ελληνικά γήπεδα;
«Να κάτσουν όλοι οι πρόεδροι σε ένα τραπέζι και να βρουν λύση. Για χάρη του ποδοσφαίρου και γι' αυτούς τους ιδίους που βάζουν τα λεφτά τους. Θα αρχίσει το νέο πρωτάθλημα και οι 4 ομάδες θα παίζουν χωρίς κόσμο. Οι πρόεδροι μόνο μπορούν να βρουν τη λύση. Να μην ασχολούνται με τη διαιτησία. Φοβάσαι να πας στο γήπεδο πλέον».

Τι είναι το ποδόσφαιρο για τον Μίμη Δομάζο;
«Η ζωή μου! Πολλοί με παρότρυναν να ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική. Τους απαντούσα πάντα: Ποδοσφαιριστής γεννήθηκα… ποδοσφαιριστής θα πεθάνω!»