Δυο λόγια για τον Απόστολο Παπουτσάκη

Αποφεύγω να γράφω κείμενα με αυτό το ύφος (δηλαδή σα να μιλάω), καθώς το θεωρώ unfair και άκομψο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως ζήτησα από τους αρχισυντάκτες να μου δώσουν λίγο χώρο, για να πω το δικό μου "αντίο" στον κύριο Απόστολο.

Ποτέ δεν φαντάστηκα πως ένα τέτοιου είδος κειμένου (κάτι σαν αρθρογραφία δηλαδή) θα συνδυαζόταν με ένα τόσο λυπηρό γεγονός όπως το θάνατο του Απόστολου Παπουτσάκη. Τι να κάνουμε όμως που δυστυχώς, έτσι έγινε.

Μπορεί κάποια πράγματα να φανούν πως τα περιγράφω κυνικά και “άδεια”. Δεν φταίω εγώ γι αυτό. Όποιος έχει περάσει δύσκολες στιγμές στη ζωή του, δυστυχώς, συνηθίζει τέτοιες καταστάσεις και τις αντιμετωπίζει ψύχραιμα. Τουλάχιστον προς τα έξω...

Για να καταλάβετε...

Σε αυτή τη δουλειά βρέθηκα πριν από πέντε χρόνια. Γι άλλο λόγο με έφεραν, άλλα πράγματα ήταν να κάνω, τελικά, κατά τύχη, μου έκατσε το ρεπορτάζ. Φυσικά και δεν γλίτωσα τις σχολές της πλάκας, ε... δημοσιογραφίας ήθελα να πω, όμως το πραγματικό σχολείο ήταν η ίδια η δουλειά.

Το ξεκίνημα ήταν τραγικό. Σε μία από τις πρώτες μου συνεντεύξεις "χρησιμοποιήθηκα", εν αγνοία μου, από κάποιους, με σκοπό να τιμωρήσουν έναν ποδοσφαιριστή, στον οποίο είχαν απαγορεύσει τις δηλώσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να φάω μπινελίκια από όλους. Ομάδα, δουλειά, παίκτη. Δεν ήξερα βλέπετε...

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να σας δώσω να καταλάβετε γιατί χώρο μιλάμε και τι (ελάχιστους έστω) ανθρώπους συναντάς στη διαδρομή σου.

Εξαίρεση και κανόνας

Πριν πέντε χρόνια λοιπόν ήταν η περίοδος που ο Εργοτέλης έκανε το μεγάλο "μπαμ" στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με τον Ογκουνσότο και τα 30τόσα γκολ κάθε σεζόν, τις συνεχείς ανόδους στις κατηγορίες και τελικά το μεγάλο βήμα με τη συμμετοχή στην Superleague.

Έτσι τα έφερε η τύχη να γνωρίσω τον κύριο Παπουτσάκη, κι εδώ θα ήθελα να εξομολογηθώ δυο προσωπικές ιστορίες. Καταρχάς δεν ξέρω τι άνθρωπος ήταν, αν ήταν καλός, κακός, τι δουλειές έκανε, πως συμπεριφερόταν στους γύρω του κτλπ. Αυτά τα γνωρίζουν οι δικοί του και δεν θέλω να τους πάρω αυτή την "αποκλειστικότητα".

Από την πρώτη φορά που μιλήσαμε λοιπόν, αυτό που εισέπραξα ως "Γιώργος" ήταν πως μιλάω με έναν, όσο γίνεται, αγνό άνθρωπο. Ποτέ δεν υπήρξε επιθετικός (κάτι που συμβαίνει συχνά), οξύθυμος, εμπαθής. Πάντα ευγενικός, πάντα έτοιμος να σε εξυπηρετήσει.

Ο Εργοτέλης πήγαινε καλά και πάνω σε μία συζήτηση που κάναμε, με άκουσε χάλια και μου άνοιξε την καρδιά του. Δεν έχει σημασία τι είπαμε ακριβώς. Το γεγονός είναι πως χωρίς καν να ειπωθεί κάτι από μένα, ο ίδιος ζήτησε να με βοηθήσει (σε σοβαρό θέμα υγείας), δίνοντας μου τις καλύτερες λύσεις που μπορούσα ποτέ να βρω ως "θνητός".

Σήμερα, τρία-τέσσερα χρόνια μετά, έχω μετανοιώσει που αρνήθηκα ευγενικά τη βοήθειά του, παρότι με πήρε τηλέφωνο την επομένη μέρα, αφού 100% τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα σε προσωπικό επίπεδο.

Παρεξήγηση...

Φυσικά ποτέ τα πράγματα δεν πάνε πάντα καλά. Περίπου τρία χρόνια νωρίτερα σε ένα ματς του Εργοτέλη με την ΑΕΚ, υπήρξε μία φάση (πέναλτι) που ξεσήκωσε αντιδράσεις. Εγώ, ως συνήθως, μίλησα μετά το ματς με παίκτη του Εργοτέλη και ο κλήρος έπεσε στον Φραγκουλάκη (εξαιρετικό παιδί, καλή επιτυχία στον Αστέρα).

Ο Φραγκουλάκης λοιπόν έκανε το "λάθος" να παραδεχθεί πως η φάση τελικά ήταν σωστή. Την επομένη κιόλας την... έπεσαν στο παιδί (μου θύμισε κάτι από το ξεκίνημα μου) με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί τεράστιο πρόβλημα που σήκωνε ακόμα και ανακοίνωση εις βάρος μου.

Το πρόβλημα λύθηκε μετά από παρέμβαση του κ. Παπουτσάκη και συνομιλία που είχαμε, στην οποία έμαθα πως γνώριζε πράγματα και καταστάσεις που δεν ευσταθούσαν στην πραγματικότητα. Και πάλι όμως "καθάρισε" γιατί ήξερε ποιο ήταν το σωστό.

Όλοι μαζί

Μέσα από την καρδιά μου δίνω συλλυπητήρια στους δικούς του ανθρώπους και εύχομαι να είναι όλοι ενωμένοι. Δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από το να είναι η οικογένεια μαζί για να στηρίζει ο ένας τον άλλο, όταν κάποιος πάει να λυγίσει.

Καλό ταξίδι κύριε Απόστολε και ευχαριστώ.

* Γνωρίζω πως δεν λέμε "κύριος" σε τέτοιες περιπτώσεις. Εγώ πάντως κύριο τον γνώρισα και κύριος έφυγε.