"Έφυγε" ο πιο πιστός οπαδός της εθνικής Βραζιλίας

Στη Βραζιλία ήταν πρόσωπο αναγνωρίσιμο. Το καλοκαίρι του 2014, μέσω της τηλεόρασης, κατά το Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργανώθηκε στη χώρα της Νοτίου Αμερικής η φυσιογνωμία του "αγκαλιάστηκε" από όλη την υφήλιο. Το μουστάκι, τα δάκρυα στη συντριβή της "σελεσάο" από την εθνική Γερμανίας, στο "Μινεϊράο" στα ημιτελικά του Μουντιάλ, αλλά και η μόνιμη ενδυμασία της "καναρίνια" αποτελούσαν τα σήματα-κατατεθέντα.

Ο Κλόβις Ακόστα Φερνάντες, την Τετάρτη το πρωί σε ηλικία 60 ετών, έφυγε από τη ζωή χάνοντας τη μάχη που έδινε τους τελευταίους μήνες με τον καρκίνο.

"Είμαι ο 12ος ποδοσφαιριστής της ομάδας, μπορώ να σας το διαβεβαιώσω απόλυτα αυτό. Είμαι αυτός που φωνάζει πάντα στην εξέδρα, αυτός που κάνει όνειρα με τη "σελεσάο". Έχω ταξιδέψει σε πάνω από 60 χώρες και έχω παρακολουθήσει πάνω από 150 παιχνίδια της Βραζιλίας", δήλωνε σε συνέντευξή του λίγες ημέρες μετά το πέρας του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ξεκίνησε το ταξίδι του από την Ιταλία. Μουντιάλ του 1990 και η "σελεσάο" τον απογοήτευσε για πρώτη φορά. "Θυμάμαι το Μουντιάλ του 1970 στο Μεξικό. Θυμάμαι ότι μπορούσα να είμαι συνέχεια μπροστά στην τηλεόραση να βλέπω αγώνες. Μετά από αυτό, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι μια ημέρα θα πήγαινα να δω το Μουντιάλ από κοντά. Το έκανα στην Ιταλία το 1990. Το πρώτο μου Παγκόσμιο Κύπελλο, αυτό το πάθος για τη "σελεσάο". Εκεί έκανα τα όνειρά μου πραγματικότητα."

Και μετά ήρθαν οι ΗΠΑ και το Μουντιάλ του 1994. Ο Ρομάριο και ο Μπεμπέτο τον κάνουν τετρακαμπεάο. Η φυσιογνωμία του έγινε γνώριμη. Οικεία...

Εισιτήρια από το αεροδρόμιο του Σάο Πάουλο και check-in στη πτήση για Γαλλία, Ιαπωνία Ν. Κορέα και...Γερμανία 2006. Αυτός κράτησε το τρόπαιο, η "σελεσάο" όχι...

Μετά, το 2010, ήρθε η πρόκληση της Νοτίου Αφρικής. Παρών στη βραζιλιάνικη αναφορά. Αυτός και η Βραζιλία γυρίζουν μαζί σπίτι. Αυτός με το τρόπαιο, αυτή όχι ξανά...

Τέσσερα χρόνια αργότερα δεν χρειάστηκε να πάει σε αεροδρόμιο. Τουλάχιστον για πτήση εξωτερικού. Η Βραζιλία διοργάνωσε, το καλοκαίρι του 2014, το Μουντιάλ. Εκείνος πάντα με το τρόπαιο αγκαλιά, περίμενε από τον Νεϊμάρ να το σηκώσει. Όταν εκείνος τραυματίστηκε, δεν έχασε την πίστη του και περίμενε να το κάνει κάποιος άλλος. Ήταν και στο Μπέλο Οριζόντε. Έχει ζήσει πολλά "καζο", αλλά σαν το "Μινεϊράζο" δεν υπήρχε άλλος.

Είπε ότι περίμενε να έχει τη δική του ευκαιρία να δει το πρώτο συνθετικό της λέξης πεντακαμπεάο, να μετατρέπεται σε "έξα" στη Ρωσία. Τελικά η ζωή είχε διαφορετικό σενάριο. Όπως και να 'χει, ένα κομμάτι της ιστορίας της εθνικής Βραζιλίας, αποκολλήθηκε, την Τετάρτη το πρωί. Το πρόσωπό του θα μείνει ζωντανό στη μνήμη όλων των Βραζιλιάνων αλλά και κάθε υγιούς φιλάθλου στη γη...