"Είναι Έλληνες και παραμένουν ήρωες''

Πραγματικά, δεν είναι μικρό πράγμα να βρίσκεσαι από τη μια στιγμή στην άλλη, εκεί που βουίζουν οι οβίδες και καταρρέουν τα κτίρια σαν χάρτινοι πύργοι από τους βομβαρδισμούς... Και να πεις πως είσαι πολεμικός ανταποκριτής, πάει στα κομμάτια, η δουλειά σου είναι... Εγώ για την ΑΕΚ έγραφα, αγώνες της ανέλυα, για τον...Λίβι και τον Χέρσοφ (τον Ολλανδό τοποτηρητή της Enic) έψαχνα και μέσα σε μερικά 24ωρα βρέθηκα στην ''καρδιά'' του πολέμου, στο Βελιγράδι...

'' Καλησπέρα σας, από το γραφείο του προέδρου τηλεφωνώ, θέλει να σας μιλήσει ο κ. Μελισσανίδης''. Αυτό το τηλεφώνημα, περί τα τέλη Μαρτίου, μια βδομάδα πριν από το ''ταξίδι της ζωής μου'', το θυμάμαι σαν να 'γινε χθες.

'' Έλα Γιώργο, διοργανώνω ένα ταξίδι στο Βελιγράδι για την άλλη βδομάδα. Θα δώσουμε ένα φιλικό με την Παρτιζάν. Θέλουμε να συμπαρασταθούμε στο λαό της Σερβίας που περνάει το δράμα του. Μη μασάς, είσαι μέσα, έχω ήδη βάλει τη συμμετοχή σου'' μου...ανακοίνωσε, πριν βγάλω άχνα.

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης έχει τον δικό του, μοναδικό τρόπο, να πετυχαίνει τα μεγάλα ''θέλω του'' και στην προκειμένη ο τρόπος ήταν να μην σου δώσει χρόνο να σκεφτείς...τι πας να κάνεις. '' Μέσα ; Μέσα!'' του απάντησα κι εγώ κι έτρεξα ''σφαίρα'' στον τότε διευθυντή μου στο ''ΕΘΝΟΣΠΟΡ'', τον Πέτρο Μπακατσέλο, για να πάρω τη σχετική άδεια. '' Σούπερ, αλλά είναι τέτοια η αποστολή Γιώργο που την κάνεις υπ' ευθύνη σου, να το ξέρεις. Να πας και θα σου κρατήσω να γράψεις...όλη την εφημερίδα'' μου είπε. Έτσι ξεκίνησε η ιστορία...

Δεκατέσσερα χρόνια πριν...

...λίγο μετά τα 30, ''χωρίς παιδιά, σκυλιά'' που λέει και ο λαός, δεν σκέφτηκα στιγμή ότι μόνον ο Θεός μπορούσε να εγγυηθεί για τη ζωή μου. Κανένας άλλος. Διότι οι βομβαρδισμοί μπορεί να ξεκινούσαν με τη δύση του ηλίου αλλά θυμάμαι χωριά, γύρω από το Βελιγράδι, που ισοπεδώθηκαν τότε μέρα-μεσημέρι μαζί με τον άμαχο πληθυσμό. Οπότε...

Ημέρα Σάββατο, δόθηκε η συνέντευξη Τύπου για την αποστολή. Η φωτογραφία των Μελισσανίδη, Νικολαϊδη να κρατάνε περήφανοι τη φανέλα του ιστορικού αγώνα που είχε πάνω της τη στάμπα με τον στόχο, έχει γράψει ιστορία. Το ταξίδι στον ''πόλεμο'' έμελλε να ενώσει δυο ανθρώπους τους οποίους βλέπει σήμερα στα απατηλά όνειρά του ο ΑΕΚτζής να οδηγούν μαζί την ομάδα από τίτλο σε τίτλο. Όνειρα...

Τρία 24ωρα αργότερα βρισκόμουν στο αεροδρόμιο για την πτήση προς την Βουδαπέστη. Το πλάνο προέβλεπε διανυκτέρευση στην πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, εγερτήριο το πρωί της Μεγάλης Τετάρτης, ένα ''καφέ στο πόδι'' κι άμεση επιβίβαση στα πούλμαν με προορισμό το Βελιγράδι. Το χρονοδιάγραμμα έπρεπε να τηρηθεί με απόλυτη ακρίβεια διότι αν μας έβρισκε η νύχτα στο έδαφος της Σερβίας και ξεκινούσαν οι βομβαρδισμοί, καταλαβαίνετε...

Την παραμονή του αγώνα, στη Βουδαπέστη, το black χιούμορ έδινε κι έπαιρνε εκεί που υπήρχε πρόσφορο έδαφος διότι, το 'βλεπες, υπήρχαν και άνθρωποι που δεν ήθελαν και πολλά, πολλά. Μπορεί να το είχα πάρει ''στο χαλαρό'' αλλά με την αγωνία του άλλου δεν παίζεις.

Ευτυχώς στην ομάδα των δημοσιογράφων βρισκόταν ο Μένιος Σακελλαρόπουλος, ''ο Μενάρας'' όπως τον λέμε στο σινάφι μας, απεσταλμένος από το MEGA, και παλιόφιλος από την κοινή θητεία μας στο ΕΘΝΟΣ, ο οποίος ακόμη και στον πόλεμο θα βρει τρόπο να το κάνει...κόλαση, με τα πειράγματά του. Σκέτο τρελοκομείο.

Περάσαμε καλά εκείνο το βράδυ, γελάσαμε με τις ιστορίες μας, αλλά και με το...ντέρμπι του Όλεγκ Μπλαχίν στο καζίνο του ξενοδοχείου. Έχει πλάκα να βλέπεις έναν ψυχρό κι εγωιστή τύπο, όπως είναι ο Ουκρανός, να δίνει...την άνιση μάχη του με την ρουλέτα, γουρλώνοντας τα μάτια του απ' την αγωνία στο ''no more bet'' του γκρουπιέρη. Στο τέλος γέλασε κι αυτός (παρόλη τη χασούρα του) γιατί, είπαμε, όλοι μας και ο καθένας ξεχωριστά έπρεπε να βάλει όλη τη θετική ενέργειά του μπροστά σ' αυτό που ''ερχόταν'' και δεν ήταν δα και μικρό πράγμα.

Ξημέρωμα Μεγάλης Τετάρτης...

...ένα κρύο ντους για να ξυπνήσουν τα αίματα, γρήγορο ντύσιμο, δυο κούπες καφέ με...μισό πακέτο τσιγάρα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και κουβεντούλα ''περί ανέμων'' με το ''δωμάτιο μου'' στις αποστολές, τον Ξενάκη. Με τον Γιάννη είχαμε τον τρόπο να κοντρολάρουμε τα άγχη της δουλειάς και να το διασκεδάζουμε στα ταξίδια του εξωτερικού, αλλά τούτη τη φορά, εκείνη ακριβώς την ώρα, κάπου μας είχε...ξεφύγει κι ας μην το είπαμε ποτέ ο ένας τον άλλον. Σκεφτόμασταν μέσα μας, ''που πάμε ρε συ τώρα'', κι άλλα τέτοια παρόμοια, αλλά τσιμουδιά προς τα έξω.

Θυμάμαι εκείνη την πρώτη ώρα, μέχρι να φθάσουμε στα σύνορα της Σερβίας και να μπούμε στην εμπόλεμη ζώνη. ''Άκρα του τάφου σιωπή'' που λέει και ο ποιητής στο πούλμαν. Προσωπικά, με τσάκιζε αυτό το κλίμα γιατί δεν είμαι κι από τα πιο ήσυχα ''παιδιά'', μου αρέσει αυτό που λέμε ''είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα'' σε ό, τι κι αν κάνω στη ζωή μου.

Σερβία...επιτέλους μπήκαμε μέσα στη χώρα. Ντάλα ο ήλιος να σε χτυπάει κατακούτελα μέσα από το τζάμι. Ρίχναμε όλοι λαίμαργες ματιές μπας και δούμε κανένα ''περίεργο'' στις απέραντες εκτάσεις που διέσχιζε το πούλμαν. Ένα ''ίχνος'' πολέμου, έναν...κρατήρα από καμιά ΝΑΤΟική βόμβα, μια καταστροφή. Στα...χωράφια. Αν είναι δυνατόν, τα σκέφτομαι σήμερα και γελάω με τον εαυτό μου...

Κάπου μας χαλάρωσε η ρουτίνα του... ''δεν βλέπω τίποτα, παρά μόνον καλλιέργειες'' και το κλίμα άρχισε να ζεσταίνεται στο πούλμαν με τον χαλασμένο κλιματισμό, με τον Μένιο να μας αφηγείται ''ιστορίες καθημερινής τρέλας'' από μια πασίγνωστη παρουσιάστρια κεντρικού δελτίου ειδήσεων της εποχής. Να 'ταν όμως μόνον το air condition χαλασμένο...

Περίπου στα μισά της διαδρομής, λίγο έξω από το Νόβισαντ, ο οδηγός έκανε στην άκρη. ''Προβλέπεται στάση;'' ρωτήσαμε τον υπάλληλο του ταξιδιωτικού γραφείου. ''Όχι παιδιά, μηχανική βλάβη'', οι τέσσερις λέξεις, ''μαχαιριά'' στην καρδιά.

Τέλεια. Με τον χρόνο να σε καταδιώκει, εσύ στη μέση του πουθενά, έξω από ένα χαλασμένο πούλμαν. ''Κρύος ιδρώτας'' και για τον ''mister cool'', την...αφεντιά μου. Βρήκα μπροστά μου τον Μάκη, έναν πρώην υπάλληλο της ΠΑΕ που εργαζόταν τα βράδια part time σε ένα bar που σύχναζα στα βόρεια προάστια. Ήταν ο πλέον κατάλληλος για να διασκεδάσω την αγωνία μου. Ευτυχώς μέχρι να τελειώσει η κουβέντα για τα ''ποτά, τα ξενύχτια και τα κορίτσια'' ο οδηγός έκανε το μαγικό του και το πούλμαν πήρε μπροστά. Η ταχύτητα διπλασιάστηκε για να καλυφθεί ο χαμένος χρόνος και μετά από καμιά ώρα βρήκαμε στο δρόμο μας το πρώτο σημάδι του πολέμου. ''Αυτή η γέφυρα, στα αριστερά σας, βομβαρδίστηκε χθες'' άκουσα να λέει ο ξεναγός. Και μετά από 6,7 χιλιόμετρα να και το πρώτο χωριό. Όλος ο κόσμος έξω από τις αυλόπορτες να μας χαιρετάει και να κάνει λες και περνούσε από μπροστά του κάποια ''αποστολή σωτηρίας''.

Άτιμο πράγμα ο πόλεμος...

...πρώτα σε πεθαίνει μέσα σου αργά και βασανιστικά είτε ζήσεις, είτε πεθάνεις στο τέλος, σκέφθηκα.

Αυτοί οι άνθρωποι, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι στην πλειοψηφία τους, μετά από μερικές ώρες θα 'τρεχαν να κρυφτούν για να γλιτώσουν από καμιά ''ξεκάρφωτη'' . Ναι, είχαν τις πιθανότητες να ξημερώσουν, σχεδόν, με το μέρος τους, αλλά εκείνη τη νύχτα θα είχαν ''πεθάνει'' άλλη μια φορά..

Βελιγράδι... Τα πούλμαν της αποστολής έφθασαν στην ''καρδιά'' του πολέμου. Το σκηνικό ήταν πια γνώριμο. Ο κόσμος στους δρόμους για να δει και να χαιρετήσει τους...τρελούς, τα αδέρφια, τους Έλληνες. Εκεί ένιωσα περήφανος, εκεί ακριβώς συνειδητοποίησα πως συμμετείχα σε κάτι μεγάλο και μοναδικό. Ας είναι καλά ο Μελισσανίδης...

Γύρω, τριγύρω, η οσμή του πολέμου. Κτίρια μισογκρεμισμένα ή πλήρως διαλυμένα, μια πόλη στην κατάσταση του απόλυτου συναγερμού, πρόσωπα ''λουσμένα'' στον πόνο. Τα πούλμαν σταμάτησαν έξω από το γήπεδο, ένα γήπεδο ντυμένο στο ασπρόμαυρο χρώμα της Παρτιζάν. Οι Σέρβοι φίλαθλοι να σου σφίγγουν το χέρι, να σου γελάνε, και κάποιοι να σου πιάνουν την κουβέντα με τα φτωχά αγγλικά τους. Τι υπέροχο συναίσθημα...

Ο καθένας πήγε στη θέση του κι εμείς ''καρφί'' στα δημοσιογραφικά, για να καλύψουμε τον πιο ξεχωριστό αγώνα της ζωής μας. Αυτή τη φορά (που θα 'ταν ''η πρώτη και η τελευταία'') δεν θα κυριαρχούσε στις σημειώσεις μου η φάση του 1-0 ή του 2-1, το ''πέτσινο'' πέναλτι, το μαρκάρισμα που ''σήκωνε'' την κόκκινη που δεν δόθηκε, ο ''πυροβολημένος'' από το πέταλο που πέταξε τη φωτοβολίδα, κι όλα όσα ρύπαιναν για 23 συναπτά έτη στα ελληνικά γήπεδα τα γραπτά μου.

Αυτή τη φορά θα κρατούσα τυπικά και συνοπτικά τις 11άδες, τα γκολ, τους σκόρερ, τις αλλαγές κι από 'κει και πέρα θα έκανα ''κλικ'' με τα μάτια της ψυχής μου στα πρόσωπα ανθρώπων τρομαγμένων και πονεμένων δίπλα μου, που είχαν βρει την ανέλπιστη ευκαιρία να ''δραπετεύσουν'' από το δράμα τους έστω και για μιάμιση ώρα. Πιστέψτε με, μου είναι αδύνατον να αποτυπώσω με λόγια αυτές τις εικόνες.

''Ήρθαν οι Έλληνες, δηλαδή οι σπουδαίοι''...

...τραγουδούσαν στις εξέδρες οι 25.000 Παρτιζάνοι με τους ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων να φωτογραφίζονται αγκαλιασμένοι στη σέντρα, κρατώντας ένα τεράστιο πανό που έγραφε, ''NATO STOP THE BOΜBING''.

Στο ημίχρονο η ελληνική αντιπροσωπεία φύτεψε συμβολικά στο κέντρο του γηπέδου μια ελιά από την αρχαία Ολυμπία. Στιγμές μεγαλείου στις οποίες μόνον ένας Έλληνας μπορεί να πρωταγωνιστεί. Σηκώθηκα από τη θέση μου κι άρχισα να πηγαίνω από θύρα σε θύρα για να πάρω μαζί μου όσες περισσότερες ''στιγμές'' μπορούσα...

Το ματς έληξε πρόωρα στο 1-1, με τα γκολ του Κέζμαν και του Ζουμπούλη, στο 61΄όταν και σημειώθηκε η ειρηνική εισβολή των Σέρβων φιλάθλων στον αγωνιστικό χώρο. Έπρεπε άλλωστε να φύγουμε ''κακήν κακώς'' αφού είχαμε μπροστά μας το ταξίδι της επιστροφής στη Βουδαπέστη με ένα και μοναδικό στόχο: Να κυνηγήσουμε τον ήλιο και να τον προλάβουμε στα σύνορα πριν δύσει. Τα καταφέραμε...

Δεκατέσσερα 24ωρα μετά την κήρυξη του πολέμου στη Σερβία από το ΝΑΤΟ και την ισοπέδωση της χώρας, η ΑΕΚ και οι Έλληνες που την ακολούθησαν σημείωναν τη μεγαλύτερη νίκη στην πολύχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου μας. ''Όσους τίτλους κι αν πάρω, δεν υπάρχει σύγκριση. Κάναμε αυτό που θέλαμε'' δήλωσε χαρακτηριστικά στο φινάλε ο Νικολαϊδης.

''Είναι Έλληνες και παραμένουν ήρωες'' έγραψε την επομένη η ''Μπόρμπα'' του Βελιγραδίου. Ήταν Μεγάλη Τετάρτη και το ημερολόγιο ''σημάδευε'' την 7η Απριλίου του 1999...

Οι λίστες με τα άτομα που πήγαν στο Βελιγράδι:

Ποδοσφαιρικό τμήμα

Σε μεγάλη ανάλυση εδώ

VIP

Σε μεγάλη ανάλυση εδώ

Φίλαθλοι

Σε μεγάλη ανάλυση εδώ

Δημοσιογράφοι

Σε μεγάλη ανάλυση εδώ