Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή βίντεο εισαγωγής του κόσμου του ποδοσφαίρου στον κόσμο της μουσικής και των γραμμάτων, με τους Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Χατζηδάκη, Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Χοσέ Καρρέρας, Πιέρ Πάολο Παζολίνι κ.ά. να μιλούν ή να παρουσιάζουν με έργα τους την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο και τους παίκτες που το υπηρετούν με απαράμιλλο τρόπο εντός και εκτός γηπέδων.

Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα, ο Νίκος Σαργκάνης, ο Τάκης Λουκανίδης, ο Μίμης Παπαϊωάννου, ο Χρήστος Αρδίζογλου, ο Γιάννης Γεωργάρας, ο Γαβρίλος Παπαδόπουλος, ο βετεράνος διαιτητής Μελέτης Βουτσαράς, συζήτησαν με τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη, τον βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών ποιητή Γιώργο Μαρκόπουλο, τους ζωγράφους Αλέξανδρο Βακιρτζή, Νίκο Οικονομίδη, Μαρία Παπαϊωάννου (έργα των οποίων εμπνευσμένα από τους θρύλους των ελληνικών γηπέδων εκτέθηκαν στην αίθουσα), τους δημοσιογράφους Αντώνη Πανούτσο, Γιάννη Μαμουζέλο, Σπύρο Τσάμη και τον γραφίστα Δημήτρη Αρβανίτη, μέλος της AGI, τις διαχρονικές σχέσεις ποδοσφαίρου - τέχνης και θυμήθηκαν μοναδικές στιγμές έμπνευσης και φαντασίας κορυφαίων ελλήνων και ξένων ποδοσφαιριστών .

Οργανωτής και «μπαλαδόρος» της συζήτησης ήταν ο Νίκος Μάλλιαρης και εισηγητής ο Γιώργος Μακρόπουλος ο οποίος συγκέντρωσε το σύνολο της ελληνικής ποιητικής ανθολογίας με κεντρικούς ήρωες τους άσους των γηπέδων και το 2005 εξέδωσε το μοναδικό στο είδος του βιβλίο με τίτλο «εντός και εκτός έδρας – το ποδόσφαιρο στην ελληνική ποίηση». Ο Χρήστος Αρδίζογλου έζησε μάλιστα μια πρωτόγνωρη εμπειρία καθώς όρθιος δίπλα στον πίνακα που του αφιέρωσε ο ζωγράφος Νίκος Οικονομίδης παρακολούθησε τον Γιώργο Μαρκόπουλο να απαγγέλει το ποίημα «ωδή στον παίκτη της ΑΕΚ και της εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου» το οποίο εμπνεύστηκε όταν ο βετεράνος άσος μάγευε τον κόσμο της μπάλας με τις περίτεχνες ενέργειές του.

Ο Γιώργος Μαρκόπουλος αναφέρθηκε σ το «ποδοσφαιρικό» έργο των ποιητών Μανώλη Αναγνωστάκη (εραστές της μπάλας όλου του κόσμου παραμερίστε… περνά ο μεγάλος Αγιαξ), Μάνου Χατζηδάκη (αιώνιο πάθος – μπαλάντα για τον Τζωρτζ Μπεστ), Νάσου Βαγενά (βάρβαρες ωδές, 1992), Θανάση Βενέτη (μικρή ωδή στον Κώστα Δαβουρλή), Αρη Δικταίου (Επίνικος 1959 – Ηλία υφαντή, Πειραιεί, Ποδοσφαίρα), Σπύρου Βούγια (ποίηση και ποδόσφαιρο), Πάνου Θεοδωρίδη (Καπερνέκας), Γιάννη Κουβαρά (τρίτο ημίχρονο), Ηλία Λάγιου (η μπαλάντα του απερχόμενου ντριπλέρ του καιρού τούτου), Μίμη Σουλιώτη (ποιήματα εν παρόδω), Βασίλη Στεριάδη (τα Χριστούγεννα της ισοπαλίας)…

Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα παρουσίασε προσωπικό του βίντεο με ανεπανάληπτες χορευτικές φιγούρες των Μαραντόνα, Μέσι, Ροναλντίνιο, Πελέ, εκμυστηρευόμενος παράλληλα ότι ως παίκτης, προπονητής και θεατής, δεν έζησε ποτέ άλλοτε μεγαλύτερη έκρηξη συναισθημάτων, ανάλογων εκείνης μετά την επίτευξη του γκολ του Βαζέχα εναντίον του Αγιαξ στο Αμστερνταμ έπειτα από το μοναδικό σλάλομ του Δώνη.

Ο Νίκος Σαργκάνης και συγγραφέας δύο βιβλίων για το ποδόσφαιρο, αναφέρθηκε με απαράμιλλο τρόπο στην αγωνία του εκτελεστή και όχι του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι, αποκαλύπτοντας μικρά μυστικά τα οποία ο τερματοφύλακας ή ο εκτελεστής χρησιμοποιούν για να επηρεάσουν την ψυχολογία του αντιπάλου κατά την εκτέλεση της λεγόμενης «εσχάτης των ποινών».

Ο Τάκης Λουκανίδης θυμήθηκε το ωραιότερο τέρμα της καριέρας του εναντίον του Φωστήρα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, όταν αγωνίζονταν με την φανέλα του Αρη. Η ομάδα του βρίσκονταν πίσω στο σκορ και ο τερματοφύλακας του Φωστήρα πανηγύριζε με τους οπαδούς. Το είδε με γυρισμένη την πλάτη εκτός εστίας και σούταρε με το «κακό» του αριστερό πόδι από τη σέντρα. Οι οπαδοί άρχισαν να φωνάζουν στον τερματοφύλακα «έρχεται» αλλά όταν εκείνος αντιλήφθηκε τη φάση ήταν πλέον αργά για να σταματήσει την μπάλα.

Ο Χρήστος Αρδίζογλου αναφέρθηκε στην αξία του αυτοσχεδιασμού και πως αντιδρούσε όταν περνώντας τέσσερις αντιπάλους έβλεπε μπροστά του ξαφνικά και έναν πέμπτο. Παράλληλα εξέφρασε τη δυσαρέσκειά για την εκμετάλλευση του ταλέντου του από συμπαίκτες και παράγοντες, αλλά και τον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο ορισμένοι συμπεριφέρονται στους άσους των γηπέδων.

Ο Αλέξανδρος Βακιρτζής σχολίασε την πολιτική εκμετάλλευση του ποδοσφαίρου και την φθορά των αξιών η οποία όπως υπογράμμισε, ξεκίνησε από τον ημιτελικό του Κυπέλλου ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό το 1964 που διεκόπη λόγω επεισοδίων.

Ο Αντώνης Πανούστος αναφέρθηκε στα σύμβολα των ομάδων και τα ψευδώνυμα των παικτών, εκφράζοντας την άποψη ότι η σχέσεις καλλιτεχνών και ποδοσφαιριστών είναι περιστασιακές.

Ο Γιάννης Μαμουζέλος αναφέρθηκε στη γοητεία που ασκεί το ποδόσφαιρο στις νεανικές καρδιές, τονίζοντας την ανάγκη να μην κοπεί η επαφή των νέων με τον αθλητισμό στις σημερινές δύσκολες οικονομικά συνθήκες, όπου περικόπτονται ή και μηδενίζονται οι δαπάνες για την άθληση.

Ο Νίκος Μάλλιαρης ευχαρίστησε τους καλεσμένους αλλά και τους εκατοντάδες πολίτες που παρακολούθησαν τη συζήτηση, επισημαίνοντας ότι το ποδόσφαιρο είναι απαξιωμένο όπως ήταν κάποτε το λαϊκό τραγούδι. Και αν το λαϊκό τραγούδι στηρίχτηκε στον Μίκη Θεοδωράκη για να αντιστρέψει το σε βάρος του κλίμα, έτσι και το ποδόσφαιρο χρειάζεται την ενεργώ συμμετοχή των πολιτών στους συλλόγους προκειμένου να το βγάλουν από το τέλμα και να εμπνεύσουν τις χαμένες αξίες του παρελθόντος και των αγνών νεανικών μας χρόνων.

Ο Γιάννης Τσούτσιας, υποψήφιος δήμαρχος Βριλησσίων, ευχαρίστησε τους άσους των γηπέδων και τους εκπροσώπους των γραμμάτων και τεχνών όπως και το κοινό που παρευρέθηκε στην εκδήλωση.

Ο συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην εκδήλωση. Απέστειλε επιστολή στην οποία αναφέρει:

"Αγαπητές φίλες και φίλοι

Δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι μαζί σας αν και θα το ήθελα πολύ.

Λατρεύω το ποδόσφαιρο από την εποχή του Λινοξυλάκη, του Μπέμπη και του Νεστορίδη. Στη δεκαετία του ΄50 στην Πάτρα, κάθε Κυριακή 3 το μεσημέρι το αυτί κολλημένο στο ραδιόφωνο και το απόγευμα στην πλατεία Όλγας με το πάνινο τόπι να προσπαθείς να μιμηθείς και να κάνεις αυτά που μόλις είχες ακούσει. Και κάποιοι κοσμογυρισμένοι να σου διηγούνται τα κατορθώματα του Ντι Στέφανο, του Κουμπάλα και της Ταξιαρχίας του Πούσκας. Και να στενοχωριέσαι που οι ισχυροί του κόσμου – ακόμα και στη Ρομαντική εποχή- δίνανε χαριστικά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954 στη Δυτική Γερμανία γιατί έπρεπε οι Γερμανοί να καθαρίσουν το παρελθόν τους και να προχωρήσουν στην ανάπτυξη!!!!

Γνώρισα και λάτρεψα τον Δομάζο, τον απίστευτο Λουκανίδη και έφηβος δεν έχανα ούτε φιλικό παιχνίδι στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Κάποια στιγμή το ποδόσφαιρο άλλαξε. Ήρθε η εποχή που το ποδόσφαιρο χρησιμοποιήθηκε από τους οικονομικά ισχυρούς που με τους στρατούς οπαδών προσπαθούσαν να περάσουν τα δικά τους σχέδια για τα συμφέροντά τους βεβαίως.

Αλλά και πάλι ως δια μαγείας ακόμα και σ΄ αυτό το περιβάλλον καινούργιοι καλλιτέχνες και μάγοι της μπάλας με απογείωναν από τον Μαραντόνα και τις τρίπλες εντός ενός μέτρου του Χατζηπαναγή μέχρι το μαγικό τρίο της δεκαετίας του 2000... Τσάβι, Ινιέστα, Μέσι.

Σκεφτόμουνα όταν έβλεπα στο Άμστερνταμ την κούρσα 50μέτρων του Δώνη και το άψογο γκολ του Βαζέχα που έγραψε το ΑΓΙΑΞ- ΠΑΟ 0-1 τι μουσική υπόκρουση θα έβαζα. Κατέληξα ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσω την αγαπημένη μου «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» του Στραβίνσκι. Γιατί το ποδόσφαιρο αυτές τις στιγμές δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα πιο σπουδαία έργα τέχνης. Γιατί η μπάλα στα πόδια των μάγων της, δημιουργεί την ίδια απόλαυση με τις πιρουέτες του Νουρέγιεφ, την ίδια απόλαυση με τον Γκουλντ όταν παίζει Μπαχ ή με τον Ραβί Σανκάρ όταν αυτοσχεδιάζει.

Ευγνωμοσύνη σε όσους ποδοσφαιριστές μας απογείωσαν στο παρελθόν αλλά και σε όσους μας απογειώσουν στο μέλλον".