Κακά τα ψέματα. Τον σωματότυπο ο Ερικ Πάλμερ Μπράουν, δεν τον έχει. Όχι για το – όπως αποκαλούσαν, σιγά σιγά θα αλλάξει και αυτό – soccer το οποίο υπηρετεί τη μισή του ζωή και τον έφερε από το απόγευμα της Τετάρτης (2/8) επισήμως με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, αλλά για το αγαπημένο του football.

Μην ασχολείστε. Βαθύς γνώστης του αθλήματος. Ξενυχτάει βλέποντας. Ξενυχτάει… παίζοντας, μιας και προσπαθεί να αξιοποιήσει αυτήν τη γνώση συμμετέχοντας σε διαδικτυακά εικονικά πρωταθλήματα Fantasy Football.

Αναρίθμητες οι καρέκλες που έχει σπάσει περιμένοντας ένα run, ένα touch down, εξετάζοντας ποιους παίκτες να προσθέσει στην (ηλεκτρονική) ομάδα του και ποιους να αποχωριστεί, μελετώντας τους διαδικτυακούς αντιπάλους του και κρατώντας λογαριασμούς και προσωπικά ρεκόρ απέναντί τους.

Σε περίοπτη θέση κάθε τίτλος που έχει κατακτήσει σε αυτές τις λίγκες. Σε ξεχωριστή, αλλά για ρεβάνς, όσοι κατά καιρούς τον έχουν κερδίσει στο head-to-head. Πέραν αυτών έχει και πρόσθετο λόγο να είναι κολλημένος με αυτό το ιδιότυπο "ποδόσφαιρο".

Η ομάδα της γενέτειράς του, οι Kansas City Chiefs είναι οι φετινοί νικητές του Super Bowl στη δεύτερη κατάκτησή τους την τελευταία τετραετία, επίδοση που επιβεβαιώνει πως είναι μια από τις καλύτερες (αν όχι η καλύτερη) ομάδα σε αυτό το διάστημα, κάτι που εν πολλοίς οφείλεται στον κορυφαίο Quarterback, τον – αγαπημένο του Πάλμερ Μπράουν – και μελλοντικό Hall of Famer του αθλήματος, τον Πάτρικ Μακ Χόουμς.

Ο ίδιος ο Αμερικανός στόπερ προφανώς λόγω σωματοδομής – 1,85 πλέον το μπόι του, λίγο παραπάνω από 70 τα κιλά του – ποτέ δεν στράφηκε σε αυτό ως αθλητική διέξοδο. Στο ξεκίνημα της εφηβείας του, στα 13 του, γράφτηκε στις ακαδημίες της Sporting Kansas City και τελικά το… ποδόσφαιρο όλου του κόσμου ήταν αυτό που τον κέρδισε. Και γρήγορα μάλιστα.

Ήταν τόσο καλός που στα 16 του υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο, όντας ο νεαρότερος στην ιστορία της Sporting με τέτοια εξέλιξη. Επιβεβλημένη κατά μία έννοια μιας και είχε προλάβει, μόνο και μόνο από την παρουσία του στα "τσικό", να κεντρίσει το ενδιαφέρον μεγάλων από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Πρώτη η Γιουβέντους ήταν αυτή που τον Ιανουάριο του '14 πρόσφερε ένα εκατομμύριο δολάρια για να τον αποκτήσει, χωρίς όμως να δελεάσει τους επιτελείς της Sporting. Ενισχυτικό της φήμης που έχτιζε το ότι από τα 15 του κιόλας είχε ενταχθεί στο αναπτυξιακό πρόγραμμα των φυτωριακών εθνικών ομάδων των ΗΠΑ (και έτσι άφησε το Αρχιερατικό Γυμνάσιο στο οποίο φοιτούσε, επιλογή ενδεικτική της έντονης θρησκευτικότητας που διακατέχει την τετραμελή οικογένειά του – έχει έναν αδερφό).

Σε ηλικία 17 ετών και 24 ημερών ντεμπούταρε επαγγελματικά. Σε ένα παιχνίδι στο Σικάγο κόντρα στην τοπική Fire. Έγινε ο νεαρότερος στην ιστορία της Sporting και ο (τότε) δεύτερος νεαρότερος κεντρικός αμυντικός στην ιστορία του MLS. Δεν πήγε καλά. Αγωνίστηκε 64 λεπτά. Υπέπεσε σε πέναλτι στο πρώτο ημίχρονο και στο πρώτο εικοσάλεπτο του δεύτερου, δέχτηκε δύο κίτρινες και αποβλήθηκε.

Στραβή αρχή, αλλά η αρχή. Εξακολούθησε να παίρνει παιχνίδια. Όχι πολλά, τα επαρκή και κατάλληλα για την εξέλιξή του, στην οποία άλλαξε επίπεδο, όταν Ιανουάριο του '16 η Πόρτο τον απέκτησε δανεικό. Σκοπός των "δράκων" να τον αξιολογήσουν στη δεύτερη ομάδα τους και αναλόγως την εικόνα του, να εξασκούσαν το συμφωνηθέν buy out.

Πορτουγκέζικα, Netflix, σκυλιά και μπάσκετ

Παρότι μαθημένος, δυσκολεύτηκε αρκετά στην προσαρμογή. Στον χρόνο που έκατσε στο Πόρτο παρακολούθησε μαθήματα πορτουγκέζικων, γνώρισε το Netflix, έχοντας ως μόνη παρέα - πέραν του γιουκαλίλι, η εκμάθηση του οποίου αποτέλεσε κομμάτι της χριστιανικής του ανατροφής, των δύο σκύλων του, δύο αυστραλέζικων ποιμενικών και εννοείται των μονομαχιών του στο fantasy – και μέντορα, έναν συμπατριώτη του μπασκετμπολίστα, τον Μπραντ Τίνσλεϊ, ο οποίος εκείνη την εποχή έβγαζε το μεροκάματό του παίζοντας στους μπασκετικούς "δράκους" (κι επέστρεψε το 2019 για δεύτερη θητεία, η οποία κρατάει ως σήμερα).

Με τους ποδοσφαιρικούς κατέκτησε ένα πρωτάθλημα με τη δεύτερη ομάδα, υπέστη τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό της καριέρας του (ένα κάταγμα στο ξεκίνημα της δεύτερης σεζόν του), αλλά παραπάνω από το προβλεπόμενο δεν έμεινε στο Πόρτο και με την ολοκλήρωση του δανεισμού επέστρεψε στο Κάνσας.

Στο διάστημα της παραμονής του στην Πορτογαλία αποκόπηκε μεν από το αναπτυξιακό εθνικό ποδοσφαιρικό πρόγραμμα, δεν έχασε όμως σε καμία περίπτωση το στάτους του. Ήταν αρχηγός της U17 των ΗΠΑ στο σχετικό ηλικιακό τουρνουά της CONCACAF (2017) και παρότι χρησιμοποιήθηκε ως αμυντικός μέσος, αναδείχτηκε στον κορυφαίο του τουρνουά, το οποίο – για πρώτη φορά στην ιστορία τους σε αυτή την ηλικία – οι γιάνκηδες κατέκτησαν.

Δεν έφτασαν ανάλογα ψηλά (σταμάτησαν στα προημιτελικά) στο Παγκόσμιο Κύπελλο U17 που ακολούθησε, ο Πάλμερ Μπράουν όμως επιστρέφοντας στη φυσική του θέση και διατηρώντας το περιβραχιόνιο στο μπράτσο συμπεριλήφθηκε (στη δεύτερη συμμετοχή του σε αντίστοιχο τουρνουά, στην προηγούμενη ήταν μόλις 15 ετών…) στην κορυφαία ενδεκάδα της διοργάνωσης.

Η επιλογή της Σίτι και το γαϊτανάκι των δανεισμών

Αναμενόμενα, έγινε περιζήτητος. Παρί Σεν Ζερμέν, Άγιαξ, PSV, οι σύλλογοι που χτύπησαν την πόρτα του. Ο ίδιος αξιοποίησε τη συγκυρία της (τότε) επικείμενης ολοκλήρωσης του συμβολαίου του και χωρίς να βιαστεί έκανε την πλέον θεαματική επιλογή, ανακοινώνοντας – από τον Σεπτέμβριο κιόλας του ’17, το συμβόλαιό του ολοκληρώνονταν τέλη Δεκέμβριου) – πως θα εντάσσονταν στη Μάντσεστερ Σίτι.

Για την ακρίβεια, θα έμπαινε στην σκέπη των "πολιτών", αναβαθμίζοντας έτσι την ποδοσφαιρική του εκπαίδευση. Τη φανέλα των πρωταθλητών Ευρώπης, δεν τη φόρεσε ποτέ, στο πλαίσιο όμως αυτής της διαδικασίας ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι δανεισμών, αξιοποιώντας το εύρος της αγωνιστικής βεντάλιας του City Group.

Σε 4,5 χρόνια άλλαξε τέσσερις χώρες και αγωνίστηκε σε ισάριθμες ομάδες. Στο Βέλγιο στην Κορτράικ, στην Ολλανδία στην Μπρέντα, στην Αυστρία στην Αούστρια και στη Γαλλία στην Τρουά, προφανώς στο κορυφαίο επίπεδο – σαμπιονά γαρ - όλων των ως τότε εμπειριών του.

Παντού έπαιξε. Παντού είχε ρόλο, χωρίς όμως πουθενά να βοηθηθεί από το στάτους των συλλόγων που αγωνίστηκε για να διεκδικήσει τίτλους, για να κυνηγήσει – ομαδικά – κάτι, οτιδήποτε. Δεν κέρδισε, δεν έχει κερδίσει τίποτα. Παρέμεινε πάντως σταθερός στις επιλογές της ανδρικής πλέον ομάδας των ΗΠΑ.

Τόσο που την παρουσία στην τελική 23αδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου την περίμενε. Και δεν το έκρυβε. Η κάκιστη όμως, εικόνα στο περυσινό πρωτάθλημα της Τρουά, κόστισε. Η ESTAC ουσιαστικά είχε υποβιβαστεί πριν καν τη σέντρα του τουρνουά στο Κατάρ. Τερμάτισε προτελευταία, έχοντας το χειρότερο παθητικό του πρωταθλήματος με 81 γκολ μαζί με την ουραγό Ανζέ.

Αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια, ερχόμενος σε μόλις δύο εξ αυτών από τον πάγκο. Στη συντριπτική πλειοψηφία παίζοντας σε άμυνα τριών κεντρικών αμυντικών (μόλις 4 φορές η Τρουά παρατάχθηκε, με τον ίδιο βασικό, έχοντας αμυντική γραμμή αποτελούμενη από τέσσερις) και εξ αυτών, στις μισές φορές ως κεντρικός στόπερ, σε 9 παιχνίδια ως αριστερός και σε 8 ως δεξιός.

Αποτέλεσμα, ομαδικό, δεν υπήρξε, δεν διαφοροποιήθηκε. Η Τρουά ολοκλήρωσε το πρωτάθλημα μένοντας χωρίς νίκη σε 21 αγωνιστικές (τελευταία της στις 2 Ιανουαρίου) και κρατώντας μόλις μία φορά σε όλη τη σεζόν ανέπαφη την εστία της.

Διόλου τιμητικό προφανώς για όλους, πόσο μάλλον για τους αμυντικούς. Τον "χάλαγε" και δεν το έκρυβε. Ηγετικά τα χαρακτηριστικά του – έχουν να το λένε όλοι οι προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκε –, τόσο στα αποδυτήρια, εντός ομάδας όσο και δημοσίως, αναλαμβάνοντας ευθύνη, βγαίνοντας μπροστά.

Δεν δίστασε να εξωτερικεύσει την απογοήτευσή του και να κάνει ακόμη και διάλογο (όχι πάντα φιλικό) μέσω των social media με αγανακτισμένους οπαδούς της Τρουά, οι οποίοι είχαν την κριτική (σχεδόν πάντα δριμύτατη) πάνω πάνω.

Ξεκάθαρο πως δεν γίνονταν να παραμείνει, για κανέναν ωφέλιμο να ακολουθούσε την ομάδα στη δεύτερη κατηγορία, επιβεβλημένο, ευκταίο και συμφωνημένο τελικά, η αμοιβαία διάθεση παραχώρησης έναντι φυσιολογικού αντιτίμου, ειδικά συνυπολογίζοντας πως του απέμενε ένας ακόμη χρόνος συμβολαίου.

Στα μέρη μας, το όνομά του δεν άργησε να φτάσει. "Παίζει" τουλάχιστον από τα μέσα Ιουνίου. Διαφορετικές τότε οι συνθήκες και το πλαίσιο, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους εκάστοτε ενδιαφερόμενους, διαφορετικές αυτές που τελικά τον έντυσαν στα "πράσινα" για την επόμενη τετραετία.

Μόνο και μόνο ότι συμπίπτει με το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο (2026), το οποίο και θα συνδιοργανώσει η πατρίδα του, φτάνει και περισσεύει για να αναδείξει το κίνητρο που στα 26 του πλέον ο Ερικ Πάλμερ-Μπράουν (θα) έχει παίζοντας για τον Παναθηναϊκό.