Στα 405 χιλιόμετρα από τη Ζένιτσα, όπου την Παρασκευή η εθνική μας ομάδα θα διεκδικήσει τη νίκη-πρόκριση κόντρα στη Βοσνία, βρίσκεται η Βουδαπέστη.

Εκεί που είκοσι χρόνια νωρίτερα, ο Στράτος Αποστολάκης δεν είχε λαθέψει στο πέναλτι που μας χάρισε για πρώτη φορά πρόκριση σε Μουντιάλ.

Αντίθετα η Ζένιτσα απέχει σχεδόν 8000 χιλιόμετρα (7955 για την ακρίβεια) από το Κίεβο. Εκεί δηλαδή όπου ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης είχε βρει δίχτυα το 2003 και είχε στείλει εκ νέου το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στην τελική φάση του Παγκοσμίου κυπέλλου.

Συνεπώς ψάχνουμε τον άνθρωπο που θα σκοράρει την Παρασκευή για να τριτώσει το καλό, ειδάλλως θα ψάξουμε την άκρη πιθανότατα μέσω μπαράζ. Το έχουμε ξανακάνει με επιτυχία άλλωστε.

Το Sport24.gr σας θυμίζει παρακάτω τους «τελικούς» που έχει δώσει η εθνική μας ομάδα για πρόκριση σε τελική φάση Μουντιάλ, όσο και αν ο Γιώργος Σαμαράς στην προσπάθειά του να αποφορτίσει το κλίμα δήλωσε ότι ο αγώνας είναι σημαντικός αλλά όχι τελικός. Κακά τα ψέματα αν η εθνική μας ομάδα νικήσει δεν χάνει την πρωτιά στον όμιλο και την απ' ευθείας πρόκριση στα γήπεδα της Βραζιλίας του 2014.

Να θυμίσουμε ότι την προηγούμενη φορά που το Μουντιάλ φιλοξενήθηκε στη Βραζιλία το 1950 δεν είχαμε δηλώσει καν συμμετοχή στα προκριματικά καθώς μεταπολεμικά θεωρήσαμε πως δεν είχαμε δυνατότητες να διεκδικήσουμε την πρόκριση. Αλλά και το 1930 δεν είχαμε δηλώσει συμμετοχή ενώ δεν υπήρχαν προκριματικά. Μπορεί τότε να χάθηκε η ευκαιρία να συμμετέχουμε στην πρώτη διοργάνωση, όμως ήταν εξαιρετικά δύσκολο και δαπανηρό ένα ταξίδι στην Ουρουγουάη. Δεν είναι τυχαίο πως μόνο 13 ομάδες συμμετείχαν και μόλις οι τέσσερις ήταν από την Ευρώπη (Γαλλία, Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία και Βέλγιο).

Παρέλαση σκάουτερ στο Βοσνία-Ελλάδα

Επίσης η εθνική ομάδα δεν διεκδίκησε σε επαναληπτικό προκριματικό την πρόκριση σε μουντιάλ το 1934 (είχε ηττηθεί 4-0 εκτός έδρας από την Ιταλία) και το 1938 (είχε γνωρίσει τη συντριβή με 11-1 από την Ουγγαρία στην πιο βαριά ήττα της ιστορίας της). Και αν το 1938 ο επαναληπτικός δεν έγινε λόγω του σκορ του πρώτου αγώνα, για το 1934 (παρά το επίσης βαρύ σκορ που δύσκολα θα ανατρεπόταν) έχουν ακουστεί πολλά μέχρι και για δωροδοκία (!) της ιταλικής ομοσπονδίας προς την ΕΠΟ για να μην ταλαιπωρηθεί η μετέπειτα Παγκόσμια πρωταθλήτρια με ταξίδι με σιδηρόδρομο και πλοίο λίγο πριν την τελική φάση η οποία ξεκινούσε σχετικά σύντομα μετά τα προκριματικά. Πάντως δεν αποδείχθηκε τίποτε και απλά έμειναν ως φήμες της εποχής.

Το 1954, το 1958, το 1962 , το 1966, το 1974, το 1982, το 1986, το 1990 και το 2002 η εθνική ουσιαστικά πέρασε και δεν…ακούμπησε στα προκριματικά χωρίς να μπορέσει με αξιώσεις να διεκδικήσει καν την πρόκριση.

Αντίθετα το 1994 και το 2010 έγραψε ιστορία με την πρόκριση στα Μουντιάλ των ΗΠΑ και της Νοτίου Αφρικής. Υπάρχουν και άλλες τέσσερις φορές (1970, 1978, 1998, 2006) που έφτασε είτε πολύ κοντά, είτε έμεινε μέχρι το τέλος στο κόλπο της πρόκρισης χωρίς δυστυχώς τελικά να τα καταφέρει. Ας θυμηθούμε λοιπόν τους «τελικούς» της εθνικής μας ομάδας στο δρόμο προς τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου 1970

16.11.1969 Ρουμανία-Ελλάδα 1-1 (37’ Ντεμπρόφσκι - 50’ Δομάζος).

Η σύνθεση της εθνικής μας: Οικονομόπουλος, Δημητρίου, Καμάρας, Σπυρίδων, Γκαϊτατζής, Χάιτας, Ελευθεράκης, Κούδας (46’ Μποτίνος), Σιδέρης (73’ Δέδες), Δομάζος, Παπαϊωάννου.

Ήταν ο τελευταίος αγώνας του ομίλου μας, με Ρουμανία και Ελλάδα να διεκδικούν την πρώτη θέση και το μοναδικό εισιτήριο για το Μουντιάλ. Το παιχνίδι θύμιζε (βαθμολογικά) τις τωρινές συνθήκες αφού θέλαμε μόνο νίκη ενώ οι Ρουμάνοι βολεύονταν και με ισοπαλία αφού ήταν έναν βαθμό μπροστά.

Η εθνική του Λάκη Πετρόπουλου (είχε αντικαταστήσει τον Ντάν Γεωργιάδη μετά την ισοπαλία στην Πορτογαλία), μπήκε πολύ δυνατά και η μία ευκαιρία χανόταν πίσω από την άλλη με τους Ρουμάνους να παίζουν κατενάτσιο και περιμένοντας να χτυπήσουν στις αντεπιθέσεις. Το κατάφεραν στο 37’ με κεφαλιά του Ντεμπρόφσκι μετά από κόρνερ «πάρε-βάλε» του Λουτσέσκου. Ο Δομάζος ισοφάρισε με εκπληκτική προσπάθεια και σουτ-κεραυνό στο 50’ (άφησε…στήλη άλατος τον Ραντουκάνου), οι ευκαιρίες υπήρξαν στη συνέχεια αλλά το δεύτερο γκολ δεν ήρθε ποτέ και το σφύριγμα της λήξης από τον Βορειοϊρλανδό ρέφερι Αλντάιρ βρήκε τους Ρουμάνους ένα κουβάρι να πανηγυρίζουν την πρόκριση (με 8 βαθμούς έναντι 7 της εθνικής μας) και τους διεθνείς μας απογοητευμένους.

Η ελληνική ομάδα σε εκείνη την προκριματική φάση πλήρωσε αρχικά το επεισόδιο του προπονητή Ντάν Γεωργιάδη με τον Μίμη Δομάζο πριν το παιχνίδι με τη Ρουμανία στον Πειραιά (εκεί παίξαμε καλύτερα αλλά ισοφαριστήκαμε δύο φορές, στο τελικό 2-2) και την οπισθοχώρηση στην Πορτογαλία μετά το επικό 2-0 υπέρ μας, που έφερε δυστυχώς άλλη μια οδυνηρή ισοφάριση (2-2) στο τελευταίο δεκάλεπτο !

Ίσως από τις μεγαλύτερες αδικίες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αν και βάλαμε και εμείς το χεράκι μας και βγάλαμε τα μάτια μας. Η φιλονικία του Ντάν Γεωργιαδη με τον Μίμη Δομάζο στο ξενοδοχείο πριν τον αγώνα με τη Ρουμανία στον Πειραιά, κόστισε ακριβά αφού ο «Στρατηγός» δεν έπαιξε σε αυτό το παιχνίδι, όπου ισοφαριστήκαμε δύο φορές (2-2) κάτι που ξαναπάθαμε ακόμα χειρότερα στην Πορτογαλία.

Μια από τις καλύτερες εθνικές μας ομάδες όλων των εποχών «άγγιξε» το θαύμα της πρόκρισης στα τελικά του Μουντιάλ του Μεξικού όπου μάλιστα θα ήμασταν στον όμιλο της κορυφαίας ομάδας στην ιστορία του ποδοσφαίρου, της Βραζιλίας του Πελέ και των άλλων υπέρλαμπρων αστέρων.

Αλλά ας θυμηθούμε και κάποια από τα δικά μας αστέρια τότε, αφού έπαιζαν μεταξύ άλλων στην εθνική ο Δομάζος, ο Σιδέρης, ο Παπαϊωάννου, ο Κούδας, ο Οικονομόπουλος, ο Καμάρας, ο Χάιτας, ο Δέδες, ο Γκαϊτατζής.

Μιλάμε για μια εθνική-αστέρι που είχε τεράστιο ταλέντο αλλά και έξτρα κίνητρο το εκπληκτικό (για την εποχή) πριμ των 40.000 δραχμών που είχε υποσχεθεί η κρατική ηγεσία. Θυμίζουμε άλλωστε ότι η Χούντα λάτρευε και «κυνηγούσε» τις αθλητικές επιτυχίες.

Στο Πόρτο είχαμε «καθηλώσει» την Πορτογαλία του Εουσέμπιο αλλά ισοφαριστήκαμε με δύο γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο ενώ από απίστευτη γκίνια δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής ο Αριστείδης Καμάρας.

Όπως διαβάζουμε στο εξαιρετικό βιβλίο του συναδέλφου Ανδρέα Μπόμη «Αυτή είναι η ιστορία της εθνικής Ελλάδας» στο φιλικό με το Ισραήλ που προηγήθηκε του αγώνα της Πορτογαλίας ο Ντάν Γεωργιάδης είχε δώσει τις φανέλες ανάποδα από τα νούμερα που συνήθως φόραγαν οι Χαϊτας (4) και Καμάρας (5). Οι δύο παίκτες άλλαξαν στην καταπακτή τις φανέλες πριν βγουν στο γήπεδο αφού ήταν φιλικό το ματς και δεν υπήρχαν άλλωστε τότε τα ονόματα τους στο πίσω μέρος, όμως ο Χάιτας προς το τέλος του αγώνα αποβλήθηκε και ο Ρουμάνος διαιτητής Ντουμιτρέσκου έγραψε στο φύλλο αγώνα ότι απέβαλλε το παίκτη με το νούμερο «4» που αντιστοιχούσε στη λίστα που είχε στο όνομα του Καμάρα. Και έτσι η τιμωρία ίσχυσε κανονικά για τον επόμενο αγώνα με την Πορτογαλία !

Προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου 1978

28.5.1977: Ουγγαρία-Ελλάδα 3-0 (12’ Πουστάι, 15’ Νίλαζι, 87’ Φαζέκας).

Η σύνθεση της εθνικής μας: Κωνσταντίνου, Κυράστας, (73’ Ελευθεράκης), Ιωσηφίδης, Φοιρός, Νικολάου, Κούδας, Αναστασιάδης, Τερζανίδης, Αντωνιάδης, Παπαϊωάννου, Αρδίζογλου.

Η δεύτερη φορά που η εθνική ομάδα του Λάκη Πετρόπουλου έφτασε κοντά σε ένα μουντιάλ, αυτό της Αργεντινής. Αν και ήμασταν σε δύσκολο όμιλο, με Σοβιετική Ενωση και Ουγγαρία η νίκη μας επί των Σοβιετικών στη Θεσσαλονίκη (1-0 με εξαιρετική κεφαλιά ψαράκι του Παπαϊωάννου) έδωσε ελπίδες παρά την ισοπαλία που είχαμε φέρει στον Πειραιά με την Ουγγαρία (1-1) όπου ισοφαριστήκαμε στο 84’.

Έτσι στη Βουδαπέστη θα κρινόταν η πρόκριση και με νίκη θα ήμασταν σίγουρα στο Μουντιάλ, ενώ είχαμε ελπίδες και με ισοπαλία καθώς θα έπαιζε και η Ουγγαρία με τη Σοβιετική Ενωση. Μόλις στο 2 λεπτό, από λάθος γύρισμα του Μπάλιντ, ο Χρήστος Αρδίζογλου βρέθηκε σχεδόν μπροστά σε άδειο τέρμα, αλλά αστόχησε ! Μέσα σε τρία λεπτά οι Μαγυάροι μας έπιασαν στον ύπνο και προηγήθηκαν 2-0 με γκολ των Πουστάι και Νίλαζι στο 12’ και στο 15’ και μετά πάλι πίσω. Ο Ούγγρος κήπερ Γκουιτάρ έκανε την απόκρουση του αγώνα στο 52’ ενώ τρία λεπτά αργότερα ο Κούδας σημάδεψε το δοκάρι. Κάπου εκεί μας πήρε από κάτω και ο Φαζέκας έκανε το 3-0 στο 87’. Ένα άδικο σε έκταση σκορ, με μια εθνική που άξιζε τουλάχιστον την ισοπαλία, αλλά πλήρωσε την ολιγωρία στην άμυνα και την αστοχία της. Στο ίδιο γήπεδο όμως το «Νέπ Στάντιον» της Βουδαπέστης επρόκειτο να γραφτεί η ιστορία, έστω με καθυστέρηση 16 χρόνων…

Προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου 1994

31.3.1993: Ουγγαρία-Ελλάδα 0-1 (70’ Αποστολάκης πεν.).

Η σύνθεση της εθνικής μας: Μήνου, Αποστολάκης, Κολιτσιδάκης, Μανωλάς, Καλιτζάκης, Τσαλουχίδης, Μαραγκός (62’ Αντωνίου), Νιόπλιας (79’ Φρατζέσκος), Μαχλάς, Μητρόπουλος, Τσιαντάκης.

Επιτέλους η γλύκα της πρώτης φοράς. Η εθνική ομάδα του Αλκέτα Παναγούλια προκρίνεται (μαθηματικά εξασφάλισε λίγο αργότερα την πρόκριση, αλλά ουσιαστικά τη «σφράγισε» στη Βουδαπέστη) με τη νίκη της επί της Ουγγαρίας στα τελικά του Μουντιάλ της Αμερικής. Η ψυχραιμία του Στράτου Αποστολάκη στο 70 λεπτό παροιμιώδης. Με ένα ξερό βολέ στο κέντρο του τέρματος πέτυχε το χρυσό γκολ ευστοχώντας στο πέναλτι που κέρδισε ο Τσιαντάκης (σέντραρε και ο Τέλεκ στην προσπάθειά του να απομακρύνει βρήκε τη μπάλα με το χέρι) και ευτυχώς έδωσε ο νεαρός τότε Γερμανός ρέφερι Χέλμουτ Κρούγκ.

Η εθνική ήταν σίγουρα στις ΗΠΑ, δεδομένου ότι περνούσαν οι δύο πρώτες ομάδες του ομίλου μας. Και μάλιστα μένοντας αήττητη και με τη Ρωσία τόσο εκτός (1-1) όσο και στο ΟΑΚΑ (1-0 με την κεφαλιά του Μαχλά) πήρε την πρωτιά και έδειξε πως πανάξια προκρίθηκε, σε έναν όμιλο όπου δεν συμμετείχε τελικά (λόγω ΟΗΕ) η τότε ενωμένη Γιουγκοσλαβία.

Δυστυχώς στις ΗΠΑ το όνειρο έγινε εφιάλτης, αλλά δεν παύει η πρώτη φορά να είναι και ιστορική, αφού άνοιξε το δρόμο.

Προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου 1998

11.10.1997: Ελλάδα-Δανία 0-0

Η σύνθεση της εθνικής μας: Ατματζίδης, Αποστολάκης, Ουζουνίδης, Καλιτζάκης, Καραταϊδης, Νταμπίζας, Ζαγοράκης (77’ Αλεξανδρής), Γεωργιάδης (46’ Κωνσταντινίδης), Μαχλάς, Νικολαϊδης, Γεωργάτος (46’ Φρατζέσκος).

Χωρίς αμφιβολία ένα από τα συγκλονιστικότερα παιχνίδια στην ιστορία της εθνικής μας ομάδας. Ίσως να μην έχει παίξει τόσο καλά σε διάρκεια μέσα σε ένα 90λεπτο ούτε σε αγώνες που προκρίθηκε !

Κόντρα στη μεγάλη Δανία, με τον Πήτερ Σμάιχελ να κάνει ένα από τα καλύτερά του παιχνίδια, οι διεθνείς του Κώστα Πολυχρονίου δημιούργησαν πολλές κλασσικές ευκαιρίες για τη νίκη πρόκριση που δεν ήρθε. Το δοκάρι σε κεφαλιά του Νταμπίζα και η σωτήρια (μια από τις πολλές εκείνο το βράδυ) απόκρουση του Σμάιχελ στο πλασέ του Αλέξη Αλεξανδρή στο 88’ ήταν οι κορυφαίες. Η μπάλα δεν έμπαινε με τίποτε μέσα και «έσπασαν» καρδιές από τους 70.000 θεατές που είχαν κατακλύσει το ΟΑΚΑ.

Τότε προκρίνονταν στο Μουντιάλ οι δύο πρώτες ομάδες και αυτές ήταν η Κροατία και η Δανία. Τελική βαθμολογία ομίλου: Δανία 17, Κροατία 15, Ελλάδα 14, Βοσνία 9, Σλοβενία 1.

Να θυμίσουμε πως ίσχυε το σύστημα βαθμολογίας 3-1-0 και έτσι η Κροατία που προκρίθηκε ουσιαστικά στην…επέμβαση του Σμάιχελ στο 88’ στη συνέχεια έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Γαλλία όπου αποκλείστηκε δύσκολα από την μετέπειτα Παγκόσμια πρωταθλήτρια και διοργανώτρια Γαλλία ! Πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή…

Προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006

8.10.2005: Δανία-Ελλάδα 1-0 (40’ Γκράβγκαρντ).

Η σύνθεση της εθνικής μας: Νικοπολίδης, Σεϊταρίδης, Μπασινάς (46’ Σαλπιγγίδης), Ζαγοράκης, Γιαννακόπουλος, Βρύζας (77’ Γκέκας), Καψής, Καραγκούνης, Κατσουράνης, Λυμπερόπουλος (62΄ Καφές), Κυργιάκος.

Με τις δάφνες της πρωταθλήτριας Ευρώπης από τον άθλο του 2004 στην Πορτογαλία η εθνική προσγειώθηκε ανώμαλα, σε ένα από τα πιο εχθρικά γήπεδα που έπαιξε ποτέ στο «Κεμάλ Στάφα» των Τιράνων όπου ηττήθηκε με 2-1 από την Αλβανία. Αυτή η ήττα στην πρεμιέρα των προκριματικών του Παγκοσμίου κυπέλλου της Γερμανίας μας κυνηγούσε όπως της…Μάλτας (για τα προκριματικά του Euro 1976). Πληρώσαμε βέβαια και την εντός έδρας ήττα από την Ουκρανία (0-1). Όπως και να έχει όλα κρίθηκαν στο «Πάρκεν» της Κοπεγχάγης. Με νίκη καλύπταμε το χαμένο έδαφος και θα αγκαλιάζαμε τουλάχιστον τη δεύτερη θέση που έδινε επίσης την πρόκριση. Η άμυνά μας, σημείο κατατεθέν για την εθνική του Ρεχάγκελ, «κοιμήθηκε» σε μια φάση αλλά ήταν αρκετή για να πάρουν οι Δανοί τη νίκη με το γκολ του Γκράβγκαρντ που όμως δεν τους έφτανε για την πρόκριση. Απλά μας προσπέρασαν στην τελική βαθμολογία του ομίλου μας που ήταν: Ουκρανία 25, Τουρκία 23, Δανία 22, Ελλάδα 21, Αλβανία 13, Γεωργία 10., Καζακχστάν 1.

18.11.2009: Ουκρανία-Ελλάδα 0-1 (31’ Σαλπιγγίδης).

Η σύνθεση της εθνικής: Τζόρβας, Βύντρα, Μόρας, Παπασταθόπουλος (29’ Πλιάτσικας), Κυργιάκος, Σπυρόπουλος, Κατσουράνης, Καραγκούνης, Σαλπιγγίδης, Σαμαράς (63’ Γκέκας), Χαριστέας (71’ Τζιόλης).

Αυτός και αν ήταν τελικός. Πρόκειται για τον επαναληπτικό του μπαράζ πρόκρισης με την Ουκρανία στο Ντόνετσκ. Ο Οττο Ρεχάγκελ ήταν χαμογελαστός μετά το 0-0 της Αθήνας και ενώ οι περισσότεροι το θεωρούσαν κακό αποτέλεσμα. «Όχι δεν είναι κακό δεδομένου ότι δεν δεχτήκαμε γκολ που μετράει διπλό εκτός έδρας. Αυτός ήταν ο πρώτος μας στόχος» είπε τότε ο Γερμανός στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ και όσοι δεν κατάλαβαν, το συνειδητοποίησαν τέσσερις μέρες αργότερα. Το ιδανικό πλασέ του Δημήτρη Σαλπιγγίδη στο 31’ πρόσθεσε 100 κιλά πίεση στους Ουκρανούς και ακόμα να…παίζαμε γκολ δεν θα είχαν βάλει. Παλληκαρίσια νίκη με τον Σαλπιγγίδη να γράφει ιστορία όχι μόνο με το γκολ-πρόκρισης, αλλά και αργότερα με το γεγονός ότι έγινε ο πρώτος Έλληνας παίκτης που σκόραρε σε τελική φάση Μουντιάλ αλλά και EURO.

Ελπίζουμε η ιστορία να επαναληφθεί και στη Ζένιτσα.