Έβερτον-Λίβερπουλ, μια ολόκληρη ιστορία

Είναι ξεχωριστό το ματς Έβερτον-Λίβερπουλ, από κάθε άποψη. Είναι ένα ντέρμπι γεμάτο από ιστορία και ποδόσφαιρο. Μπλέ και κόκκινες φανέλες. Το ντέρμπι του Μερσεσάιντ, έχει πολύ αίγλη και ιδιαιτερότητες, μοναδικές στην Αγγλία...

Ο Κωνσταντίνος Καμάρας (και ο Γιάννης Φιλέρης απαντούν σε 9 ερωτήσεις και εξηγούν γιατί διάλεξαν ο μεν την Έβερτον, ο δε τη Λίβερπουλ, συγκρίνουν, σχολιάζουν και αναπολούν...

*Ο Κωνσταντίνος Καμάρας είναι συγγραφέας. Το νέο του βιβλίο, Όλη η αλήθεια με ένα κλικ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.

1. Γιατί Λίβερπουλ και όχι Έβερτον. Γιατί Έβερτον και όχι Λίβερπουλ;

Κ. Καμάρας (Έβερτον): Όσο πιο φανατικά υποστηρίζεις μία ομάδα, τόσο η ερώτηση 'γιατί;' γίνεται ανούσια. Το πάθος είναι εντονότερο όταν είναι ανεξήγητο, όταν δεν μπορείς να το εξορθολογήσεις - όταν δηλαδή η αφετηρία χάνεται σε ομιχλώδεις αναμνήσεις της νηπιακής ή παιδικής ηλικίας. Είμαι Έβερτον από τα επτά μου, συνεπώς η απάντηση είναι ένα πολυσύνθετο 'Γιατί έτσι!' - που, δυστυχώς, λόγω της πορείας μας τα τελευταία 25 χρόνια, συχνά την συνοδεύω και με ένα οργίλο 'Γιατί, ποιό είναι το πρόβλημα σου;'

Γ. Φιλέρης (Λίβερπουλ): "Γιατί Λίβερπουλ;" Μικρός μου άρεσε ο Ρέι Κλέμενς, λόγω του ότι έπαιζα τερματοφύλακας. Μετά, ήθελα να "την μπω" στον μεγάλο μου αδερφό, που υποστήριζε την Γιουνάιτεντ. Μετά είδα το πρώτο ματς στην τηλεόραση, πρέπει να ήταν το 1977 με τη μπάλα να είναι κάτω συνέχεια. Καμιά σχέση με αγγλική ομάδα, σέντρες κι έτσι. Ήταν ο Κίγκαν και ο Νταλγκλίς, τα ευρωπαϊκά Κύπελλα και σίγουρα το ολοκόκκινο χρώμα στις φανέλες, που δεν το έβλεπα στην (ασπρόμαυρη) τηλέοραση, αλλά στις αφίσες των περιοδικών που έκοβα με μανία. Έβερτον; Ποια είναι αυτή; (πλάκα κάνω κύριε Κώστα)

2. Πότε ακολούθησες οριστικά τη φανέλα της Έβερτον/Λίβερπουλ;

Κ. Καμάρας (Έβερτον): Είχα γίνει Έβερτον από το Πάσχα του 77 ωστόσο συνειδητοποίησα πως τούτη η αγάπη είναι για πάντα νομίζω την άνοιξη του '80 όταν, δεκάχρονος πλέον, παρακολουθούσα από τις αθλητικές σελίδες των 'ΝΕΩΝ' που έφερνε η μάνα μου το μεσημέρι σπίτι επιστρέφοντας από τα δικαστήρια (ως δικηγόρος, όχι ως κατηγορούμενη) το σήριαλ των επαναλαμβανόμενων ημιτελικών Κυπέλλου Αγγλίας Εβερτον-Γουέστ Χαμ - υπενθυμίζω πως τότε δεν υπήρχε Ιντερνετ ή αθλητικό ραδιόφωνο ώστε να ενημερωθείς νωρίτερα, έπρεπε να περιμένεις τις εφημερίδες. Εάν δεν απατώμαι, είχαμε φθάσει στον τρίτο επαναληπτικό και, όταν άκουσα το κλειδί στην πόρτα, έτρεξα στον κήπο ώστε να μεγιστοποιήσω την απόσταση από το έντυπο καθώς δεν άντεχα την αγωνία. Επί τη ευκαιρία, τζάμπα κόπος : χάσαμε 2-1, με γκολ στην παράταση του μπαμπά Λάμπαρντ και άντε γειά...

Γ. Φιλέρης (Λίβερπουλ): Σε εκείνη την ηλικία, 12-13 ετών. Ήταν και η εποχή που η Γιουνάιτεντ άρχιζε να παραπατάει, οπότε ο αδερφός μου δεν είχε ... στηρίγματα. Στον τελικό του 1978, στο Γουέμπλεϊ, με το γκολ του Νταλγκλίς κόντρα στην Μπριζ ήταν ένα όνειρο. Πιο καλός, βέβαια, ο ημιτελικός με την Γκλάντμπαχ στο Άνφιλντ και μια ξεγυρισμένη "τριάρα" σε μια καταπληκτική γερμανική ομάδα.

3. Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση από την Λίβερπουλ/Έβερτον;

Κ. Καμάρας (Έβερτον): Ημιτελικός Κυπέλλου Αγγλίας, Πάσχα του '77, στο Μέην Ρόουντ, πρώην γήπεδο της Μ.Σίτι. Μαγνητοσκοπημένη μετάδοση στο 'Αθλητικό Σάββατο' της (προφανώς, ασπρόμαυρης) ΥΕΝΕΔ, με παρουσιαστή τον Κώστα Σισμάνη. Η πρωταθλήτρια Λίβερπουλ σε πορεία προς 2ο συνεχόμενο τίτλο και πρώτο Πρωταθλητριών αλλά και η Έβερτον πολύ καλή, τριτοτέταρτη και με σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Σφαγή μέσα σε καταρρακτώδη βροχή, παντού αίμα και λάσπη, 2-2 μέχρι που στο 90' η Έβερτον βάζει νικητήριο γκολ το οποίο ο ελεεινός ουαλός διαιτητής Κλάιβ Τόμας ανεξήγητα (μέχρι σήμερα) ακυρώνει ως οφσάιτ. Υπενθυμίζω πως πρόκειται περί του ιδίου ανεκδιήγητου που ακύρωσε γκολ του Ζίκο (κεφαλιά, από κόρνερ του παμμέγιστου Νελίνιο) στο Μουντιάλ του '78 στην Αργεντινή, ισχυριζόμενος πως σφύριξε λήξη ημιχρόνου όταν η μπάλα ήταν στον ..αέρα. Η Βραζιλία τότε ήταν το αντίπαλο δέος της οικοδέσποινας Αργεντινής, που τελούσε υπό στρατιωτικό καθεστώς. Δηλαδή ο Τόμας ήταν, εν ολίγοις, 'καθεστωτικός' : τι Λίβερπουλ, τι χούντα του στρατηγού Βιντέλα...

Γ. Φιλέρης (Λίβερπουλ): Στην αρχή δεν έδινα σημασία στην Έβερτον. Δεν είχα και ιδέα ότι επρόκειτο για συμπολίτισσα. Ιστορικό κλαμπ, χωρίς αμφιβολία. Συμπαθής, ναι. Αλλά μέχρι εκεί. Μετά είχα ένα συμμαθητή, που δεν ξέρω πως ήταν βλήμα Έβερτον, άρχισε να μου λέει διάφορα, εν πάση περιπτώσει το 1986 είδαμε μαζί με τον τελικό του Κυπέλλου. Ο Λίνεκερ σκόραρε πρώτος, αλλά το δεύτερο ημίχρονο ήταν αποθέωση. Δυο από τον Ρας και ένα από τον Τζόνστον. Ο φίλος μου έκανε δυο μήνες να μου ξαναμιλήσει.

4. Ποια ήταν η καλύτερη ομάδα της Έβερτον/Λίβερπουλ όλων των εποχών;

Κ. Καμάρας (Έβερτον): Οι γέροντες μιλούν για την πρωταθλήτρια του '70 αλλά νομίζω πως η ομάδα του 84-87 (με 2 πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο και 1 Κυπελλούχων - για να μην πούμε για τα Πρωταθλητριών που θα έπαιρνε εάν τα ζώα από την άλλη πλευρά του Πάρκου δεν της στερούσαν δις την συμμετοχής της στο Πρωταθλητριών, λόγω Χέυζελ) ήταν πιθανότατα η κορυφαία. Φέρτε στο νού σας ένα σταυρό : κάθετα, ο ανίκητος γκολκήπερ Σάουθχωλ, ο ατσαλένιος στρατηγός Ρήντ και ο αδυσώπητος φονιάς Άντυ Γκρέη - οριζόντια, στα πλάγια, ο μαέστρος Στήβεν και, από την άλλη, ο ποιητής Σήντυ. Ή δείτε το αλλιώς : με Στήβεν, Ρηντ, Στήβενς και Λίνεκερ στο Μουντιάλ '86, είναι η τελευταία φορά που η Έβερτον είχε 4 βασικούς στην Εθνική Αγγλίας...

Γ. Φιλέρης (Λίβερπουλ): Δεν χωράει αμφιβολία. Η ομάδα που είχε προπονητή τον Μπομπ Πέισλι. Ακόμη και τώρα, που έχουν περάσει τρεις δεκαετίες, οι Άγγλοι θεωρούν εκείνη την εποχή, την κορυφαία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Από το 1976 ως το 1984, η Λίβερπουλ πήρε 7 πρωταθλήματα (δυο νταμπλ), 4 Κυπελλα Πρωταθλητριών, 4 Λιγκ Καπ, 5 Τσάριντι Σιλντ. Δηλαδή 22 τίτλους σε ... οκτώ χρόνια. Με παίκτες όπως ο Κίγκαν, ο Νταλγκλίς, ο Σούνες, Χιουζ, Τόσακ, Κλέμενς, Κένεντι και Ρας. Θα ... κλάψω!

5. Γιατί είναι διαφορετικό απ΄όλα στην Αγγλία το ντέρμπι του Μερσεσάιντ;

Κ. Καμάρας (Έβερτον): Δεν είναι η τοπική έχθρα - αυτήν την απαντάς παντού. Ούτε ότι ο ένας προήλθε από τα σπλάχνα του άλλου - εν είδη Αποστασίας. Είναι το ειδικό βάρος και η ιστορικότητα των δύο συλλόγων. Λέμε για Αρσεναλ-Τότεναμ ή για Σίτυ-Γιουνάιτεντ αλλά η Τότεναμ και η Σίτι μαζί έχουν λιγότερα πρωταθλήματα από την Έβερτον. Όπως είπε και ο άγγλος σπήκερ σε μία πρόσφατη νίκη μας επί κάποιων νεόπλουτων (Τσέλση ή Σίτι, δεν θυμάμαι) όταν ακούστηκε τιο σφύριγμα της λήξης : " It's a Grand Ol' Club!!!". Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε...

Γ. Φιλέρης (Λίβερπουλ): Εντάξει είναι ντέρμπι. Ειδικά όταν έπαιζε με τη φανέλα της Έβερτον ο Ρούνεϊ. Αλλά είναι και διαφορετικό, γιατί οι δυο ομάδες της πόλης μπορούν να σκοτώνονται μέσα στο γήπεδο, όμως η αντιπαλότητα σταματάει εκεί. Αντιθέτως, πολλά παιδιά του Λίβερπουλ, που το ένα έτυχε να είναι Έβερτον και το άλλο Λίβερπουλ, θα πάνε μαζί στο γήπεδο και θα κάτσουν δίπλα-δίπλα, με τις φανέλες των ομάδων τους, κάτι που δεν συνηθίζεται στα άλλα ντέρμπι πόλεων όπως το Μάντσεστερ ή το Λονδίνο. Εξ ου και το δικό μας (του Λίβερπουλ) ονομάζεται και friendly derby

6. Νέβιλ Σάουθχολ ή Μπρους Γκρόμπελαρ;

Κ. Καμάρας (Έβερτον): Ο ένας, ο καλύτερος στον κόσμο για σχεδόν 10 χρόνια, αδικημένος από την εθνικότητα του (Ουαλλός) και το Χέυζελ - γι αυτό και οι δημοσιογράφοι της σειράς τότε ασχολούνταν με μανταλάκηδες όπως Πφαφ και Ντασάεφ. Ο άλλος, ένας παγκόσμιος καραγκιόζης, σε μία Λίβερπουλ που τότε μπορούσε να παίζει και χωρίς τέρμα, με τον Χάνσεν μπακότερμα δηλαδή. Βέβαια, τα καραγκιοζιλίκια του στα πέναλτι του τελικού Πρωταθλητριών'84 έκαναν τον Κόντι και τον Γκραζιάνι να στείλουν την μπάλα στο Κολοσσαίο και έδωσαν το 4ο στην Λίβερπουλ. Άρα...

Γ. Φιλέρης (Λίβερπουλ): Ο Σάουθχολ, αν δεν κάνω λάθος, έχει παίξει τα περισσότερα ντέρμπι Έβερτον-Λίβερπουλ. Μεγάλος τερματοφύλακας, αν ήταν Άγγλος τα "τρία λιοντάρια" θα έλυναν πολλά από τα προβλήματα που είχαν με τύπους σαν τον Σίλτον και τον Σίμαν. Ο Γκρόμπελαρ δεν ήταν ένας απλός γκολκίπερ. Ο άνθρωπος ήταν ... διασκεδαστής. Και ο μόνος που μπορούσες να βρίσεις, χωρίς να αισθάνεσαι τύψεις.

7. Γκρέιαμ Σαρπ ή Ίαν Ρας;

Κ. Καμάρας (Έβερτον): Είπαμε, είμαι άρρωστος Έβερτον αλλά όχι τυφλός. Ρας, δυστυχώς - και με διαφορά.

Γ. Φιλέρης (Λίβερπουλ): Ε όχι και να συγκρίνουμε τον Ρας. Θεός...

8. Λουκακού ή Σουάρες;

Κ. Καμάρας (Έβερτον): Ας κριθεί το Σάββατο. Αν και αυτό το φρικαλέο, κοντοπούτανο γυφτάκι δεν αντέχεται με τίποτα...

Γ. Φιλέρης (Λίβερπουλ): Βέλγος που λέγεται Λουκακού; Σας παρακαλώ κόφτε την πλάκα. Ο Σουάρες αν και μας πίκρανε το καλοκαίρι με τις σαχλαμάρες, ξεπληρώνει τώρα, σιγά-σιγά

9. Θυμάσαι κάποιο χαρακτηριστικό ντέρμπι ανάμεσα στις δυο ομάδες;

Κ. Καμάρας (Έβερτον): Φθινόπωρο '84 : η πολυπρωταθλήτρια Λίβερπουλ υποδέχεται την ανερχόμενη, Κυπελλούχο Έβερτον στο Ανφιλντ, με το τελευταίο διπλό να χάνεται στα βάθη της μνήμης. Είμαστε καλύτεροι, τους πατάμε και τους τρώμε ζωντανούς μέχρι που κάποια στιγμή ο Ρήντ με βαθιά μπαλιά βρίσκει τον Σάρπ εν κινήσει μεταξύ κέντρου και μεγάλης περιοχής (στη γραμμή του Σουμπουτέο, για τους συνομίληκους), αυτός στοπάρει με το αριστερό και πιάνει ένα συγκλονιστικό δεξί βολέ που σκίζει τα δίχτυα του καραγκιόζη. 0-1, Ανάσταση - και λίγους μήνες μετά, Πρωτάθλημα.

Γ. Φιλέρης (Λίβερπουλ): Ο τελικός του 86 ήταν απόλαυση. Υπάρχουν κι άλλα ματσάκια με την Έβερτον, που θέλω να θυμηθώ, αλλά η αλήθεια είναι ότι εκείνο του 1989 αν και τελείωσε 0-0 ήταν ένα καταπληκτικό παιχνίδι. Όχι τόσο στον αγωνιστικό χώρο, όσο για την ατμόσφαιρα πριν την σέντρα. Ήταν ο πρώτος αγώνας μετά την τραγωδία (έγκλημα όπως αποδείχθηκε) του Χίλσμπορο. Οι οπαδοί της Έβερτον, που είχαν χάσει και δικούς τους φίλους, μαζί βέβαια με εκείνους της Λίβερπουλ έδωσαν ρεσιτάλ. Κι ήταν οι πρώτοι που υποστήριξαν τη μεγάλη προσπάθεια για την τελική απόδοση των ευθυνών...

Το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Καμάρα "Όλη η αλήθεια με ένα κλικ", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.

Ένας συντάκτης του Oneman.gr πέρασε τρία μερόνυχτα με το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Καμάρα και γράφει για όσα διάβασε, έμαθε, ένιωσε.