Feliç aniversari Barça!

Σαν σήμερα, στις 29 Νοεμβρίου του 1899, μια μικρή ομάδα 12 ανθρώπων ίδρυσε έναν από τους μεγαλύτερους αθλητικούς συλλόγους παγκοσμίως, την FC Barcelona. Σε αυτά τα 117 χρόνια ιστορίας, οι "μπλαουγκράνα" έχτισαν τον δικό τους "μύθο", πρωταγωνιστώντας σε πολλά σπορ και κατακτώντας ατελείωτους τίτλους και τρόπαια. Ο μεγάλος όμως "σταρ" της Μπάρτσα υπήρξε πάντοτε το ποδόσφαιρο. Οι "culés" ανέπτυξαν διαχρονικά μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την ομάδα τους, που πέρα από το στενό αθλητικό πλαίσιο, περιλαμβάνει δεσμούς ιστορικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς. Σε αυτήν την υπεραιωνόβια πορεία, είναι χιλιάδες τόσο τα πρόσωπα, όσο και οι στιγμές που έγραψαν την ιστορία του καταλανικού συλλόγου. Κάποιες από αυτές κατέγραψε πέρυσι ο δημοσιογράφος Πάκο Μαρτίνεθ στο βιβλίο του "Las mejores anécdotas del Barça". Αφού το διαβάσαμε, διαλέξαμε 15 από τις πιο χαρακτηριστικές - και σίγουρα άγνωστες στους περισσότερους - μικρές ιστορίες και σας τις μεταφέρουμε, στέλνοντας με αυτόν τον τρόπο τις ευχές μας στην Μπαρτσελόνα για τα γενέθλιά της.

1. Όχι ο Κομαμάλα, αλλά ο Φεμενία

Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης της ομάδας, ο Τζουάν Γκάμπερ θέλησε να ταυτίσει τον σύλλογο με την ίδια τη Βαρκελώνη. Γι' αυτό και υιοθετήθηκε σαν επίσημο σήμα το εσκούδο της πόλης: Ρόμβος σε τέσσερα τέταρτα με τον σταυρό του Sant Jordi και την σημαία της Καταλονίας, στο πάνω μέρος η μοναρχική κορώνα και μια νυχτερίδα, ενώ τον θυρεό περιέβαλλαν ένα κλαδί δάφνης και ένα κλαδί φοίνικα. Αυτό το εσκούδο χρησιμοποιήθηκε μέχρι το 1910, όταν προκηρύχθηκε ανοιχτός διαγωνισμός ανάμεσα στα μέλη για τη δημιουργία ενός αποκλειστικού σήματος για την Μπαρτσελόνα. Νικητής αναδείχτηκε ο Κάρλες Κομαμάλα, μέλος αλλά και παίκτης της ομάδας, φοιτητής της ιατρικής και ερασιτέχνης σκιτσογράφος.

Η εξέλιξη του σήματος της Μπαρτσελόνα από το 1899 μέχρι σήμερα

Ήταν αυτός που παρουσίασε την περίφημη κατσαρόλα, η οποία έκανε έξαλλο τον γραμματέα Lluis d’Osso, αλλά ενθουσίασε τον Γκάμπερ και έτσι γεννήθηκε το εσκούδο που με μικρές μόνο αλλαγές συνεχίζει να φιγουράρει μέχρι σήμερα στο στήθος των "μπλαουγκράνα". Από το νέο σήμα αφαιρέθηκαν η κορώνα και η νυχτερίδα, παρέμειναν ο σταυρός του Σαν Τζόρντι και η σημαία της Καταλονίας και προστέθηκαν μια μπάλα, τα χρώματα της ομάδας και τα αρχικά FCB. Πρόσφατες έρευνες πάντως, έδειξαν ότι ο νικητής εκείνου του διαγωνισμού, άρα και ο πραγματικός σχεδιαστής του σήματος της Μπάρτσα, δεν ήταν ο Κομαμάλα, αλλά ένας άλλος παίκτης της ομάδας, ο Σαντιάγο Φεμενία.

2. Ο "νονός" της Dream Team

Η Dream Team του Κρόιφ στην πιο λαμπρή βραδιά της, μπαίνοντας στο Γουέμπλεϊ για τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (20/5/1992)

Η θρυλική ομάδα που δημιούργησε και προπόνησε ο μεγάλος Γιόχαν Κρόιφ, πήρε την ονομασία Dream Team το 1992, μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών απέναντι στην Σαμπντόρια. Υπεύθυνος για το προσωνύμιο υπήρξε ο δημοσιογράφος της TV3, Γιουίς Κανούτ, που μετέδιδε αγώνες ποδοσφαίρου και μπάσκετ στην καταλανική τηλεόραση. Ο Κανούτ θέλησε με αυτόν τον τρόπο να συγκρίνει την Μπαρτσελόνα με την ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ, η οποία δυο μήνες αργότερα θα έπαιρνε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες της Βαρκελώνης και είχε ήδη ονομαστεί Dream Team, αφού για πρώτη φορά συγκέντρωνε στις τάξεις της όλα τα αστέρια του επαγγελματικού ΝΒΑ (Τζόρνταν, Μάτζικ, Μπερντ κλπ).

3. "Señora, no fotem"

Ένας ξινισμένος Φράνκο παραδίδει το Κύπελλο στον αρχηγό της Μπαρτσελόνα, Χοσέ Αντόνιο Θαλδούα (11/7/1968)

Το 1968, Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα βρέθηκαν αντιμέτωπες στον τελικό του Κυπέλλου, που διεξήχθη στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου" και έμεινε στην ιστορία ως "ο τελικός των μπουκαλιών". Οι Καταλανοί προηγήθηκαν νωρίς με ένα αυτογκόλ του Θουνθουνέγκι και στη συνέχεια οι φίλαθλοι της Ρεάλ, θεωρώντας ότι η διαιτησία του Αντόνιο Ρίγκο ήταν εχθρική προς την ομάδα τους, άρχισαν να εκσφενδονίζουν μαζικά μπουκάλια στον αγωνιστικό χώρο, προκαλώντας το απόλυτο χάος. Στην εξέδρα των επισήμων, εκτός από τον δικτάτορα Φράνκο, βρίσκονταν και πολλά μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Κάποια στιγμή, η σύζυγος του υπουργού των Εσωτερικών, Καμίλο Αλόνσο Βέγκα, είπε στον σύζυγό της: "Τι κρίμα Καμίλο, χάσαμε...". "Να συγχαρείς τον πρόεδρο της Μπαρτσελόνα", της απάντησε εκείνος και της σύστησε τον Ναρσίς ντε Καρέρας, ο οποίος καθόταν δίπλα της. "Ναι, βέβαια", είπε η κυρία Βέγκα, κοιτάζοντας τον Ντε Καρέρας. "Σε τελική ανάλυση, η Βαρκελώνη είναι και αυτή Ισπανία, έτσι δεν είναι;" Για να εισπράξει την επική ατάκα του προέδρου των Καταλανών: "Señora, no fotem", δηλαδή κάτι σαν "κυρία, δε γαμιόμαστε καλύτερα λέω γω;"!!!!

4. Το τραγικό τέλος του Κόσιτς

Από αριστερά, Κόσιτς, Λουίς Σουάρεθ και Κουμπάλα

Λένε ότι ο Κόσιτς ίσως υπήρξε ο κορυφαίος σκόρερ με το κεφάλι στην ιστορία του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Ένα από τα μεγάλα αστέρια της Εθνικής Ουγγαρίας που μάγεψε τον κόσμο στη δεκαετία του '50, ο Σάντορ Κόσιτς πήγε στην Μπαρτσελόνα το 1958 και αγωνίστηκε στους "μπλαουγκράνα" μαζί με τους συμπατριώτες του, Κουμπάλα και Τσίμπορ. Κρέμασε τα παπούτσια του το 1965 και συνέχισε ως προπονητής, όμως λόγω λευχαιμίας, του ακρωτηρίασαν το ένα πόδι. Οι δουλειές του πήγαν από το κακό στο χειρότερο (ένα εστιατόριο που είχε ανοίξει στη Βαρκελώνη, το "χρυσό κεφάλι") και η σύζυγός του σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το 1979 οι γιατροί του διέγνωσαν καρκίνο του στομάχου και ο Μαγυάρος εισήχθη στην κλινική Quiron της Βαρκελώνης, όπου στις 21 Ιουλίου εκείνης της χρονιάς, αυτοκτόνησε πέφτοντας στο κενό από τον έβδομο όροφο...

5. Ο Σαλίνας και ο Τσε Γκεβάρα!

Τα καινούργια αποκτήματα της Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 1988. Όρθιος, δεύτερος από αριστερά ο Χούλιο Σαλίνας και ακριβώς μπροστά του, ο Ερνέστο Βαλβέρδε

Το καλοκαίρι του 1988, όταν ανέλαβε την ομάδα ο Γιόχαν Κρόιφ, οι "μπλαουγκράνα" πήραν τους Χούλιο Σαλίνας και Εουσέμπιο Σακριστάν, αμφότερους από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Ο Εουσέμπιο είχε τη φήμη του σοβαρού, ήσυχου και αθόρυβου παίκτη, ο Σαλίνας όμως ήταν το αντίθετο άκρο, φασαριόζος, τσαμπουκάς και "πηγή" προβλημάτων. Στην πρώτη του συνάντηση με τον Τζουσέπ Γιουίς Νούνιεθ στο γραφείο του Τζουάν Γκασπάρ, ο πρόεδρος της Μπάρτσα δεν μάσησε τα λόγια του: "Βρίσκεσαι εδώ μόνο εξαιτίας του Κρόιφ και ενάντια στη θέληση όλων των υπόλοιπων". Λίγους μήνες πριν είχε προηγηθεί η "ανταρσία του Εσπέρια" και ο Νούνιεθ δεν ήθελε παίκτες "επαναστάτες". "Έφυγε ο Τσε Γκεβάρα (ο Βίκτορ Μουνιόθ) και μας κουβαλήθηκες εσύ", ολοκλήρωσε το καλωσόρισμα στον Σαλίνας!!!

6. Ο νέγρος σοφέρ του Γιαουδέτ

Ο Ενρίκ Γιαουδέτ αποχαιρετάει τους φίλαθλους της Μπαρτσελόνα στο "Καμπ Νόου", στο τέλος της θητείας του το 1968

Μετά την αποτυχία της Εθνικής Ισπανίας στο Μουντιάλ της Χιλής το 1962, οι αρχές απαγόρευσαν την συμμετοχή ξένων παικτών στους ισπανικούς συλλόγους, σε μια προσπάθεια να πάρουν ευκαιρίες οι νέοι γηγενείς παίκτες και να αναπτυχθούν έτσι οι ακαδημίες. Η Μπαρτσελόνα εκείνη την εποχή δεν είχε πόρους για να διαθέσει σε νέους παίκτες, επειδή ακόμα αποπλήρωνε την κατασκευή του "Καμπ Νόου". Έτσι λοιπόν, ο πρόεδρός της, Ενρίκ Γιαουδέτ, συναντήθηκε μυστικά με τον Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, τότε υπουργό αθλητισμού, με στόχο να τον πείσει να άρει την απαγόρευση. Όντας σίγουρος ότι θα έπειθε τον υπουργό, ήρθε παράλληλα σε συμφωνία με τον Βραζιλιάνο άσο Βάλτερ Ματσάντο ντα Σίλβα, διεθνή με την "σελεσάο". Η μεταγραφή από την Φλαμένγκο έκλεισε στα 180.000 δολάρια. Όταν ο Γιαουδέτ ρωτήθηκε τί θα έκανε αν δεν επιτρέπονταν και πάλι οι ξένοι, απάντησε: "Αν δεν μπορέσει να παίξει, τότε θα τον κάνω σοφέρ μου. Πάντα ήθελα να έχω έναν νέγρο σοφέρ". Τελικά ο κανονισμός δεν άλλαξε, ο Ντα Σίλβα έπαιξε μόνο σε μερικά φιλικά και ο Γιαουδέτ αναγκάστηκε να τον πουλήσει στην Σάντος, χάνοντας πολλά χρήματα!

7. Το πρώτο γκολ της Μπαρτσελόνα

Ο Χανς Γκάμπερ, ιδρυτής της Μπαρτσελόνα

Δεν θα μπορούσε να είναι άλλος. Ο Χανς Γκάμπερ, ιδρυτής της Μπαρτσελόνα, υπήρξε ο σκόρερ του πρώτου γκολ της ιστορίας των "μπλαουγκράνα" στις 24 Δεκεμβρίου του 1899. Ήταν το δεύτερο παιχνίδι της ομάδας και η Μπάρτσα νίκησε 3-1 την Καταλά, μεγάλη τοπική αντίπαλο εκείνη την εποχή. Ο Γκάμπερ έχει στην κατοχή του και ένα ρεκόρ το οποίο δεν προβλέπεται να καταρριφθεί ποτέ, αυτό των περισσότερων τερμάτων σε ένα παιχνίδι. Εννιά! Και μάλιστα το πέτυχε τρεις φορές. Το 1901 εναντίον της Franco-Español (13-0) και εναντίον της Ταραγόνα (0-18) και το 1903 απέναντι στην Club X (13-0). Την επίδοση ισοφάρισε το 1935 ο Τζουσέπ Εσκολά στην νίκη της Μπαρτσελόνα επί της Ρεάλ Ουνιόν του Ιρούν με 11-1!

8. Διαβατήριο ή λαμπόγυαλο!

Ο Ντιέγο Μαραντόνα με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα

Τον Ιούνιο του 1983 ο Πάουλ Μπράιτνερ προσκάλεσε τους Μαραντόνα και Σούστερ στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του στη Γερμανία. Λίγες μέρες αργότερα όμως ακολουθούσε ο τελικός του ισπανικού Κυπέλλου ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και την Ρεάλ Μαδρίτης και έτσι ο καταλανικός σύλλογος δεν έδωσε άδεια στους παίκτες του (το ίδιο έκανε και η Ρεάλ με τον Σαντιγιάνα). Ο Ντιέγο ζήτησε από τον μάνατζέρ του το διαβατήριό του, αποφασισμένος να ταξιδέψει στη Γερμανία. Όταν όμως ο Σιτερσπίλερ του είπε ότι το διαβατήριο το είχε ο σύλλογος και δεν το έδινε, ο "πελούσα" έγινε έξαλλος. Πήρε τον Νούνιεθ στο τηλέφωνο, όμως ο πρόεδρος δεν απαντούσε, έτσι ο Αργεντίνος πήγε φουριόζος στα γραφεία. Εκεί τον υποδέχτηκε στην αίθουσα των τροπαίων (δεν υπήρχε ακόμα το μουσείο) ο αντιπρόεδρος Νικολάου Κασάους, ο οποίος του εξήγησε ότι υπήρχε απαγόρευση. "Ώστε ο πρόεδρος φοβάται να εμφανιστεί;", αντιγύρισε ο Ντιέγο, συμπληρώνοντας: "Θα περιμένω πέντε λεπτά και αν δεν μου φέρετε το διαβατήριο, θα σπάσω ένα-ένα όλα αυτά τα υπέροχα τρόπαια"!!! Όταν πέρασε το πεντάλεπτο, ο Μαραντόνα έπιασε ένα Κύπελλο "Τερέσα Ερέρα" και το έκανε κομμάτια μπροστά στους φρικαρισμένους Κασάους και Σούστερ (που ήταν επίσης παρών στη συνάντηση)!! Αμέσως του επέστρεψαν το διαβατήριο, όμως τελικά δεν μπόρεσε να πάει στη Γερμανία, αφού η ισπανική Ομοσπονδία δεν έδωσε άδεια.

9. "Τράβα στο άσυλο γέρο!"

Ο Χουανίτο πανηγυρίζει ένα γκολ με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης

Ο Ελένιο Ερέρα επέστρεψε το 1979 στη Μπαρτσελόνα για να την προπονήσει για δεύτερη φορά στην καριέρα του. Μπορεί να είχαν περάσει 20 χρόνια από την πρώτη, όμως τίποτα δεν είχε αλλάξει στον χαρακτήρα του "μάγου". Λίγες μέρες πριν από ένα ματς με τη Ρεάλ Μαδρίτης, τον ρώτησαν πώς θα αντιμετώπιζε τον Χουανίτο, που τότε ήταν το μεγάλο αστέρι των "μερένγκες". "Μα αυτός εξουδετερώνεται από μόνος του, αυτομαρκάρεται", απάντησε ειρωνικά ο Ερέρα. Στον αγώνα η Μπάρτσα προηγήθηκε με τον Σούστερ, όμως αμέσως μετά ισοφάρισε ο Χουανίτο, ο οποίος έτρεξε στον πάγκο των "μπλαουγκράνα", φωνάζοντας στον Ερέρα, "τράβα στο άσυλο γέρο"! Τελικά η Μπαρτσελόνα πήρε την νίκη με τέρμα του Κίνι και οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Ερέρα τί του είχε πει ο Χουανίτο. "Ήρθε και με χαιρέτησε. Δεν ξέρω τί ήθελε να μου πει, αλλά θα με πάρει στο τηλέφωνο". "Δεν σας είπε να πάτε σε άσυλο;", επέμειναν οι δημοσιογράφοι. "Θα πάω ευχαρίστως, αρκεί να το πληρώσει", κατέληξε ο "μάγος".

10. Η πρώτη διαφήμιση στη φανέλα

Η εμφάνιση της Μπαρτσελόνα με τα αρχικά των ιαπωνικών αερογραμμών (JAL)

Τον Ιούλιο του 1990 η Μπαρτσελόνα ταξίδεψε στην Ιαπωνία για να δώσει δυο φιλικά παιχνίδια με μια μικτή ομάδα αποτελούμενη από παίκτες του ιαπωνικού πρωταθλήματος. Όταν η διοίκηση ενημέρωσε τον Κρόιφ, οι φωνές του Ολλανδού ακούστηκαν σε ολόκληρη την πόλη, αφού δεν είχε ξεκινήσει ακόμα η προετοιμασία και οι παίκτες του δεν είχαν στα πόδια τους ούτε μια προπόνηση. Όμως ο σύλλογος χρειαζόταν χρήματα και τα 125 εκατομμύρια πεσέτες (750.000 σημερινά ευρώ) που πρόσφεραν οι Ιάπωνες συν όλα τα έξοδα πληρωμένα, ήταν μεγάλο δέλεαρ. Όταν όμως η αποστολή έφτασε στην Ιαπωνία, οι διοργανωτές απαίτησαν να μπει η διαφήμιση του βασικού χορηγού (Japan Air Lines) στη φανέλα των "μπλαουγκράνα", ενδεχόμενο το οποίο δεν συζητούσαν σε καμία περίπτωση οι Καταλανοί. Τελικά βρέθηκε η "σολομώντεια" λύση: οι παίκτες φόρεσαν την δεύτερη εμφάνιση και πάνω σε αυτήν τυπώθηκε το JAL, 16 χρόνια πριν την Unicef και 21 πριν την Qatar Foundation. Οι συγκεκριμένες φανέλες είναι φυσικά συλλεκτικές και οι μανιώδεις συλλέκτες πληρώνουν τρελά χρήματα για να τις αποκτήσουν.

11. Το χρυσό μετάλλιο στον Φράνκο

Η διοίκηση της Μπαρτσελόνα στο προεδρικό μέγαρο με τον δικτάτορα Φράνκο στη μέση. Μια "τελετή" από την οποία απουσιάζουν εντελώς τα χαμόγελα (1974)

Το 1972 η Penya (σύνδεσμος φιλάθλων) της Μανρέσα, διοργάνωσε το πρώτο συνέδριο των συνδέσμων φιλάθλων του συλλόγου. Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη, ώστε η διοίκηση αποφάσισε να της απονείμει ένα χρυσό μετάλλιο σε αναγνώριση της προσφοράς της. Όμως, σύμφωνα με τον νόμο, οποιοσδήποτε οργανισμός ήθελε να δώσει χρυσό μετάλλιο για οποιονδήποτε λόγο, ήταν υποχρεωμένος να το κάνει πρώτα στον Φράνκο. Έτσι, η διοίκηση της Μπαρτσελόνα αποφάσισε να δώσει ένα αργυρό μετάλλιο στην Penya της Μανρέσα, χωρίς τελετή, ώστε να αποφύγει την "παγίδα" του δικτάτορα. Δυο χρόνια όμως αργότερα, το 1974, όταν ο σύλλογος γιόρταζε τα 75 του χρόνια, ο πρόεδρος Αγουστί Μοντάλ έκανε την επίσημη απονομή στον σύνδεσμο φιλάθλων της Μανρέσα, δίνοντάς τους τελικά το χρυσό μετάλλιο. Οι άνθρωποι του Φράνκο ενημερώθηκαν για το γεγονός και υποχρέωσαν τη διοίκηση των "μπλαουγκράνα" υπό την απειλή αντίποινων, να κάνει το ίδιο και στον "Generalísimo", κάτι που συνέβη στις 27 Φεβρουαρίου του 1974!

12. "Αν μ' αγαπάς, πιες το εσύ!"

Φωτογραφία της Μπαρτσελόνα το 1958. Δεξιά όρθιος ο Ελένιο Ερέρα και δεύτερος από δεξιά, στην μπροστινή σειρά, ο Λάζλο Κουμπάλα

Στη δεκαετία του '50 δεν υπήρχε ακόμα ο έλεγχος αντιντόπινγκ και αρκετές φορές η "αφύσικα" καλή απόδοση κάποιων ομάδων προκαλούσε τις υποψίες των υπόλοιπων. Ο Ελένιο Ερέρα, προπονητής τότε στην Μπαρτσελόνα, έδινε ένα συγκεκριμένο τσάι στους παίκτες του δυο ώρες πριν από κάθε παιχνίδι. Ένας από τους ποδοσφαιριστές των "μπλαουγκράνα", ο Ενρίκ Τζενσάνα, έδωσε σε έναν δημοσιογράφο της εμπιστοσύνης του ένα δείγμα από το ρόφημα και εκείνος το πήγε για χημική ανάλυση, τα αποτελέσματα της οποίας έδειξαν ίχνη αμφεταμίνης μέσα στο υγρό. Ο Κουμπάλα αρνήθηκε να το πιει ξανά και διηγούνται τον εξής διάλογο ανάμεσα στον Ούγγρο και τον Αργεντίνο προπονητή: "Μίστερ, με αγαπάτε;" "Ναι Λάζι, φυσικά και σε αγαπάω". "Ναι, αλλά με αγαπάτε πολύ;" "Ναι, πολύ". "Ε, αν είναι αλήθεια ότι με αγαπάτε πολύ, τότε να πιείτε εσείς το τσάι!"

13. Το μυστικό μουσείο του "Καμπ Νόου"

Ο Άνχελ Μουρ ξεναγεί τον φακό στο μυστικό μουσείο της Μπάρτσα

Πέρα από το κανονικό μουσείο της Μπαρτσελόνα, υπάρχει και ένα άλλο, ανεπίσημο, προορισμένο μόνο για τα μάτια όσων έχουν το προνόμιο της εισόδου στα αποδυτήρια των "μπλαουγκράνα", στο "Καμπ Νόου". Εκεί υπάρχει μια μικρή αίθουσα, στην οποία "πρωταγωνιστής" υπήρξε από το 1973 μέχρι το 2006 ο μασέρ της ομάδας, Άνχελ Μουρ. Αυτό το μικρό μουσείο ξεκίνησε το 1976, όταν ο Μουρ αποφάσισε να κρεμάσει στον τοίχο το αναμνηστικό λαβαράκι από τον αποχαιρετιστήριο αγώνα προς τιμήν των Ριφέ, Τόρες και Σαντουρνί. Με το πέρασμα των χρόνων η συλλογή άρχισε να μεγαλώνει και πλέον εκεί βρίσκονται πολλαπλά εκθέματα, όπως τα παπούτσια του Κούμαν, ένα κομμάτι χόρτου από το Γουέμπλεϊ, τα γάντια με τα οποία ο Ουρούτι απέκρουσε το πέναλτι το οποίο έδωσε το πρωτάθλημα του 1985, τα παπούτσια με τα οποία πέτυχε 30 γκολ ο Ρομάριο, η προστατευτική μάσκα με την οποία αγωνίστηκε ο Πουγιόλ ύστερα από έναν τραυματισμό του στο πρόσωπο, ένα ζευγάρι παπούτσια του Χάτζι νούμερο 36 (!), τα οποία είναι τοποθετημένα δίπλα σε ένα ζευγάρι του Ρομπέρτο Δουένιας (νούμερο 54!), μια φωτογραφία του Φίγκο με τη χρυσή μπάλα του 2000, όπου ο Μουρ έχει ζωγραφίσει πάνω στη φανέλα της Ρεάλ τα χρώματα της Μπαρτσελόνα και πολλά άλλα.

14. Το κουκλάκι του Θαμόρα

Ο Ρικάρδο Θαμόρα σε μια επέμβασή του

Στον τελικό του ισπανικού Κυπέλλου το 1922, που διεξήχθη στο Βίγκο, η Μπαρτσελόνα νίκησε 5-1 την Ρεάλ Ουνιόν του Ιρούν. Παρά το ευρύ σκορ, ο μεγάλος πρωταγωνιστής των "μπλαουγκράνα" στο πρώτο ημίχρονο, ήταν ο τερματοφύλακας Ρικάρδο Θαμόρα, ο οποίος πραγματοποίησε εξαιρετικές επεμβάσεις. Κάποιες ώρες αργότερα, στο ξενοδοχείο όπου διέμεναν και οι δυο ομάδες, οι Καταλανοί κρέμασαν σε ένα μπαλκόνι μια σημαία της Μπάρτσα και το κουκλάκι που τοποθετούσε ο Θαμόρα πάντοτε μέσα στην εστία του για γούρι, κάτι που δεν άρεσε καθόλου στους Βάσκους του Ιρούν. Με πρωτοστάτη τον Γάλλο-Ισπανό παίκτη τους, Ρενέ Πετί, μπήκαν κρυφά στο δωμάτιο και πέταξαν στο δρόμο το άτυχο κουκλάκι!

15. Αεροπλάνο εναντίον πλοίου!

Ο Λουίς Μολόουνι έκανε μεγάλη καριέρα στη Ρεάλ Μαδρίτης (1946-57)

Το 1946, ο Λουίς Μολόουνι από τα Κανάρια ήταν ένας από τους ανερχόμενους αστέρες του ισπανικού ποδοσφαίρου. Τόσο η Μπαρτσελόνα όσο και η Ρεάλ Μαδρίτης ενδιαφέρονταν για την απόκτησή του, αν και καμία από τις δυο δεν είχε κάνει το πρώτο βήμα. Σε μια στάση του τρένου στον σταθμό του Ρέους, ο τότε πρόεδρος της Ρεάλ, Σαντιάγο Μπερναμπέου, διάβασε στην εφημερίδα El Mundo Deportivo, ότι η Μπάρτσα θα έστελνε έναν διοικητικό της με καράβι στα Κανάρια για να κλείσει τη μεταγραφή. Ο Μπερναμπέου επικοινώνησε αμέσως με τα γραφεία του συλλόγου στη Μαδρίτη και έδωσε εντολή στον Χαθίντο Κινθόθες να ταξιδέψει κατευθείαν για την Λας Πάλμας, αλλά με αεροπλάνο. Πράγματι ο Κινθόθες έφτασε πρώτος στο νησί και έκλεισε την συμφωνία με την Unión Deportiva, τον σύλλογο του Μολόουνι, πριν καν δέσει το καράβι της Μπαρτσελόνα στο λιμάνι!

Πηγή: "Las mejores anécdotas del Barça" του Paco Martínez, La Esfera de los Libros, S.L., 2015

Βίντεο: Ντοκιμαντέρ για την ιστορία της Μπαρτσελόνα (ξεκινάει στο 1:40)