Στις 24 Ιουλίου του 2000, η Ρεάλ κάλυψε τη ρήτρα των 62.000.000 ευρώ και απέκτησε τον Λουίς Φίγκο από τη "μισητή" της αντίπαλο.

Ο τότε ηγέτης της Μπαρτσελόνα αποδέχθηκε την -οικονομικά ανώτερη- προσφορά των "μερένγκες" και μετακόμισε στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, για να γίνει ο ποδοσφαιριστής που λατρεύτηκε και μισήθηκε από την ίδια ομάδα, όσο λίγοι στον κόσμο.

Όπως ήταν λογικό η απόφαση αυτή σημάδεψε την καριέρα του. Φαίνεται εν μέρη παράδοξο, αλλά στο άκουσμα του ονόματός του το πρώτο πράγμα που ξεπετάγεται στο μυαλό κάθε φιλάθλου, είναι αυτή η πολύκροτη μεταγραφή.

Ο Πορτογάλος επιθετικός μίλησε στον Guardian, τονίζοντας πως στο Καμπ Νόου είχε όλα όσα θα ήθελε, αλλά οι "μερένγκες" ήταν μία πρόκληση για εκείνον.

"Αυτός που αποφασίζει αν θα πάω κάπου ή όχι είμαι εγώ. Είχα τα πάντα στην Μπαρτσελόνα, η μεταγραφή μου στη Ρεάλ μού κόστισε. Ήμουν πολύ ήρεμος, αν και ταυτόχρονα είχα χρέος να φροντίσω όσους συνεργάζονταν μαζί μου. Αλλά την απόφαση την παίρνω εγώ, είμαι υπεύθυνος γι' αυτήν, για τις πράξεις μου. Η απόφαση να τους βγάλω από πάνω τους αυτή την ευθύνη ήταν μόνο δική μου. Έναν χρόνο αργότερα σταμάτησα να συνεργάζομαι με τον μάνατζέρ μου. Για κάποιες καταστάσεις που προέκυψαν. Είπα, "Εντάξει, θα αναλάβω ξανά την ευθύνη. Από εδώ και πέρα εσύ έχεις τη ζωή σου, εγώ τη δική μου".

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις φιλίες που χάθηκαν λόγω της αποχώρησής του από το Καμπ Νόου: "Ίσως ήταν για καλό, γιατί νόμιζα ότι ήταν φίλοι μου, αλλά τελικά δεν ήταν. Όταν συνέβη, δεν ήθελαν πια να εμφανίζονται μαζί μου λόγω του τι έγινε με την Μπαρτσελόνα. Είναι περίπλοκο. Δεν το καταλαβαίνω, αλλά δεν με νοιάζει. Σε στενοχωρεί γιατί έχεις σχέση με ανθρώπους που πιστεύεις ότι είναι μοναδικοί και αποδεικνύεται πως έκανες λάθος.

Στην Μπαρτσελόνα είχα τα πάντα, αλλά σκέφτεσαι: "Δεν είναι ότι θα πάω σε ομάδα δεύτερης κατηγορίας". Αν δεν ήταν η Ρεάλ, ίσως να μην έφευγα. Ήταν μια πρόκληση, μια απόφαση που βασίστηκε στο να νιώθω ανεκτίμητος, στο να πείσω τον εαυτό μου ότι θα γίνω ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Θα μπορούσε να πήγαινε χάλια, αλλά δόξα τω Θεώ δεν συνέβη αυτό.

Σήμερα υπάρχει προστασία. Τότε ένιωθα σαν να έδινα συνέντευξη Τύπου κάθε μέρα. Αυτό μου κόστισε. Δεν αρέσει σε όλους, και πώς μπορεί να αρέσει σε όλους; Η μόνη μου ανησυχία ήταν αν μου συνέβαινε κάτι σωματικά, κάποιος τρελός. Αλλά για να πάω να παίξω ποδόσφαιρο; Όχι δεν φοβόμουν. Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι".