Ο Βρετανός αναλυτής ποδοσφαίρου του "Zonal Marking", Μάικλ Κοξ, περιγράφει με λεπτομερή τρόπο τα τακτικά σημεία που έκριναν το "clasico" υπέρ της Ρεάλ (3-1) . Ο τίτλος της ανάλυσης του είναι "Η Ρεάλ άνετη στην άμυνα και στυγνή στην αντεπίθεση", ενώ παράλληλα περιγράφει τον ρόλο-κλειδί του Τσάμπι Αλόνσο, το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Μπαρτσελόνα όταν παίζει ταυτόχρονα με Φάμπρεγκας και Ινιέστα και όλα τα σημεία που έκριναν την αναμέτρηση.

Η Μπαρτσελόνα υπέστη δεύτερη μεγάλη ήττα μέσα σε διάστημα μιας βδομάδας και η Ρεάλ προκρίθηκε στον τελικό του Copa del Rey.

Ο Τζόρντι Ρούρα έβαλε τον Χοσέ Πίντο αντί του Βίκτορ Βαλντές στο τέρμα, όπως γίνεται πάντα σε αυτή τη διοργάνωση. Η υπόλοιπη ομάδα ήταν η ίδια όπως και στο παιχνίδι με τη Μίλαν, με τους Φάμπρεγκας και Ινιέστα στα πλάγια, παρά την καταλυτική συμβολή που είχε ο Νταβίδ Βίγια κόντρα στη Σεβίλλη το Σαββατοκύριακο.

Ο Ζοσέ Μουρίνιο επέλεξε τον Ραφαέλ Βαράνε και τον Σέρχιο Ράμος ως κεντρικό αμυντικό δίδυμο, κρατώντας τον Πέπε στον πάγκο. Ο Γκονζάλο Ιγκουαίν, όπως αναμενόταν, ξεκίνησε μπροστά. Η Ρεάλ έπαιξε καλύτερα από τη Μπαρτσελόνα. Η αμυντική της διάταξη ήταν πολύ καλά, ενώ οι αντεπιθέσεις της ήταν πολύ αποφασιστικές και αποτελεσματικές. Το 3-1 δεν τους κολακεύει...

Θετική η Ρεάλ χωρίς τη μπάλα

Σε προηγούμενα clasicos η Ρεάλ πίεζε από την αρχή του αγώνα και κυριαρχούσε στα πρώτα δέκα λεπτά αναγκάζοντας τη Μπαρτσελόνα να πουλάει τις κατοχές. Αυτή τη φορά η προσέγγιση της στο παιχνίδι ήταν λιγότερο επιθετική, ακολουθώντας ουσιαστικά την τακτική της Μίλαν με πίεση στη μεσαία γραμμή. Έτσι δεν έμειναν πολύ βαθιά στην αντίπαλη περιοχή με διαρκές πρέσινγκ, τουλάχιστον στο ξεκίνημα.

Ο κίνδυνος με αυτή την επιλογή, ωστόσο, ήταν το γεγονός ότι η αμυντική γραμμή τοποθετείται αρκετά ψηλά. Η Ρεάλ διαλύθηκε στο Clasico του 5-0, επειδή η Μπαρτσελόνα είχε διαλύσει αυτή την "υψηλή" αμυντική γραμμή, με τον Λιονέλ Μέσι να έρχεται πιο πίσω και να προωθεί τη μπάλα στους πλάγιους. Σε αυτό το ματς υπήρχε ελάχιστη απειλή από πίσω για τη Μπαρτσελόνα, κυρίως λόγω του προβλήματος που παραμένει με τους Αντρές Ινιέστα-Σεσκ Φάμπρεγκας στα αριστερά.

Στην άλλη πλευρά ο Πέδρο Ροντρίγκεθ, που προσφέρει ταχύτητα και "έξυπνες" επελάσεις, έμεινε πολύ ανοιχτά από τη θέση του και δεν αποτελούσε άμεση απειλή για γκολ. Μόνο μια φορά βγήκε πίσω από την άμυνα στο 2ο λεπτό δημιουργώντας μια ευκαιρία για τον Μέσι και αυτό έγινε αφού προηγουμένως είχε επιστρέψει και είχε νικήσει τον Φάμπιο Κοντρεράο.

Το παιχνίδι στο κέντρο της Ρεάλ

Η τακτική της Ρεάλ στη μεσαία γραμμή ήταν παρόμοια με τη θεωρία της Μίλαν, έστω κι αν οι θέσεις δεν ήταν ακριβώς οι ίδιες. Η Μίλαν έπαιξε 4-3-3 και η Ρεάλ με 4-2-3-1, το οποίο σημαίνει ότι ο σχηματισμός στο κέντρο ήταν διαφορετικός, αλλά αν θεωρήσουμε ότι η Μίλαν (όπως η Τσέλσι και η Σέλτικ) συχνά έφερνε τον χαφ που βρισκόταν πιο βαθιά μπροστά από τους άλλους δύο, τότε βλέπουμε ότι υπάρχουν αρκετές ομοιότητες.

Είδαμε και πάλι την άνεση της Ρεάλ μεταξύ της αμυντικής και της μεσαίας γραμμής, έχοντας τη σιγουριά ότι κανείς παίκτης της Μπαρτσελόνα δεν θα κινηθεί σε αυτή τη ζώνη αμαρκάριστος. Ο Σάμι Κεντίρα είχε την ελευθερία να πιέζει τον παίκτη σε αυτή τη ζώνη, συνήθως τον Φάμπρεγκας, ο οποίος έπαιξε πιο βαθιά από ότι στο ματς με τη Μίλαν, την ώρα που ο Τσάμπι Αλόνσο βρισκόνταν κοντά στον Τσάβι Ερνάντεθ, υποχρεώνοντας να γυρίζει συνέχεια τη μπάλα προς τα πίσω.

Ο Μέσι προσπαθούσε να μείνει πίσω σε αυτή τη ζώνη αρκετές φορές κυρίως προς τα δεξιά, αλλά ο Ράμος σε αυτή την περίπτωση ανέβαινε και έμενε κοντά του, με τον Βαρένε να καλύπτει. ο Μέσι είχε ευκαιρίες να τρέξει στην άμυνα της Ρεάλ, αλλά συνολικά κατά αυτόν τον τρόπο η επίδραση του στο παιχνίδι περιορίστηκε.

Η θέση του Αλόνσο

Ο Αλόνσο αξίζει μεγάλο μερίδιο από την επιτυχία της Ρεάλ. Σε πολλά τέτοια ντέρμπι δεν είχε καλή απόδοση, κυρίως γιατί δεν μπορούσε να σταθεί απέναντι στους γρήγορους μέσους της Μπαρτσελόνα, αφού δεν είναι κλασσικός παίκτης του τάκλινγκ. Την ίδια στιγμή δεν μπορούσε να κυριαρχήσει με τη συμμετοχή του στην επιθετική ανάπτυξη εξαιτίας του πρέσινγκ της Μπαρτσελόνα. Για έναν τόσο ποιοτικό δημιουργό, έμοιαζε εγκλωβισμένος.

Αυτή τη φορά, όμως, η εμφάνιση του ήταν συγκλονιστική. Ο Αλόνσο κατάφερε να εξουδετερώσει δύο παίκτες της Μπαρτσελόνα ταυτόχρονα: τοποθετήθηκε έξυπνα μπροστά από την άμυνα για να σταματήσει τις πάσες προς τον Μέσι, ενώ την ίδια στιγμή είχε υπό την επιτήρηση του τον Τσάβι, πιέζοντας τον στο κέντρο. Ο Τσάβι στη συνέχεια θα μοίραζε τη μπάλα και ο Αλόνσο θα επέστρεφε πίσω μπροστά από τον Μέσι. Αυτή η ελευθερία προέκυψε από την προθυμία της Ρεαλ να αφήσει χώρο πριν από την αμυντική της γραμμή.

Το ίδιο σημαντική ήταν και η επικοινωνία του Αλόνσο. Αξίζει να δει κανείς πάλι τα πρώτα 15-20 λεπτά του αγώνα μόνο και μόνο για να επικεντρωθεί στον Αλόνσο. Όχι μόνο στις τοποθετήσεις του, αλλά για τη διαρκές εντολές που έδινε στα κεντρικά μπακ. Ήταν κάτι πολύ σημαντικό αν σκεφτεί κανείς τη σύνθεση των αμυντικού διδύμου, τον Βαρένε έναν νεαρό που έπαιζε κυρίως στα εντός έδρας παιχνίδια, χωρίς εμπειρία από το Καμπ Νου και τον Ράμος έναν καταπληκτικό αμυντικό, που μπορεί όμως να βγει συχνά εκτός θέσης από τον Μέσι και την υπόλοιπη Μπαρτσελόνα.

Επίσης ο Αλόνσο παρέσυρε τον Τσάβι εκτός θέσης στο πρώτο γκολ της Ρεάλ, αν θέλουμε να βγάλουμε τη σούμα από την κυριαρχία του σε αυτό το παιχνίδι.

Πλάγιες θέσεις

Στα πλάγια ο Άνχελ Ντι Μαρία έμεινε πιο πίσω, ενώ ο Κριστιάνο Ρονάλντο κινήθηκε λίγο πιο μπροστά. Για την ακρίβεια ήταν ο πιο προωθημένος παίκτης της Ρεάλ στη διάρκεια του αγώνα. Αυτό κάνει πάντα η Ρεάλ, αλλά η επιλογή της Μπαρτσελόνα να παίξει με full-back, λειτούργησε υπέρ του αντιπάλου, καθώς ο Τζόρντι Άλμπα επικεντρώνεται περισσότερο στην επίθεση από τον Ντάνιελ Άλβες και ο Ντι Μαρία είναι ο καλύτερος παίκτης για να εξουδετερώνει τις απειλές από την πλευρά του. Ο Μουρίνιο συχνά άλλαζε τον Ρονάλντο με τον Ντι Μαρία, επιτρέποντας στον Αργεντίνο να αντιμετωπίζει τον Άλβες, αν και αυτό έφερνε τον Ρονάλντο μακριά από την αγαπημένη του θέση. Αυτό δεν χρειαζόταν να γίνει σε αυτή την περίπτωση.

Οι μάχες του Ρονάλντο με τον Άλβες ήταν πάντα καθοριστικές για αυτά τα παιχνίδια. Στην αρχή ο Βραζιλιάνος πέρασε τον Ρονάλντο για να βγάλει μια καλή σέντρα, αλλά ακόμη κι όταν έγινε αυτό η Ρεάλ δεν ανησύχησε. Είχαν έναν αμυντικό έξτρα, αφού η προώθηση του Άλβες σήμαινε ότι ο Πέδρο θα είχε κινηθεί κεντρικά και θα είχε πέσει πάνω σε έναν από τους κεντρικούς αμυντικούς.

Οι αντεπιθέσεις

Πέρα από αυτό αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Ρονάλντο να βρει χώρο για αντεπιθέσεις. Η Μπαρτσελόνα του έδωσε πολλές ευκαιρίες να τρέξει ένας-με-έναν στην κόντρα. Κάποιες φορές απέναντι στον Άλβες και τις περισσότερες απέναντι σε κάποιον κεντρικό αμυντικό. Αν λάβουμε υπόψη ότι ο Ρονάλντο είναι το κυριότερο επιθετικό όπλο της Ρεάλ, ήταν έκπληξη το γεγονός ότι η Μπαρτσελόνα βρέθηκε τόσες πολλές φορές εκτεθειμένη στις κούρσες του, έστω κι αν σε αυτές τις περιπτώσεις είχε προηγηθεί πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας και καλές πάσες από τον Ιγκουαίν και τον Οζίλ.

Ο Ιγκουαΐν δεν έκανε μεγάλο παιχνίδι, αλλά ακόμη κι έτσι έμενε ψηλά δεξιά αναγκάζοντας έναν κεντρικό αμυντικό της Μπαρτσελόνα να βγαίνει πιο πλάγια. Άλλες φορές ξεκινούσε από τα αριστερά και κατέληγε αντίθετα, μακριά από τον Ρονάλντο. Αυτό είναι κάτι που κάνει πολύ έξυπνα και συστηματικά η Ρεάλ.

Ο Ζοζίλ από την άλλη είχε έναν υποτιμημένο ρόλο, αλλά είχε πολύ καλές κινήσεις. Η συμβολή των δύο αυτών παικτών οδήγησε στο κερδισμένο πέναλτι (η λόμπα του Οζίλ πάνω από τον Μπουσκέτς, η μπαλιά-τρύπα του Ιγκουαΐν προ του Πουγιόλ για τον Ρονάλντο), που μπορεί να φαινόταν εύκολα τεχνικά, αλλά έδειξε μεγάλη κατανόηση σχετικά με το τι πρέπει να κάνει η Ρεάλ όταν είχε τη μπάλα. Έπρεπε να περάσουν τον αντίπαλο τους όσο πιο γρήγορα γινόταν για να βγάλουν παίκτες εκτός.

Τα πρόβλημα των Ινιέστα-Φάμπρεγκας

Ο Ρούρα, παρά την κριτική μετά το ματς με τη Μίλαν, χρησιμοποίησε τον Φάμπρεγκας και τον Ινιέστα μαζί, κάτι που αποτέλεσε έκπληξη αν μη τι άλλο. Ο Ινιέστα έμεινε πιο κοντά στην πλάγια γραμμή, ενώ ο Φάμπρεγκας κινήθηκε περισσότερο προς το κέντρο. Συχνά, όμως, ο ένας βρισκόταν στα πόδια του άλλου, με αποτέλεσμα ο Ινιέστα να μην μπορέσει να επηρεάσει την εξέλιξη του παιχνιδιού.

Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πρόβλημα από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Ο Πίντο πήρε τη μπάλα και αμέσως την έβγαλε μπροστά για τον Ινιέστα για μια κόντρα τρεις-εναντίον-τριών της Μπαρτσελόνα. Ο Φάμπρεγκας ξεκίνησε λίγο πιο μέσα, αλλά μετά έκανε ένα τεμπέλικο, διαδικαστικό τρέξιμο στον ίδιο διάδρομο. Έπρεπε είτε να κάνει κούρσα στο κέντρο για να πάρει ενδεχομένως τη μπάλα πίσω από την πλάτη της άμυνας, είτε να τρέξει εξωτερικά (όπως θα είχε κάνει σίγουρα ο Οζίλ) για να ανοίξει το γήπεδο και να επιστρέψει στον Ινιέστα να κινηθεί κεντρικά. Στο τέλος δεν προσέφερε τίποτα και ο Ινιέστα αναγκάστηκε να σταματήσει κερδίζοντας απλά ένα φάουλ από τον Κεντίρα.

Αυτό το πρόβλημα, δύο παίκτες να πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον, δεν θα είχε γίνει ποτέ επί εποχής Γουαρδιόλα. Επέμενε πολύ στην προπόνηση σε ασκήσεις με "τετράγωνα", που υποχρέωναν τους παίκτες του να καλύπτουν αποτελεσματικά τον χώρο. Αν ένας παίκτης ερχόταν μες στη ζώνη, έπρεπε ο άλλος να κινηθεί σε διαφορετική κατεύθυνση. Αυτή η τακτική δίνει στον παίκτη με τη μπάλα πολλές επιλογές πάσας, ανοίγει την άμυνα και μοιράζει καλύτερα τους παίκτες στο χορτάρι. Για αυτό η Μπαρτσελόνα αλλάζει τόσο αποτελεσματικά πάσες, στοιχείο που στερείται τη φετινή σεζόν. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο, αλλά αυτές οι καλές αποστάσεις ήταν το κλειδί για τη Μπαρτσελόνα. Το οποίο απουσιάζει φέτος.

Το εντυπωσιακό είναι ότι η χρήση των δύο παικτών ταυτόχρονα δημιουργεί τρία διαφορετικά προβλήματα. Δεν δίνει στην ομάδα έναν μόνιμο τρίτο μέσο στο κέντρο για να βοηθήσει στο παιχνίδι της κατοχής, δεν ανοίγει αρκετά τον αντίπαλο και δεν προσφέρει απειλή πίσω από την αντίπαλη αμυντική γραμμή. Ο Αλβάρο Αρμπελόα έμεινε κοντά στον Ινιέστα και παρότι πήρε κάρτα στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου και ήταν λιγότερο επιθετικός στην επανάληψη τα πήγε πολύ καλά απέναντι του.

Ο Βίγια χρειαζόταν απεγνωσμένα στα αριστερά. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Μέσι είχε σχολιάσει την επίδραση του Βίγια στο παιχνίδι με τη Σεβίλλη λέγοντας ότι "με τον Βίγια μπροστά οι αμυντικοί της Σεβίλλης δεν μπορούσα να κινηθούν μπροστά και αυτό μου έδωσε περισσότερο χώρο". Δεν συνεργάζεται πάντα καλά με τον Βίγια, αλλά σίγουρα θα απογοητεύτηκε που τον είδε στον πάγκο σε αυτό το παιχνίδι.

Ίδια διάταξη στο δεύτερο

Ήταν παράξενο ότι ο Ρούρα άφησε την ομάδα ίδια μετά το ημίχρονο, συμβάλλοντας στο να είναι προβλέψιμη. Η Μπαρτσελόνα δεν βρήκε καλύτερες πάσες, την ώρα που η Ρεάλ συνέχισε τις αντεπιθέσεις. Το δεύτερο γκολ του Ρονάλντο στο 57' ήρθε μετά από κόντρα και η Μπαρτσελόνα σε εκείνο το σημείο χρειάστηκε να κάνει αλλαγή. Χρειαζόταν όμως και τρία γκολ για να προκριθεί.

Ο Βίγια αντικατέστησε τον Φάμπρεγκας, αλλά η Μπαρτσελόνα δέχτηκε μετά από λίγο κι άλλο γκολ, αυτή τη φορά από κεφαλιά του Βαράνε μετά από στημένη φάση. Ο Τέλο πήρε τη θέση του Πέδρο στα δεξιά και τώρα η Μπαρτσελόνα είχε δύο φρέσκους εξτρέμ να τρέξουν από πίσω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Ρεάλ να τραβηχτεί ακόμη πιο πίσω.

Μόνο που σε εκείνο το σημείο η Μπαρτσελόνα χρειαζόταν τέσσερα γκολ. Ο Μουρίνιο έκανε τρεις λογικές αλλαγές, βάζοντας διαρκώς πιο αμυντικούς παίκτες στο γήπεδο. Ο Άλμπα πέτυχε το γκολ της παρηγοριάς στο 89', απλά γιατί έκανε αυτό που έπρεπε να γίνει από την αρχή: έκανε επέλαση από αριστερά, κάτι που θα μπορούσε να προσφέρει σε όλο το ματς ο Βίγια.

Συμπέρασμα

Αξίζει να θυμηθούμε γιατί η Μπαρτσελόνα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Ο προπονητής της κάνει θεραπεία και απέχει κι ο Ρούρα βρίσκεται σε μια θέση που δεν ήθελε, έχοντας να αντιμετωπίσει απροειδοποίητη πίεση και ευθύνες. Θα ήταν ιδιαίτερα σκληρό και άδικο να τον κατηγορήσουμε τηρουμένων των συνθηκών. Θα ήταν πιο ορθό να πούμε ότι η Μπαρτσελόνα στερήθηκε τον Τίτο Βιλανόβα και την τακτική του σκέψη, ειδικά την ικανότητα του να αλλάζει την εικόνα της ομάδας του κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Αυτό, βέβαια, δεν μειώνει σε τίποτα την απόδοση της Ρεάλ: αμύνθηκαν με μια γενναία γραμμή και τους κεντρικούς παίκτες να πιέζουν πολύ καλά. Ο Αλόνσο σταμάτησε με τις έξοχες τοποθετήσεις του τόσο στον Μέσι, όσο και τον Τσάβι. Όπως και η Μίλαν σκόραραν τα τέρματα τους με τον παραδοσιακό τρόπο, δύο από κόντρες και ένα από στημένη μπάλα.

Πόσο σημαντική είναι η εμπειρία του να αντιμετωπίζεις τη Μπαρτσελόνα; Οι δύο ήττες της αυτή τη βδομάδα ήρθαν απέναντι σε ομάδες που είναι συνηθισμένες να παίζουν εναντίον της. Η Μίλαν αντιμετώπισε τη Μπαρτσελόνα τέσσερις φορές πέρσι, ενώ η Ρεάλ Μαδρίτης έξι. Μετά από τους περσινούς αποκλεισμούς ο Αλέγκρι και ο Μουρίνιο πήραν ένα σημαντικό μάθημα.