Football Analysis: Σίτι-Γιουνάιτεντ

Η κεφαλιά του Βενσάν Κομπανί χάρισε τη νίκη και η Μάντσεστερ Σίτι επέστρεψε στην κορυφή της βαθμολογίας. Όπως περιμέναμε, ο (προπονητής της Σίτι) Ρομπέρτο Μαντσίνι δεν έκανε αλλαγές στην 11άδα.

Άρα ο Πάμπλο Σαμπαλέτα συνέχισε να καλύπτει το δεξί άκρο της άμυνας και ο Σαμίρ Νασρί έπαιξε στα πλάγια στο κέντρο.

Ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον άλλαξε διάταξη σε 4-5-1 με τον Γουέιν Ρούνεϊ μοναδικό επιθετικό μπροστά. Ο Ράιαν Γκιγκς και ο Παρκ Γι-Σουνγκ έπαιξαν στη μεσαία γραμμή, ενώ ο Νάνι και όχι ο Αντόνιο Βαλέντσια χρησιμοποιήθηκε δεξιά. Ο Τζόνι Έβανς ήταν άρρωστος και ο Ραφαέλ δεν βρέθηκε στο αρχικό σχήμα, οπότε ο Κρις Σμόλινγκ και ο Φιλ Τζόουνς έπαιξαν στην άμυνα.

Αυτός ο αγώνας ήταν εντελώς διαφορετικός από το 6-1 νωρίτερα στη σεζόν. Δεν είχε υψηλή τεχνική ποιότητα, αλλά μεγάλη ένταση.

Οι αρχικές συνθέσεις

Τα πρώτα λεπτά

Η διάταξη της Σίτι ήταν προβλέψιμη, αλλά εκείνη της Γιουνάιτεντ ασφαλώς περισσότερο ενδιαφέρουσα. Ο Φέργκιουσον αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον Παρκ Γι-Σουνγκ ψηλά για να ελέγχει τον Γιάγια Τουρέ, ενώ ο Ράιαν Γκιγκς έπαιζε αριστερά. Ο Νάνι μάρκαρε τον Γκαέλ Κλισί σε μια προσπάθεια του Φέργκιουσον να εξασφαλίσει μια άριστη απόδοση από τον Νάνι εναντίον του Κλισί όπως στο "Emirates" πριν από δύο σεζόν. Εκείνος ο αγώνας σηματοδότησε την έναρξη της καριέρας του Νάνι στην Γιουνάιτεντ.

Με αυτό το σχήμα, η Γιουνάιτεντ έμοιαζε να ποντάρει στις αντεπιθέσεις. Όμως δεν πήγε καλά. Οι παίκτες της πίεζαν ψηλά. Αν αυτή ήταν μια σκόπιμη τακτική ή απλά αρχικός ενθουσιασμός είναι δύσκολο να κρίνει κανείς, όμως σήμαινε πως στα πρώτα δέκα λεπτά δεν είδαμε καλό passing game και από τις δύο ομάδες. Καμιά δεν πήρε τον έλεγχο του αγώνα.

Για την ακρίβεια, χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα προκειμένου να προσαρμοστούν οι ομάδες. Και οι δύο έμοιαζαν νευρικές, ενώ παρατηρήθηκε έλλειψη ποιότητας στη δημιουργία από τους μέσους, όταν αυτοί έστρωναν τη μπάλα στους επιθετικούς. Δεν υπήρξε πραγματικός ρυθμός στο ματς. Ούτε η Σίτι ανέβασε ρυθμό, ούτε η Γιουνάιτεντ κοντρόλαρε το παιχνίδι με ήρεμες πάσες στο κέντρο.

Η τακτική της Γιουνάιτεντ

Το μοναδικό γκολ του αγώνα ήρθε από στημένη φάση, όμως η Γιουνάιτεντ δεν έπαιξε καλά σε ανοιχτό γήπεδο. Το πρώτο πρόβλημα ήταν εμφανές: Η χρησιμοποίηση του Παρκ στο κέντρο ήταν καταστροφική κίνηση. Δεν έμοιαζε αρκετά ετοιμοπόλεμος και αυτό αποτελεί μειονέκτημα, αφού οι βασικοί λόγοι που διακρίνεται είναι η αντοχή, η ενεργητικότητα και η δουλειά που κάνει. Αποστολή του ήταν να εκμηδενίσει την απειλή που λέγεται Γιάγια Τουρέ, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Ο Τουρέ έβγαλε περισσότερες πάσες από κάθε άλλο παίκτη στο πρώτο ημίχρονο, επιδεικνύοντας την επιρροή του στο ματς.

Ο Παρκ έχει κάνει καλή δουλειά στο παρελθόν απέναντι σε playmakers που αρέσκονται σε βαθιές μπαλιές (όπως ο Αντρέα Πίρλο), όμως ο Τουρέ είναι περισσότερο κινητικός και δραστήριος ποδοσφαιριστής. Όταν η Σίτι είχε τη μπάλα στην κατοχή της, ο Παρκ έμενε κοντά στον Τουρέ, έτσι άνοιγε ένα κενό ανάμεσα στον Παρκ και στον Γουέιν Ρούνεϊ όταν η Γιουνάιτεντ έπαιρνε ξανά τη μπάλα δικιά της. Ο Ρούνεϊ απομονώθηκε και οι επιθέσεις της Γιουνάιτεντ ήταν "φτωχές". Όταν παίζουν καλά στην κόντρα, η πρώτη πάσα που βγαίνει από την άμυνα είναι φιλόδοξη και σημαντική, αλλά εναντίον της Σίτι απλά βιάζονταν να διώξουν τη μπάλα από την περιοχή τους.

Κεντρικοί αμυντικοί εναντίον κεντρικών επιθετικών

Η Σίτι γνώριζε πως πρόθεση της Γιουνάιτεντ ήταν να φτάσει η μπάλα στον Ρούνεϊ. Να δώσει τη μπάλα στον Νάνι ή τον Παρκ και οι τρεις τους θα έβγαιναν αμέσως στην αντεπίθεση. Αυτό είχε κάνει τόσο καλά στο "Emirates" η Γιουνάιτεντ.

Ο Βενσάν Κομπανί έχει πάντα την ίδια στρατηγική εναντίον του Ρούνεϊ. Είναι πολύ γενναίος με τη θέση που παίρνει, δεν δίνει χρόνο στον Ρούνεϊ να πάρει τη μπάλα και ο Ρούνεϊ εκνευρίζεται. Δεν μπορεί να κρατήσει τη μπάλα στα πόδια του, αναγκάζεται να τη δώσει και έτσι οι πάσες του είναι βιαστικές και υπερβολικές. Ακόμα και όταν ο Κομπανί αντίκρυσε την κίτρινη κάρτα για ένα τάκλιν στον Ρούνεϊ (που ήταν σκληρό, όμως αναπόφευκτο δεδομένης της επιμονής του Βέλγου), συνέχισε να βγαίνει από την άμυνα, αν και ο Λέσκοτ διαδραμάτισε μεγαλύτερο ενεργό ρόλο μετά την κίτρινη κάρτα.

Στην αντίπερα όχθη, η Γιουνάιτεντ αμύνθηκε καλά απέναντι στους επιθετικούς της Σίτι, αν και οι φιλοξενούμενοι δεν είχαν ακόμα έναν αμυντικό και έτσι η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική. Δεν έβαλαν έναν αμυντικό να μαρκάρει τον Κάρλος Τέβες, αλλά είπαν στον Μάικλ Κάρικ να τον ελέγχει. Όταν ο Σέρχιο Αγκουέρο ήρθε προς τη μπάλα, δεχόταν το μαρκάρισμα από τον Ρίο Φέρντιναντ, κάτι που σήμαινε πως ο Σμόλινγκ έγινε ο αμυντικός που κάλυπτε τους υπόλοιπους.

Η μάχη-κλειδί

Η μάχη-κλειδί ήταν στο δεξί άκρο της Τσέλσι. Ο Γκιγκς δεν έπαιζε πάνω στη γραμμή, μια κίνηση που ακολουθήθηκε για να βρίσκεται η Γιουνάιτεντ και στο κέντρο του γηπέδου, σχηματίζοντας κάτι σαν "διαμάντι". Είναι ενδιαφέρον γιατί αυτό ακριβώς το σύστημα είχε χρησιμοποιήσει η Γιουνάιτεντ στη νίκη της με 3-2 επί της Μίλαν στο Σαν Σίρο πριν από δύο χρόνια. Σε εκείνο τον αγώνα που ο Παρκ είχε κάνει καλή δουλειά πάνω στον Πίρλο. Με τον Παρκ στην κορυφή του διαμαντιού, ο Ρούνεϊ ήταν μπροστά ολομόναχος. Ο Νάνι βρισκόταν στα δεξιά, ο Κάρικ στη βάση του διαμαντιού και ο Σκόουλς στη δεξιά πλευρά του κέντρου. Η μοναδική διαφορά ήταν πως η Γιουνάιτεντ είχε τον Ντάρεν Φλέτσερ στα αριστερά εκείνη τη βραδιά, τώρα είχαν τον Γκιγκς.

Ο Γκιγκς δεν είναι τόσο ευέλικτος όσο ο Φλέτσερ. Η Γιουνάιτεντ στήθηκε καλά στο κέντρο του γηπέδου (δεν είχαν μεγάλη κατοχή, όμως δεν τους ενδιέφερε να πάρουν τη νίκη σε αυτόν τον τομέα, παρά να σταματήσουν τις μπαλιές της Σίτι), όμως είχαν κενό στο αριστερό άκρο της άμυνας. Ο Σαμπαλέτα είχε ανοιχτό γήπεδο μπροστά του και μπορούσε να κινείται επιθετικά για να συνεργάζεται με τον Νασρί. Πολλές φορές υπήρχαν δύο παίκτες της Σίτι απέναντι στον Εβρά, άλλες πάλι φορές ο Νασρί άνοιγε την άμυνα της Γιουνάιτεντ, όταν ο Εβρά κυνηγούσε τον Σαμπαλέτα.

Το διάγραμμα των μπαλιών στο τελευταίο μέρος του πρώτου ημιχρόνου μας δείχνει πόσο πολύ έπαιξε με αυτόν τον τρόπο η Σίτι. Πριν από το τέλος του πρώτου ημιχρόνου οι δύο παίκτες που είχαν βγάλει τις περισσότερες πάσες ήταν ο Νασρί (18) και ο Σαμπαλέτα (13). Το γκολ ξεκίνησε από το συνδυασμό των Νασρί-Σαμπαλέτα.

Καμιά από τις δύο πλευρές αμύνθηκε καλά στις γωνίες. Η Σίτι επέτρεψε στη Γιουνάιτεντ να παίζει στο κόρνερ. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον το γεγονός πως το γκολ της Σίτι ήταν το μοναδικό από τις 26 μπαλιές που έγιναν.

Δεύτερο ημίχρονο

Αξιοσημείωτο είναι πως ο Φέργκιουσον δεν άλλαξε τίποτα και περίμενε μέχρι το 58'. Φάνηκε πως σπατάλησε 13 λεπτά, αν και ο Φέργκιουσον ίσως ενδιαφερόταν να μη δεχθεί ένα γρήγορο δεύτερο γκολ.

Αντίθετα, η μοναδική αλλαγή ήρθε από τον Μαντσίσι. Ο Σίλβα και ο Νασρί άλλαξαν πλευρές. Πραγματικά περίεργο, αν σκεφτεί κανείς πως ο Νασρί συνδυαζόταν σωστά με τον Σαμπαλέτα. Ίσως ο Μαντσίνι ήθελε να αφήσει τον Σίλβα (τον καλύτερο παίκτη) να απολαύσει αυτό το κενό στα άκρα, αλλά τότε ο Σαμπαλέτα πήρε εντολή να είναι περισσότερο αμυντικογενής στο δεύτερο ημίχρονο.

Αυτό σήμαινε πως η μοναδική ενδιαφέρουσα ζώνη στο πρώτο ημίχρονο δεν ήταν σημαντική. Επιπροσθέτως, η Γιουνάιτεντ απέτυχε να επιστρέψει στο παιχνίδι (δεν προέβη σε κανένα σουτ της προκοπής), η "μάχη" στην τακτική στο δεύτερο ημίχρονο δεν έκρινε τίποτα στο παιχνίδι.

Ωστόσο, αυτό συνέβη εξαιτίας των αλλαγών. Όταν ο Φέργκιουσον επιχειρούσε να αλλάξει την ομάδα του, ο Μαντσίνι απαντούσε στην ίδια περιοχή του γηπέδου.

Πρώτες αλλαγές

Αρχικά ο Φέργκιουσον έκανε την προφανή επιλογή. Εκτός ο Παρκ, μπροστά ο Ντάνι Γουέλμπεκ με τη Γιουνάιτεντ να στρέφεται στο γνώριμο 4-4-1-1. Ο Ρούνεϊ έγινε 10άρι και τώρα ο Κομπανί και Λέσκοτ δεν μπορούσαν να μαρκάρουν τον Ρούνεϊ και να μένει ο ένας τους πίσω, αφού έπρεπε να μαρκάρουν και τον Γουέλμπεκ. Αντίθετα, ο Γκάρεθ Μπάρι ανέλαβε τον Ρούνεϊ και η Σίτι διατήρησε τους δύο αμυντικούς κόντρα στον Γουέλμπεκ.

Αυτό ήταν ιδανικό για τη Σίτι, αν και ο Μπάρι επέτρεψε στη Γιουνάιτεντ να πάρει τον έλεγχο του κέντρου. Ο Μαντσίνι απάντησε, ρίχνοντας στον αγώνα τον Νάιτζελ Ντε Γιονγκ αντί για τον Τέβες και η Σίτι κατέληξε να παίζει με σύστημα 4-5-1 με τον Ντε Γιονγκ κοντά στον Ρούνεϊ.

Δεύτερες αλλαγές

Η επόμενη κίνηση του Φέργκιουσον ήταν ο Αντόνιο Βαλέντσια για τον Σκόουλς με τον Νάνι να πηγαίνει αριστερά και τον Γκιγκς στο κέντρο. Ο Βαλέντσια έπαιξε όπως πάντα δεξιά.

Ο Μαντσίνι φοβήθηκε την απειλή του Βαλέντσια και έκανε τα πάντα για να κάνει την άμυνα του περισσότερο ασφαλή σε αυτή την πλευρά. Ο Μίκα Ρίτσαρντς αντικατέστησε τον Νταβίντ Σίλβα και έπαιξε δεξιά στο κέντρο της άμυνας.

Έτσι ο Κομπανί κινήθηκε και ο Λέσκοτ κάλυψε το αριστερό κέντρο της άμυνας, ενώ ο Κλισί πέρασε στο αριστερό άκρο. Ο Κλισί δεν άφησε από τα μάτια του τον Βαλέντσια και είχε κάλυψη και από τον Λέσκοτ.

Τρίτες αλλαγές

Τελικά, ο Φέργκιουσον έκανε μια άλλη αλληγή. Ο Άσλεϊ Γιανγκ στη θέση του Νάνι στα αριστερά. Ο Μαντσίνι περίμενε τις καθυστερήσεις για να απαντήσεις, παρατηρώντας πως ο Νασρί ήταν αργός στις επιστροφές του, επιτρέποντας στον Γιανγκ να πάρει τη μπάλα. Έτσι απέσυρε τον Νανσρί και ο Τζέιμς Μίλνερ προστάτευσε τον Σαμπαλέτα για λίγα λεπτά.

Όποτε ο Φέργκιουσον προπαθούσε να κερδίσει χώρο, ο Μαντσίνι απαντούσε κλείνοντας του. Από τη στιγμή που η Σίτι δεν κινδύνευσε με τη Γιουνάιτεντ να βρίσκεται πίσω στο σκορ για 45 λεπτά, ο Μαντσίνι αξίζει συγχαρητήρια.

Συμπέρασμα

Η Γιουνάιτεντ μπορεί να μην έχανε τον αγώνα, αν αμύνονταν καλύτερα, όμως και πάλι το σύστημα τους δεν θα έκανε σωστά τη δουλειά. Ο Παρκ δεν έβγαλε εκτός αγώνα τον Τουρέ, ενώ η θέση του Γκιγκς επέτρεψε στον Σαμπαλέτα και τον Νασρί να δρουν ανενόχλητοι.

Αυτός ο αγώνας μπορεί να ήταν διαφορετικός από το 1-6, αλλά και στους δύο αγώνες η Σίτι δημιούργησε καταστάσεις αριθμητικής υπεροχής απέναντι στη Γιουνάιτεντ.