Football analysis: Το plan-b του Μουρίνιο δεν ήταν αρκετό

"Ο Μόντριτς βρίσκει το ρόλο του και το "plan B" της Ρεάλ αυξάνει την πίεση". Αυτός είναι ο τίτλος της ανάλυσης του ειδικού συνεργάτη του Sport24.gr, Μάικλ Κοξ. Ο αρθρογράφος του "Zonal Marking" και εξπέρ στην ποδοσφαιρική τακτική πέρασε από... κόσκινο το παιχνίδι της Τρίτης που βρήκε νικητές τους Μαδριλένους, αλλά θριαμβευτές τους Γερμανούς και έβγαλε τα συμπεράσματα του.

Η Ρεάλ δημιούργησε αρκετές φάσεις, αλλά τελικά η Ντόρτμουντ πέρασε στον τελικό. Ο Ζοσέ Μουρίνιο άφησε εκτός τον Σάμι Κεντίρα, για να βάλει ένα τεχνικό τρίο στα χαφ, την ώρα που οι Άνχελ Ντι Μαρία και ο Μικαέλ Εσιέν επέστρεψαν, μαζί με τον Σέρχιο Ράμος στο κέντρο της άμυνας.

Ο Γιούργκεν Κλοπ δεν έκανε έκπληξη, αλλά άρχισε την ίδια 11άδα με τον πρώτο ημιτελικό, παρότι αναγκάστηκε να αντικαταστήσει νωρίς τον Μάριο Γκέτσε με τον Κέβιν Γκροσκρόιτς, με τον Μάρκο Ρόις να παίρνει έναν πιο κεντρικό ρόλο.

Το αρχικό σχήμα της Ρεάλ είχε ως αποτέλεσμα την πίεση, αλλά το "plan B" ήταν αυτό που δημιούργησε έξτρα προβλήματα.

Μέσα ο Μόντριτς

Για να επιστρέψουμε σε ένα αγαπημένο θέμα, ο Μόντριτς αποκτήθηκε για τέτοιες περιστάσεις, οπότε δεν ήταν έκπληξη που ο Μουρίνο επέμεινε σε αυτόν παρά το γεγονός ότι ο Κροάτης δεν έπαιξε καλά στον προηγούμενο αγώνα. Η διάταξη των χαφ ήταν τελείως διαφορετική και ήταν μια γενναία -αλλά λογική- απόφαση του Μουρίνιο να κρατήσει εκτός τον Κεντρία. Η Ρεάλ νικήθηκε κατά κράτος από άποψη δύναμης και τρεξίματος στο πρώτο ματς, οπότε το να αποκλειστεί ένας ποδοσφαιριστής που προσφέρει αυτά τα στοιχεία θέλει τσαγανό, αν και ήταν φανερό ότι η ομάδα χρειαζόταν δημιουργία.

Δημιουργήθηκε έτσι ένα συναρπαστικό τρίο στη μεσαία γραμμή. Ο βασικός στόχος του Κλοπ ήταν να σταματήσει τον Αλόνσο. Το πλάνο ήταν να τον βγάλει τελείως εκτός, διότι γνωρίζει ότι όταν αυτός πιάνει τη μπάλα είναι δύσκολο να αμυνθείς απέναντι στη Ρεάλ. Όπως έλεγε και νωρίτερα στη σεζόν "αν μπλοκάρεις τον Τσάμπι Αλόνσο, τότε αναγκάζεις τον Πέπε να έχει τη μπάλα. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά".

Τώρα, όμως, η Ρεάλ είχε έναν ακόμη πλέι-μέικερ, τον Μόντριτς. Αυτός (αντί του Κεντίρα ή του Πέπε) ήταν ο παίκτης που είχε τον ελεύθερο ρόλο και έκανε την ομάδα του πιο επιθετική και οξυδερκή: είχαν κάποιον να αποφεύγει τα τάκλιν της Ντόρτμουντ (κάτι που δεν μπορεί να κάνει ο Αλόνσο) και κάποιος που μπορεί να συνδέσει με άνεση την άμυνα με την επίθεση, κάτι που αποδείχτηκε πιο χρήσιμο από την ενέργεια του Κεντίρα.

Όταν ο Μόντριτς ήταν σε βαθιές θέσεις η Ντόρτμουντ δεν ήταν σίγουρη στο πως θα αντιμετωπίσει τόσο τον ίδιο, όσο και τον Αλόνσο (κάτι που του έδωσε τελικά χώρο). Η αληθινή συνεισφορά του Μόντριτς ήταν ότι μετέφερε τη μπάλα μπροστά σε καλές θέσεις, έχοντας έναν ρόλο σαν κι αυτόν που έχει ο Μπάστιαν Σβαϊντστάιγκερ στη Μπάγερν. Οι πάσες του ήταν αποτελεσματικές και ήταν καθοριστικός στην αρχική κυριαρχία της Ρεάλ.

Πάσες από πίσω

Τα τελειώματα του Οζίλ ήταν απογοητευτικά, αλλά παρόλα αυτά θριάμβευσε στο κέντρο. Ήταν ενδιαφέρον να τον δεις να οπισθοχωρεί για να προσφέρει μια έξτρα επιλογή πάσας, αλλά και να σπριντάρει πίσω στην άμυνα. Επίσης κινήθηκε και στα πλάγια, παίρνοντας καλές τοποθετήσεις για να πάρει προωθημένες μπαλιές από τη μεσαία γραμμή (πριν μετακινηθεί στα δεξιά).

Η Ντόρτμουντ ξεκίνησε αρκετά ψηλά και έτσι είδαμε μια μάχη τρεξίματος μεταξύ των επιθετικών της Ρεάλ και της δικής της γραμμής του οφ-σάιντ. Τόσο ο Κριστιάνο Ρονάλντο, όσο και ο Γκονζάλο Ιγκουαΐν χρεώθηκαν με οφ-σάιντ και οι δύο καλύτερες ευκαιρίες της Ρεάλ στο πρώτο ημίχρονο - το κοντρόλ με το στήθος και το σουτ από τον Ρονάλντο που μπλόκαρε ο Βαϊντερφέλερ και το άστοχο σουτ του Οζίλ- ήρθαν από τρεξίματα πίσω από την άμυνα. Το ίδιο και η φάση του Ιγκουαΐν στο ξεκίνημα, προήλθε με παρόμοιο τρόπο.

Η στρατηγική της Ντόρτμουντ

Η Ντόρτμουντ προσπάθησε να πιέσει τα πρώτα 15 λεπτά, αλλά νικήθηκε από το νέο look του κεντρικού τριγώνου της Ρεάλ, που έπαιξε γύρω τους και βρήκε κενά μεταξύ των γραμμών. Βρήκαν τελικά τα πατήματα τους όταν επέστρεψαν σε πιο αμυντικό σχήμα, με δύο γραμμές των τεσσάρων πίσω από τη μπάλα. Μετά τα 25 λεπτά πήραν και την κατοχή της μπάλας για μερικά διαστήματα, κοντρόλαραν τον ρυθμό, κάτι που είναι ειρωνικό αφού ήταν η ακριβώς αντίθετη τακτική με το πρώτο παιχνίδι, όταν κυριάρχησαν σε ένα γρήγορο παιχνίδι.

Οι αντεπιθέσεις τους δεν ήταν το ίδιο επικίνδυνες όπως στο πρώτο παιχνίδι. Η απουσία του Γκέτσε έπαιξε σημαντικό ρόλο, επειδή υποχρέωσε τον Μάρκο Ρόις σε έναν πιο κεντρικό ρόλο, αντί για αυτόν που είχε στο πρώτο ματς όπου άνοιγε τους κεντρικούς αμυντικούς στα πλάγια. Στο πρώτο ημίχρονο ξέφευγε με άνεση από τον Τσάμπι Αλόνσο, αλλά συνολικά δεν ήταν τρομερά αποτελεσματικός στον επιθετικό του ρόλο, κυρίως επειδή προετοιμαζόταν για μια διαφορετική δουλειά.

Πλευρά

Η Ντόρτμουντ τελικά βρήκε καλές στιγμές μέσω της πλάγιας γραμμής, ειδικά όταν τα μπακ έκαναν προωθήσεις. Ούτε ο Γκρόσκροϊτς, ούτε ο Μπλαζικόφσκι κέρδισαν προσωπικές μονομαχίες από τα κεντρικά μπακ. Μπορεί να βρισκόντουσαν σε καλές θέσεις, αλλά δεν ήταν αποτελεσματικοί στις μεταβιβάσεις τους.

Ο Λεβαντόφσκι ήταν πολύ μακριά από τον εντυπωσιακό εαυτό του στο πρώτο παιχνίδι και παρότι ο Σέρχιο Ράμος είχε κάποιες νευρικές αντιδράσεις, συνολικά η προσωπική τους κόντρα είχε ως αποτέλεσμα τη μηδαμινή προσφορά του Πολωνού στράικερ.

Το plan-b του Μουρίνιο

Ο Μουρίνιο έχει πάντα ένα εναλλακτικό σχέδιο και τώρα άλλαξε την διάταξη της ομάδας του στο 57ο λεπτό. Ο Μπενζεμά πήρε τη θέση του Ιγκουαΐν μπροστά, αλλά η αλλαγή-κλειδί ήταν αυτή του Κακά, αντί του Φάμπιο Κοεντράο, η οποία ήταν και η καταλυτική στην διαμόρφωση του νέου συστήματος.

Ο Μουρίνιο "γύρισε" σε μια αμυντική γραμμή τριών παικτών, κάτι που κάνει συχνά τα τελευταία χρόνια όταν θέλει να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα. Αυτή τη φορά υπήρχαν σημαντικές διαφορές. Συνήθως θυσιάζει έναν δεξιό μπακ (επειδή δεν έχει καλή επιθετική επιλογή εκεί) και ζητά από τον Κεντίρα να καλύπτει την πλευρά. Με τον Κοεντράο να φεύγει εκτός, ο Μουρίνιο έβαλε τον Ντι Μαρία από αριστερά για να επιστρέφει, καθώς ο Ρονάλντο δεν θα έκανε ποτέ αυτή τη δουλειά. Αντίθετα έγινε ο δεύτερος επιθετικός. Ο Οζίλ πήγε δεξιά και ο Κακά έπαιξε το ρόλο του κεντρικού πλέι-μέικερ.

Ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν ένα επιθετικό στοίχημα που έπρεπε να παίξει ο Μουρίνιο. Δημιούργησε κενά πίσω, ειδικά στην πλευρά του Ράμος και η Ντόρτμουντ είχε κάποιες καλές ευκαιρίες, όπως την αστοχία του Γκουντογκάν (ή μήπως ήταν εξαιρετική η απόκρουση του Ντιέγκο Λόπεζ). Ήταν η κλασσική φάση που θα μπορούσε να "σκοτώσει" τη Ρεάλ.

Τα τελευταία λεπτά

Το εναλλακτικό σχέδιο της Ρεάλ ήταν αποτελεσματικό και έβαλε την Ντόρτμουντ σε καθεστώς μεγάλης πίεσης. Ο Κεντίρα αντικατέστησε τον Αλόνσο στον ανασταλτικό ρόλο στις κόντρα επιθέσεις των φιλοξενούμενων, αλλά ο Μόντριτς συνέχισε να δημιουργεί από πίσω. Ο Κακά είχε κάποιες καλές ευκαιρίες και η μπροστά τετράδα απλώθηκε στο γήπεδο, ανοίγοντας την άμυνα της Ντόρτμουντ.

Η Ντόρτμουντ αμύνθηκε καλά σε κεντρικές θέσεις, αλλά βρέθηκε εκτεθειμένη στα άκρα. Απέναντι στις τόσες πολλές επιθετικές επιλογές της Ρεάλ στο κέντρο, η Ντόρτμουντ έκλεινε πολύ προς τον άξονα και δύσκολα οι παίκτες της έχαναν τη θέση τους. Λίγες φορές η Ρεάλ προσπάθησε να αλλάξει παιχνίδι χωρίς επιτυχία, αν και ως ιδέα αυτή ήταν καλή. Έπρεπε να δουλέψουν και στις δύο πλευρές απέναντι στη Ντόρτμουντ. Η Ρεάλ, βέβαια, δεν ήταν ιδιαίτερη καλή όταν έπαιζε από τα άκρα και ο Ρονάλντο ήταν αρκετά "ήσυχος" και παρότι έπαιξε σε ρόλο δεύτερου επιθετικού δεν ήταν η γνήσια επιθετική απειλή, όπως συνηθίζει τουλάχιστον.

Ένα μέρος του προβλήματος για τη Ρεάλ ήταν το γεγονός ότι δεν θέλουν γενικά να κυριαρχήσουν στο παιχνίδι της κατοχής και να βάλουν τον αντίπαλο στα καρέ του. Προτιμούν να παίζουν με αντεπιθέσεις και να βρίσκουν χώρο. Η συνεχής πίεση τους γέμισε την περιοχή της Ντόρτμουντ, έβαζε παίκτες πίσω από τη μπάλα και τους επέτρεπε να οργανώνουν την άμυνα τους. Οι Χάμελς και Σούμποτιτς έδειχνε μεγάλη άνεση στο να απομακρύνουν τις ελπιδοφόρες σέντερ των γηπεδούχων, σε σχέση τουλάχιστον με τις φάσεις που έπρεπε να βγουν αρκετά έξω από την περιοχή τους στο πρώτο ημίχρονο.

Το πρώτο γκολ της Ρέαλ ήταν μια απευθείας επέλαση. Ο Ντιέγκο Λόπεζ είχε τη μπάλα και 10 δευτερόλεπτα αργότερα ήταν στα δίχτυα μέσω του Μπενζεμά. Επίσης δημιουργήθηκαν προβλήματα όταν ο Σέρχιο Ράμος έγινε ο "αναγκαστικός" σέντερ-φορ στα τελευταία λεπτά και ήταν έκπληξη που ο Κλοπ δεν συμπεριέλαβε τον Φελίπε Σαντάνα ως μια έξτρα παρουσία στο ψηλό παιχνίδι. Ουσιαστικά μπήκε όταν Σβεν Μπέντερ τραυματίστηκε.

Ήταν φανερό ότι η Ντόρτμουντ δεν είχαν ξεκάθαρη στρατηγική στο τι πρέπει να κάνουν στο τέλος, με αποτέλεσμα να δίνουν τη μπάλα πίσω στη Ρεάλ. Προσπάθησαν να ρίξουν το ρυθμό; Προσπάθησαν να σκοράρουν; Προσπάθησαν να φάνε χρόνο τρέχοντας προς το κόρνερ; Να βγάλουν μεγάλες μπαλιές στον Λεβαντόφσκι; Ότι και να έκαναν απέτυχε, με αποτέλεσμα η δική τους άμυνα να ανεβαίνει πιο ψηλά και τη Ρεάλ να κάνει την μια επίθεση, μετά την άλλη.

Στο τέλος η Ντόρτμουντ έμεινε πίσω για να κρατήσει το αποτέλεσμα, αλλά αν η Ρεάλ είχε καλύτερα τελειώματα το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό.

Συμπέρασμα

Ξεκάθαρα το κλειδί για την πρόκριση της Ντόρτμουντ ήταν το πρώτο παιχνίδια και μόνο όταν ο Χάμες έκανε το "παιδιάστικο" λάθος η Ρεάλ βρήκε κάποιες ελπίδες.

Ο Μουρίνιο από τη μεριά του έκανε σωστές κινήσεις. Η αρχική του 11άδα είχε ως αποτέλεσμα την αρχική πίεση, ενώ το εναλλακτικό του σχέδιο περιείχε ρίσκο, αλλά ήταν μια καλή επιλογή για την εισαγωγή ενός ακόμη επιθετικογενούς παίκτη. Στο τέλος καμιά από τις δύο ομάδες δεν ήταν σίγουρη για αυτό που προσπαθούσε να κάνει με την Ρεάλ να "γεμίζει" με σέντρες την περιοχή, όσες φορές δεν μπορούσε να βγει στην κόντρα, ενώ η Ντόρτμουντ δεν είχε κατοχή και άφησε την άμυνα να δέχεται σφοδρή πίεση.

Στο τέλος το αποτέλεσμα κρίθηκε από τα τελειώματα. Η Ρεάλ είχε καλύτερες ευκαιρίες, σε σχέση με τις φάσεις που έκανε γκολ ο Λεβαντόφσκι στη Γερμανία, αλλά οι περισσότερες πήγαν στράφι.