Ως τις πιο δύσκολες 72 ώρες της προπονητικής του καριέρας χαρακτήρισε αυτές που προηγήθηκαν του χθεσινού (21/7) αγώνα με τη Νέφτσι ο Πέδρο Μαρτίνς. Άδικο είχε; Μάλλον όχι. Δεν του έφτανε που έχασε στη διάρκεια της προετοιμασίας Τικίνιο και τον Φορτούνη που χρειάστηκε να περάσουν την πόρτα του χειρουργείου, του έπεσαν κι όλα μαζεμένα πριν, αλλά και κατά τη διάρκεια του ματς.

Ο Ελ Αραμπί τέθηκε νοκ άουτ λόγω κορονοϊού, ο Σωκράτης την πλήρωσε ως… συγκάτοικος του Μαροκινού επιθετικού, ήρθε και το μυικό πρόβλημα του Εμβιλά για να δέσει το γλυκό. Μάρκοβιτς, Κούντε και Χασάν κλήθηκαν να καλύψουν τα κενά την τελευταία στιγμή, αλλά δεν έφτανε μόνο αυτό. Ο Μπουχαλάκης αποχώρησε με ενοχλήσεις στη γάμπα πριν τη συμπλήρωση 20 λεπτών αγώνα, ενώ ο Μαντί Καμαρά που πέτυχε ένα υπέροχο γκολ, το οποίο έχρισε τελικά και το νικητή, βρέθηκε στα αποδυτήρια πριν την ανάπαυλα με απευθείας κόκκινη, για ένα απερίσκεπτο μαρκάρισμα στη γραμμή του πλαγίου.

Τι άλλο να κάνει ο Μαρτίνς με τόσες αναποδιές; Σπαθιά να καταπιεί; Κι όμως, ο πολυμήχανος Πορτογάλος κόουτς την βρήκε την άκρη, έστω κι αν χρειάστηκε να κάνει ένα τσουβάλι αλχημείες. Διαχειρίστηκε άριστα το παιχνίδι από τον πάγκο σε όλη του τη διάρκεια, αλλά το πιο σημαντικό είναι άλλο. Το πως κατάφερε μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να ετοιμάσει νεαρά παιδιά όπως ο Τζολάκης, ο Μάρκοβιτς και ο Αγκιμπού Καμαρά να μπουν στο γήπεδο και να ανταποκριθούν σαν μπαρουτοκαπνισμένοι.

Ο Τζολάκης στα 18 του χρόνια έγινε ο νεότερος τερματοφύλακας που υπερασπίζεται την εστία της κορυφαίας ελληνικής ομάδας σε ευρωπαϊκό παιχνίδι. Κι όχι απλά στάθηκε κάτω από τα δοκάρια, κράτησε και το μηδέν παθητικό. Με σπάνια ωριμότητα για την ηλικία του, άριστες τοποθετήσεις, σταθερότητα, αλλά και σπουδαία αντανακλαστικά σε φάση τετ α τετ, απέδειξε για ποιο λόγο το τεχνικό τιμ του δείχνει τέτοια εμπιστοσύνη.

Όσο για τον Σέρβο Μάρκοβιτς, όσοι τον είδαν δίπλα στον Σεμέδο, αλλά και ως αμυντικό χαφ για μερικά λεπτά στο β’ μέρος αναρωτήθηκαν “από που ξεφύτρωσε αυτός ρε παιδιά;”. Όσοι παρακολουθούν από κοντά την ομάδα, όμως, ήξεραν και ποιος είναι ο πιτσιρικάς Σέρβος και τι προσόντα διαθέτει και τι τσαμπουκά κρύβει. Σχεδόν αλάνθαστος σε όλες του τις επεμβάσεις, καλή επαφή με τη μπάλα και καθαρό μυαλό, κάλυψε με άνεση και περίσσια φρεσκάδα το κενό του Σωκράτη.

Ο Κούντε που κλήθηκε να καλύψει το κενό του Εμβιλά, έβγαλε ενέργεια, πήρε πρωτοβουλίες, έδειξε προσωπικότητα, αλλά είναι σαφές πως ακόμη δεν έχει φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο από πλευράς αγωνιστικής ετοιμότητας, καθώς είχε αρκετές ημιτελείς προσπάθειες. Εκείνος που για μία ακόμη φορά έριξε το σύνθημα της νίκης δεν ήταν άλλος από τον Ματιέ Βαλμπουενά. Τι κι αν έχασε αρκετές προπονήσεις το προηγούμενο διάστημα; Τι κι αν μπήκε στο γήπεδο χωρίς ζέσταμα μόλις στο 18’; Δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Σε ένα ματς που αρκετοί από τους συμπαίκτες του θα μπορούσαν να ήταν παιδιά του, ο Γάλλος μαέστρος ήταν για μία ακόμη φορά καταλύτης. Όταν βρίσκεται στο γήπεδο δεν επιτρέπει σε κανέναν να χαλαρώσει. Πρώτος στη μάχη, καμικάζι στις μονομαχίες, με μυαλό – ξυράφι, έδωσε και την πανέξυπνη ασίστ στο ομολογουμένως υπέροχο γκολ του Μαντί Καμαρά.

Ακόμη και στο διάστημα που οι “ερυθρόλευκοι” ήταν στο γήπεδο με παίκτη λιγότερο, ουσιαστική απειλή δεν υπήρξε. Οι Αζέροι που έδειξαν ποιότητα και καλό συνδυαστικό παιχνίδι στο επιθετικό τρίτο, καθαρή φάση για γκολ δεν βρήκαν πλην της μιας που καθάρισε ο Τζολάκης με τα πόδια. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να θυσιαστεί σε ανασταλτικό ρόλο ο “πανταχού παρών” Γιώργος Μασούρας, ενώ και ο Χασάν που δεν κατάφερε να απειλήσει, προσπάθησε τουλάχιστον να δυσκολέψει όσο γινόταν περισσότερο τους αμυντικούς της Νέφτσι στην πρώτη πάσα.

Τέσσερις διαφορετικές διατάξεις

Σε ένα παιχνίδι που ο Ολυμπιακός χρειάστηκε να παίξει με τέσσερις διαφορετικούς σχηματισμούς (4-3-3, 4-2-3-1, 5-3-1 και 4-4-1), οι πρωταθλητές ομάδας κυριάρχησαν απόλυτα δίκαια και με λίγη προσοχή θα μπορούσαν να πετύχουν ένα ακόμη γκολ, έστω κι αν δεν έχασαν τη μεγάλη ευκαιρία. Είχαν τον έλεγχο, κυκλοφόρησαν τη μπάλα, έβγαλαν περισσότερες δυνάμεις πάνω στο χορτάρι, έχουν ξεκάθαρο υψηλότερο ταβάνι από τους αντιπάλους τους κι αυτό φάνηκε παρά τις τόσες αναποδιές.

Ο Πέδρο Μαρτίνς δεν δίστασε να ρίξει στη μάχη και τον Αγκιμπού Καμαρά, ο οποίος σε ρόλο αριστερού μεσοεπιθετικού, εμφανίστηκε ιδιαίτερα κοντρολαρισμένος, με καλή ταχύτητα και ψύχραιμες επιλογές, έστω κι αν απέφυγε να ρισκάρει, επιλέγοντας σίγουρες πάσες. Γενικά, πάντως, είναι καλή ποδοσφαιρική πάστα κι έδειξε πως μπορεί να έχει εξέλιξη ανάλογη με εκείνη του άλλου Καμαρά της ομάδας, του Μαντί. Πολύ καλή προσπάθεια, ένταση, δυναμισμό και ανελέητο τρέξιμο είδαμε και από τον Σουρλή.

Τέλος καλό, όλα καλά θα έλεγε κανείς, έστω κι αν το σκορ δεν επιτρέπει εφησυχασμό. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι ο Ολυμπιακός έβγαλε όλες του τις αρετές στο γήπεδο ή έπιασε απόδοση υψηλού επιπέδου, αλλά στο πρώτο επίσημο παιχνίδι και με τόσα προβλήματα το ένα πίσω από το άλλο, το πρόσημο είναι θετικό.

Με το μυαλό του Πορτογάλου κόουτς θα ψάχνει ήδη εναλλακτικές, αφού δεν μπορεί να υπολογίζει για τη ρεβάνς τον τραυματία Εμβιλά, τον τιμωρημένο Καμαρά, ο Μπουχαλάκης είναι αμφίβολος και είναι άγνωστο αν θα προλάβουν οι Ελ Αραμπί, Σωκράτης, οι “ερυθρόλευκοι” και μεγάλα περιθώρια βελτίωσης έχουν και πολύ νέο αίμα που βράζει. Αρκεί να έχουν λιγότερη ατυχία στη συνέχεια και περισσότερες ιδέες στην επίθεση, καθώς χθες οι φάσεις που δημιούργησαν στην αντίπαλη περιοχή ήταν με το σταγονόμετρο. Μέχρι και το γκολ ήρθε από σουτ εκτός περιοχής.