Ο Καλαματιανός μπακ είναι ένας απ' τους πιο αγαπημένους παίκτες της κερκίδας της ΑΕΚ, η "ψυχή της παρέας" στα αποδυτήρια της ομάδας κι ένας ποδοσφαιριστής που κάθε χρονιά ξεκινάει απ' τον πάγκο και προοδευτικά γίνεται βασικός.

Ο Γεωργέας έδωσε συνέντευξη στο "ΒΗΜΑ" και έδειξε ότι έχει πολλά να πει.

Εκλεισες δεκαετία στην ΑΕΚ, είσαι ο παλαιότερος όλων στα αποδυτήρια και τα μάτια σου έχουν δει όσα ουδείς άλλος στην ομάδα. Τι θα θυμάσαι πάντοτε με χαμόγελο και τι με μελαγχολία;

«Το συναίσθημα που είχα το καλοκαίρι του 2008 δεν θα σβήσει ποτέ. Ημουν για πρώτη φορά πρωταθλητής. Βέβαια στερηθήκαμε τον τίτλο στα χαρτιά, όμως όλοι ξέρετε ότι εμείς τον κατακτήσαμε μέσα στα γήπεδα. Αυτό που με έκανε να σκάσω ήταν ότι δεν μπόρεσα να πανηγυρίσω το κύπελλο που πήραμε φέτος. Ηθελα τόσο πολύ να μπω με τους γιους μου μέσα στο γήπεδο να το γιορτάσω μαζί τους, αλλά με ποια διάθεση όταν συνέβαιναν τέτοια αίσχη; Μισή η χαρά και στις δύο περιπτώσεις».

Αντιστοίχως υπάρχουν περιστατικά που σε έκαναν να φοβηθείς ή να νευριάσεις με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου;

«Πολλά... Φοβήθηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην καριέρα μου όταν το 2007 τραυματίστηκα στον αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ με την Αντερλεχτ. Χτύπησα στο γόνατο και έμεινα εκτός ομάδας για περισσότερο από έναν χρόνο. Νόμιζα ότι η μπάλα είχε τελειώσει για μένα. Φαίνεται όμως ότι έπρεπε να συνεχίσω για να ζήσω τα εφετινά σκηνικά ντροπής στα ελληνικά γήπεδα. Δεν με έκαναν απλώς να θυμώσω αλλά και να σιχαθώ. Φοβόμαστε για τις ζωές μας πλέον».

Κάποιος αντίπαλος που να σε έκανε έξω φρενών με τη συμπεριφορά του;

«Ποτέ κανείς όσο αυτός ο Γκαρσία του ΠΑΟΚ. Αυτός έχει έλθει στην Ελλάδα και νομίζει ότι μπορεί να δέρνει όποιον θέλει. Αλλά δεν φταίει αυτός, το σύστημα φταίει. Οταν τον τιμωρούν με 1 και 2 αγωνιστικές, στον ΠΑΟΚ του λένε μπράβο και στην εξέδρα τον αποθεώνουν επειδή μοιράζει μπουνιές, τότε βρίσκει και τα τα κάνει. Αν είναι έτσι να το ξέρω κι εγώ κάθε φορά που μου κάνουν ντρίπλα να ρίχνω καμιά μπουνιά. Αστειεύομαι ασφαλώς...».

Εχεις βιώσει πολλές δύσκολες στιγμές στην καριέρα σου λόγω τραυματισμών. Είναι και αποτέλεσμα του πάθους που σε διακρίνει όταν αγωνίζεσαι;

«Εχω κάνει 7-8 χειρουργεία, έχω σπάσει χέρια και πόδια, έχω διαλύσει γόνατα, παραλίγο να χάσω τη ζωή μου όταν το νεφρό μου ήλθε από πίσω μπροστά μετά από μία γονατιά συμπαίκτη μου (σ.σ. σε έξοδό του ο νυν τερματοφύλακας του Ατρόμητου Χρυσόστομος Μιχαηλίδης τον χτύπησε άθελά του σε αγώνα της ΑΕΚ απέναντι στον Ιωνικό), όμως δεν έπαψα ποτέ να δίνω την ψυχή μου για την ομάδα. Έτσι θα συνεχίσω ως το τέλος».

Τι συνέβη εκείνο το βράδυ στο «Γ. Καραϊσκάκης» και η ΑΕΚ δέχθηκε έξι γκολ από τον Ολυμπιακό;

«Ημασταν ενθουσιασμένοι από την πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου επί του ΠΑΟΚ και οι ημέρες που μεσολαβούσαν ήταν λίγες για να συγκεντρωθούμε όπως θα έπρεπε. Σκεφτήκαμε ότι αν θα παίζαμε κλειστά και πειθαρχημένα όπως στην Τούμπα, δεν θα χάναμε ποτέ. Ομως στο 8' το σκορ ήταν 2-0 κι εμείς αντί να μαζευτούμε ακόμα πιο πολύ και να παγώσουμε το ρυθμό, βγήκαμε μπροστά για να ισοφαρίσουμε. Ο Χιμένεθ μας είπε ότι είμαστε μεγάλη ομάδα και ότι δεν μπορούμε να λειτουργούμε παθητικά όταν χάνουμε με 2-0 ή 3-0 σε ντέρμπι, όμως τελικά αυτή η τακτική μας κόστισε την εξάρα».

Πως εξηγείς το γεγονός ότι κάθε φορά στο τέλος της σεζόν είσαι ο βασικός δεξιός μπακ της ΑΕΚ;

«Προφανώς στην αρχή δεν γεμίζω το μάτι των προπονητών. Κάθε καλοκαίρι έρχονται νέοι πλάγιοι μπακ και όπως ξέρεις οι μεταγραφές πρέπει να παίζουν, τουλάχιστον στην αρχή. Στην πορεία όμως όλοι σε μένα καταλήγουν, δεν θεωρώ ότι αυτό είναι τυχαίο».

Υπήρχε κάποιος δεξιός μπακ που να σε περιόρισε δικαιολογημένα στον πάγκο;

«Πέρασαν και καλοί και κακοί παίκτες από αυτή τη θέση. Ο Βραζιλιάνος Ράμος είχε καλά προσόντα, αλλά ήταν ανεπίδεκτος μαθήσεως, δεν μπορούσες να τον εμπιστευθείς. Ο πιο συγκροτημένος από όλους ήταν ο Αραούχο και το μεγαλύτερο ταλέντο για τη θέση ο Κουτρομάνος. Αλλά ο τελευταίος δεν είχε το μυαλό του συγκεντρωμένο σε αυτή τη μεγάλη ευκαιρία που του δόθηκε. Θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα της ΑΕΚ στη θέση σε βάθος χρόνου».

Εχεις καλύψει τρύπες και στα αριστερά όμως. Μπροστά από παίκτες με σπουδαίο βιογραφικό, όπως ο Αρουαμπαρένα και ο Χουανφράν.

«Ο Αρουαμπαρένα έκανε σπουδαία καριέρα στην Ισπανία, όταν ήλθε στην ΑΕΚ όμως δεν θύμιζε αθλητή. Τον έβλεπες από πίσω και νόμιζες ότι είναι ένας κλασικός μεσήλικας πατέρας. Ο Χουανφράν έκανε πολλά βάρη και ήταν δυνατός, αλλά πολύ αργός. Κόστισαν στην ομάδα ένα καράβι λεφτά και δεν έδωσαν σχεδόν τίποτα».

Ηταν ο Ριβάλντο ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες ποτέ;

«Αναμφίβολα... Τεράστιος αθλητής και ταπεινός άνθρωπος. Θα μπορούσε ακόμα και σήμερα να παίζει στην ΑΕΚ ήταν 35 χρονών σε εκείνη την προετοιμασία σου έδινε την εντύπωση ότι δεν κουράζεται. Ηταν μεγάλη απώλεια η φυγή του το καλοκαίρι του 2008 και φανταστική ως εμπειρία το να παίζεις μαζί του».

Εκείνο το καλοκαίρι η ΑΕΚ μηδένισε το κοντέρ. Πως σχολιάζεις τη διάλυση της «πρωταθλήτριας των γηπέδων» αφού εκτός από τον Ριβάλντο έφυγαν και οι Δέλλας, Λυμπερόπουλος και Παπασταθόπουλος;

«Δεν κατάλαβα ποτέ το σκεπτικό των διοικούντων. Εκείνοι έλεγαν σε όλους ότι πήραμε το πρωτάθλημα και μετά διέλυσαν την ομάδα για το τίποτα. Ηταν μία απόφαση χωρίς λογική η οποία αποδείχθηκε καταστροφική για την ΑΕΚ, μας έφερε πολύ πίσω».

Και λίγους μήνες μετά αποχώρησε και ο Ντέμης. Πως κρίνεις την παρουσία και τη φυγή του;

«Τα πρώτα δύο χρόνια προεδρίας του Νικολαΐδη νόμιζα ότι έπαιζα στη Μπαρτσελόνα. Ηταν όλα άψογα, όλα ιδανικά. Μετά σιγά σιγά το πράγματα άρχισε να χαλάει. Εξηγήσεις πρέπει να δώσει εκείνος όχι εγώ. Αυτό που ξέρω είναι ότι μία μέρα σηκώθηκε και έφυγε χωρίς έστω να μας χαιρετίσει και τον είδαμε ποτέ ξανά. Νομίζω ότι όφειλε να μας εξηγήσει τους λόγους, τουλάχιστον σε εμάς τους παλαιότερους που τον στηρίξαμε στην αρχή της προσπάθειας».

Ο Γεωργέας και οι προπονητές του:

Φερνάντο Σάντος: «Εξαιρετικός στην τακτική, εργασιομανής και τρομερά οργανωτικός. Ολα δούλευαν ρολόι στην ομάδα υπό τις οδηγίες του, γνώριζε ο κάθε ποδοσφαιριστής το ρόλο του, τι έπρεπε να κάνει και τι να αποφεύγει όταν έπαιζε. Πήραμε μαζί του το κύπελλο το 2002 και κάναμε απίστευτη πορεία το 2004-05 όταν κανείς δεν μας υπολόγιζε. Και στις δύο παρουσίες του η ΑΕΚ ήταν ομάδα με αρχή και τέλος».

Ντούσαν Μπάγεβιτς: «Οταν επέστρεψε στην ΑΕΚ το 2002 ήταν πολύ αυστηρός, δεν τολμούσε κανείς να κουνηθεί στα αποδυτήρια. Η ομάδα ήταν τότε γεμάτη από βεντέτες όμως ο Μπάγεβιτς είχε καταφέρει να επιβληθεί. Το 2008 ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Μαλάκωσε υπερβολικά πολύ, έχασε αμέσως το παιχνίδι και τον έλεγχο στα αποδυτήρια. Είχε το μυαλό του σε άλλα πράγματα, έβλεπε ίντριγκες γύρω του, ένιωθε πιεσμένος από τον κόσμο, ήλθε και το επεισόδιο στην Καλλιθέα το περασμένο καλοκαίρι και κατάλαβε ότι δεν μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταστη».

Λορένσο Σέρα Φερέρ: «Στα χρόνια που είμαι εγώ στην ΑΕΚ ήταν ο πρώτος προπονητής που έφυγε και όλοι στα αποδυτήρια πανηγυρίζαμε! Θυμάμαι την πρώτη ημέρα που μπήκε μέσα για να μας γνωρίσει. Καθόταν δίπλα μου ο Λάκης και μόλις τον είδε μου είπε “ρε συ αυτός είναι μία πιθαμή άνθρωπος, πως θα καταφέρει να επιβληθεί σε όλους αυτούς εδώ μέσα;”. Τότε είχαμε Λυμπερόπουλο, Ζήκο, Δέλλα, Ριβάλντο, παίκτες με ισχυρή προσωπικότητα. Κι όμως ένα μήνα μετά μας είχε όλους σούζα. Ηταν πολύ οργανωτικός όπως ο Σάντος αλλά πολύ πιο επιθετικός απέναντί μας. Είχε τσακωθεί με όλους, μάλλον και με τον ίδιο τον εαυτό του. Είχε ξεφύγει και δεν τον θέλαμε. Γι αυτό ίσως και όταν έφυγε άλλαξε η ψυχολογία μας και με τον Κωστένογλου στον πάγκο πήραμε το πρωτάθλημα το 2008».

Νίκος Κωστένογλου: «Είχε εξαιρετική επαφή με τους παίκτες. Κέρδισε τον σεβασμό τους και έκανε σπουδαία δουλειά στην ψυχολογία μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που ο Ριβάλντο του ζήτησε συγγνώμη μπροστά σε όλους μέσα στα αποδυτήρια επειδή δεν του είχε δώσει το χέρι σε ένα ματς όταν έγινε αλλαγή. Το ίδιο μετά και ο Μπλάνκο. Μας κέρδισε ο Νίκος».

Γιώργος Δώνης: «Πολύ καλός στην προπόνηση και στην ανάλυση της τακτικής, όμως την ώρα του αγώνα δεν τα πολυκαταφέρνει. Δεν παίρνει τις σωστές αποφάσεις. Για παράδειγμα όλην εβδομάδα πριν από τον τελικό του Κυπέλλου σκεφτόμουν τη μονομαχία με τον Μπρίτο ο οποίος στο πρωτάθλημα με περνούσε όπως ήθελε. Τελικά ο Δώνης προτίμησε τον Σαγκανόφσκι και είχα το πιο ήσυχο βράδυ της καριέρας μου. Μόλις είδα την ενδεκάδα είπα μέσα μου ότι ήμουν τυχερός».

Μανόλο Χιμένεθ: «Είναι ο καλύτερος από όλους που έχω συνεργαστεί στην τακτική. Διαβάζει πολύ καλά την αντίπαλη ομάδα, σε προετοιμάζει με κάθε λεπτομέρεια, ξέρει που θα πάει η μπάλα ανά πάσα στιγμή και σε έχει ενημερώσει από πριν γι αυτό. Μιλάει βέβαια πάρα πολύ, αλλάζει απόψεις εύκολα, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό διότι σκέφτεται συνεχώς για την ΑΕΚ και διορθώνει τα λάθη του».