Γι' αυτό αγαπάμε την Premier League

Ξέρετε φανατικό ποδοσφαιρόφιλο που να μην υποστηρίζει κάποια ομάδα στην Premier League; Δύσκολο να τον βρεις. Δύσκολο να βρεις κάποιον που λατρεύει το ποδόσφαιρο και τον αφήνει αδιάφορο το Broadway.

Γιατί αυτό είναι η Premier League: το Broadway του ποδοσφαίρου. Ναι, κατά καιρούς το ενδιαφέρον μας έχει πάει κι άλλου. Για πολλά χρόνια το Ρεάλ - Μπαρτσελόνα ήταν το απόλυτο blockbuster. Ρονάλντο και Μέσι, Μουρίνιο και Γκουαρδιόλα.

Κι όμως. Ακόμα και τότε, η κορυφή είχε αγγλικό χρώμα. Και τότε και σήμερα και πάντα, τα ματς με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση παγκοσμίως είναι το Λίβερπουλ - Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Λίβερπουλ.

Αυτά τα δύο παιχνίδια συγκεντρώνουν κάθε χρόνο το μεγαλύτερο κοινό μπροστά στις τηλεοράσεις. Πάνω κι από τον τελικό του Champions League.

Διότι η Premier League είναι η σταθερά. Είναι οι ομάδες που αγαπήσαμε μέσα από τα στιγμιότυπα της κρατικής τηλεόρασης τη δεκαετία του 80, τότε που τα γήπεδα ήταν χωράφια και οι κερκίδες των όρθιων πήγαιναν κι έρχονταν σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Τα χρόνια πέρασαν, οι αγωνιστικοί χώροι έγιναν “χαλιά”, οι κερκίδες πλέον είναι all-seated και η Premier League είναι εδώ και χρόνια απολύτως προσιτή. Την παρακολουθούμε σαν το δικό μας πρωτάθλημα, τόσο στενά.

Γιατί είναι το “δικό” μας πρωτάθλημα. Γιατί είναι πάντα εκεί. Και για τις επόμενες 6 σεζόν, η Premier League θα παίζει αποκλειστικά στη Nova και τη Wind. 380 αγώνες ανά σεζόν, 20 ομάδες που ξεχωρίζουν, κορυφαίοι προπονητές και καταξιωμένοι προπονητές, όλα αυτά θα μπορείς να τα απολαμβάνεις στη Nova και τη Wind που δεν γίνεται να απουσιάζουν από κανένα σπίτι!

Από τις πρώτες αγωνιστικές τον Αύγουστο, που τις βλέπουμε στις διακοπές, μέχρι το τέλος του Μαϊου. Είναι εκεί την Boxing Day και την Πρωτοχρονιά, για να διώξουν τα blues των γιορτών. Είναι εκεί το μεσημέρι του Σαββάτου, με early kick-off στις 14:30, είναι εκεί με της Super Sundays και τα συνεχόμενα ντέρμπι, είναι εκεί με τις εμβόλιμες αγωνιστικές μεσοβδόμαδα.

Είναι εκεί με τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο. Γκουαρδιόλα, Κλοπ, Κόντε, Τούχελ, Τεν Χαχ είναι το παρόν που ήρθε να αντικαστατήσει τις μάχες μεταξύ των Φέργκιουσον,Βενγκέρ, Μουρίνιο, Αντσελότι, Φαν Χάαλ.

Είναι εκεί με ξέφρενο ρυθμό, ασταμάτητο press και ταυτόχρονα elite τακτική γνώση.

Πως γίνεται να μην αγαπάς αυτό το πακέτο. Τα ντέρμπι που ποτέ δεν τελειώνουν, τις δύσκολες εκτός έδρας αποστολές των μεγάλων, τα ιστορικά γήπεδα και τις κατάμεστες κερκίδες.

Και τον ήχο. Τα πέταλα στην Αγγλία μπορεί στο μάτι να μοιάζουν πως υπολείπονται σε φανατισμό σε σχέση με αυτά των υπολοίπων χωρών. Αλλά ο ήχος των αγγλικών γηπέδων είναι πάντα εκεί.

Γιατί όλο το γήπεδο νοιάζεται γι’αυτό που συμβαίνει, γιατί όλο το γήπεδο συμμετέχει και αντιδρά. Σε κάθε φάση, σε κάθε διεκδίκηση, σε κάθε μονομαχία. Και το τραγούδι έρχεται όταν πρέπει και τραγουδιέται απ’όλους.

Μαζί με χιουμοριστικά συνθήματα για τους αντιπάλους, μαζί με ατάκες που καμιά φορά κάνουν τους ίδιους τους αποδέκτες να βάζουν τα γέλια. Όπως ο Στιβ Μπρους κάθε φορά που του τραγουδούσαν για το κεφάλι του. Όπως ο Σίρερ που κάποτε ανέλαβε τη Νιουκάστλ, έχανε 5-0 και το κοινό τραγουδούσε “έπρεπε να μείνεις στην τηλεόραση”.

Και ναι, τα πανό είναι λιγότερα σε σχέση με αυτό που μας αρέσει στην Ελλάδα ή αυτό που βλέπουμε σε Ιταλία, Γερμανία και Αγγλία. Αλλά τα πανό αφορούν την ίδια την ομάδα. Τους θρύλους του παρελθόντος και τους σταρ του σήμερα.

Ξεχειλίζουν από αγάπη για την ομάδα, από ατόφια, άνευ όρων υποστήριξη. Δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που ακόμα κι αν δεν είναι η αγαπημένη σου, σίγουρα την καταλαβαίνεις και την ξεχωρίζεις αμέσως.

Είναι ο ήχος του Ολντ Τράφορντ και του Άνφιλντ. Είναι η βοή του Γκούντισον στο ντέρμπι του Μέρσεϊσαϊντ. Είναι το Στάμφορντ Μπριτζ και το Έμιρεϊτς στα ντέρμπι του Λονδίνου, η ευχαρίστηση στο Έιτιχαντ για το θέαμα της Σίτι.

Είναι το ψαλιδάκι του Ρούνεϊ και το γκολ του Αγουέρο. Είναι οι μονομαχίες του Κιν με τον Βιεϊρά. Είναι οι κούρσες του νεαρού Ρονάλντο και ο Σίρερ να πανηγυρίζει με το χέρι ψηλά. Είναι ο Ντρογκμπά όσο είναι κι ο Καντονά. Ο Ανρί και ο Τζόλα.

Πλέον είναι ο Σαλάχ και ο Ντε Μπρόινε. Ο Χάλαντ και ο Νούνιες. Ο Καντέ και ο Σάκα.

Είναι πάντα η Premier League. Δεν παίζεται μόνο εκεί ποδόσφαιρο. Αλλά ο,τι συμβαίνει εκεί πάντα (μοιάζει να) έχει μεγαλύτερη σημασία. Γιατί συμβαίνει στο Broadway, γιατί κάθε γεγονός σε αγγλικό γήπεδο προκαλεί αντιδράσεις σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Ο,τι ώρα κι αν είναι, υπάρχει μια τηλεόραση ανοιχτή και δείχνει την Premier League.