Γκαρέθ Μπέιλ: Μια αστραπή η καριέρα του, μα πρόλαβε
Φιλοσοφικά ο Νίκος Καζαντζάκης το είχε επικαλεστεί για τη ζωή, λέγοντας πως είναι μια αστραπή, μα ακόμη και έτσι όλοι την προλαβαίνουμε. Για τον Γκάρεθ Μπέιλ ήταν η καριέρα του, η ζήση του στα γήπεδα. Κακά τα ψέματα όμως, άλλος που να (τον) πρόλαβε εκεί στα ντουζένια του, δύσκολα απαντάται.
Η επιστροφή της Τότεναμ στο Champions League ύστερα από κοντά μισό αιώνα (48 χρόνια) εξελίσσονταν ιδανικά. Στην πρεμιέρα της στους ομίλους είχε πάρει 2-2 στην Βρέμη κόντρα στην τριταθλήτρια Bundesliga, Βέρντερ, συντρίβοντας στη συνέχεια στο "Γουάιτ Χαρτ Λέιν" την πρωταθλήτρια Ολλανδίας Τβέντε (4-1).
Το crashtest όμως, ακολουθούσε. Τα crashtests ακριβέστερα, τα δύο δηλαδή διαδοχικά συναπαντήματα με την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ίντερ. Το πρώτο στο Μιλάνο, εφιάλτης, συνειδητοποίηση της διαφοράς που χώριζε την τροπαιούχο από μια φιλόδοξη rookie.
Αξιοποιώντας (και) το αριθμητικό τους πλεονέκτημα, οι Μιλανέζοι προηγούνταν στο ημίχρονο με 4-0. Ο τότε βοηθός του Χάμι Ρέντναπ, Λες Φέρντιναντ, πρότεινε στον boss να σκεφτεί το επόμενο παιχνίδι πρωταθλήματος με την Έβερτον, ξεκουράζοντας μερικούς, κάποιους από τους βασικούς.
Πιο συγκεκριμένα έναν. Τον 21χρονο Γκάρεθ Μπέιλ. Τον είχαν αγοράσει πριν δύο χρόνια τα "σπιρούνια" από τη Σαουθάμπτον για μόλις πέντε εκατομμύρια λίρες. Teenager, μα ήδη μπαρουτοκαπνισμένος, μιας και πριν τα 17 είχε πρωτοπαίξει στην πρώτη ομάδα των "αγίων".
Άλλο level οι Λονδρέζοι και η Premier League, η προσαρμογή και η ποδοσφαιρική του ενηλικίωση επιβεβλημένα ήταν ομαλή, κόντρα στην ως τότε εξέλιξη του. Διαολεμένα γρήγορος, αδιανόητα "χτιστός", καμία σχέση με οτιδήποτε σωματοδομικά εφηβικό.
Δεν είναι τυχαίο πως και με το ράγκμπι – το εθνικό σπορ των πατριωτών του – καταπιάστηκε μεγαλώνοντας, ακόμη ενδεικτικό πως στα 14 του, έχοντας πλέον κατασταλάξει στο… ορθόδοξο football, ο τότε προπονητής του, τον υποχρέωνε να συμμετέχει στα προπονητικά διπλά και, γενικότερα σε οποιαδήποτε άσκηση, παίζοντας μόνο με μια επαφή.
Τόσο υπερείχε των συνομηλίκων του. Cheat κανονικό. Και δεν έμεινε μόνο στην εφηβεία του.
Η Τότεναμ, εκείνο το βράδυ της 20ης Οκτωβρίου του 2010 δεν είχε καμία ελπίδα να γυρίσει το παιχνίδι στο "Σαν Σίρο". Ο Ρέντναπ όμως δεν άκουσε τη συμβουλή του βοηθού του και ειδικά όταν συγκεκριμενοποιήθηκε για αντικατάσταση του Μπέιλ, έγινε έξαλλος, αρνούμενος έστω και να το διανοηθεί.
Και όντως η Τότεναμ εκείνο το βράδυ δεν κέρδισε. Ήταν όμως σε εκείνο το δεύτερο ημίχρονο, που αυτό το cheatmode του Γκάρεθ Μπέιλ πέρασε σε άλλο επίπεδο, φτάνοντας πια στην τελευταία τελευταία πίστα.
Η ομάδα του μπορεί να υπολείπονταν ενός ποδοσφαιριστή, αυτός όμως, μόνος του, υπερκάλυπτε την ανισορροπία, παίζοντας για δύο. Μπορεί και για παραπάνω. Σ’ ένα ημίχρονο έκανε χατ-τρικ, ζορίζοντας αφάνταστα τύπους όπως ο Μαϊκόν, ο Χαβιέ Ζανέτι και ο Λούσιο, οι οποίοι κατά καιρούς μπήκαν μπροστά του, επιδιώκοντας να τον σταματήσουν.
Το αστέρι που γεννήθηκε εκείνο το ημίχρονο, πέρασε σε άλλη διάσταση, μόνιμα στον γαλαξία, στο δεύτερο ραντεβού των δύο ομάδων στο Λονδίνο. Τότε, δεν σκόραρε. Αλλά έδωσε σόου αλησμόνητο. Δεν είναι οι δυο ασίστ που σέρβιρε στο 3-1 των "σπιρουνιών", αλλά το ότι πρακτικά απέδειξε τι σημαίνει το… δεν πιάνεται.
Το έκανε πραγματικότητα. Λίγο έλειψε να τερματίσει, από εκείνο κιόλας το βράδυ, την καριέρα του κατά πολλούς καλύτερου δεξιού μπακ του πλανήτη εκείνη την εποχή, του Μαϊκόν. Ο Βραζιλιάνος, πρόσωπο με πρόσωπο, δεν πρέπει να στάθηκε ποτέ, σε ολάκερο το παιχνίδι με τον Ουαλό, ο οποίος τον μετέτρεψε σε παιχνιδάκι του, ξεπερνώντας όπως και όποτε ήθελε.
Δυο φορές τον άφησε πίσω του εκκινώντας εν στάσει. Οπότε δεν ήταν, δεν τον ξεπερνούσε απλώς, αλλά τον άφηνε δύο και τρία μέτρα μακριά του, τόσα που ούτε με χέρια, δεν μπορούσε ο Λατίνος να τον σταματήσει. Τι να τον σταματήσει, να τον προλάβει έστω. Τότε ήταν που το πάντα πρωτοπόρο αισθητήριο της εξέδρας κατέγραψε το μοναδικό που συνέβαινε, σκαρφίζοντας ένα στιχάκι για τον δύσμοιρο Βραζιλιάνο, ανάγλυφο των δεινών που γνώριζε στο χορτάρι.
A taxi for Maicon.
Ένα ταξί ζητούσαν οι οπαδοί της Τότεναμ, χλευάζοντας τον Βραζιλιάνο. Αμφίβολο πως ακόμη και με δαύτο θα μπορούσε να δει κάτι περισσότερο από την πλάτη, το νούμερο της φανέλας και τα εξάταπα του προσωπικού του αντιπάλου που η μοίρα τον έφερε να ανδρωθεί, να γιγαντωθεί ποδοσφαιρικά σε αυτά τα τρία ημίχρονα που βρέθηκαν αντίκρυ.
Σε ελλειπτική τροχιά εκτός ορίων
Παραδόξως πως, αυτό το άτι παρέμεινε στο Λονδίνο για δυόμιση ακόμη χρόνια. Σαν χτες μοιάζουν εκείνες οι μέρες, αλλά σε επίπεδο ταχύτητας και ανταπόκρισης της αγοράς, η απόσταση μάλλον είναι χαώδης. Σήμερα, δεν υπήρχε περίπτωση να έμενε στην ομάδα του παραπάνω από μια μεταγραφική περίοδο ένας τέτοιος… κομήτης μετά τα όσα έκανε στον Μαϊκόν και την έκτοτε, άμεση, ανέλιξή του στην ποδοσφαιρική στρατόσφαιρα.
Έμεινε τρεις. Ακόμη πιο ενδεικτικό της διαφοράς του (μόλις χτες) τότε με το τώρα, πως με το ζόρι η μεταγραφή του στη Ρεάλ ξεπέρασε το φράγμα των 100 εκατομμυρίων ευρώ. Ήταν ο πρώτος που ξεπέρασε το συγκεκριμένο ορόσημο, έχοντας πρόσθετη προίκα τα 21 γκολ που σημείωσε, μόνο στην Premier League, στην τελευταία του χρονιά στο Νησί, καταλήγοντας τρίτος σκόρερ πίσω από τον Ρόμπιν Βαν Πέρσι και τον Λουίς Σουάρες.
Όλα τούτα από έναν – τύποις έστω στο ξεκίνημά του, που να του βάλει λουρί και να τον μαντρώσεις σε χώρο, κουτάκια και θέσεις - αριστερό μπακ Και λίγη έμοιαζε η κατοστάρα για την ακόμη ποτισμένη στη λογική των galacticos "βασίλισσα". Δεν του πήρε πολύ για να γίνει ένας από δαύτους.
Στιγματίζοντας ακόμη μια καριέρα. Αυτή του Μαρκ Μπαρτρά. Στην πρώτη σεζόν του Μπέιλ στη La Liga (2013-14), ο Καταλανός, στα 23 του, λανσάρονταν ως το νέο στήριγμα του Ζεράρδ Πικέ στην καρδιά της οπισθοφυλακής της Μπαρτσελόνα.
Κανείς δεν πήρε το πρωτάθλημα (η Ατλέτικο το έκανε) εκείνη την χρονιά, μα clásico ήταν ο τελικός του Κυπέλλου Ισπανίας. Πέντε λεπτά πριν το τέλος του στο "Μεστάγια", με το σκορ στο 1-1, οι δυο τους συναντήθηκαν ακριβώς στο κέντρο του γηπέδου, με τον Μπέιλ να παίρνει την μπάλα στον βηματισμό (λέμε τώρα).
Την πέταξε μπροστά του, μπροστά και από τους δύο και για να καλύψει τη διαφορά των δύο μέτρων που τον χώριζαν από τον Μπαρτρά, επιτάχυνε, συνεχίζοντας ελλειπτικά το σπριντ του, βγαίνοντας εκτός πλάγιας γραμμής.
Ο Καταλανός έμεινε ακριβώς πάνω της, προσπαθώντας ουσιαστικά να κάνει ένα νοητό, νόμιμο σκριν. Μάταια. Μετά από μια ντουζίνα δρασκελιές και πάνω από είκοσι μέτρα εκτός γηπέδου, ο Ουαλός βρέθηκε μπροστά και ο Μπαρτρα πίσω, να κυνηγάει. Αντίπαλο και μπάλα, η οποία αυτόνομα, παράλληλα, συνέχιζε τη δική της πορεία.
Ο Μπέιλ την βρήκε ένα κοντρόλ πριν μπει στην περιοχή των "μπλαουγκράνα" και από εκεί, αντέχοντας στους κραδασμούς του απελπισμένου διώκτη του, την πέρασε κάτω από τα πόδια του Πίντο δίνοντας το προβάδισμα στους Μαδριλένους, οι οποίοι εν τέλει κατέκτησαν το τρόπαιο και στέλνοντας τον Μπαρτρά στην αφάνεια.
Ποτέ δεν έπαιξε περισσότερο στο «Καμπ Νου» στις δύο επόμενες σεζόν που έμεινε εκεί προτού αποχωρήσει, έχοντας ξεκάθαρα στοιχειωθεί από εκείνη τη μονομαχία, η οποία και οδήγησε στον εξοβελισμό του από το απόλυτα κορυφαίο επίπεδο.
Ο Μπέιλ από την άλλη σκόραρε και στον τελικό του Champions League κόντρα στη συμπολίτισσα Ατλέτικο (ο πρώτος Ουαλός που το πετυχαίνει), ολοκληρώνοντας τα εισόδια του στη Μαδρίτη με τρόπο που ανάγκασε στη… μορφοποίηση του πρώτου – από τα πολλά που ακολούθησαν στο «Μπερναμπέου» - ακρωνυμίου των επιθετικών της Ρεάλ.
BBC. Ο Βenzema, ο Cristiano και η αφεντιά του, το αποτέλεσαν και το δικαιολόγησαν πετυχαίνοντας συνολικά 97 γκολ.
Περασμένα μεγαλεία. Δεν έγινε αμέσως, όταν έγινε όμως, δεν είχε πλέον γυρισμό. Όπως σε κάθε πτώση. Ταλαιπωρήθηκε και ταλαιπώρησε. Έχασε την αίγλη, έχασε τη φούρια του, έχασε τη θέση, έχασε τον τρόμο που προκαλούσε με το ποδοβολητό του. Το ευπαθές μυϊκό του σύστημα, ήταν πρωτίστως η αιτία. Κατάντησε ανυπόφορο.
Και ασύμφορο. Κάποια στιγμή, η Marca κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο το κορμί του, έχοντας κοκκινίσει τα σημεία στα οποία είχε τραυματιστεί. Δεν έμεναν και πολλά χωρίς χρώμα. Σε ντουζίνες μετρούσαν τα λογιών λογιών προβλήματα που παρουσίαζε, σε εβδομάδες, μήνες τα διαστήματα που ξοδεύονταν στο αναρρωτήριο, στα ιατρεία και στα φυσικοθεραπευτήρια.
Κατάσταση από την οποία δεν ξέφυγε. Δεν την άλλαξε, δεν μπόρεσε, δεν ήθελε, δεν έχει σημασία. Η αποχώρησή του από τη Μαδρίτη, μετά πολλών κόπων, ατελείωτης κόντρας, αναρίθμητων παρασκηνίων και ασύλληπτης παραφιλολογίας, έγινε δεκτή με ανακούφιση.
Τα πέντε Champions League, τα τρία πρωταθλήματα Ισπανίας, τα ισάριθμα ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων, πετράδια λαμπερά στη συλλογή του. Τα μόνα ουσιαστικά της τροπαιοθήκης του, παρότι συμβολή στα (πολύ) λιγότερα είχε.
Εκεί που παρέμεινε, ως και τα ποδοσφαιρικά του ύστερα, σημείο αναφοράς ήταν στην εθνική του ομάδα. Κορυφαία του(ς) στιγμή στο Euro 2016, οπότε και την οδήγησε στην τετράδα (και στον αποκλεισμό από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Πορτογαλία), πριν το αντίο του και τη συμμετοχή στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου και πέτυχε το τελευταίο του διεθνές γκολ (στην ισοπαλία με τις ΗΠΑ), όντας πια ο κορυφαίος σκόρερ και σε συμμετοχές στην ιστορία των "δράκων".
Στις 16 Ιουλίου θα συμπληρώσει τα 34 χρόνια του. Για τα σύγχρονα αθλητικά δεδομένα, δεύτερη νιότη. Για το πορσελάνινο κορμί του, πολλά. Θα μπορούσε να παίξει περισσότερο; Πιθανώς ναι. Θα άντεχε να το κάνει; Μάλλον όχι, οπότε το κρέμασμα των παπουτσιών του, η αλήθεια είναι πως δεν ξάφνιασε, ειδικά εφόσον έκανε την περατζάδα του από το ΜLS και πρόλαβε να επιστρέψει και στο Λονδίνο παίζοντας ξανά για ένα φεγγάρι στην Τότεναμ.
Τι άλλο συνεπώς του έμενε; Και στο τέλος τέλος, ταιριαστό ήταν. Γρήγορα, πολύ γρήγορα, πάρα πολύ γρήγορα έκανε τα πάντα στην καριέρα του. Στο αντίο του θα κώλωνε;
