1 Ιουλίου 2010 - 8 Ιανουαρίου 2011: αυτό ήταν το χρονικό διάστημα που κατάφερε ο φιναλίστ του περυσινού τελικού του Europa League με την ταπεινή Φούλαμ, Ρόι Χόντσον, να κρατήσει το τιμόνι του μεγαλύτερου καραβιού της Λίβερπουλ, με τον 63χρονο τεχνικό όχι μόνο να μην το κρατάει σταθερά αλλά να έχει ρίξει και την ομάδα του Μέρσισαϊντ αρκετές φορές στην ξέρα...

Για αρκετούς, μεταξύ των οποίων και τους ανθρώπους που κινούν τα ηνία του συλλόγου, ο πολύπειρος και κοσμογυρισμένος Χόντσον ήταν η καλύτερη δυνατή λύση το περασμένο καλοκαίρι για να αναλάβει μία χιλιοταλαιπωρημένη ομάδα.

Μία ομάδα που αποχαιρετούσε τον Ράφα Μπενίτεθ μετά από έξι χρόνια στην τεχνική ηγεσία της, μία ομάδα που είχε εμφανές έλειμμα ποιότητας και κλάσης στο έμψυχο δυναμικό της, μία ομάδα τέλος που βίωνε τις παρενέργειες από την διοικητική αστάθεια και ήταν έτοιμη να υποδεχτεί οσωνούπω ένα νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς μετά το αποτυχημένο πείραμα των Αμερικανών επιχειρηματιών Χικς-Τζιλέτ.

Δυστυχώς, οι προσδοκίες τους από τον Χόντσον ουδέποτε επαληθεύτηκαν, με τον Άγγλο τεχνικό να αποχαιρετάει το Σάββατο (8/1) το "Άνφιλντ" με τη αρνητική στάμπα του δεύτερου πιο "περαστικού" προπονητή στα 119 χρόνια ιστορίας της Λίβερπουλ (μόνο ο Ρόνι Μόραν είχε πιο σύντομη θητεία το 1991, ο οποίος ωστόσο ήταν υπηρεσιακός) αλλά και αφήνοντας στους "κόκκινους" ένα σωρό τραυματικές εμπειρίες να θυμούνται. Θέλετε μερικές;

- Σε σύνολο 30 αγώνων που κάθησε στον πάγκο πέτυχε μόλις 13 νίκες έναντι 8 ισοπαλιών και 9 ηττών, ποσοστό νικών δηλαδή κάτω από το 50% (43,33% για την ακρίβεια)!|

- Στο πρωτάθλημα που είναι αντικειμενικά και ο μεγάλος στόχος της Λίβερπουλ κάθε σεζόν, πανηγύρισε μόλις 7 νίκες στις 20 πρώτες αγωνιστικές (μόλις μία εκτός έδρας) αφήνοντάς την στην 12η θέση του πίνακα, τέσσερις μόλις πόντους πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού.

- Στις 22 Σεπτεμβρίου η Λίβερπουλ γνώρισε έναν από τους πιο ταπεινωτικούς αποκλεισμούς στην ιστορία της απέναντι στην άσημη Νορθάμπτον, με την ομάδα της League Two να έρχεται ισόπαλη 2-2 στον κανονικό αγώνα και να πετάει τους "κόκκινους" εκτός Λιγκ Καπ με το... καλημέρα, νικώντας στους στη διαδικασία των πέναλτι.

- Στις 3 Οκτωβρίου ήρθε και νέα κατραπακιά, αυτή τη φορά εντός έδρας, με τη Λίβερπουλ να ηττάται με 2-1 από την "σταχτοπούτα" της Premier League Μπλάκπουλ για την 7η αγωνιστική και να πέφτει στην τελευταία τριάδα του βαθμολογικού πίνακα για πρώτη φορά μετά τον Σεπτέμβριο του 1964!

- Στις 29 Δεκεμβρίου, η Λίβερπουλ έκλεισε το 2010 με τον πιο μίζερο και απογοητευτικό τρόπο, αφού έχασε με 1-0 στο "Άνφιλντ" από την Γουλβς, μία από τις ασθενέστερες ομάδες της μεγάλης κατηγορίας που μάχεται για τον υποβιβασμό.

- Στις 5 Ιανουαρίου, η Λίβερπουλ έφτασε τον αριθμό ρεκόρ των εννέα ηττών στο πρωτάθλημα, με το 1-3 από τη Μπλάκμπερν στο "Ίγουντ Παρκ", σε ένα ματς που ακόμα και ο σπεσιαλίστας και "τέρας ψυχραιμίας" από την άσπρη βούλα Στίβεν Τζέραρντ, αστόχησε απελπιστικά σε πέναλτι.

Μπορεί λοιπόν η Λίβερπουλ να είναι μία ομάδα που παραδοσιακά στηρίζει τους προπονητές της (το τελείως αντίθετο δηλαδή σε σχέση με τους... προπονητοφάγους συλλόγους στη Μεσόγειο), ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρχε άλλη λύση από το να χωρίσουν οι δρόμοι με τον Ρόι Χόντσον, με τον ιδιοκτήτη Τζον Χένρι να πιάνει τον σφυγμό της εξέδρας και να δίνει το χρίσμα σε έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες και προπονητές που έχουν φορέσει την κόκκινη φανέλα, τον Κένι Νταλγκλίς.

"Ο Κένι δεν ήταν απλά ένας θρυλικός παίκτης, ήταν ο τρίτος από τους τρεις πιο επιτυχημένους προπονητές μας, τρεις γίγαντες (σ.σ Μπιλ Σάνκλι και Μπομπ Πέισλι οι άλλοι δύο).

Είμαστε απίστευτα τυχεροί και ευγνώμονες που αποφάσισε να βγει μπροστά και να μας βοηθήσει μέσα στη σεζόν", τόνισε χαρακτηριστικά ο Χένρι, δίνοντας ουσιαστικά πανίσχυρη ψήφο εμπιστοσύνης στον 59χρονο Σκωτσέζο μέχρι το ερχόμενο καλοκαίρι.

Το ερώτημα πλέον που τίθεται από αρκετούς ποδοσφαιρόφιλους είναι το αν ο Κένι Νταλγκλίς - ο οποίος σημειωτέον εργάστηκε για τελευταία φορά στη Σέλτικ πριν δέκα χρόνια- μπορεί να γίνει ο Μεσσίας της Λίβερπουλ ή απλά είναι ένας ακόμα προπονητής που θα περάσει και δεν θα ακουμπήσει, με τον υπογράφων να θεωρεί πως μόνο όφελος μπορεί να έχει η ιστορική ομάδα με το να αφεθεί στα χέρια ενός ανθρώπου που είναι "σάρκα από τη σάρκα της". Και αυτό γιατί:

- Γνωρίζει σαν τα δάχτυλα της παλάμης του την ομάδα, τους παίκτες, τις απαιτήσεις, την ψυχοσύνθεση των οπαδών, την ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια: Σε αντίθεση με τον Ρόι Χόντσον που παρά το ευπαρουσίαστο βιογραφικό του έμοιαζε σαν... χαμένος και ουρανοκατέβατος στη Λίβερπουλ και ο οποίος δεν μπόρεσε ποτέ να ταυτιστεί με αυτή την ομάδα, ο Νταλγκλίς δεν θα έχει το παραμικρό πρόβλημα προσαρμογής.

Και αυτό γιατί μπορεί η συγκεκριμένη φράση να καταναλώνεται σαν ψωμοτύρι όμως είναι πέρα για πέρα αντιπροσωπευτική: ο Κένι είναι θρύλος στη Λίβερπουλ. Είναι πιθανότατα ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία της και ένας από τους σπουδαίοτερους προπονητές της.

Έχοντας μέχρι πρότινος τον ρόλο του πρεσβευτή της ομάδας, γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα, ενώ ήταν μάλιστα αυτός το φαβορί για να διαδεχτεί τον Ράφα Μπενίτεθ το περασμένο καλοκαίρι έχοντας την καθολική στήριξη από τους φιλάθλους.

- Είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να βελτιώσει αυτή τη στιγμή το συγκεκριμένο υλικό. Για να είμαστε ειλικρινείς, ο Νταλγκλίς ούτε... Χάρι Πότερ είναι ούτε θαυματοποιός. Αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις κανείς από αυτόν να κάνει ξαφνικά τη Λίβερπουλ φόβητρο στο πρωτάθλημα μέσα σε έξι μήνες.

Και πώς να γίνει άλλωστε κάτι τέτοιο όταν τα προβλήματα που "κληρονομεί" από τους Ράφα Μπενίτεθ και Ρόι Χόντσον είναι αμέτρητα (το μεγαλύτερο φυσικά είναι το πλήθος μέτριων παικτών που κατακλύζουν το ρόστερ και οι μόλις 2-3 παίκτες που έχουν απομείνει με προσωπικότητα και στόφα νικητή, απόρροια των αποτυχημένων μεταγραφών των τελευταίων ετών)...

Από την άλλη όμως είναι ίσως ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ που μπορεί να ενώσει τους παίκτες στα αποδυτήρια, να τους κάνει να παίξουν και για αυτόν, να τους υπενθυμίσει σε ποιά ομάδα βρίσκονται, να εξαφανίσει τα φετινά συμπτώματα αδιαφορίας (βλ. Τόρες σε πολλά παιχνίδια), να τους ανεβάσει την ψυχολογία και να ξαναφέρει το χαμένο πάθος για την επιτυχία , να τους συσπειρώσει αλλά και να τους "περάσει" το μήνυμα ότι μπορούν όλοι μαζί να κάνουν αυτή τη χρονιά να μην είναι μία ακόμα χαμένη όπως τόσες άλλες στο πρόσφατο παρελθόν.

Η ομάδα που κατά τα 8/11 διέλυε με 4-0 τη Ρεάλ Μαδρίτης πριν από περίπου 18 μήνες στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν δικαιολογείτα να διασύρεται από Μπλάκμπερν και Γουλβς. Τόσο απλά.

- Είναι τρομερά αγαπητός στον κόσμο, κάτι που σημαίνει ότι οι οπαδοί είναι και πάλι σε θέση μάχης για να υποστηρίξουν με όλη την ψυχή τους την ομάδα.

Ένα άλλωστε από τα προβλήματα που "κατάτρωγε" τις σάρκες των "κόκκινων" από το ξεκίνημα σχεδόν της σεζόν ήταν το ανύπαρκτο δέσιμο μεταξύ του Χόντσον και των οπαδών, με τη μεγάλη μάζα των φιλάθλων να τον θεωρούν υπαίτιο για την εικόνα αγωνιστικής μιζέριας και παρακμής, κατηγορώντας τον ως "λίγο, ανεπαρκή και λάθος" προπονητή για τα κυβικά της Λίβερπουλ.

Οι αποδοκιμασίες στο γήπεδο για τον Χόντσον ήταν συχνές, το "Άνφιλντ" είχε μόλις 35.000 κόσμο (43.000 η χωρητικότητά του) κόντρα στη Μπόλτον στον πρώτο αγώνα της χρονιάς, ενώ στο τελευταίο ματς με αντίπαλο τη Μπλάκπερν έκανε τρομερή αίσθηση το γεγονός ότι το πέταλο των φιλοξενούμενων είχε αρκετά κενά...

Πλέον, ο Χόντσον που τα "έβαζε με τους οπαδούς" επειδή δεν τον στήριζαν αλλά που ο ίδιος δεν στήριζε τους δικούς τους παίκτες όταν τους κατηγορούσαν άλλοι προπονητές (όπως ο Φέργκιουσον που είχε πει "βουτηχτή" τον Τόρες μετά το ντέρμπι πρωταθλήματος Μάντσεστερ-Λίβερπουλ!) είναι παρελθόν και στη θέση του βρίσκεται ένας άνθρωπος που αν μή τι άλλο ξέρει να περιβάλλει με ασπίδα προστασίας την ομάδα που αγαπάει.

- Με αυτόν στο τιμόνι, θεωρείται σίγουρο ότι θα ανέβει η απόδοση των παικτών που αποτελούν την ραχοκοκκαλιά της ομάδας.

Οι Φερνάντο Τόρες, Στίβεν Τζέραρντ και Πέπε Ρέινα εμφανίζονταν "ξεζουμισμένοι" το τελευταίο διάστημα, έχοντας χάσει την αυτοπεποίθηση και τη όρεξή τους για μεγάλη μπάλα, όμως ο Νταλγκλίς μπορεί να δώσει σε όλους αυτούς μία αχτίδα αισιοδοξίας ότι ο σύλλογος μπορεί να ξεφύγει από το τέλμα μετριότητας στο οποίο έχει κολλήσει και να επανέλθει άμεσα στο δρόμο των επιτυχιών.

- Σε περίπτωση που του ανανεωθεί από την διοίκηση η εμπιστοσύνη και συνεχίσει στην τεχνική ηγεσία και μετά το καλοκαίρι, τότε ο κόσμος μπορεί να ελπίζει ότι ο έμπειρος Νταλγκλίς δεν θα επαναλάβει τις τραγικές επιλογές των προκατόχων του.

Όπως για παράδειγμα του Ράφα Μπενίτεθ που κατάφερε να αφήσει την ομάδα του χωρίς αξιόπιστιστη λύση πίσω από τον Τόρες (πουλήθηκαν Κράουτς, Μπέλαμι και Κιν) και γέμισε το ρόστερ με πολλούς απλά καλούς (όχι όμως αρκετά καλούς για να διεκδικούν τίτλους) παίκτες, ή και του Ρόι Χόντσον που απέτυχε με τις μεταγραφές των Τζο Κόουλ, Κρίστιαν Πόουλσεν και Πολ Κοντσέσκι, και ο οποίος έβλεπε την ομάδα του να αποδίδει καλά, ακόμα και όταν ο κόσμος έφευγε με σκυμμένο το κεφάλι μετά από την ήττα με κάτω τα χέρια στο ντέρμπι με την Έβερτον.

- Μπορεί να προπόνησε για τελευταία φορά ομάδα το 2000 (Σέλτικ), όμως όσοι γνωρίζουν από κοντά τον Νταλγκλίς έχουν να λένε για έναν ποδοσφαιράνθρωπο από τους...λίγους, ο οποίος παρακολουθεί μπάλα και στον ύπνο του, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον Αρσέν Βενγκέρ για το πάθος που έχει για την "ασπρόμαυρη θεά", και που έχει άποψη για κάθε παίκτη στην Αγγλία σε όλες τις κατηγορίες αλλά και για τους περισσότερους σε όλη την Ευρώπη.

Πέρα μάλιστα από τις γνώσεις που διαθέτει έχει και ένα τεράστιο κίνητρο να πετύχει στη Λίβερπουλ, καθώς ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που την οδήγησε στην κορυφή εντός συνόρων, το μακρινό 19990.

"Ο Κένι γίνεται 60 τον Μάρτιο και νομίζω ότι αισθάνεται πως κάτι έχει αφήσει στη μέση στη Λίβερπουλ", δήλωσε χαρακτηριστικά ο άλλοτε συμπαίκτης του και νυν παλαίμαχος των "κόκκινων", Άλαν Χάνσεν, μέσα από τη στήλη του στην ιστοσελίδα του BBC.

Συμπερασμαστικά, ο δρόμος της Λίβερπουλ προκειμένου να δει φως στην άκρη του τούνελ δεν είναι καθολου στρωμένος με ροδοπέταλα, όμως με έναν άνθρωπο στο τιμόνι της που αντιλαμβάνεται περισσότερο από τον καθένα τί σημαίνει η φράση "This is Anfield", οι δεκάδες εκατομμύρια φίλοι της σε κάθε γωνιά του πλανήτη μπορούν να είναι σίγουροι για ένα πράγμα: η περηφάνεια επέστρεψε στο Μέρσισαϊντ και οι νέοι ιδιοκτήτες μόνο "λευκή πετσέτα" δεν πετουν όσον αφορά στο όραμά τους για το μέλλον.

Φυσικά, χρειάζεται πέρα από τον θρύλο Νταλγκλίς να γίνει μεγάλη προσπάθεια τόσο από τη νέα διοίκηση (με μεταγραφές αντάξιες του ονόματος του συλλόγου) αλλά και τους παίκτες (αφήνοντας οριστικά πίσω το καταστροφικό πρώτο μισό της σεζόν με τις ελάχιστες αναλαμπές τύπου 2-0 με την πρωοπόρο Τσέλσι) για να έρθουν οι καλύτερες μέρες, με τον 59χρονο Σκωτσέζο να δίνει το στίγμα με τις πρώτες του κιόλας δηλώσεις:

"Θα προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο για να βοηθήσω το σύλλογο, αλλά όλοι πρέπει να παλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Ας μην τρελαινόμαστε και πιστέυουμε τώρα ότι θα σαρώσουμε τα πάντα και θα είμαστε αήττητοι μέχρι το τέλος της σεζόν.

Ας βγούμε έξω στο γήπεδο και να αντιμετωπίζουμε το κάθε ματς ξεχωριστά. Ανυπομονώ πραγματικά να ξεκινήσω και θα είναι ευχαρίστηση για μένα να ξαναβρεθώ σε αυτά τα αποδυτήρια και σε αυτό τον πάγκο.

Δεν μπορείς να είσαι πάντα πετυχημένος, και για να είμαστε απόλυτα ρεαλιστές, αυτό που πρέπει να πούμε είναι "Ας αρχίσουμε πρώτα να περπατάμε πριν τρέξουμε".

Ανεξάρτητα πάντως από τον τελικό προορισμό, τo σίγουρο είναι ότι σε αυτή τη διαδρομή ο προπονητής και οι παίκτες δεν θα νιώσουν καθόλου μοναξιά.

Γιατί όπως τραγουδούν οι οπαδοί σε κάθε ματς, επίσημο ή φιλικό, εντός ή εκτός, σε Αγγλία ή εξωτερικό, "You'll never walk alone"!

Η είδηση της αντικατάστασης του Ρόι Χόντσον με τον Κένι Νταλγκλίς

Η γνώμη των οπαδών για την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία

Ο θρυλικός Κένι Νταλγκλίς εν δράσει με την κόκκινη φανέλα