Το μικρόβιο του ποδοσφαίρου είναι μια επικίνδυνη ασθένεια που που κολλάνε σε παιδική ηλικία οι περισσότεροι άντρες. Αποτέλεσμα αυτής της νόσου είναι κάποιοι να γίνουν ποδοσφαιριστές, κάποιοι άλλοι διαιτητές ή προπονητές, άλλοι πάλι αθλητικοί δημοσιογράφοι (όπως καλή ώρα ο υπογράφων) και οι περισσότεροι να βλέπουν την μπάλα ως φίλαθλοι.

Τι συμβαίνει όμως όταν αυτό το μικρόβιο το κολλήσει μια γυναίκα; Πολύ απλά δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα θηλυκότητας, δυναμισμού και γοητείας. Η ακόμα πιο απλά η 25χρονη διαιτητής από το Ηράκλειο Κρήτης, η Σοφία Γρύλου!

Το μικρόβιο μόνο τυχαία δεν χρησιμοποιήθηκε στον πρόλογο. Αυτή άλλωστε ήταν η λέξη που χρησιμοποίησε η ίδια η Σοφία για να μας πει τι είναι για εκείνη το ποδόσφαιρο σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί της. Η όμορφη ρέφερι, χαμογελαστή και ευγενική σε όλη την διάρκεια της συνέντευξης, μας μίλησε για τη ζωή της και εμείς σας την παρουσιάζουμε!

Γεννημένη στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 25 Οκτωβρίου 1985 ήταν από μικρή... καταδικασμένη να λατρέψει την μπάλα καθώς ο μεγάλος της αδελφός (που έπαιζε στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα του νησιού) την μύησε στο άθλημα: « Από μικρά παιδιά παίζαμε στο εξοχικό μπάλα. Είχαμε φτιάξει γήπεδο και παίζαμε συνέχεια με τα άλλα αγόρια. Κλασικά από μικρό παιδί πάντα έκανα ότι αγορίστικο υπήρχε, ήμουν αυτό που λέμε αγοροκόριστο! Έπαιζα λοιπόν μπάλα με τα άλλα παιδιά τα οποία με έβαζαν στο τέρμα και… κόλλησα. Δεν έχω παίξει ποτέ σε άλλη θέση!», μας εξηγεί η όμορφη Σοφία για το πως κόλλησε το μικρόβιο του ποδοσφαίρου.

Η θέση λοιπόν του τερματοφύλακα τη σημάδεψε από την αρχή και στα 15 της έκανε το μεγάλο βήμα φορώντας τα γάντια σε επίσημους αγώνες: « Το 2000 όταν ο Εργοτέλης έφταιξε γυναικεία ομάδα δεν το σκέφτηκα καν, πήγα κατευθείαν εκεί και μέσα σε ένα χρόνο έφτασα και στην Εθνική. Μάλιστα το 2004 ήμουν και στην αποστολή της Ολυμπιακής ομάδας που συμμετείχε στους Αγώνες της Αθήνας. Την επόμενη χρονιά όμως (2005) σταμάτησα το ποδόσφαιρο για προσωπικούς και επαγγελματικούς λόγους», συνεχίζει να μας εξιστορεί η Σοφία για την ζωή της πριν πιάσει την σφυρίχτρα.

Πως όμως έφτασε στο σημείο να φορέσει την στολή του ρέφερι; Εδώ για πρώτη φορά θα μας αναφέρει την λέξη με την οποία ξεκινήσαμε το κείμενο: «Τ ο ποδόσφαιρο είναι μικρόβιο και δύσκολα βγαίνει από τον οργανισμό μας. Κακά τα ψέματα με το ποδόσφαιρο κολλάς δεν γίνεται αλλιώς. Και μετά από αποχή 5 ετών είπα πως δεν πάει άλλο, κάτι λείπει από τη ζωή μου!».

Κάπως έτσι από τον περασμένο Γενάρη πήρε την απόφαση να γίνει διαιτητής με λίγους μήνες καθυστέρηση όπως η ίδια μας εξιστορεί: « Πριν δυο χρόνια μου το είχαν προτείνει πρώτη φορά, αλλά σκέφτηκα τι δουλειά έχω εγώ με διαιτησίες και με τους αγώνες. Έχω τελειώσει από αυτά. Πέρσι συνάντησα ένα φίλο διαιτητή και μου είπε να έρθω στον σύνδεσμο του Ηρακλείου, μου έλειπε και το ποδόσφαιρο όπως σου είπα και έτσι αποφάσισα λοιπόν να ασχοληθώ. Έδωσα τις εξετάσεις, πέρασα και αμέσως στα βαθιά! Πάμε λέω στους υπεύθυνους, βάλτε με βοηθό. Τι έχουμε να χάσουμε; Και λίγο αργότερα έγινα και διαιτητής».

Ποια είναι όμως η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης σύμφωνα με την ίδια; « Εγώ σαν παίκτρια είχα τόσο άγχος στο παιχνίδι που δεν παρατηρούσα ποτέ τους διαιτητές. Δεν ασχολιόμουν με το τι κάνουν στο γήπεδο! Επιπλέον λόγω θέσης δεν είχα καμία επαφή μαζί τους, δεν έβλεπα την συμπεριφορά τους στο ματς. Και τώρα είμαι διαιτητής», λέει χαμογελώντας.

Από τερματοφύλακας λοιπόν του Εργοτέλη, να μοιράζει κάρτες. Σίγουρα ένας τελείως διαφορετικός ρόλος, ωστόσο η ίδια νιώθει ακόμα... πορτιέρο: « Με το που πατάω στο γήπεδο νομίζω ότι παίζω μπάλα! Μπαίνω και έχω την ψυχολογία των παικτών, ειδικά τώρα που είμαι μέσα στο γήπεδο διαιτητής και όχι βοηθός. Μπαίνω και νομίζω ότι παίζω εγώ, δεν έχω το άγχος ότι είμαι ο διαιτητής. Δεν έχω την ψυχολογία του ρέφερι, η οποία είναι τελείως διαφορετική από των ποδοσφαιριστών. Και αυτό μου έχει βγει σε καλό», σχολιάζει η Σοφία για το νέο της ρόλο στα γήπεδα.

Το ότι νιώθει ακόμα ποδοσφαιριστής φαίνεται και από το γεγονός ότι καθημερινά προπονείται μαζί με την πρώην ομάδα της τον Εργοτέλη, πάντα φυσικά από τη θέση του τερματοφύλακα. Την ίδια ώρα όμως blogs αναφέρουν πως άνθρωποι της ΕΠΣΔΑ θέλουν να την φέρουν από την Κρήτη για να σφυρίζει αγώνες στη Δυτική Αττική. Η ίδια δηλώνει άγνοια: « Και εγώ το έμαθα από το ίντερνετ. Δεν γνωρίζω κάτι, δεν με έχει πλησιάσει κανείς επίσημα. Ο,τι ξέρεις, ξέρω. Τώρα αν έρθει πρόταση τι να σου πω, όλο αυτό το θέμα με την διαιτησία είναι εντελώς ξαφνικό».

Και αφού μιλήσαμε για το πως βλέπει η ίδια τη διαιτησία, περάσαμε και στο πως βλέπουν οι άλλοι τη Σοφία ως διαιτητή: « Όσοι δεν έχουν ενημερωθεί για το διαιτητικό τρίο, τους κάνει εντύπωση όταν με βλέπουν.΄Ωστόσο η πλειοψηφία του ποδοσφαιρικού κόσμου εδώ στην Κρήτη με γνωρίζει, είμαι η τάδε που έπαιζε μπάλα. Οπότε δεν με βλέπουν περίεργα, σαν μια γυναίκα που δεν ξέρει τι της γίνεται. Με σέβονται όλοι, δεν έχει συμβεί το παραμικρό! Με βλέπουν καλοπροαίρετα γιατί με ξέρουν. Διαφορετικά δεν ξέρω τι αντιμετώπιση θα είχα».

Στο γεγονός πως δεν έχει συμβεί ακόμα το παραμικρό βοηθάει και ο τρόπος με τον οποίο σφυρίζει: « Προσπαθώ να είμαι δίκαιη, προσπαθώ να μην κάνω πράγματα που είτε θα χαλάσουν τη ροή του παιχνιδιού είτε θα νευριάσουν τους παίκτες. Δεν με ενδιαφέρει αν σε μια ομάδα παίζει ο αδελφός μου ή ένας φίλος μου. Άλλο τι γίνεται έξω από το γήπεδο και άλλο το τι γίνεται μέσα».

Δεν μπορεί όμως, κάποια στιγμή θα έρθει και σε δύσκολη θέση. Τι γίνεται τότε; Για μια κοπέλα που όση ώρα μιλάμε είναι χαμογελαστή και ευδιάθετη, σκεφτήκαμε πως μάλλον δεν θα επηρεαστεί. Και όντως είχαμε δίκιο! « Δεν θα έχω πρόβλημα. Εγώ τα περνάω όλα στο χαβαλέ και στο χιούμορ. Όλοι πάμε στο γήπεδο να παίξουμε 90 λεπτά, να κάνουμε αυτό που μας αρέσει και οι ποδοσφαιριστές και εγώ σαν διαιτητής. Αγαπώ πραγματικά αυτό που κάνω το χαίρομαι. Εντάξει σε αγώνα είμαστε, μπορεί να ακουστεί κάτι άσχημο αλλά εμένα δεν με πειράζει. Άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος», συνεχίζει η Σοφία μιλώντας πάντα με ευχάριστη διάθεση.

Λίγο αργότερα μας αποκάλυψε περισσότερα για την αθλητική της οικογένεια. Όπως αναφέραμε ο μεγάλος της αδελφός έπαιζε ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, ενώ ο μικρότερος είναι μπασκεμπολίστας στον Εργοτέλη, ομάδα Γ' κατηγορίας. Η έκπληξη όμως έρχεται από την μητέρα της: « Είναι χειρότερη από εμένα! Συνέχεια με αγώνες και στοιχήματα ασχολείται», μας λέει η 25χρονη διαιτητής.

Οι... οικογενειακές αποκαλύψεις συνεχίστηκαν και εμείς βρήκαμε τελικά πως από μικρή "σφύριζε": « Οι μισοί της οικογένειας ήταν Ολυμπιακοί, οι άλλοι μισοί Παναθηναϊκοί και εγώ έκανα τον διαιτητή πάντα», ήταν τα λόγια της Σοφίας που η ίδια δεν υποστηρίζει κάποια ελληνική ομάδα: « Όταν ήμουν μικρή έβλεπα τόσο πολύ ποδόσφαιρο που δεν μπορούσα να συμπαθήσω μόνο μια ομάδα. Από την Ευρώπη η αγαπημένη μου ήταν η Ρεάλ καθώς το πρότυπο μου ήταν ο Κασίγιας ».

Για το τέλος την ρωτήσαμε για τους στόχους της από την ενασχόληση με την διαιτησία: « Τώρα το βλέπω τελείως σαν χόμπι, να πηγαίνω τα Σαββατοκύριακα και να παίζω τους αγώνες μου», ήταν η αρχική της ατάκα ωστόσο στην τελευταία ερώτηση μας γέμισε ελπίδες:

- « Δηλαδή δεν θα σε δούμε σε ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού;»

- « Ποτέ δεν ξέρεις!»