Μπορεί το αίμα των οπαδών της Λίβερπουλ να βράζει ακόμα μετά την απόφαση του Τόρες να αφήσει το "Άνφιλντ" για χάρη της Τσέλσι (αλλά και των εκατομμυρίων ευρώ του Αμπράμοβιτς), όμως το σίγουρο είναι πως αργά ή γρήγορα η ποδοσφαιρική ζωή θα επανέλθει στους φυσιολογικούς της ρυθμούς στο Μέρσισαϊντ.

Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του μεγάλου συλλόγου που ένας παίκτης που λατρεύτηκε, δοξάστηκε, αποθεώθηκε αλλά και στηρίχτηκε τόσο πολύ από τον κόσμο, επέλεξε να μην γράψει στους πεντάκις πρωταθλητές Ευρώπης το τελευταίο κεφάλαιο της καριέρας του.

Το Sport24.gr σας παρουσιάζει μία ολόκληρη εντεκάδα από παίκτες-μύθους της Λίβερπουλ που αναχώρησαν κάποια στιγμή για άλλες ποδοσφαιρικές πολιτείες, παραθέτοντας επίσης τους λόγους που τους ώθησαν στην πόρτα της εξόδου καθώς και τον αντίκτυπο που είχε η κάθε "φυγή" στην ομάδα του μεγάλου λιμανιού.

Ίαν Στ Τζον (1971)

Ο Στ. Τζον δεν διένυε και την καλύτερη περίοδο της καριέρας του όταν αποχωρούσε από το "Άνφιλντ" σε ηλικία 32 ετών, γεγονός που μαρτυρούσε και η μία μόλις παρουσία του (και αυτή ως αλλαγή) στο πρωτάθλημα τη σεζόν 1970-71.

Παρόλα αυτά η φυγή του για την Χελένικ της Νότιας Αφρικής ήταν κάτι που προκάλεσε αίσθηση, καθώς ήταν πιθανότατα το πιο "βαρύ" όνομα από όλους τους παίκτες που είχαν οδηγήσει τον σύλλογο σε επιτυχίες μέσα στη δεκαετία του '60.

Μετά από μία ταπεινωτική ήττα το 1970, σε προημιτελικό FA Cup από τη Γουότφορντ της δεύτερης κατηγορίας, ο Μπιλ Σάνκλι είχε ήδη καταστρώσει τα πλάνα του για τους "reds" της νέας δεκαετίας και σε αυτά δεν χωρούσαν οι "παλιοί" Στ Τζον, Ρον Γετς, Ρότζερ Χαντ, Τόμι Λόρενς και Τζέοφ Στρονγκ.

"Θα πάρουμε τον τίτλο. Όχι την επόμενη σεζόν ή τη μεθεπόμενη, αλλά αυτή τη σεζόν. Αυτό ήταν το πιο σκληρό τεστ που είχαν οι νεαροί παίκτες μας και ανταποκρίθηκαν καλά, και να θυμάστε ότι αυτή είναι η νέα Λίβερπουλ.

Οι περισσότεροι από τους θεατές που βρέθηκαν εδώ απόψε δεν θα ήξεραν ούτε τους μισούς από αυτούς", δήλωσε χαρακτηριστικά ο τεχνικός της Λίβερπουλ ύστερα από ήττα σε αγώνα πρωταθλήματος από την Τότεναμ το 1970, δίνοντας το στίγμα της νέας εποχής.

Τα λόγια του μάλιστα αυτά συμβάδισαν και με πράξεις καθώς εμπιστεύτηκε φανέλα βασικού στους Έμλιν Χιουζ, Ίαν Κάλαγκαν, Τόνι Σμιθ και Ρέι Κλέμενς, ενώ υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τον Τζον Τόσακ το 1970 και τον Κέβιν Κίγκαν την επόμενη χρονιά.

Η Λίβερπουλ τερμάτισε πέμπτη τη σεζόν 1970-71, τρίτη τη σεζόν 1971-72 ενώ ο τίτλος κατέληξε ξανά στο Μέρσισαϊντ το 1972-73.

Κέβιν Κίγκαν (1977)

Η Λίβερπουλ της δεκαετίας του '70 είναι χωρίς αμφιβολία μία από τις ομάδες που έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, με τον Κέβιν Κίγκαν να είναι το μεγάλο αστέρι των "κόκκινων" και να πανηγυρίζει 3 Πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα UEFA και 1 Κύπελλο Αγγλίας.

Το τελευταίο του μάλιστα ματς για τη Λίβερπουλ ήταν σε μία από τις ιστορικότερες βραδιές από την ίδρυσή της, όταν επικρατούσε με 3-1 της Μπορούσια Μένχενγκλαντμπαχ στο "Ολίμπικο" της Ρώμης και κατακτούσε το πρώτο της Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Ο Κίγκαν είχε καταστήσει σαφές, νωρίτερα μέσα στη σεζόν, ότι ήθελε να παίξει στο εξωτερικό (σε συνέντευξή του μάλιστα φέρεται να είχε δηλώσει πως αν δεν τον άφηναν να πάει σε ομάδα εκτός Αγγλίας θα επέλεγε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) και τελικά το καλοκαίρι του 1977 οριστικοποιήθηκε η μετακόμισή του στο Αμβούργο έναντι του ποσού των 500.000 λιρών.

Φυσικά η Λίβερπουλ δεν έφυγε ποτέ από τη σκέψη του, με τον ίδιο να δηλώνει λίγα χρόνια μετά: "Το μοναδικό πράγμα που με φοβίζει είναι να χάσω ένα εύκολο γκολ μπροστά στην Kop.

Θα πέθαινα από στενοχώρια αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Όταν ξεκινούν να τραγουδούν το "You'll Never Walk Alone" τα μάτια μου αρχίζουν να γίνονται υγρά. Έχουν υπάρξει στιγμές που κυριολεκτικά κλαίω την ώρα που παίζω".

Όσο για τον αντικαταστάτη του μεγάλου Κέβιν Κίγκαν, οι συστάσεις είναι περιττές. Ο λόγος φυσικά για τον νυν τεχνικό της ομάδας, Κένι Νταλγκλίς, ο οποίος αποκτήθηκε σε ηλικία 27 ετών έναντι 440.000 λιρών από τη Σέλτικ, για να αποτελέσει τότε την ακριβότερη μεταγραφή Βρετανού παίκτη στην ιστορία.

"Υπέγραψα τον Νταλγκλίς επειδή είναι σπουδαίος παίκτης. Δεν είναι Κέβιν Κίγκαν, αλλά είναι και αυτός καλός", ήταν η περίφημη ατάκα για τον "Βασιλιά Κένι" από τον Μπομπ Πέισλι.

Ρέι Κλέμενς (1981)

Ύστερα από 14 ολόκληρα χρόνια υπηρεσιών στη Λίβερπουλ, ο σπουδαίος γκολκίπερ Ρέι Κλέμενς ζήτησε να πάρει μεταγραφή το καλοκαίρι του 1981 σε ηλικία 32 ετών.

"Δεσμεύεται με συμβόλαιο και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να φύγει. Ο Ρέι αισθάνεται ότι τώρα είναι πιθανότατα η καλύτερη περίοδος για αυτόν να φύγει όμως ίσως δεν είναι η καλύτερη περίοδος και για την ομάδα", υποστήριξε αρχικά ο τεχνικός Μπομπ Πέισλι μόλις ενημερώθηκε για την επιθυμία αποχώρησης από τον Κλέμενς.

Τελικά η Λίβερπουλ υπέκυψε στις πιέσεις του παίκτη (ο οποίος είχε πανηγυρίσει μαζί της τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών αλλα προερχόταν ο ίδιος από άσχημη σεζόν), με την Τότεναμ να γίνεται ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του και τον Πέισλι να παραδέχεται:

"Έκανα ό,τι ήταν δυνατόν για να τον μεταπείσω αλλα μάταια". Το ευτύχημα για τους "κόκκινους" ήταν πως τον διαδέχτηκε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Μπρους Γκρόμπελααρ, ο οποίος αποκτήθηκε από τους Βανκούβερ Γουάιτκαπς και κατάφερε να πάρει τη φανέλα βασικού σπίτι του για πάνω από μία δεκαετία.

Γκρέιαμ Σούνες (1984)

Ο Γκρέιαμ Σούνες έζησε αμέτρητους θριάμβους με τη φανέλα της Λίβερπουλ, κατακτώντας πέντε Πρωταθλήματα και 3 Ευρωπαϊκά Τρόπαια, όμως στα 31 του θέλησε να αλλάξει... αέρα και να πάει στην Ιταλία (Σαμπντόρια), με τη συμφωνία να φτάνει τις 650.000 λίρες.

"Ειλικρινά είμαι σοκαρισμένος και όχι μόνο επειδή αυτή είναι μία από τις πιο λυπηρές αποφάσεις που έχω πάρει.

Δεν μπορώ να ξεχάσω σε μία στιγμή τα 6,5 χρόνια που πέρασα στη Λίβερπουλ και δεν υποκρίνομαι λέγοντας ότι ο λόγος που έφυγα δεν ήταν κυρίως τα χρήματα", δήλωνε κατά την αναχώρησή του ο Σκωτσέζος μέσος.

Η μετά-Σούνες εποχή δεν ήταν πάντως και τόσο εύκολη για τη Λίβερπουλ... Στα πρώτα 11 παιχνίδια πρωταθλήματος (σεζόν 1984-85) πανηγύρισε μόλις δύο νίκες, ενώ έχασε επίσης από την Έβερτον στο Τσάριτι Σιλντ και από την Τότεναμ στο Λιγκ Καπ.

Λίγο αργότερα πάντως, οι "κόκκινοι" άρχισαν να βρίσκουν τον δρόμο των επιτυχιών, με τον Σούνες να σχολιάζει για την εφημερίδα "Observer" μετά από νίκη της Λίβερπουλ επί της Μπενφίκα στον δεύτερο γύρο του Κυπέλλου πρωταθλητριών: "Ξεχάστε όλα αυτά που ακούγονται για κρίση. Αυτή είναι η ίδια Λίβερπουλ που ήξερα από πέρυσι".

Το σχόλιό του μόνο υπερβολικό δεν ήταν: το τέλος της σεζόν βρήκε την ομάδα του Μέρσισαϊντ να φτάνει μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, εκεί που η τραγωδία του Χέιζελ με τους 39 νεκρούς επισκίασε την ήττα από τη Γιουβέντους, ενώ στο εγχώριο μέτωπο κατάφερε να τερματίσει 2η παρά το καταστροφικό ξεκίνημα, μένοντας πίσω από την συμπολίτισσα Έβερτον.

Ίαν Ρας (1987)

Ο Μπομπ Πέισλι πλήρωσε 300.000 λίρες για να πάρει τον Ίαν Ρας από την Τσέστερ το 1980, και η κίνησή του αποδείχτηκε σοφή καθώς ο Ουαλός αποδείχτηκε μηχανή παραγωγής γκολ με την κόκκινη φανέλα (πρώτος σκόρερ όλων των εποχών με 346 γκολ σε 660 ματς).

Από τον Ιανουάριο του 1985 κυκλοφόρησαν όμως τα πρώτα σενάρια που ήθελαν τον παίκτη να παραχωρείται έναντι συμφέρουσας πρότασης σε ομάδα της Ιταλίας ή της Ισπανίας, για να ανακοινωθεί τελικά τον Μάιο του 1986 η πώλησή του στη Γιουβέντους (τριετές συμβόλαιο για τον παίκτη και διπλάσιες αποδοχές σε σύγκριση με αυτά που έπαιρνε μέχρι πρότινος στη Λίβερπουλ).

Τη σεζόν 1986-87 παρέμεινε στο "Άνφιλντ" με τη μορφή δανεισμού καθώς η Γιουβέντους δεν είχε χώρο για άλλους ξένους παίκτες, με το τέλος όμως της αγωνιστικής περιόδου να βρίσκει την ομάδα του να χάνει το πρωτάθλημα αλλά και στον τελικό του Λιγκ Καπ.

Το 1987-1988 ο Ρας έπαιξε στη "βέκια σινιόρα" ωστόσο οι "κόκκινοι" φρόντισαν να καλύψουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το κενό του, έχοντας αποθεματικό 3.200.000 λιρών από την μεταγραφή του.

Μετά από τον αντικαταστάτη του, Τζον Όλντριτζ, που αποκτήθηκε τον Ιανουάριο του 1987 έναντι 750.000 λιρών, οι συμπληρωματικές κινήσεις ήταν ο Τζον Μπαρνς (900.000 λίρες) και ο Πίτερ Μπίρντσλι (1.900.000 λίρες).

Αποτέλεσμα; Τον Οκτώβριο του 1987 ο Ρας υποστήριξε ότι η Λίβερπουλ "είναι ίσως καλύτερη από πέρυσι", ενώ το τέλος της σεζόν την βρήκε να παίρνει τον τίτλο με εννέα βαθμούς διαφορά!

Τζον Όλντριτζ (1989)

Ο Τζον Όλντριτζ έκανε "πράματα και θάματα", εν απουσία του Ρας, και το τέλος της σεζόν 1987-88 τον βρήκε να φιγουράρει στην πρώτη θέση του πίνακα των σκόρερς με 26 γκολ.

Ο αστικός μύθος λέει μάλιστα ότι στην είδηση της επιστροφής του Ίαν Ρας στο Άνφιλντ τον Αύγουστο του 1988, δεν μπορούσε να το πιστέψει και πήρε στην τοπική εφημερίδα "Liverpool Echo" για την επιβεβαίωση της ιστορίας (!).

Ο Ιρλανδός στράικερ ήταν ο κορυφαίος σκόρερ της Λίβερπουλ στο πρωτάθλημα και τη σεζόν 1988-89 αλλά στο ξεκίνημα της επόμενης σεζόν τέθηκε εκτός πλάνων του Κένι Νταλγκλίς, ο οποίος προτιμούσε ως επιθετικό δίδυμο τους Ρας και Μπίρντσλι.

Τότε ήρθε η πρόταση από τη Ρεάλ Σοθιεδάδ και ο 31χρονος άσος εξέφρασε την επιθυμία του να αποχωρήσει.

Στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του σκόραρε από την άσπρη βούλα στο εκκωφαντικό 9-0 επί της Κρίσταλ Πάλας, με τον Νταλγκλίς να λέει αμέσως μετά: "Δεν μπορούσαμε να του προσφέρουμε αυτό που ζητούσε".

Πίτερ Μπίρντσλι (1991)

Στο τέλος της σεζόν 1989-90 ο Νταλγκλίς ενίσχυσε την επιθετική γραμμή υπογράφοντας τον Ρόνι Ρόζενταλ από τη Σταντάρ Λιέγης έναντι 1.100.000 λιρών, ενώ τον Ιανουάριο του 1991 πήρε τον Ντέιβιντ Σπίντι από την Κόβεντρι με 675.000 λίρες.

Το γεγονός αυτό έφερε σε δυσχερή θέση τον αγαπημένο της κόκκινης εξέδρας, Πίτερ Μπίρντσλι, ο οποίος καταλάβαινε πλέον πως οι μέρες του στο "Άνφιλντ" έφταναν προς το τέλος (παρά το γεγονός ότι ο Νταλγκλίς υπέβαλε την παραίτησή του τον Φεβρουάριο του 1991).

Η συνέχεια ήταν αρκετά ιντριγκαδόρικη, με τον Σούνες (είχε πάρει τη θέση του Νταλγκλίς) να αποκτά τον Ντιν Σόντερς προσφέροντας 2.900.000 λίρες στη Ντέρμπι, και να επιτρέπει στον Μπίρντσλι να πάει στην συμπολίτισσα Έβερτον, με τη συμφωνία αυτή να κλείνει στα 1.000.000 λίρες.

Η Έβερτον είχε χάσει από τη Λίβερπουλ τη μάχη για τον Σόντερς, όχι όμως και τον πόλεμο. Ο Σόντερς πουλήθηκε στην Άστον Βίλα ύστερα από μία μόλις σεζόν (για 2.300.000 λίρες), ενώ τα "ζαχαρωτά" επωφελήθηκαν για δύο χρόνια από τις υπηρεσίες του Μπίρντσλι, τον οποίο έδωσαν το 1993 στη Νιούκαστλ με 500.000 λίρες περισσότερες από όσες τον είχαν αγοράσει από τη Λίβερπουλ!

Ο τεχνικός της Νιούκαστλ (και άλλοτε μεγάλη μορφή της Λίβερπουλ), Κέβιν Κίγκαν, δήλωσε χαρακτηριστικά για τη μεταγραφή του Μπίρντσλι: "Ειλικρινά πιστεύω ότι ο Πίτερ εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος παίκτης στη χώρα".

Στιβ ΜακΜάναμαν (1999)

Ο Στιβ ΜακΜάναμαν υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με προπονητή τον Νταλγκλίς, έκανε την εμφάνισή του στην πρώτη ομάδα επί Σούνες και τελικά έγινε από τα αστέρια της ομάδας όταν στην άκρη του πάγκου καθόταν ο Ρόι Έβανς.

Η προσφορά του στους "κόκκινους" ήταν σημαντική όμως από ένα σημείο και μετά άρχισε να απασχολεί έντονα τα μίντια με εξωγηπεδικές δραστηριότητες που παραπέμπουν σε "νεόπλουτο", για να έρθει αργότερα και διαφωνία με τη διοίκηση για την επέκταση του συμβολαίου του.

Με το συμβόλαιό του να μπαίνει στους τελευταίους 22 μήνες ισχύος, η Μπαρτσελόνα εμφανίστηκε τον Αύγουστο του 1997 με προσφορά 12.000.000 λιρών, όμως όταν ο Άγγλος μέσος ταξίδεψε στη Βαρκελώνη έμαθε ότι την ίδια ημέρα έκλεισε ο Ριβάλντο. Προφανώς η Μπαρτσελόνα είχε αλλάξει στόχο...

Τον Νοέμβριο του 1997 η Λίβερπουλ απάντησε αρνητικά σε πρόταση 11.000.000 λιρών της Γιουβέντους, με τον παίκτη να μένει τελικά στην ομάδα αλλά να αρνείται να υπογράψει για επέκταση έχοντας μπει στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του.

Τελικά, τον Ιανουάριο του 1999 έγινε γνωστό ότι θα συνέχιζε την καριέρα του στη Ρεάλ Μαδρίτης, με τον ΜακΜάναμαν να συμφωνεί για ετήσιες απολαβές ύψους 3.400.000 λιρών. "Στα 27 μου, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνω το βήμα", τόνισε μετά το κλείσιμο της συμφωνίας.

Ρόμπι Φάουλερ (2001)

Η επιλογή του Ζεράρ Ουγιέ να φέρει τον Εμίλ Χέσκι από τη Λέστερ το 2000 πολλαπλασίασε τις αμφιβολίες αναφορικά με το μέλλον του Ρόμπι Φάουλερ στο "Άνφιλντ".

"Ο Όουεν και ο Φάουλερ είναι πιθανότατα το καλύτερο επιθετικό δίδυμο στην Ευρώπη αλλά υποθέτω ότι για να έρχομαι εδώ θα πρέπει να προσπαθήσω να το σπάσω", δήλωνε κατά την άφιξή του στο Μέρσισαϊντ ο Χέσκι αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι το έργο του δεν ήταν τόσο δύσκολο.

Αιτία η προβληματική συνύπαρξη του Ουγιέ με τον αγαπημένο Ρόμπι της εξέδρας, με τον Γάλλο να αποφασίζει το Νοέμβριο του 2001, λίγους μήνες μετά την κατάκτηση του μίνι τρεμπλ από τη Λίβερπουλ (Λιγ Καπ, Κύπελλο Αγγλίας, Κύπελλο UEFA), την πώλησή του στη Λιντς αντί 11.000.000 λιρών.

Ο Φάουλερ είχε πάντως κόντρα και με τον βοηθό του Ουγιέ, Φιλ Τόμπσον (παλιά μεγάλη δόξα της ομάδας), κάτι που φάνηκε από τις δηλώσεις του τελευταίου μετά την φυγή του παίκτη: "Εάν ο κόσμος πιστεύει ότι ο Ρόμπι εκδιώχθηκε, αυτά είναι ανοησίες. Ήταν δική του απόφαση να φύγει".

Ο αντίλογος; Σύμφωνα με λεγόμενα του Φάουλερ στην αυτοβιογραφία του, ο Ουγιέ του έδειξε την πόρτα της εξόδου, ενώ σε συνέντευξη που έδωσε το 2005, συμπλήρωσε: "Εάν τα πράγματα πήγαιναν σύμφωνα με τα πλάνα μου, ακόμά εδώ θα ήμουν".

Εκείνη η ποδοσφαιρική αδικία εις βάρος του αποκαταστάθηκε πάντως το 2006, με τον Ράφα Μπενίτεθ να βρίσκεται πλέον στον πάγκο και να εισηγείται την επιστροφή του στην ομάδα που αγάπησε και αγαπήθηκε όσο λίγοι.

Μάικλ Όουεν (2004)

Όταν ο Ράφα Μπενίτεθ άφησε την Ισπανία και τη Βαλένθια για την Αγγλία και τη Λίβερπουλ, ένα από τα "προβλήματα" που έπρεπε να λύσει ήταν το θέμα της παραμονής των Στίβεν Τζέραρντ και Μάικλ Όουεν που όδευαν προς την ολοκλήρωση των συμβολαίων τους.

Παρά τις τρομερές πιέσεις από την Τσέλσι του Ρόμαν Αμπράμοβιτς ο Τζέραρντ ορκίστηκε "πίστη" στη Λίβερπουλ υπογράφοντας νέο συμβόλαιο, αλλά ο Όουεν -που είχε ακόμα έναν χρόνο συμβολαίου- πήρε την απόφαση να πάει στη Ρεάλ Μαδρίτης, με τους "κόκκινους" να... παρηγοριούνται με 8.000.000 λίρες και τον Αντόνιο Νούνιες.

"Ήθελα να παραμείνει αλλά έφτασα εδώ έναν χρόνο αφότου είχε μίλήσει ο παίκτης με τον Ζεράρ Ουγιέ και δεν είχε υπογράψει. Δύο μήνες αργότερα, και πάλι δεν είχε υπογράψει.

Το πρόβλημα ήταν πως είχε μόλις έναν χρόνο ακόμα στο συμβόλαιό του. Η Ρεάλ Μαδρίτης ξεκίνησε να μιλάει με τον μάνατζέρ του και όλα άλλαξαν", δήλωσε σχετικά ο Ράφα Μπενίτεθ.

Ο κύριος λόγος που ο Όουεν πήγε στους "μερένγκες" ήταν φυσικά η προοπτική να κατακτήσει τίτλους που αδυνατούσε να πάρει με τη Λίβερπουλ όμως αυτό που κέρδισε σίγουρα ήταν όσκαρ... ατυχίας.

Και αυτό γιατί δεν μπόρεσε να καθιερωθεί ποτέ στη Ρεάλ όπου κατακλυζόταν από τεράστια ονόματα επιθετικών, με τους "κόκκινους" από την άλλη πλευρά να πραγματοποιούν μία ονειρεμένη σεζόν στην Ευρώπη τη σεζόν 2004-05 φτάνοντας μέχρι την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ στην Κωνσταντινούπολη!

Τσάμπι Αλόνσο (2009)

Τη σεζόν 2008-09 η Λίβερπουλ τερμάτισε δεύτερη στο πρωτάθλημα, τη περασμένη σεζόν έβδομη. Η πιο δημοφιλής εξήγηση για την καθίζηση του αγγλικού συλλόγου είναι η πώληση του Τσάμπι Αλόνσο στη Ρεάλ Μαδρίτης το καλοκαίρι που μεσολάβησε.

Ο ίδιος μάλιστα ο αρχηγός της, Στίβεν Τζέραρντ, δήλωσε "συντετριμμένος" στο περιοδικό "FourFourTwo" για την παραχώρηση του Ισπανού άσου: "Πάντα τα πράγματα είναι δύσκολα όταν χάνεις ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, και ο κόσμος συνειδητοποιεί επιτέλους τί παίκτης είναι".

Το εκπληκτικό είναι ότι ο Μπενίτεθ είχε προσπαθήσει να βγάλει στο...σφυρί τον συμπατριώτη του από το 2008 για να φέρει στη θέση του τον μέσο της Άστον Βίλα, Γκάρεθ Μπάρι, με τον Αλόνσο να μην αλλάζει τελικά φανέλα αλλά να λέει με νόημα τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς:

"Προτιμώ να μην σκέφτομαι πάρα πολύ τον τρόπο με τον οποίο μου συμπεριφέρθηκαν".

Το άσχημο για τη Λίβερπουλ είναι ότι το 2009 έχασε τον Τσάμπι Αλόνσο που μεταγράφηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης καθώς και τονΓκάρεθ Μπάρι, με τη Μάντσεστερ Σίτι να εμφανίζεται με μεγαλύτερη οικονομικά πρόταση και να τον "καπαρώνει".

ΥΓ: Κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές τις εξόδους παικτών από το ιστορικό "Άνφιλντ" είναι φυσικά το γεγονός ότι η Λίβερπουλ δεν έμεινε ποτέ στάσιμη αλλά συνέχισε - και χωρίς αυτούς- να γράφει χρυσές σελίδες στο βιβλίο της ιστορίας του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Ο Κένι Νταλγκλίς εξήγησε μάλιστα - με αφορμή την απώλεια του "Ελ Νίνιο"- τη φιλοσοφία που διέπει την ομάδα του διαχρονικά:

"Ο Τόρες έφυγε, αλλά εμείς θα συνεχίσουμε τις ζωές μας. Ο ποδοσφαιρικός σύλλογος θα είναι πάντα εδώ. Αυτός δεν θα είναι. Δεν θα βάλουμε ποτέ ένα πρόσωπο πάνω από αυτόν τον σύλλογο. Οι σημαντικότεροι άνθρωποι για μας είναι οι άνθρωποι αυτού του συλλόγου".