Ήταν 13 Απριλίου 1924 όταν μια παρέα Κωνσταντινουπολιτών της Αθήνας αποφάσισε να ιδρύσει ένα σωματείο που θα θύμιζε τις αλησμόνητες πατρίδες (μιας και είχαν συμπληρωθεί ήδη δύο χρονιά από τη μικρασιατική καταστροφή) και έναν πολιτισμό που η ιστορία του ξεκινούσε τη δική του ιστορία σε βάθος σε βάθος χιλιετίας.

Εκείνη την ημέρα στο κατάστημα αθλητικών ειδών του Κωνσταντίνου Δημόπουλου και των αδερφών Αιμίλιου και Μενελάου Ιωνά στην Οδό Βερανζέρου 24, αποφασίστηκε η ίδρυση του νέου σωματείου. Το όνομα αυτού "Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως", το σήμα του ο Δικέφαλος Αετός του Βυζαντίου και τα χρώματα ορίστηκαν το κίτρινο και το μαύρο.

Ο πρώτος πρόεδρος της ΑΕΚ, ο Κωνσταντίνος Σπανούδης, είχε οραματιστεί τη δημιουργία ενός σωματείου που θα μεταλαμπαδεύει μέσα από τις δραστηριότητές του και την ίδια του την ύπαρξη, τις ιδέες του ξεριζωμένου ελληνισμού και της προσφυγιάς.

Εκατό χρόνια μετά, στις 13 Απριλίου 2024, η ΑΕΚ συμπλήρωσε έναν αιώνα ζωής. Στη Νέα Φιλαδέλφεια έχει αποκτήσει το δικό της σπίτι (έχοντας ζήσει και η ίδια η ομάδα την "προσφυγιά") το οποίο υπηρετεί πιστά τις ιδέες των ιδρυτών της ΑΕΚ, διότι δεν είναι απλά ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, αλλά ένα κέντρο Ελληνισμού, Μνήμης και Πολιτισμού, περνώντας τις ιδέες των προσφύγων μέσα από το Μουσείο του Προσφυγικού Ελληνισμού, αλλά και κάθε γωνιά του γηπέδου.

Σε αυτό τον αιώνα ιστορίας το ποδοσφαιρικό τμήμα της ΑΕΚ χάρισε τίτλους, επιτυχίες, στιγμές χαράς αλλά και πόνου. Προπάντων όμως χάρισε παράσημα, σαν το φιλικό για την ειρήνη στο Βελιγράδι που δεν ήταν ένας τίτλος ή μια αγωνιστική επιτυχία.

Γι' αυτό και για άλλα πολλά 15 θρύλοι της ΑΕΚ, 15 ιερά τέρατα της κιτρινόμαυρης ιστορίας μιλούν στο SPORT24 για το κλαμπ, μοιράζοντας τις δικές τους εμπειρίες και ιστορίες. Από τον πρεσβύτερο Ανδρέα Σταματιάδη, μέχρι και τον νεότερο Χρήστο Μαλαδένη.

Ανδρέας Σταματιάδης

Ο Ανδρέας Σταματιάδης είναι μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες στην ιστορία της ΑΕΚ, ταυτίζοντας το όνομά του ολοκληρωτικά μαζί της. Ο Σταματιάδης αγωνίστηκε στην Ένωση για 19 χρόνια (1950/69), κατακτώντας δύο πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα. Ήταν επίσης βοηθός προπονητή στην ομάδα του νταμπλ του 1978 και ο πρώτος προπονητής την επόμενη σεζόν που η ΑΕΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα.

Μεγάλωσα με ιστορίες του πατέρα μου για την προσφυγιά και τον Κλεάνθη Μαρόπουλο, 15 χρονών αντίκρισα το γήπεδο της ΑΕΚ και δεν έφυγα ποτέ

"Ο σύλλογος σημαίνει τα πάντα για μένα. Από μικρό παιδί μεγάλωσα με τις ιστορίες του πατέρα μου για την Αττάλεια, την προσφυγιά και τον Κλεάνθη Μαρόπουλο. Μέχρι που 15 χρόνων πέρασα για πρώτη φορά τα προπύλαια και αντίκρισα το γήπεδο από το οποίο δεν έφυγα ποτέ.

Από τους τίτλους που κατέκτησα στην ΑΕΚ ξεχωριστό για μένα είναι το πρώτο πρωτάθλημα μου το 1963 με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, αλλά πάντα θα θυμάμαι και το πρωτάθλημα του 1979 σαν προπονητής γιατί έπρεπε να πετύχουμε περίπου το απόλυτο στα τελευταία 11 παιχνίδια κυνηγώντας τον Ολυμπιακό, το οποίο και καταφέραμε.

Αυτά βέβαια που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι τα παιχνίδια στην Κωνσταντινούπολη το 1961 (κόντρα στη Φενέρμπαχτσε) με επιστροφή της ΑΕΚ στα πάτρια εδάφη σε δύσκολες εποχές και το παιχνίδι στην Κοπεγχάγη το 1968 κόντρα στην Ακαντέμισκ.

Εκείνο το παιχνίδι το είχαν διακόψει Έλληνες φοιτητές διαμαρτυρόμενοι για την χούντα στην Ελλάδα και τους έπεισα να βγουν από το γήπεδο εκδηλώνοντας την στήριξη των ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ και τη δική μου στον αγώνα τους. Φυσικά ξεχωριστό είναι και το βράδυ της 28^ης Φεβρουαρίου στη Νέα Φιλαδέλφεια που τιμήθηκα από τον Δημήτρη Μελισσανίδη με τον “Χρυσό Δικέφαλο Αετό”. Είναι το επιστέγασμα μιας ολόκληρης ζωής, αφιερωμένης σε αυτό το σωματείο".

*Ευχαριστούμε τον Κώστα Σταματιάδη, για τη συνδρομή του στη συνέντευξη.

Γιώργος Καραφέσκος

Ο Γιώργος Καραφέσκος έκανε τα πρώτα του βήματα στην ΑΕΚ σε ηλικία 13 ετών και έξι χρόνια μετά (το 1965) έγινε μέλος της πρώτης ομάδας, στην οποία παράμεινε μέχρι και το 1970. Με τα κιτρινόμαυρα αγωνίστηκε 218 φορές και πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα και ένα κύπελλο. Σήμερα είναι πρόεδρος των παλαιμάχων της ΑΕΚ.

Όταν βλέπω την ΑΕΚ θυμάμαι την εφηβεία μου, αισθάνομαι την ομάδα σαν οικογένειά μου

"Η ΑΕΚ είναι η οικογένειά μου. Πήγα 13 ετών στην ΑΕΚ, πέρασα από όλα τα κλιμάκια της ομάδας. Έπαιξα στην πρώτη ομάδα, κατέκτησα και δύο πρωταθλήματα το 1969 και το 1971. Μέσω της ΑΕΚ έπαιξα και στην Εθνική και τώρα έγινα ο πρόεδρος των παλαιμάχων. Έχω 60 χρόνια στην ΑΕΚ και όταν τη βλέπω θυμάμαι την εφηβεία μου. Σήμερα έχει φτάσει σε σημείο να τη χαίρεται ο κόσμος. Ο κύριος Μελισσανίδης πήρε πολύ καλούς παίκτες και μαζί του η ομάδα θα δυναμώνει.

Από την ΑΕΚ αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν την πρώτη μου στιγμή στην ομάδα. Είχα προπονητή τον κύριο Νταϊσπάγγο και τον κύριο Τράγο που ήταν γενικός αρχηγός. Μετά βάζω τους τίτλους που κατέκτησα με την ΑΕΚ. Τα δύο πρωταθλήματα που πήραμε και το ένα Κύπελλο. Μετά (διότι και αυτό μέσα από την ΑΕΚ το πέτυχα) ήταν η συμμετοχή μου στην Εθνική στα προκριματικά του Μουντιάλ του Μεξικού το 1970. Η Εθνική τότε είχε Δομάζο, Λουκανίδη, Παπαϊωάννου, Σιδέρη, Κούδα, πραγματικούς παικταράδες.

Όταν ήμουν μέλος των ακαδημιών, τρώγαμε στην πλατεία Αμερικής που ήταν τότε τα γραφεία της ΑΕΚ, μεσημεριανό αλλά και μετά την προπόνηση παίρναμε ένα τσάι και τοστ. Τέτοια περιποίηση δεν την είχαν οι άλλες ομάδες. Επίσης πηγαίναμε προετοιμασία 20 μέρες στα Τρίκαλα Κορινθίας. Στην εποχή μου αυτό ήταν σπουδαίο πράγμα. Γνώρισα σπουδαίους προέδρους. Τον Μπάρλο, τον Μελισσανίδη, αλλά και σπουδαίους προπονητές. Την αισθάνομαι όπως και την οικογένειά μου.

Εκείνη την εποχή παίζαμε σε χώμα, όχι σε χόρτο. Τα αποδυτήρια ήταν παράγκες. Ο Στέλιος Σεραφείδης πότιζε με τη μάνικα στο τέρμα για να κάνει προπόνηση. Ήταν γενικώς δύσκολα χρόνια, αλλά εμείς νομίζαμε ότι ήταν ό,τι καλύτερο υπήρχε. Εγώ πήγαινα με τα πόδια από τους Αγίους Αναργύρους για να κάνω προπόνηση, τότε είχαμε προπονητή τον Αουρέντικ, το 1960.

Επειδή ήμουν φτωχός, με φώναζε στο σπίτι του για να φάω μαζί του και να πάω στην προπόνηση. Έπαιζα δεξί εξτρέμ και εκείνος με έκανε χαφ, παρότι είχαν γράψει στις εφημερίδες ότι θα γινόμουν ο καλύτερος της εποχής ως δεξί εξτρέμ, έγινα χαφ από αυτόν.

Με την ΑΕΚ η ευρωπαϊκή πορεία του 1971 στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ήταν σπουδαία και ξεχωριστή. Χάσαμε την πρόκριση από την Ίντερ, την οποία είχαμε νικήσει στη Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά είχαμε δύσκολη αποστολή. Από τα πρωταθλήματα δεν ξεχωρίζω κάποιο. Με γεμίζει η αγάπη που απολαμβάνω από τον κόσμο της ΑΕΚ ακόμα και σήμερα.

Παρότι μας έχει ξεχάσει ο κόσμος, είναι βέβαια και πολλά τα χρόνια, πολλοί είναι αυτοί που με σταματούν στο γήπεδο και με ρωτάνε διάφορα πράγματα και είναι οπωσδήποτε μια ικανοποίηση που σε θυμούνται. Ο κόσμος σε ό,τι χρειάστηκα μου έχει συμπαρασταθεί και τους ευγνωμονώ για την αγάπη τους.

Έχουμε κάνει μια διοίκηση εδώ και 1.5 χρόνο στους παλαιμάχους. Σε αυτή την ομάδα είναι οι Ατματσίδης, Γεωργαμλής, Καραγκιοζόπουλος, Βασιλόπουλος, Γεωργιάδης και Πίττας. Είναι μια γενιά κάτω από μένα, όλοι τους είναι εξαιρετικοί, δίνουμε φιλικά για φιλανθρωπικούς σκοπούς και είναι κάτι που πραγματικά μας ευχαριστεί".

Λάκης Νικολάου

Ο Λάκης Νικολάου φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της ΑΕΚ το 1971 διαγράφοντας μια όμορφη πορεία 11 ετών ως παίκτης της, ενώ παράλληλα ολοκλήρωνε και τις σπουδές του στην ιατρική. Συνολικά έπαιξε 339 φορές και πανηγύρισε το νταμπλ του 1978 αλλά και το πρωτάθλημα του 1979. Σήμερα παραμένει επικεφαλής του ιατρικού τιμ της ΑΕΚ, ενώ έχει διατελέσει και πρόεδρος της ομάδας.

Είμαι 53 χρόνια ενεργό μέλος της ΑΕΚ και αυτό πραγματικά λέει τι σημαίνει για μένα, θεωρώ υποχρέωσή μου να συνεχίσω να προσφέρω στην ΑΕΚ

"Τόσα χρόνια που είμαι στην ΑΕΚ, λένε πραγματικά τι σημαίνει για μένα αυτή η ομάδα. Δεν έλειψα στιγμή ούτε ως ποδοσφαιριστής, ούτε ως γιατρός ούτε ως πρόεδρος. Είναι ένα μεγάλο και όμορφο μέρος της ζωής μου. Είμαι 53 χρόνια ενεργό μέλος στην ομάδα και ευτύχησα να είμαι φίλαθλός της. Όλη η αθλητική μου ζωή ήταν κιτρινόμαυρη.

Όταν ήμουν ποδοσφαιριστής της ήταν οι πιο δυνατές στιγμές που έζησα. Ήταν 11 χρόνια τα οποία είχαν και καλές και καλές εμπειρίες, στην οποία είχαν την τύχη να κατακτήσω και τρεις τίτλους, δύο πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο.

Στη δική μου ζυγαριά η πορεία στους "4" του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και το νταμπλ μπαίνουν στην ίδια μοίρα, Ήταν σχεδόν την ίδια εποχή, μιας και είχαν μια χρονιά διαφορά. Η χειρότερη στιγμή μου ήταν την αμέσως επόμενη το 1979, όταν χάσαμε την ευκαιρία για δεύτερο συνεχόμενο νταμπλ, από την ήττα από τον Πανιώνιο στον τελικό του Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ.

Το γήπεδό μας τότε, το Νίκος Γκούμας για εμάς ήταν τα πάντα, εκεί δίναμε τους αγώνες και τις προπονήσεις μας και έχουμε ζήσει ιστορικές στιγμές. Όμως το καινούργιο γήπεδο δε μου θυμίζει το Νίκος Γκούμας. Τώρα έχουμε ένα 100% μοντέρνο γήπεδο και έτσι έπρεπε να είναι, όπως εξίσου μοντέρνο προπονητικό. Πληροί όλες τις προϋποθέσεις για πολύ καλό ποδόσφαιρο και πολύ καλή επαφή των φιλάθλων με το γήπεδο.

Επίσης είμαι περήφανος για την αγάπη που απολαμβάνω από τον κόσμο. Το ότι βρίσκομαι τόσα χρόνια εκεί, με τη θέση μου ως γιατρός και την ιδιαίτερη σχέση που έχω με την ομάδα. Είμαι αφιλοκερδώς όλα αυτά τα χρόνια, νομίζω ότι είναι τίμημα που πρέπει να δώσω πίσω σε αυτήν που μου προσέφερε τόσα χρόνια ποδοσφαιρικής χαράς. Το θεωρώ υποχρέωση. Αυτή η σχέση της προσφοράς στον κόσμο της ΑΕΚ, ανταποδίδεται με την αγάπη που μου έχει".

Πέτρος Ραβούσης

Ο Πέτρος Ραβούσης έγινε μέλος της ΑΕΚ το 1972 σε ηλικία 18 ετών και παρέμεινε στην αγαπημένη του ομάδα μέχρι και το 1984. Σε αυτή τη δωδεκαετία στην οποία έπαιξε 308 φορές και κατέκτησε δύο πρωτάθλημα και δύο κύπελλα. Υπήρξε βοηθός του Ντούσαν Μπάγεβιτς στην ΑΕΚ για μια οκταετία (1988/96) και την επόμενη σεζόν που ανέλαβε πρώτος προπονητής κατέκτησε το Κύπελλο.

Το 1977 όλη η Αθήνα είχε κάτι κίτρινο στα κάγκελα για την ΑΕΚ, περήφανος που είμαι μέρος αυτής της κιτρινόμαυρης πορείας

"Αισθάνομαι περήφανος που είμαι μέρος αυτής της μακρόχρονης πορείας της ΑΕΚ. Μιας πορείας που ξεκίνησε από ανθρώπους που ήρθαν στην Ελλάδα και ενώ δεν είχαν σπίτι να μείνουν, σχεδίασαν για να φτιάξουν το σπίτι της ΑΕΚ. Αυτή η ομάδα κατάφερε να φτάνει στην κορυφή με την αξία της και μόνο, όχι με κάτι άλλο. Αυτή η ομάδα πρεσβεύει πολλά. Είναι μια ιδέα, προσφυγική ιδέα, που τα περιλαμβάνει όλα. Από τον πόνο μέχρι τη χαρά.

Από τις κορυφαίες μου στιγμές ως προπονητής ξεχωρίζω τα ντέρμπι, ειδικά αυτά με τον Ολυμπιακό, αλλά και το 0-0 με την Παρί Σεν Ζερμέν όταν ήμουν στο επιτελείο της ΑΕΚ. Ως ποδοσφαιριστής φυσικά δεν ξεχνάω την αξέχαστη πορεία στους "4" του Κυπέλλου UEFA. Η αγάπη του κόσμου ήταν τεράστια και καταλάβαμε από τις αντιδράσεις τους ότι πετύχαμε κάτι μεγάλο.

Τότε όλη η Αθήνα ότι κίτρινο είχε το είχε κρεμάσει στα κάγκελα. Εκείνα τα παιχνίδια ήταν τηλεοπτικά με την ΚΠΡ και την πρόκρισή μας όλος ο κόσμος τη χάρηκε, όπως συμβαίνει με κάθε ελληνική ομάδα.

Με την ΑΕΚ κατέκτησα πολλούς τίτλους όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που μένει ήταν το Κύπελλο το 1978 που κάναμε το νταμπλ, παίξαμε με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκης. Ήταν 0-0 και πρόλαβα και έδιωξα σε κόρνερ την μπάλα, λίγο πριν περάσει η μπάλα την τελική γραμμή και μετά φυσικά μπορέσαμε και ολοκληρώσαμε με τον καλύτερο πια από τις πιο σπουδαίες σεζόν για την Ένωση που έμεινε και θα μείνει στην ιστορία".

Παύλος Παπαϊωάννου

Ο Παύλος Παπαϊωάννου αποκτήθηκε από την ΑΕΚ το 1983 και έμεινε στην Ένωση για δέκα χρόνια. Σε αυτή τη μακρά πορείά του που ολοκλήρωσε με συνολικά 314 συμμετοχές κατέκτησε τρία πρωταθλήματα. Το γκολ που πέτυχε κόντρα στη Ρεάλ και τη νίκη επί των μερένγκες το 1985 στο Κύπελλο UEFA, ακόμα μνημονεύεται από τον ύμνο της ομάδας.

Ήρθα από τη Ρόδο και στην ΑΕΚ βρήκα μια νέα οικογένεια, η ομάδα του Αλμέιδα κάνει τον κόσμο να χαμογελά

"Η ΑΕΚ είναι η αγάπη μου. Όταν έφυγα από τη Ρόδο και πήγα στην ΑΕΚ βρήκα καλούς ανθρώπους και μια νέα οικογένεια. Πέρασα μια δεκαετία, κατέκτησα πρωταθλήματα και έφυγα ως αρχηγός και γεμάτος. Εύχομαι αυτή η ομάδα να ζήσει ακόμα πιο πολλά χρόνια. Εγώ δεν θα προλάβω να φτάσω τα επόμενα 100 χρόνια, εύχομαι οι νέες γενιές να το ζήσουν, γιατί αυτή ομάδα αξίζει να ζήσει και να μη σβήσει.

Νομίζω ότι δεν είχα σκαμπανεβάσματα σε όλη μου αυτή την πορεία, προσπάθησα στο 100% καιδούλευα σκληρά και περισσότερο μόνος μου, βρήκα βοήθεια από όλους και κατάφερε να πετύχω αυτά τα δέκα χρόνια.

Τα χρόνια που πέρασα εγώ στην ΑΕΚ (1983/93) η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ήταν καυτή. Ο κόσμος στήριζε και αγαπούσε την ομάδα. Φροντίζαμε να δίνουμε τα πάντα οι παίκτες και αυτό ήταν κάτι που το αναγνώριζε ο κόσμος και γι' αυτό ήταν κοντά μας. Θυμάμαι όταν κατακτήσαμε το πρώτο πρωτάθλημα το 1989, ρωτούσα πόσα χρόνια είχε η ΑΕΚ να το πάρει και μου έλεγαν κλείσε το στόμα σου. Καταλαβαίνετε πόσο σημαντικό ήταν αυτό για την ΑΕΚ και το συνεχίσαμε και θυμάμαι και το τελευταίο μου το 1992, έκλεισε όμορφα αυτός ο κύκλος.

Μαζί με αυτά ξεχωρίζω και το γκολ με τη Ρεάλ στο Κύπελλο UEFA το 1985. Πολλοί φίλοι της ΑΕΚ ακόμα και σήμερα μου το λένε κυρίως λόγω του ύμνου της ομάδας, που αναφέρεται ακόμα και σήμερα αυτή η νίκη.

Το νέο γήπεδο είναι τρομερό. Όταν είχα πάει στα εγκαίνια ένιωθα την ακουστική και λέω ότι εδώ μπορείς να κουφαθείς. Πιστεύω ότι ως σύγχρονο γήπεδο παρέχει πολλές ανέσεις στους παίκτες. Στο παλιό έχουμε όμως τις αναμνήσεις μας. Εκεί γράψαμε ιστορία. Όμως στο νέο γήπεδο ήδη είδαμε μια μεγάλη επιτυχία. Ο Ματίας Αλμέιδα είναι ένας πολύ καλός προπονητής και ήδη έδειξε ότι μπορεί να πετύχει πολλά στην ΑΕΚ. Ήδη την έκανε μια ομάδα που σκορπά χαμόγελα στον κόσμο και αυτό είναι σημαντικό.

Τάκης Καραγκιοζόπουλος

Ο Τάκης Καραγκιοζόπουλος φόρεσε για πρώτη φορά τα κιτρινόμαυρα το 1981 και έμεινε μέχρι και το 1993. Σε αυτά τα 12 χρόνια έπαιξε 279 φορές και πανηγύρισε την κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων και ενός κυπέλλου. Αξέχαστο θα μείνει το γκολ που πέτυχε στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ το 1989 και χάρη σε αυτό η Ένωση κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά από δέκα χρόνια. Έχει υπηρετήσει την ΑΕΚ και από το πόστο του προπονητή.

Η ΑΕΚ είναι η ομάδα της καρδιάς μας, έζησα δυνατές στιγμές αλλά το γκολ με τον Ολυμπιακό το 1989 θα το ξεχωρίζω για πάντα

"Η ΑΕΚ είναι τ α πάντα. Είναι η ομάδα της καρδιάς μου και για τους ΑΕΚτζήδες η ομάδα της καρδιάς μας. Σε αυτή ήθελα να παίξω. Τα είχε όλα, όσα ήθελα για να παίξω και χαίρομαι που το κατάφερα.

Στην ΑΕΚ έζησα πολλά όλα αυτά τα χρόνια, πολλές δυνατές στιγμές. Όμως το ματς στο ΟΑΚΑ με τον Ολυμπιακό το 1989 και το γκολ που πέτυχα είναι αυτό που θα ξεχωρίζω για πάντα.

Όσα ακολούθησαν αυτό το παιχνίδι που σας ανέφερα δείχνουν και το τι σημαίνει η ΑΕΚ. Γυρίσαμε με τα πόδια από τη Νέα Ιωνία και ο κόσμος μας σήκωνε στους ώμους του, είχαν τεράστια αγάπη για εμάς. Ήταν και το πρώτο πρωτάθλημα μετά από πολλά χρόνια.

Το συγκεκριμένο γήπεδο και ο χώρος, διότι στον ίδιο χώρο έχουν χτιστεί και τα δύο από τους πρόσφυγες σημαίνει πολλά. Στα χρόνια που δεν κατακτούσαμε τίτλους πορωνόμασταν από αυτό, μας έδινε δύναμη στην προσπάθειά μας, καθώς πάντοτε ο κόσμος ήταν εκεί και μας "έσπρωχνε".

Στα εγκαίνια που μπήκαμε εμείς οι παλαίμαχοι δεν το φανταζόμασταν ποτέ. Εμείς που βγάλαμε το χορτάρι όταν γκρεμιζόταν το παλιό, εμείς μπήκαμε και τιμηθήκαμε. Ήταν κάτι πολύ όμορφο, εκείνο το βράδυ έζησα στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ".

Βαγγέλης Βλάχος

Ο Βαγγέλης Βλάχος ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στην ΑΕΚ το 1979 σε ηλικία 16 ετών, την ομάδα που υποστήριζε από μικρό παιδί, στην οποία παρέμεινε μέχρι και το 1985. Συνολικά αγωνίστηκε 184 φορές και κατέκτησε ένα Κύπελλο το 1983 στο οποίο μάλιστα πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού από τον Θωμά Μαύρο. Έχει υπηρετήσει την ΑΕΚ και από το πόστο του προπονητή.

Η ΑΕΚ είναι παιδική αγάπη και αυτές δεν προδίδονται, αξιώθηκα να παίξω δίπλα σε τέρατα που μικρός τους ζητούσα αυτόγραφο

Εγώ προέρχομαι από οικογένεια ΑΕΚτζήδων με προσφυγικές ρίζες. Κατάγομαι από τη Νέα Αρτάκη Ευβοίας και το χωριό μου ήταν κατά 95% φίλοι της ΑΕΚ. Ο πατέρας μου σαν δώρο προς το παιδί του όποτε είχε ευκαιρία, πηγαίναμε με λεωφορείο μέχρι τις Τρεις Γέφυρες και από εκεί είτε με ταξί είτε με τα πόδια πηγαίναμε και βλέπαμε την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, συγκεκριμένα στη Θύρα 17. Είναι η παιδική αγάπη και αυτές δεν προδίδονται. Λένε ότι μπορείς να αλλάξεις θρησκεία, γυναίκα, πολιτικά πιστεύω, αλλά όχι την ομάδα που γεννήθηκες. Και το πιστεύω.

Όπως είπε και ο Βαρθολομαίος η ΑΕΚ είναι Ιδέα. Και για μένα είναι κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ. Είναι πολιτισμός, μνήμες από εκεί που προέρχεται η ομάδα από τους ανθρώπους που την ίδρυσαν και κάτι το ιερό. Και μπορούσες να το συναντήσεις παντού.

Μια ιστορία που θυμάμαι και πραγματικά ανατριχιάζω είναι όταν ήμουν στην εθνική Ελπίδων και παίζαμε ένα φιλικό με την Ουγγαρία εκτός, σε ένα χωριό που κάναμε 4-5 ώρες από τη Βουδαπέστη για να φτάσουμε εκεί. Και σε αυτό το φιλικό την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού μας ύμνου ακούσαμε "Ελλάς - Ελλάς". Γυρίσαμε και είδαμε ένα γεροντάκι να κρατάει μια σημαία της ΑΕΚ. Προφανώς είχε μείνει εκεί από το παιδομάζωμα, ήταν κάτι πραγματικά συγκινητικό.

Έτσι λοιπόν αξιώθηκα και εγώ να παίξω σε αυτή την ομάδα. Να βρεθώ σε ηλικία 16 ετών και κάτι και να είμαι δίπλα σε τέρατα που περίμενα να μου υπογράψουν ένα αυτόγραφο. Τον Θωμά Μαύρο, τον Μίμη Παπαϊωάννου, τον Πέτρο Ραβούση, τον Χρήστο Αρδίζογλου κι άλλους πολλούς.

Αυτό που δεν θα ξεχάσω και μου το είχε κάνει σαν δώρο ο Θωμάς Μαύρος και ήταν μοναδικό για μένα. Με ευλόγησε να πάρω το περιβραχιόνιο του αρχηγού σε ηλικία 20 ετών. Στην ομάδα της ΑΕΚ όχι οποιαδήποτε ομάδα, αλλά σαν της ΑΕΚ. Στον τελικό του Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ το 1983 σκόραρα μαζί με τον Μαύρο και μετά σήκωσα το τρόπαιο και έγινα ο νεότερος αρχηγός που σήκωσε το Κύπελλο. Σε ένα γεμάτο ΟΑΚΑ κόντρα στον ΠΑΟΚ. Ήταν μια μεγαλειώδης στιγμή για μένα.

Μαζί με αυτό το ντέρμπι δεν θα ξεχάσω ποτέ και τη νίκη που πετύχαμε κόντρα στον Παναθηναϊκό το 1983 στη Λεωφόρο με 2-1, με δύο γκολ δικά μου, όταν τότε σπάσαμε μια κακή παράδοση εκεί. Το ένα από αυτά ήταν δημιούργημα του Φάντρονκ. Αυτός μου έμαθε να χτυπάω την μπάλα με το που χτυπούσε η μπάλα στο έδαφος με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Μια μέρα το δουλεύαμε αυτό μαζί με αυτό τον "φωτισμένο παππού" και βγήκε.

Στο καινούργιο γήπεδο δεν έχω πάει. Θέλω να πάω με τον γιο μου όταν γίνει 6 χρονών και μαζί με την κόρη μου να πάμε μαζί, όπως έκανα με τον πατέρα μου στη θύρα 17, η οποία τώρα έχει πάει απέναντι σε σχέση με το Νίκος Γκούμας. Στο παλιό γήπεδο θυμάμαι την πρώτη στιγμή που μπήκα με την ΚΠΡ, χώθηκα μέσα από τα κάγκελα και μπήκα μέσα σαν ball - boy και έζησα από μέσα αυτή τη συγκλονιστική βραδιά, τα πέναλτι, τους πανηγυρισμούς, τα πάντα. Μετά που έπαιξα εκεί μέσα και έζησα όσα έζησα, νιώθω ανατριχίλα όσο τα θυμάμαι. Εκεί ανδρώθηκα, σωματικά και ψυχικά και έγινα ένας καλύτερος άνθρωπος".

Γιώργος Σαββίδης

Ο Γιώργος Σαββίδης αποκτήθηκε στην ΑΕΚ από την Ομόνοια το καλοκαίρι του 1987 και έμεινε για πέντε χρόνια, συνδυάζοντας το όνομά του με πολλά γκολ. Σε αυτά τα τρία χρόνια πανηγύρισε την κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων ενώ συνολικά αγωνίστηκε 166 φορές σε όλες τις διοργανώσεις.

Το τι σημαίνει η ΑΕΚ φάνηκε στα εγκαίνια του νέου γηπέδου, νιώθω ευλογημένος που φόρεσα αυτή τη φανέλα

"Νιώθω ευλογημένος που αξιώθηκα να παίξω στην ΑΕΚ. Η ομάδα αυτή που εκφράζει την προσφυγιά και τον ελληνισμό. Το τι σημαίνει η ΑΕΚ φάνηκε τη νύχτα των εγκαινίων και για κάθε ΑΕΚτζή αυτό το σπίτι, που είναι υπέροχο, θα τη βοηθήσει να ζήσει τις πιο ευλογημένες στιγμές στο μέλλον.

Η πιο δυνατή στιγμή που έζησα με τα κιτρινόμαυρα ήταν με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ το 1989, μετά από πολλά χρόνια πήραμε το πρωτάθλημα σε εκείνο το ματς με τη νίκη χάρη στο γκολ του Καραγκιοζόπουλου. Δεν θα ξεχάσω την ένταση, τη θέληση και το άγχος που είχαμε. Ήμουν σίγουρος ότι εκείνο το πρωτάθλημα θα άλλαζε την πορεία της ΑΕΚ και την άλλαξε, για μια επταετία η ομάδα έγινε πρωταγωνίστρια και ήταν ίσως η καλύτερη περίοδός της 100χρονης ιστορίας της.

Γνώριζα πριν έρθω στην ΑΕΚ ότι είναι ένα προσφυγικό σωματείο και τις ρίζες που είχε η ομάδα. Ζώντας την όμως από κοντά και όταν ερχόμουν σε συναναστροφή με τους φιλάθλους έβλεπα ότι αυτή η ομάδα είναι παντού στην Ελλάδα και πρέσβευε μια ξεχωριστή φιλοσοφία, δεν έμενε μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά σε κάτι πιο ιδιαίτερο και όμορφο. Και το έβλεπες παντού αυτό, όχι μόνο στη Φιλαδέλφεια.

Στη δική μου πενταετία (1987-1992) υπήρχε μια σχέση αγάπης στους παίκτες από τον κόσμο, φτιάξαμε μια ομάδαρα και παίζαμε ωραίο επιθετικό ποδόσφαιρο. Ερχόντουσαν στο γήπεδο φίλοι του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού για να βλέπουν την μπάλα που παίζαμε. Κι έτσι ανέβηκαν οι προσδοκίες από όλους.

Προσφέραμε πολλά και μας το ανταπέδιδαν όμορφα και αυτή την αγάπη τη νιώθω και σήμερα. Βέβαια το νέο γήπεδο είναι αλλιώς. Σου είχα πει στα εγκαίνια ότι το νέο γήπεδο θα ανεβάσει επίπεδο την ΑΕΚ και επιβεβαιώθηκε. Η ομάδα μεγάλωσε και η φανέλα βάρυνε".

Χρήστος Βασιλόπουλος

Ο Χρήστος Βασιλόπουλος έγινε μέλος της ΑΕΚ το καλοκαίρι του 1987 όταν αποκτήθηκε από την Παναχαϊκή. Σε αυτά τα έξι χρόνια παρουσίας του στην ομάδα έπαιξε 172 φορές, αγωνιζόμενος ως αμυντικός και πανηγύρισε τρία πρωταθλήματα. Σήμερα εξακολουθεί να υπηρετεί την ΑΕΚ ως μέλος του τμήματος σκάουτινγκ της ακαδημίας.

Δεν περιγράφονται με λόγια όσα νιώθω για την ΑΕΚ, η ανέγερση του νέου γηπέδου ήταν η κορυφαία στιγμή για μένα στην ΑΕΚ

Η ΑΕΚ είναι η δεύτερη οικογένειά μου. Δεν μπορώ να το περιγράψω με πολλά λόγια και πραγματικά είμαι περήφανος που είμαι μέρος όλης αυτής της ιδέας, γιατί δεν πρόκειται απλά για ένα κλαμπ, είναι πολλά παραπάνω από μια ομάδα.

Ως φίλαθλος μπορώ να πω ότι η σημαντικότερη στιγμή ήταν η ανέγερση του νέου γηπέδου. Ως ποδοσφαιριστής μπορώ να πω το πρωτάθλημα του 1989 και το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Εκείνος ο τίτλος άλλαξε την ΑΕΚ και τη μετέπειτα πορεία της.

Όταν πέρασα στην ΑΕΚ είχαμε πλειάδα ποιοτικών και μεγάλων ποδοσφαιριστών, δεν θέλω να ξεχάσω κάποιον και να αδικήσω. Είχαμε τον Μπάγεβιτς και παίξαμε ένα ποιοτικό ποδόσφαιρο. Μετά το πρώτο πρωτάθλημα του 1989 χτίσαμε την ΑΕΚ της δεκαετίας του 90'.

Σε προσωπικό επίπεδο η φάση που δεν θα ξεχάσω, ήταν σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στη Νέα Φιλαδέλφεια στο 1989. Θυμάμαι τον Σαραβάκο που ήταν πολύ μεγάλος παίκτης, από τους κορυφαίους ακραίους σε όλη την Ευρώπη, να φεύγει απέναντι στον τερματοφύλακά μας. Το τάκλιν που έκανα και αποσόβησα τον κίνδυνο δεν θα το ξεχάσω. Ήταν σε καίριο σημείο, έπρεπε να κρατήσουμε το μηδέν και να μη χάσουμε από τον Παναθηναϊκό, ώστε να πάρουμε το πρωτάθλημα.

Φυσικά όταν μπήκα στο χορτάρι του νέου γηπέδου ένιωσα μεγάλο δέος, συγκίνηση. Ήταν κάτι που περιμέναμε 19 χρόνια και ας είναι καλά ο κύριος Μελισσανίδης που έκανε ένα όνειρο πραγματικότητα για χιλιάδες ΑΕΚτζήδες. Εκεί είναι το σπίτι μας. Βέβαια στο Νίκος Γκούμας είναι οι αναμνήσεις μας. Όσα ζήσαμε είναι εκεί.

Ντανιέλ Μπατίστα

Ο Ντανιέλ Μπατίστα φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ για επτά χρόνια, αγωνιζόμενος σε δύο θητείες. Η Ένωση είναι η ομάδα με την οποία έχει πανηγυρίσει τους περισσότερους τίτλους της καριέρας του, ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα και τα καλύτερα όπως δηλώνει κι ο ίδιος.

Έχω συγκινηθεί πολλές φορές με την ιστορία της ΑΕΚ, ως μετανάστης ένιωσα ταύτιση, ζήλεψα που δεν παίζω στην OPAP Arena

"Η ΑΕΚ είναι η ομάδα που κέρδισα τους περισσότερους τίτλους και πέρασα πιο καλά και τα περισσότερα χρόνια της καριέρας μου. Όλα αυτά που περάσαμε και τον κόσμο μου έχουν μείνει. Πολύ ωραίες στιγμές. Αναδείχθηκα περισσότερο ως ποδοσφαιριστής, έγραψα την ιστορία μου και είμαι χαρούμενος που φόρεσα αυτή τη φανέλα.

Αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ ήταν τη μεταγραφή μου στην ΑΕΚ το 1989 και όσα συνέβησαν. Η ΑΕΚ ενδιαφέρθηκε πολύ για μένα, ο κύριος Γιδόπουλος ήταν πολύ θερμός να με πάρει. Ο Εθνικός είχε συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό, αλλά δεν με προσέγγισαν με τον καλύτερο (για μένα) τρόπο. Πήγα σε μια ομάδα που λειτουργούσε σωστά και χάρηκα το ποδόσφαιρο.

Στην αρχή ήταν λίγο πιο δύσκολα καθώς ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε μια τόσο μεγάλη ομάδα και υπήρχε μια μικρή αμφισβήτηση στην αρχή αν θα τα κατάφερνα. Αυτό μου έδωσε κίνητρο να αποδείξω ότι μπορούσα να είμαι από τους σημαντικότερους παίκτες της ομάδας και τα κατάφερα.

Όταν πήγα στην ΑΕΚ δεν ήξερα τι πρεσβεύει στην πραγματικότητα, δεν μου είχε εξηγήσει κανείς. Κουβαλάει πίσω της μια μεγάλη ιστορία, αυτή των προσφύγων από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία. Εγώ συγκινήθηκα πολλές φορές όταν τα άκουσα όλα αυτά. Και εγώ ήμουν μετανάστης, ήρθα από την πατρίδα μου στην Ευρώπη, κατάφερα και έπαιξα στην ΑΕΚ και ένιωσα μια ταύτιση με την ιστορία.

Με την κιτρινόμαυρη φανέλα κατέκτησα τρεις τίτλους, όμως θα μπορούσαμε να κερδίσουμε περισσότερους και ο κόσμος ξέρει πώς δεν το πετύχαμε. Έχω αυτή την πίκρα ότι μας αδίκησαν σε πολλές στιγμές. Το γκολ που δεν θα ξεχάσω ήταν με την Παναχαϊκή στην Πάτρα τη σεζόν 1991/92. Είχαμε κερδίσει 3-2 και το πέτυχα προς το τέλος. Ήταν ένα τρομερό σουτ από τη γωνία της περιοχής. Τότε έλεγαν ότι ήταν το γκολ του πρωταθλήματος. Πολλοί μου θυμίζουν και το γκολ που πέτυχα με την Τορίνο.

Στο Νίκος Γκούμας έζησα πολλά, πολύ όμορφες στιγμές με πολλές γενιές. Η ΑΕΚ κατάφερε και έφτιαξε ένα πολύ ωραίο στάδιο, που φαίνεται παντού η ιστορία της. Είτε με τα μουσεία που έχει το γήπεδο είτε με τον τρόπο που το γήπεδο είναι διακοσμημένο.

Όταν με κάλεσαν στα εγκαίνια μαζί με κάποιους παίκτες που προσέφεραν πολλά στην ΑΕΚ, ένιωσα χαρά γιατί ένιωσα ότι εκτιμήθηκαν όσα προσέφερα στην ΑΕΚ. Ήταν συγκινητικό εκείνη τη στιγμή. Ζήλεψα (με την καλή έννοια) που δεν παίζω αυτή την εποχή σε αυτό το γήπεδο. Ένιωσα ότι η ομάδα βρήκε τον 12ο παίκτη και της έλειπε χρόνια αυτό.

Το λένε και τα αποτελέσματα που φέρνει τώρα, κατέκτησε και το νταμπλ μόλις μπήκε στο γήπεδο και δεν είναι εύκολο. Σε παγκόσμιο επίπεδο όταν μια ομάδα δημιουργεί το δικό της γήπεδο έχει περιορισμούς στις μεταγραφές στο οικονομικό κομμάτι, αλλά τα κατάφερε".

Βασίλης Δημητριάδης

Ο Βασίλης Δημητριάδης πήρε μεταγραφή για την ΑΕΚ το καλοκαίρι του 1991 προερχόμενος από τον Άρη και αγωνίστηκε στην Ένωση για πέντε χρόνια. Συνολικά αγωνίστηκε 221 φορές πετυχαίνοντας πολλά γκολ, ενώ το 1993 κατέκτησε το ασημένιο παπούτσι, καθώς πέτυχε 33 γκολ σε ισάριθμους αγώνες. Μετά την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρικής του καριέρας υπηρέτησε την ΑΕΚ ως γενικός αρχηγός και διευθυντής ποδοσφαιρικού τμήματος.

Η ΑΕΚ είναι σύμβολο αφοσίωσης, πάθους και πίστης, ξεχωρίζω από τους τίτλους και τα γκολ το φιλικό στο Βελιγράδι για την ειρήνη

"Η ΑΕΚ δεν είναι απλώς μια ομάδα ποδοσφαίρου για μένα, αλλά ένα σύμβολο αφοσίωσης, πάθους και πίστης. Η υπηρεσία μου στην ΑΕΚ ως ποδοσφαιριστής αλλά και η εμπλοκή μου αργότερα στην ομάδα ξεπερνούν τα Κύπελλα και τα γκολ. Είναι ένα κομμάτι της ταυτότητάς μου, ένας θεσμός που συνδέει με την ιστορία, την παράδοση και την πνευματική κληρονομιά του συλλόγου. Για μένα είναι μια οικογένεια, ένας τρόπος ζωής και πηγή έμπνευσης για τον κόσμο της.

Αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι το φιλικό στο Βελιγράδι με την Παρτίζαν. Το πώς πήγαμε, η υποδοχή, το φιλικό, το ότι έπρεπε να φύγουμε για να γλιτώσουμε τους βομβαρδισμούς. Πηγαίνοντας για το γήπεδο βλέπαμε κατεστραμμένα κτίρια. Ίσως στην αρχή δεν καταλαβαίναμε που πηγαίναμε, μετά όμως βιώσαμε λίγη από τη φρίκη που ζούσαν οι άνθρωποι εκεί.

Όταν πήγαμε στο Βελιγράδι ήμουν γενικός αρχηγός και ο Μελισσανίδης είχε το management από την ENIC. Αφού είχε γίνει το πρώτο σκέλος του ταξιδιού μας στη Βουδαπέστη, τότε τον ρώτησα πώς θα πάμε στο Βελιγράδι, θα έρθουν να μας πάρουν ή να μας συνοδεύσουν όταν θα περάσουμε τα σύνορα.

Μου είπε, "όχι, μόνοι μας θα πάμε". Ήμασταν δύο πούλμαν. Το ένα ήταν η ομάδα και το άλλο ήταν με προσκεκλημένους του Μελισσανίδη και της διοίκησης. Τον ρώτησα που θα πάμε μόνοι μας και η απάντηση που έλαβα ήταν "στον πόλεμο". Εκεί κατάλαβα το μεγαλείο αυτού που κάναμε, αλλά και του ίδιου του Μελισσανίδη που σκέφτηκε και υλοποίησε αυτό το ταξίδι.

Στην ΑΕΚ έζησα μεγάλες στιγμές. Στην πρώτη μου χρονιά που ήρθα από τον Άρη και τότε, το 1992, κατακτήσαμε και το πρωτάθλημα που ήταν το πρώτο μου. Από τα γκολ που ξεχωρίζω είναι αυτό που συνεχώς μου λένε με την Αϊντχόφεν, αλλά και το γκολ που έβαλα στην Έδεσσα για την προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος του 1993.

Το παλιό σπίτι μας, το Νίκος Γκούμας μας φέρνει συγκινήσεις, ζήσαμε πολλά πράγματα εκεί, αλλά δεν έχει σχέση με το νέο γήπεδο, διότι αυτό έχει μια μαγεία, μια αύρα ξεχωριστή. Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι τα τσιμέντα δεν παίζουν ποδόσφαιρο, όμως σε αυτό το γήπεδο δεν ισχύει. Στα εγκαίνια ήταν κάτι μοναδικό. Ο πρόεδρος μας τίμησε όλους εμάς που βάλαμε ένα λιθαράκι στην ομάδα. Πιστεύω θα μείνει στο μυαλό όλων μας όλο εκείνο το βράδυ".

Γιώργος Κούτουλας

Ο Γιώργος Κούτουλας ξεκίνησε την καριέρα του στην ΑΕΚ το 1987 και παρέμεινε μέχρι και το 1998. Συνολικά φόρεσε την κιτρινόμαυρη φανέλα 201 φορές, αγωνιζόμενος ως αμυντικός και φόρεσε μάλιστα και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Με την ΑΕΚ κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα και δύο κύπελλα.

Ο Σεραφείδης με δίδαξε περισσότερο απ' όλους τι σημαίνει ΑΕΚ, χωρίς τον Μελισσανίδη η ομάδα δεν θα ήταν εκεί σήμερα

"Η ΑΕΚ είναι όνειρο που πραγματοποιήθηκε. Έφυγα από την επαρχία 17 χρονών και μαζί με τα χρόνια που ήμουν στους ερασιτέχνες έμεινα για περισσότερα από δέκα χρόνια. Φεύγοντας από τα 17 από το σπίτι μου είναι λογικό να είναι η ΑΕΚ για μένα η δεύτερη οικογένειά μου. Εκεί έμεινα μέχρι τα 30. Είναι μια μεγάλη ομάδα που κουβαλάει μια ολόκληρη ιστορία μέχρι σήμερα.

Όπως είναι λογικό όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν πολύ καλές και πολύ κακές στιγμές. Εκείνο που θα ξεχωρίσω είναι όταν ήμουν στα 19 και συμμετείχα στο πρώτο πρωτάθλημα που πήραμε το 1989, εκεί κατάλαβα το πραγματικό μέγεθος της ΑΕΚ και την αξία όλων των συμπαικτών μου. Είχα την τύχη να πανηγυρίσω κι άλλα τρία πρωταθλήματα, αλλά αυτό ήταν που ξεχωρίζει.

Το τι σημαίνει η ΑΕΚ μου το δίδαξε περισσότερο απ' όλους ο Στέλιος Σεραφείδης. Μιλούσε συνεχώς για την ιστορία της ΑΕΚ. Μαζί τους και οι προπονητές που είχα, ο Γιώργος Καραφέσκος και ο Στέλιος Σκευοφύλακας, πως καθόντουσαν στους λόφους και έβλεπαν το ποδόσφαιρο και πώς ήταν η δική τους εποχή. Η ιστορία της ΑΕΚ καταφέρνει και περνάει στις επόμενες γενιές χάρη στο έργο του Μελισσανίδη.

Αν δεν υπήρχε αυτός η ΑΕΚ δεν θα ήταν έτσι σήμερα, όχι μόνο από το γήπεδο αλλά και ως ομάδα. Χάρη σε αυτόν η ΑΕΚ θυμίζει σε όλους την ιστορία της, από που ξεκίνησε. Είχαμε συνυπάρξει μαζί εγώ ως αρχηγός και εκείνος ως πρόεδρος, κάναμε πολλά πράγματα μαζί, δεν έλειπαν και οι εντάσεις, μιας και οι δύο θέλαμε το καλό της ΑΕΚ.

Στην ΑΕΚ είχα την τύχη, αν και αμυντικός να πετύχω το πρώτο μου γκολ στο ΟΑΚΑ. Πριν παίξω με την πρώτη ομάδα και περνούσα έξω από αυτό το γήπεδο, το σκεφτόμουν το πρώτο γκολ, πώς θα ήταν. Αυτό το παιχνίδι ήταν με τον Παναθηναϊκό το 1988 είχε έρθει 1-1.

Το δεύτερο που δεν ξεχνάω ήταν με τον Πανσερραϊκό στη Φιλαδέλφεια. Είχαμε χάσει στο προηγούμενο παιχνίδι 3-0 με τον ΟΦΗ και μου ασκήθηκε κριτική από τον Τύπο για την ήττα, κατ' εμέ άδικη. Ο Βεσελίνοβιτς μου έδωσε την ευκαιρία και έπαιξα ξανά. Το σκορ ήταν 1-1 στο 89' και ο κόσμος έφευγε απογοητευμένος. Σε εκείνο το σημείο κατάφερα να σκοράρω και είδα τον κόσμο να γυρίζει ξανά.

Όλες αυτές οι στιγμές που έζησα και οι τίτλοι με την ομάδα, για μένα είναι ίδιες με το ότι ο Μελισσανίδης μου έκανε την τιμή να μπω στα εγκαίνια της ΑΕΚ. Εκείνη την ημέρα συγκινήθηκα όσο με τους τίτλους που κατέκτησα. Όταν μπήκα μέσα στο γήπεδο αισθάνθηκα σαν να μπήκα, όχι ως παίκτης της πρώτης ομάδας και ως ερασιτέχνης, αυτή την εικόνα είχα στο μυαλό μου.

Όσο περπατούσα και έβλεπα τι γινόταν, είδα μπροστά μου τα δέκα χρόνια που πέρασα στην ΑΕΚ, σαν αστραπή, μέχρι να βγω από τη φισούνα και να φωνάξουν το όνομά μου. Ένιωσα ότι έχω καλή σχέση με τους φιλάθλους της ΑΕΚ, έδωσα τα πάντα με την αξία μου σε αυτή την ομάδα και ο κόσμος το εκτιμούσε αυτό. Από αυτή τη στιγμή είμαι τόσο γεμάτος που δεν έχω δει παιχνίδι από κοντά, αλλά θα πάω να δω σύντομα.

Και το πόσο μεγάλο είναι αυτό το γήπεδο για την ΑΕΚ φαίνεται και από τα αποτελέσματα που φέρνει. Σήμερα είναι μια ομάδα σαν αυτή που είχαμε εμείς με τον Μπάγεβιτς. Είχε φτιάξει μια καταπληκτική ομάδα και κανείς δεν πρέπει να τον ξεχνάει, άσχετα του τι έκανε. Στην ΑΕΚ προσέφερε πάρα πολλά".

Χάρης Κοπιτσής

Ο Χάρης Κοπιτσής έγινε μέλος της ΑΕΚ στα τέλη του 1992 και φόρεσε τα κιτρινόμαυρα μέχρι και το 2001. Αγωνιζόταν ως δεξιός μπακ χαφ και αγωνίστηκε συνολικά 279 φορές, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων και δύο κυπέλλων, αλλά το μεγαλύτερο επίτευγμα είναι ότι έγινε σύνθημα στα χείλη των φίλων της ομάδας. Σήμερα υπηρετεί την ΑΕΚ στις ακαδημίες της.

Στο Βελιγράδι υπερασπιστήκαμε μέσω της ΑΕΚ τον ίδιο τον άνθρωπο, η μεγαλύτερη επιβράβευση που είχα ήταν η αγάπη του κόσμου

"Η ΑΕΚ για μένα προσωπικά αλλά και όλους τους φίλους της ΑΕΚ είναι κάτι παραπάνω από ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος. Είναι μια ιδέα που πρεσβεύει ιδέες πανανθρώπινες, όπως της αγάπης, του σεβασμού και της ειρήνης, μέσα από το αγωνιστικό πνεύμα και της πρεσβεύει με τον καλύτερο τρόπο.

Στην ΑΕΚ είμαι τόσα χρόνια και έχω ζήσει τα πάντα, πολύ σημαντικές στιγμές και είναι λογικό. Δεν είναι μια και δύο. Ίσως το κορυφαίο που δείχνει την ταυτότητα της ΑΕΚ και φαίνεται σε ένα παιχνίδι είναι αυτό για την ειρήνη στο Βελιγράδι.

Πέρασε μηνύματα πολύ ουσιώδη που είναι πάντα επίκαιρα, ακόμα και σήμερα. Αυτό το παιχνίδι έγινε κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η ΑΕΚ μας έδωσε τη δυνατότητα να υπερασπιστούμε τον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτό δείχνει ότι η ΑΕΚ είναι κάτι παραπάνω από ένας αθλητικός σύλλογος.

Γενικά όμως σε όποιο γήπεδο πηγαίναμε, η αντιμετώπιση που είχε η ΑΕΚ από τους άλλους φιλάθλους και ήταν αυτό που έζησα ήταν αγάπη και θαυμασμός. Αυτό αποδεικνύεται ακόμα και τώρα. Αυτό αντιλήφθηκα κατά την παρουσία μου στην ΑΕΚ.

Με την ΑΕΚ κατέκτησα πέντε τίτλους, όλοι τους είχαν το ξεχωριστό αποτύπωμα, αλλά το παραδόξως ο πιο σημαντικός τίτλος που νιώθω ότι κατέκτησα ήταν το νταμπλ πέρυσι, γιατί πάνω απ' όλα είμαι φίλαθλος της ΑΕΚ. Στους τίτλους συμμετέχουμε όλοι. Αυτό το νταμπλ σηματοδότησε μια νέα περίοδο για την ομάδα. Όλοι οι τίτλοι είναι σημαντικοί και νιώθω ότι συμμετέχω σε όλους.

Όταν έγινα σύνθημα στα χείλη των οπαδών της ΑΕΚ ήταν ένα ξεχωριστό συναίσθημα. Δεν το περίμενα να γίνει. Ένιωσα ότι ευχαρίστησα τον κόσμο της ΑΕΚ εκείνη τη στιγμή, γιατί έτσι ο κόσμος δείχνει την αγάπη του και ανταποδίδει όσα έκανα. Νιώθεις χαρούμενος όταν έχεις τέτοια ανταμοιβή. Μου είναι χαραγμένο όλο αυτό, με έκανε περήφανο και χαρούμενο και είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση που είχα ως αθλητής".

Χρήστος Κωστής

Ο Χρήστος Κωστής φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ σε δύο θητείες (1994/98 και 2000/05), αγωνιζόταν ως δεύτερος επιθετικός και ξεχώριζε για την τεχνική του κατάρτιση, αλλά ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα τραυματισμών. Συνολικά φόρεσε τα κιτρινόμαυρα 174 φορές και κατέκτησε τρία κύπελλα, όντας ένας από τους πιο αγαπητούς της κερκίδας. Αυτή τη στιγμή είναι μέλος του τμήματος σκάουτινγκ της κιτρινόμαυρης ακαδημίας, ενώ στο παρελθόν υπήρξε γενικός αρχηγός της πρώτης ομάδας.

Η ΑΕΚ στην καρδιά μου είναι η μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου, η αγάπη του κόσμου μας φούσκωνε από περηφάνεια

"Αυτή η ομάδα είναι τα πάντα για μένα. Είναι πάνω απ' όλα ιδέα και στην καρδιά μου είναι η μεγαλύτερη του κόσμου. Έχω δεθεί παρά πολύ με την ομάδα και τον κόσμο της, είναι κάτι παραπάνω από ένα δέσιμο ενός επαγγελματία παίκτη με μια ομάδα.

Η στιγμή που θυμάμαι περισσότερο από όλες είναι η πρώτη μέρα, η υποδοχή που μου ετοίμασαν, ήταν πραγματικά κάτι εντυπωσιακό που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Μετά ήταν οι κατακτήσεις των τίτλων και οι νίκες στα ντέρμπι. Σε τέτοιες στιγμές καταλαβαίναμε ότι δίναμε χαρά στον κόσμο της ΑΕΚ και ήταν κάτι που μας ευχαριστούσε και φουσκώναμε με υπερηφάνεια.

Η ΑΕΚ πρεσβεύει κάποια ιδανικά που την κάνουν να ξεχωρίζει από μια απλή ομάδα. Πάντα προσδοκά την ποδοσφαιρική δικαιοσύνη και τον συναγωνισμό. Δίνει μεγάλη βάση σε αυτά. Τα τελευταία χρόνια έχει πολύ μεγάλη δυναμική και η παρουσία του Δημήτρη Μελισσανίδη της δίνει μια εγγύηση για το μέλλον.

Με την ΑΕΚ κατέκτησα τρία Κύπελλα, αλλά περισσότερο ξεχωρίζω το πρώτο μου Κύπελλο το 1996, όταν πετύχαμε μια ευρεία νίκη κόντρα στον Απόλλωνα με επτά γκολ. Το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο, παίζαμε φανταστικό ποδόσφαιρο και τότε αισθανόμασταν ικανοποίηση και γαλήνη.

Αξέχαστο γκολ για μένα θα είναι αυτό με τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια το 1995. Έκρινα ότι έπαιρνα κάποια ρίσκα και έδειξα τόλμη. Μετά δεν θα ξεχάσω την αντίδραση του κόσμου με το γκολ και τη χαρά που προσέφερα.

Αυτά που έζησα στο Νίκος Γκούμας δεν θα τα ξεχάσω εκεί ήταν ριζωμένες οι αναμνήσεις μου και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ όσα έζησα εκεί. Ήταν πρωτοποριακό, ο κόσμος ήταν κοντά και δημιουργούσε μια ζεστή ατμόσφαιρα. Αλλά η OPAP Arena έχει άλλη δυναμική, με τον κόσμο υπάρχει ζωντάνια και ένταση και είναι ο λόγος που η ομάδα τα πάει καλά, μιας και οι ποδοσφαιριστές έχουν όλες τις ανέσεις, όπως και στα Σπάτα και γι' αυτό μπορούν να πετύχουν στο μέλλον.

Όπως το βίωσα εγώ από τα εγκαίνια ήταν όλα εντυπωσιακά, κάτι καλύτερο από ότι είχαμε ονειρευτεί. Ακούγαμε για γήπεδο τόσα χρόνια και αυτό υλοποιήθηκε χάρη στον Δημήτρη Μελισσανίδη. Είναι κάτι που πρέπει να μείνει για πάντα χαραγμένο".

Χρήστος Μαλαδένης

Ο Χρήστος Μαλαδένης πήρε μεταγραφή για την ΑΕΚ το καλοκαίρι του 1995 και παρέμεινε για εννέα χρόνια. Ο άλλοτε μεσοεπιθετικός της Ένωσης ανήκει στο κλειστό κλαμπ ποδοσφαιριστών που έπαιξαν τουλάχιστον 300 φορές με την ΑΕΚ και πέτυχε 64 γκολ. Κατά την παρουσία του στην ομάδα κατέκτησε τέσσερα κύπελλα και ένα σούπερ καπ.

Η ΑΕΚ είναι μια μεγάλη αγάπη, όλα τα τρόπαια που κατέκτησα μαζί της είναι σαν παιδιά

"Η ΑΕΚ είναι μια μεγάλη αγάπη. Έχω εκτίμηση σε αυτή την ομάδα. Πέρασα τα καλύτερα ποδοσφαιρικά μου χρόνια εκεί και αναδείχθηκα σαν ποδοσφαιριστής. Είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου, με τα σκαμπανεβάσματά του, αλλά ήταν όλα τους μια εμπειρία που με έκαναν να εξελιχθώ.

Η πορεία το 1998 στην Ευρώπη, αλλά και αυτή στον όμιλο του Champions League μου έχουν χαρακτεί. Όσο ήμουν στην ομάδα κατακτήσαμε και τέσσερα Κύπελλα και κυνηγούσαμε συνεχώς για το πρωτάθλημα, τώρα γιατί δεν το πήραμε ήταν μια άλλη ιστορία. Από τους τέσσερις τίτλους δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον, όλα τα τρόπαια είναι σαν παιδιά.

Το χατ-τρικ με τον Ηρακλή όμως δεν θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί τότε εξασφαλίσαμε μια θέση στο επόμενο Champions League. Το τεράστιο ταξίδι ειρήνης στο Βελιγράδι δείχνει τι είναι η ΑΕΚ και ποιο είναι το μεγαλείο της.

Το Νίκος Γκούμας ήταν από τις κορυφαίες έδρες και από την ατμόσφαιρα που δημιουργούσε ο κόσμος. Έτσι το αισθανόμασταν εμείς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ατμόσφαιρα με την Μπαρτσελόνα, ειδικά στην είσοδο των δύο ομάδων. Η διαφορά του με το νέο γήπεδο είναι προφανής, δεν έχω πάει ακόμα βέβαια για να το δω, αλλά είναι αισθητή η διαφορά βλέποντας το και από την τηλεόραση".