Η ΑΕΚ έκανε το καλύτερο για εκείνη και τον Μάνταλο

Το να γίνεται αποδέκτης αποδοκιμασιών και ύβρεων από την εξέδρα, μόλις ένα μήνα και κάτι μέρες μετά την πανηγυρικού ύφους παρουσίαση της επέκτασης συμβολαίου του με την ΑΕΚ εντός του νέου γηπέδου, ασφαλώς και δεν ήταν η εξέλιξη που ο Πέτρος Μάνταλος προσδοκούσε.

Το συμβάν στο παιχνίδι με τη Βελέζ, ήταν ένα ξεχείλισμα αγανάκτησης, μια σκληρή στάση απέναντι σε έναν ποδοσφαιριστή που έχει δις "σακατέψει" τα πόδια του παίζοντας για την Ένωση. Επιπροσθέτως, ήταν και μια συμπεριφορά άδικη, όποια κι αν είναι η γνώμη που ο καθένας μπορεί -και δικαιούται να- έχει για την αγωνιστική παρουσία του ή το πολυσυζητημένο θέμα της μη ανταπόκρισής του σε ρόλο ηγέτη.

Είναι ελεύθερος να την καταθέτει, σαφώς και να ενίσταται, όχι όμως να ταπεινώνει. Ασφαλώς, για τη στιγμή της συνθηματικής επίθεσης, περισσότερο ευθύνεται το ίδιο το club με τον ψυχαναγκασμό στον οποίο -τρόπον τινά- έχει υποβάλει τον Μάνταλο όλα αυτά τα χρόνια.

Ήταν η άρνηση του ίδιου του οργανισμού να μοιράσει το βάρος σε περισσότερους ικανούς, καθώς τέτοιοι δεν υπήρχαν. Η αυτοκριτική ενδοσκόπηση ήταν πλέον μονόδρομος για την ΑΕΚ κι ευτυχώς συντελέστηκε.

Στη διάρκεια των εβδομάδων που μεσολάβησαν από τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό έως και σήμερα, ο αρχηγός της ομάδας πέρασε την πιο δύσκολη φάση της καριέρας του στην Ένωση. Σκέφτηκε το μέλλον του εκτός αυτής, έμαθα ότι ρώτησε αν θα μπορούσε να προκύψει κάτι ενδιαφέρον για εκείνον από το εξωτερικό. Είναι δεδομένο ότι θορυβήθηκε, ανησύχησε, στενοχωρήθηκε. Αν μη τι άλλο, κακό στοιχείο για την ομάδα και τα αποδυτήρια της, ουδέποτε υπήρξε.

Είχε τους λόγους του να είναι "φαρμακωμένος", να νιώθει άβολα, να βλέπει μπροστά του ένα αδιέξοδο. Ήταν η ώρα κάτι να αλλάξει και ο σωστός τρόπος δεν ήταν η φυγή, όσο η αλλαγή σκεπτικού από το ίδιο το club.

Δίπλα σε καλύτερους συμπαίκτες και χωρίς το ίδιο βάρος

Τι θα μπορούσε να κάνει τον Πέτρο Μάνταλο αφενός να νιώσει όπως πριν κι αφετέρου -που είναι το βασικό ζητούμενο- να αποδώσει καλύτερα;

Μα φυσικά το μοίρασμα του ασήκωτου βάρους που ήταν μονίμως στις πλάτες του στο διάστημα που έπρεπε να συνυπάρχει με λίγους πραγματικά ικανούς και πολλούς σημαντικά χαμηλότερου τεχνικού επιπέδου από το δικό του.

Όταν δε έφυγε και ο Λιβάγια, το κακό απόγινε. Ορθό είναι να υπάρχουν απαιτήσεις από τον αρχηγό και ηγέτη -όπως η ίδια η ομάδα τον αναγόρευσε στην πρόσφατη επέκταση συμβολαίου- είναι δίκαιο ωστόσο να παρατηρούμε και ποιοι κινούνται γύρω του.

Μέσα στα πολλά διαφορετικά και προς τη σωστή κατεύθυνση πράγματα που έγιναν το συγκεκριμένο καλοκαίρι από το νέο διοικητικό και επιχειρησιακό status της ομάδας, ήταν και η αλλαγή φιλοσοφίας στη συγκεκριμένη υπόθεση.

Γύρω από τον Μάνταλο -όταν αποφασίζεται ότι θα παίζει καθώς ο ανταγωνισμός είναι επιτέλους υπαρκτός- δεν θα κινούνται ο Αλμπάνης, ο Τάνκοβιτς και ο Μαχαίρας, ούτε επίσης οι καλύτερες επιλογές στα χαφ θα είναι ο Σιμόες, ο Σάκχοφ και ο Κρστίτσιτς.

Η ΑΕΚ απέκτησε ποδοσφαιριστές με πολύ διαφορετικό προφίλ, μαθημένους να θέλουν τη μπάλα, να αναλαμβάνουν ευθύνες και να ηγούνται. Ο Άμραμπατ, ο Τσούμπερ, ο Αραούχο, ο Λε Ταλέκ και ο Γέβτιτς -μαζί και ο πιο παλιός Γκαρσία- αποφορτίζουν τον Μάνταλο από την εμμονή όλων να κάνει περισσότερα από αυτά που μπορεί ή να παρουσιάζει εκείνα που οι άλλοι γύρω του δεν είναι ικανοί. Έχουν όλοι τους (πλην του Λιβάι) πολύ μεγαλύτερα συμβόλαια από εκείνον επίσης, παίζει και αυτό το ρόλο του.

Είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που εκτός του ανταγωνισμού που θα τον ωθήσει σε πιο συνεπή δουλειά, δεν θα κουνούν όλοι το δάχτυλό τους στον Μάνταλο όταν τα πράγματα δεν θα πηγαίνουν καλά.

Υπάρχουν πλέον άλλοι γι' αυτή τη δουλειά, είναι αρκετοί, μπαρουτοκαπνισμένοι, ακριβοπληρωμένοι και με προφίλ που εγείρουν απαιτήσεις.

Αυτή είναι η καλύτερη συγκυρία που θα μπορούσε να δημιουργηθεί γύρω από έναν ποδοσφαιριστή που έχει ακούσει και αντέξει πολλά, όμως πλέον αποκτά το δικαίωμα να κάτσει λίγο πιο πίσω από την κουρτίνα για να βγουν οι άλλοι μπροστά. Και αυτό πιστεύω ότι θα τον βοηθήσει να δώσει στην ΑΕΚ περισσότερα από όσα πριν. Όλα στο γήπεδο...