"Σας το λέω θα κερδίσουμε απόψε, σας το λέω". Τα λόγια του Ματίας Αλμέιδα στους ανθρώπους της ομάδας που ακολούθησαν την αποστολή της ΑΕΚ στην Αγγλία, δεν θα μπορούσε να είναι φτιασιφδωμένα με προσεγγίσεις φοβικές ή έντονη ανησυχία για τις απουσίες. Κοιτούσε όλους στα μάτια και επαναλάμβανε ακριβώς αυτό: "θα νικήσουμε σήμερα".

Δεν ξέρω τι όνειρα βλέπει αυτός ο άνθρωπος, όμως βλέπω ότι μπορεί να τα κάνει πραγματικότητα. Δεν ξέρω επίσης πού βρίσκει την ψυχραιμία να ξεπερνά μέσα του, λες και δεν συμβαίνουν, τόσο σημαντικές αναποδιές την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι ανησυχούμε γι' αυτό που θα καταφέρει να παρουσιάσει, δίχως κολώνες της ομάδας σε θέσεις κομβικές.

Πέρασε κάποιες ώρες μαζί με τους συνεργάτες του μπροστά στο βίντεο κι όταν η αποκρυπτογράφηση των όποιων αδυνάτων σημείων θα μπορούσε να έχει η ομάδα που κατά τη γνώμη του -αλλά και κατά γενική ομολογία- παίζει αυτή τη στιγμή το καλύτερο ποδόσφαιρο στον κόσμο είχε ολοκληρωθεί, τους κοίταξε απλά στα μάτια για να δει αν και οι ίδιοι πιστεύουν. Εκείνος πάντως ήταν απόλυτα βέβαιος πως αν γίνονταν αυτά που είχε κατά νου, η ΑΕΚ θα περνούσε νικηφόρα από το Μπράιτον. Μα ποιος αλήθεια να το φανταστεί...

Το επόμενο βήμα ήταν να αναλύσει όλα όσα διέκρινε, να μεταφέρει με κάθε λεπτομέρεια όλες τις σχετικές οδηγίες για το πως οι ποδοσφαιριστές του θα εμφανίζονταν στον αγωνιστικό χώρο δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό ότι μπορούν να τα καταφέρουν απέναντι στο σύνολο του Ντε Τσέρμπι.

Αφού πρώτα λοιπόν ο Αργεντίνος αποθέωσε δημόσια τους Άγγλους, έπειτα βάλθηκε να τους τελειώσει! Άλλωστε ένας Αργεντινός δεν μπορεί παρά μόνο ως μία σπάνια ευκαιρία για ρεβάνς να βλέπει κάθε στιγμή που μπορεί να του δώσει η ζωή στο ποδόσφαιρο απέναντι σε Άγγλους. Είχε λίγο από Μαραντόνα αυτή η προσέγγιση, χωρίς μάλιστα να απαιτείται το χέρι του Θεού.

Δεν γίνεται τυχαία η αναφορά. Ο Αλμέιδα ήταν επί χρόνια ένας από τους πολύ στενούς φίλους του κορυφαίου ποδοσφαιριστή που είδε ποτέ αυτός ο κόσμος, σε περιόδους μάλιστα δύσκολες για το πιο όμορφο δώρο του ανθρώπινου είδους που χάρισε ο Θεός σ' αυτό το άθλημα.

Ήταν μία διετία που γυρνούσαν μαζί τον κόσμο για το ποδόσφαιρο σάλας, χρόνια στα οποία ο Ντιέγκο έδειχνε ευτυχισμένος από αυτό που έκανε αλλά και από τη φιλία του με τον Αλμέιδα με τον οποίον μοιράζονταν χώρο, χρόνο, σκέψεις και ανησυχίες. Ο Ματίας διδάχτηκε πολλά από αυτή τη σχέση και κυρίως πώς να αντιμετωπίζει ως τεράστιο κίνητρο και μαζί ν' αναζητά τον τρόπο της επιβολής κόντρα σε αυτούς που μοιάζουν υπέρτεροι ή αλύγιστοι. Όπως εν προκειμένω στο Μπράιτον.

Η σπουδαία δουλειά που έγινε και σε ατομικό επίπεδο και η "σύνδεση" με του Αλμέιδα με τον αγαπημένο του Μαραντόνα

Πίσω στην προετοιμασία ενόψει του αγώνα: ο Ματίας ήταν τόσο φλογερός στις κουβέντες του και τόσο πειστικός στις αναλύσεις του, όσο έπρεπε ώστε εκείνοι που εμφανίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο όχι απλώς να μη βλέπουν με δέος τους παίκτες που έχουν καταφέρει ασύλληπτα πράγματα απο πέρυσι στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, αλλά να τους αντιμετωπίσουν ως ένα σύνολο που έχει ατέλειες και το οποίο μπορεί να λυγίσει μέσα από συγκεκριμένη στόχευση και μεγάλη συγκέντρωση σε αυτήν.

Επί προσωπικού ωστόσο έγινε η σπουδαία δουλειά. Ο Μήτογλου πάτησε το χορτάρι για να καταπιεί τους αντιπάλους επιθετικούς, ο Σιμάνσκι για να κάνει ένα παιχνίδι στο κέντρο της άμυνας με το μυαλό του Μπαρέζι κι ας του έφυγε μία φάση, ο Σιντιμπέ για να θυμηθεί τον εαυτό του που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο με τη Γαλλία και ο Στάνκοβιτς για να σβήσει κάθε συζήτηση περί του αν είναι αυτός που πρέπει να παίζει βασικός στην ΑΕΚ αλλά και για την επάρκειά του σε ένα ανώτερο level από το ελληνικό.

Όλοι αυτοί αλλά και οι υπόλοιποι πήραν από τον Αλμέιδα το κατάλληλο boost για να μπουν στο γήπεδο συνετά αλλά με θάρρος, με σεβασμό αλλά δίχως φόβο, με γνώση για την ποιότητα του αντιπάλου αλλά και με επίγνωση ότι μπορούν να τον νικήσουν εστιάζοντας στο πλάνο.

Πάντοτε μετά από τέτοιες επιτυχίες, ο Αλμέιδα σκέφτεται τον αγαπημένο πατέρα του που έχει φύγει από τη ζωή και τις αφιερώνει σε εκείνον είτε σιωπηλά είτε κάποιες φορές και δημόσια. Όμως πέρα από εκείνον, πολύ περήφανος όπου κι αν βρίσκεται θα είναι για τον καλό φίλο του ο μεγάλος Ντιέγο Μαραντόνα.

Ο άνθρωπος που του έδειξε κάποιους άλλους δρόμους μέσα από τη δύσκολη ζωή που είχε, η οποία για πολλούς ήταν πάντα ιλουστρασιόν αλλά για τον ίδιο τον Αργεντινό μύθο τόσο περίπλοκη και πολύπλοκη, που πολλές φορές τον έκανε δυστυχισμένο όπως ο ίδιος ο Αλμέιδα μας έχει εκμυστηρευτεί στη συνέντευξη-εξομολόγηση στο SPORT24.

Σήμερα, μαζί με τον Ματίας στο ποδόσφαιρο, σε κάθε βήμα του ζουν και ανασταίνονται όλοι εκείνοι που μέσα στο μυαλό του έχουν συμβάλει ώστε να είναι ο άνθρωπος και ο προπονητής που εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε. Και σίγουρα ο Μαραντόνα ήταν ένας από αυτούς.