Η ανίατη ασθένεια του ΟΣΦΠ και η μετάγγιση πάθους!
Το Sport24.gr αναλύει τα αίτια της "ανίατης ασθένειας" τη φετινή σεζόν που δεν έχουν τελειωμό...
Ο Μπάντοβιτς ξελαρυγγιάστηκε ολόκληρη τη βδομάδα να ζητάει από τους ποδοσφαιριστές του να σοβαρευτούν και να «ματώσουν» στην πρεμιέρα των play off. "
Ήθελα να δείξουν περισσότερο πάθος", αρκέστηκε να πει ο Σέρβος στη συνέντευξη Τύπου, προσπαθώντας ίσως να προφυλάξει την ομάδα απ’ τα χειρότερα. Γιατί αν μιλούσε έξω από τα δόντια, οι εκφράσεις που ενδεχομένως να χρησιμοποιούσε, θα έκαναν πολλούς παίκτες να κοκκινίσουν…
Απόδοση φιλικού προετοιμασίας!
Γιατί παρότι βρισκόμαστε ακόμα στον Απρίλιο και για τον Ολυμπιακό διακυβεύεται μεγάλο μέρος της οικονομικής του ευρωστίας και του γοήτρου του, παρουσιάζει εικόνα ομάδας η οποία παίζει φιλικά προετοιμασίας! Στον αγώνα με τον Άρη, δικαιολογίες δε χωρούσαν. Οι απουσίες των «κίτρινων» ήταν σημαντικότερες και, εν πάση περιπτώσει, ο Ολυμπιακός δε μπορεί να ισχυριστεί ότι έπαιζε αποδεκατισμένος κόντρα σε έναν πλήρη αντίπαλο.
Αράνο, Κάλβο, Ναφτί, Κουλουχέρης και Κάμπορα οι απουσίες απ’ τη μία, Γκαλέτι, Ντιόγκο, Ζαϊρί και Τοροσίδης από την άλλη. Μπορεί να πει κανείς ότι γι’ αυτό έχασαν οι "ερυθρόλευκοι"; Ή μήπως υπήρχε κούραση και ελάχιστες μέρες προετοιμασίας μέχρι τα play off; Γιατί, απ’ όσο θυμάμαι, ο Άρης έπαιζε τελικό κυπέλλου πριν από 4 μέρες. Όσο για την ψυχολογία; Σίγουρα ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να ξεπεράσει γρηγορότερα την απώλεια του πρωταθλήματος (άλλωστε το γνωρίζουν εδώ και ενάμιση μήνα), απ’ ό,τι ο Άρης του κυπέλλου.
Θα πληρώνει το έγκλημα ως το τέλος!
Ομάδα ακίνδυνη και χωρίς κανένα αυτοματισμό, έδειχνε ο Ολυμπιακός στο Χαριλάου. Χωρίς σχέδιο διάσπασης της αντίπαλης άμυνας, χωρίς σαφή τρόπο ανάπτυξης, χωρίς ικανότητα να περάσει μια κάθετη πάσα ή να βγάλει -μέσα από κάποιο σύστημα και όχι τυχαία- μία απειλητική σέντρα.
Ο Μήτρογλου έμοιαζε απελπιστικά μόνος, παλεύοντας με Νασούτι και Ρονάλντο Γκιάρο. Ο Όσκαρ ζητούσε τη μπάλα, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να την πάρει, μέσα από το σφιχτό κέντρο του Άρη. Γιατί; Μα φυσικά επειδή ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να επιτεθεί με μονοδιάστατο και προβλέψιμο τρόπο. Χωρίς ταχύτητα και κίνηση από τον άξονα, χωρίς καθαρά ακραία μπακ.
Μπορεί να ακούγεται σκληρό, όμως είναι πέρα για πέρα δίκαιο: Οι "ερυθρόλευκοι" θα συνεχίσουν να πληρώνουν την έλλειψη ακραίων μέσων, μέχρι το τέλος! Μέχρι να θυμηθεί κάποιος, ότι τη δυναστεία των 12 πρωταθλημάτων, την έχτισε βασιζόμενος στα εκπληκτικά άκρα του. Μέχρι κάποιος να σκεφτεί ότι το ποδόσφαιρο τιμωρεί οποιονδήποτε προκαλεί με ξεδιάντροπο και υπεροπτικό τρόπο την τύχη του…
Το ναυάγιο στα άκρα!
Στο ματς με τον Άρη, η δεξιά πλευρά του Ολυμπιακού διέθετε έναν επιπόλαιο, φλύαρο και χωρίς διάθεση για άμυνα Λούα Λούα. Όσες φορές προσπάθησε να επιτεθεί, τράκαρε πάνω στους αμυνόμενους των γηπεδούχων. Όσες κούρσες και αν έκανε ο Γκαλίτσιος, ελάχιστες φορές είδε τον Αφρικανό να του περνάει τη μπάλα. Όσο για την αμυντική συνεργασία των δύο; Ναυάγιο!
Ο Φρέντι Αντού βρισκόταν μια ανάσα από το να γίνει αλλαγή, όταν ξαφνικά ο Ολυμπιακός έκανε το θαύμα του! Ο Γκαλίτσιος άρχισε να πλησιάζει πολύ κοντά στον Αμερικανό, χωρίς την παραμικρή συμπαράσταση από το Λούα Λούα ή τους ανασταλτικούς μέσους της ομάδας του. Αποτέλεσμα, τα… όργια του Αντού, τα οποία έκριναν -εν πολλοίς- το παιχνίδι.
Και αριστερά, όμως, τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα, αφού κανείς από τους Λεονάρντο και Όσκαρ που αγωνίστηκαν στα άκρα, δεν είναι κλασικοί μέσοι πτέρυγας. Το 4-4-2 βελτίωσε για λίγο την κατάσταση, τουλάχιστον μέχρι να προσαρμοστεί ο Άρης στα νέα δεδομένα. Ο Κούπερ, δεν άργησε να "κλειδώσει" και πάλι το μηδέν, αφήνοντας τους "ερυθρόλευκους" να επιδίδονται σε ατομικές ενέργειες παιδικής χαράς.
Ο αργός, είναι περιττός
Για το τέλος αφήσαμε τον πολύπαθο άξονα! Ακόμα και ο Ντουντού των 4 μηνών εκτός αγωνιστικής δράσης, έμοιαζε αποτελεσματικότερος, ταχύτερος και πολύ πιο χρήσιμος από το Μαρέσκα. Η εμπειρία, δε μπορεί να παίξει μπάλα από μόνη της. Όσο μεγάλη καριέρα και αν έχεις κάνει, όταν αδυνατείς να ακολουθήσεις το ρυθμό ενός αγώνα, είσαι περιττός για μία ομάδα…
Σε έναν αγώνα όπου θα μπορούσε να γίνει το ξεκάθαρο φαβορί για την πρώτη θέση, ο Ολυμπιακός κατάφερε να βάλει τους πάντες στο παιχνίδι. "Ανέστησε" τον Άρη, ο οποίος έμοιαζε ράκος μετά από την ήττα του στον τελικό και του επέτρεψε να σκέφτεται και αυτός το σεντόνι! Με βάση την εικόνα του Ολυμπιακού, μπορεί κανείς να κατηγορήσει την ομάδα του Κούπερ, ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα, για ουτοπικές προσδοκίες;
Απόδοση φιλικού προετοιμασίας!
Γιατί παρότι βρισκόμαστε ακόμα στον Απρίλιο και για τον Ολυμπιακό διακυβεύεται μεγάλο μέρος της οικονομικής του ευρωστίας και του γοήτρου του, παρουσιάζει εικόνα ομάδας η οποία παίζει φιλικά προετοιμασίας! Στον αγώνα με τον Άρη, δικαιολογίες δε χωρούσαν. Οι απουσίες των «κίτρινων» ήταν σημαντικότερες και, εν πάση περιπτώσει, ο Ολυμπιακός δε μπορεί να ισχυριστεί ότι έπαιζε αποδεκατισμένος κόντρα σε έναν πλήρη αντίπαλο.
Αράνο, Κάλβο, Ναφτί, Κουλουχέρης και Κάμπορα οι απουσίες απ’ τη μία, Γκαλέτι, Ντιόγκο, Ζαϊρί και Τοροσίδης από την άλλη. Μπορεί να πει κανείς ότι γι’ αυτό έχασαν οι "ερυθρόλευκοι"; Ή μήπως υπήρχε κούραση και ελάχιστες μέρες προετοιμασίας μέχρι τα play off; Γιατί, απ’ όσο θυμάμαι, ο Άρης έπαιζε τελικό κυπέλλου πριν από 4 μέρες. Όσο για την ψυχολογία; Σίγουρα ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να ξεπεράσει γρηγορότερα την απώλεια του πρωταθλήματος (άλλωστε το γνωρίζουν εδώ και ενάμιση μήνα), απ’ ό,τι ο Άρης του κυπέλλου.
Θα πληρώνει το έγκλημα ως το τέλος!
Ομάδα ακίνδυνη και χωρίς κανένα αυτοματισμό, έδειχνε ο Ολυμπιακός στο Χαριλάου. Χωρίς σχέδιο διάσπασης της αντίπαλης άμυνας, χωρίς σαφή τρόπο ανάπτυξης, χωρίς ικανότητα να περάσει μια κάθετη πάσα ή να βγάλει -μέσα από κάποιο σύστημα και όχι τυχαία- μία απειλητική σέντρα.
Ο Μήτρογλου έμοιαζε απελπιστικά μόνος, παλεύοντας με Νασούτι και Ρονάλντο Γκιάρο. Ο Όσκαρ ζητούσε τη μπάλα, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να την πάρει, μέσα από το σφιχτό κέντρο του Άρη. Γιατί; Μα φυσικά επειδή ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να επιτεθεί με μονοδιάστατο και προβλέψιμο τρόπο. Χωρίς ταχύτητα και κίνηση από τον άξονα, χωρίς καθαρά ακραία μπακ.
Μπορεί να ακούγεται σκληρό, όμως είναι πέρα για πέρα δίκαιο: Οι "ερυθρόλευκοι" θα συνεχίσουν να πληρώνουν την έλλειψη ακραίων μέσων, μέχρι το τέλος! Μέχρι να θυμηθεί κάποιος, ότι τη δυναστεία των 12 πρωταθλημάτων, την έχτισε βασιζόμενος στα εκπληκτικά άκρα του. Μέχρι κάποιος να σκεφτεί ότι το ποδόσφαιρο τιμωρεί οποιονδήποτε προκαλεί με ξεδιάντροπο και υπεροπτικό τρόπο την τύχη του…
Το ναυάγιο στα άκρα!
Στο ματς με τον Άρη, η δεξιά πλευρά του Ολυμπιακού διέθετε έναν επιπόλαιο, φλύαρο και χωρίς διάθεση για άμυνα Λούα Λούα. Όσες φορές προσπάθησε να επιτεθεί, τράκαρε πάνω στους αμυνόμενους των γηπεδούχων. Όσες κούρσες και αν έκανε ο Γκαλίτσιος, ελάχιστες φορές είδε τον Αφρικανό να του περνάει τη μπάλα. Όσο για την αμυντική συνεργασία των δύο; Ναυάγιο!
Ο Φρέντι Αντού βρισκόταν μια ανάσα από το να γίνει αλλαγή, όταν ξαφνικά ο Ολυμπιακός έκανε το θαύμα του! Ο Γκαλίτσιος άρχισε να πλησιάζει πολύ κοντά στον Αμερικανό, χωρίς την παραμικρή συμπαράσταση από το Λούα Λούα ή τους ανασταλτικούς μέσους της ομάδας του. Αποτέλεσμα, τα… όργια του Αντού, τα οποία έκριναν -εν πολλοίς- το παιχνίδι.
Και αριστερά, όμως, τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα, αφού κανείς από τους Λεονάρντο και Όσκαρ που αγωνίστηκαν στα άκρα, δεν είναι κλασικοί μέσοι πτέρυγας. Το 4-4-2 βελτίωσε για λίγο την κατάσταση, τουλάχιστον μέχρι να προσαρμοστεί ο Άρης στα νέα δεδομένα. Ο Κούπερ, δεν άργησε να "κλειδώσει" και πάλι το μηδέν, αφήνοντας τους "ερυθρόλευκους" να επιδίδονται σε ατομικές ενέργειες παιδικής χαράς.
Ο αργός, είναι περιττός
Για το τέλος αφήσαμε τον πολύπαθο άξονα! Ακόμα και ο Ντουντού των 4 μηνών εκτός αγωνιστικής δράσης, έμοιαζε αποτελεσματικότερος, ταχύτερος και πολύ πιο χρήσιμος από το Μαρέσκα. Η εμπειρία, δε μπορεί να παίξει μπάλα από μόνη της. Όσο μεγάλη καριέρα και αν έχεις κάνει, όταν αδυνατείς να ακολουθήσεις το ρυθμό ενός αγώνα, είσαι περιττός για μία ομάδα…
Σε έναν αγώνα όπου θα μπορούσε να γίνει το ξεκάθαρο φαβορί για την πρώτη θέση, ο Ολυμπιακός κατάφερε να βάλει τους πάντες στο παιχνίδι. "Ανέστησε" τον Άρη, ο οποίος έμοιαζε ράκος μετά από την ήττα του στον τελικό και του επέτρεψε να σκέφτεται και αυτός το σεντόνι! Με βάση την εικόνα του Ολυμπιακού, μπορεί κανείς να κατηγορήσει την ομάδα του Κούπερ, ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα, για ουτοπικές προσδοκίες;