Aναπαύθηκε λοιπόν εν ειρήνη ο Σβεν-Γκόραν Έρικσον.

Εν ειρήνη και άνευ πόνου πλέον, άλλωστε όπως αναφέρεται και στη νεκρώσιμη ακολουθία της ορθόδοξης εκκλησίας, έφυγε από εδώ και πήγε αλλού, «ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός»…

Μέχρι να αδειάσει η άμμος στην κλεψύδρα του περάσματος του από αυτόν τον κόσμο και να σημάνει η τελευτή του βίου του, ο «Σβένις» κατάφερε να δώσει σάρκα και οστά (όχι σε όλα, αλλά) σε κάμποσα όνειρα του και άφησε ένα σπουδαίο «legacy», όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που η τύχη τους αξίωσε και ο Θεός τους ευλόγησε να γίνουν «κάποιοι»!

Αθάνατος προτού πεθάνει!

Έγινε «κάποιος» ο συχωρεμένος ο Έρικσον και είχε προλάβει να γίνει «αθάνατος», προτού τον νικήσει ο θάνατος!

Αλλά, ακόμη και την ύστατη στιγμή, όταν ο ψυχοπομπός Ερμής του έτεινε απειλητικά τη χείρα για να τον περάσει από τον Αχέροντα ποταμό και να τον στείλει στο βασίλειο του Άδη, ακόμη και τότε ο Έρικσον αποδείχθηκε ένας αληθινά μεγάλος προπονητής!

Το πώς προπόνησε τον εαυτό του, το πώς κοουτσάρισε το ύστερο και πονεμένο μέρος της ζωής του, το πώς έκανε το scouting απέναντι στον αντίπαλο του, όλα αυτά συνιστούν το ανεκτίμητο κληροδότημα του στην ποδοσφαιρική κοινωνία και όχι μόνο.

Η Λάτσιο κι ο Αλμέιδα

Απλώς δεν ξέρω εάν οι φυσικές δυνάμεις που του είχαν ξεμείνει όταν ένιωθε να ξεφυσάει από μέσα του η ζωή μπορούσε να αμυνθεί με mantoman ή με pressing ή έπαιξε την αγαπημένη του ζώνη!

Α, ναι αυτή είναι μια ιστορία που έχει ζουμί και αποτελεί άλλο ένα απόσταγμα των ποδοσφαιρικών χυμών που έστυψε ο Έρικσον και τους οποίους γεύεται ακόμη και ο Ματίας Αλμέιδα!

Από πού κι ως πού συμβαίνει αυτό;

Μα ο νυν προπονητής της ΑΕΚ υπήρξε μαθητής του Έρικσον από το 1997 έως το 2000, όταν ο Σουηδός προπονητής βρισκόταν στον πάγκο της Λάτσιο (1997-2001) και επηρεάσθηκε σε μεγάλο βαθμό από την κοσμοθεωρία του, όπως συνέβη επίσης με άλλους επιφανείς συμπαίκτες του και μετέπειτα καταξιωμένους προπονητές, όπως ο Ντιέγκο Σιμεόνε, ο Ρομπέρτο Μαντσίνι και ο Σιμόνε Ιντζάγκι.

Το 4-5-1, η μεικτή ζώνη και οι κάθετες πάσες

Εκείνη την εποχή στη Λάτσιο ο Σουηδός προπονητής χρησιμοποιούσε μια διάταξη 4-5-1 η οποία αναλόγως των περιστάσεων μετατρεπόταν σε 4-2-3-1, 4-3-3, 4-1-4-1 και 4-4-1, δίνοντας έμφαση στη δημιουργία υπεραριθμίας στο αντίπαλο μισό γήπεδο με στόχο όχι την κατοχή της μπάλας, αλλά τη γρήγορη αντεπίθεση με όχημα τις κάθετες πάσες και τις μακριές μπαλιές στην πλάτη της αντίπαλης ομάδας, επιδιώκοντας να… τεντώσει τους αντιπάλους της.

Αρχής γενομένης από τη θητεία του στη Σαμπντόρια στην οποία διαδέχθηκε τον Σέρβο Βούγιαντιν Μπόσκοβ, που είχε παραμείνει σε αυτό το πόστο επί έξι συναπτά έτη (1986-1992) και στη συνέχεια της καριέρας του ο Έρικσον ανήγαγε σε θυρεό της αμυντικής φιλοσοφίας του τη ζώνη και μάλιστα όχι την κλασική εκδοχή της (όπως το έπραξε στη Σουηδία), αλλά την ιταλιστί καλούμενη «zonamista».

Eπρόκειτο για μια μεικτή παραλλαγή της ζώνης που (όπως συμβαίνει και στο μπάσκετ με τη matchup) ενείχε και στοιχεία ατομικών μαρκαρισμάτων.

Το overlap και ο Μιχάιλοβιτς

Στη Λάτσιο, την οποία κατηύθυνε επί τέσσερις σεζόν (1997-2001) χρησιμοποιούσε εκ περιτροπής τον Τζουζέπε Πάνκαρο ή τον Τζουζέπε Φαβάλι στη θέση του αριστερού μπακ, ενώ τη δεξιά πλευρά κάλυπτε ο Πάολο Νέγκρο και παρουσίασε μια εκδοχή του μεταγενέστερου overlap με τους οπισθοφύλακες να προωθούνται από τα άκρα.

Επίσης, μετέτρεψε με επιτυχία τον Σέρβο Σίνισα Μιχάιλοβιτς (που φαντάζομαι πως θα ήταν από τους πρώτους που τον υποδέχθηκε στον Πράδεισο) από αριστερό εξτρέμ και αριστερό μπακ σε κεντρικό αμυντικό, «παντρεύοντας» τον με τον Αλεσάντρο Νεστα.

Οι ρόλοι του Αλμέιδα και ο Βερόν

Στην αριστουργηματική σεζόν 1999-2000 στην οποία η Λάτσιο επέστρεψε στο θρόνο του ιταλικού πρωταθλήματος μετά από 26 χρόνια, ο Έρικσον έδωσε ρέστα στο κοουτσάρισμα και μάλιστα τότε τοποθετούσε πότε τον Ματίας Αλμέιδα και πότε τον Ρομπέρτο Σενσίνι στη μεσαία γραμμή δίπλα στον Ντιέγκο Σιμεόνε για να θωρακίσει την αμυντική κάλυψη της ομάδας.

Συν τοις άλλοις μια από τις πιο καταλυτικές παρεμβάσεις του υπήρξε η αλλαγή του ρόλου του Σεμπαστιάν Βερόν, τον οποίο μεταμόρφωσε σε playmaker με βάθος στο παιχνίδι, ενώ στην Πάρμα αγωνιζόταν σε πιο προωθημένη θέση.

Ανάλογες διαφοροποιήσεις προέβη και στη λειτουργία της επίθεσης με σημείο αναφοράς το παιχνίδι του Μαρσέλο Σάλας και σε κάθε περίπτωση η Λάτσιο απέπνεε και εντέλει επιβεβαίωσε το στιλ και το δόγμα του.

Ο πρώτος ξένος στην Αγγλία και η φασαρία με τον Σκόουλς

Μετά την αποχώρηση του από τη Λάτσιο, ο Έρικσον ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας της Αγγλίας στον πάγκο της οποίας παρέμεινε έως το 2006, όντας ο πρώτος ξένος προπονητής στη μακρά ιστορία της.

Υπό την καθοδήγηση του, τα «Τρία Λιοντάρια» συμμετείχαν στα Μουντιάλ του 2002 και του 2006 και στο Euro του 2004, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να προχωρήσουν πέρα από την προημιτελική φάση.

Το 2004 ο Έρικσον επικρίθηκε από τον αγγλικό Τύπο και το κοινό, που ούτως ή άλλως φημίζονται για την αυστηρότητα τους, επειδή άλλαξε θέση στον Πολ Σκόουλς με στόχο να χωρέσουν ταυτοχρόνως στην ενδεκάδα ο Φρανκ Λάμπαρντ και ο Στιβεν Τζέραρντ .

Ο Σουηδός προπονητής υπερασπίσθηκε επιμόνως την επιλογή του, υποστηρίζοντας ότι ο Σκόουλς είχε την ελευθερία να μετακινηθεί στο κέντρο για να βοηθήσει τη μεσαία γραμμή, μάλιστα ως συνήγορος του εμφανίσθηκε ο ίδιος o παίκτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τονίζοντας ότι τον ίδιο ρόλο του ανέθετε κατά καιρούς και ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον στους «Κόκκινους Διαβόλους».

Ο ρεφορμισμός και η οιστρηλασία

Ο Έρικσον υπήρξε αδιαμφισβήτητα ένας «greattactician» και συνάμα ένας ρεφορμιστής και ένας αδιαμφισβήτητος ηγέτης με το επί πλέον χάρισμα να κινητροδοτεί και να οιστρηλατεί τις ομάδες και ατομικά τους παίκτες του, μάλιστα πολλοί από δαύτους βάδισαν στα χνάρια του νιώθοντας και δηλώνοντας σε κάθε ευκαιρία ότι τους χαράκωσε ανεξίτηλα, όπως ο μεγιστάνας νυν προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης, Κάρλο Αντσελότι τον οποίο κοουτσάρισε στη Ρόμα από το 1984 έως το 1987.

Κάποιες από τις ιδέες του υπήρξαν όντως πρωτοποριακές και σε κάθε περίπτωση ο «Σβένις» άφησε μια μεγάλη παρακαταθήκη στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, χώρια η γενναία στάση του απέναντι στο μοιραίο και αναπόδραστο.