Η ελπίδα πέθανε, να αναστηθεί η Εθνική
Στο μακρινό Τορσχάβν μπήκαν "τίτλοι τέλους" στις (όποιες) ελπίδες για την 3η θέση, μαζί και σε αυτή την Εθνική που δεν θυμίζει στο παραμικρό στην ομάδα που έκανε υπερήφανους όλους τους Έλληνες. Βαρύ το κλίμα στην ομάδα.
Την "κατηγορούσαν" ότι έπαιζε αμυντικά και δεν προσέφερε θέαμα ακόμα και με αντιπάλους όπως τα... Νησιά Φερόε. Δεν έβγαζε μάτια με την απόδοσή της και ήξερες πως δεν θα σε ενθουσιάσει με την μπάλα της. Την ίδια στιγμή όμως, γνώριζες πως στο τέλος θα πάρει αυτό που θέλει, γιατί είχε μάθει πλέον τον τρόπο, είχε γίνει "κτήμα" της και είχε διαμορφώσει το "μέταλλό" της.
Αυτή η Εθνική ομάδα "πέθανε" μετά το φινάλε του Μουντιάλ της Βραζιλίας, όπως μαζί της "πέθαναν" στο μακρινό Τορσχάβν και οι όποιες ελπίδες έστω και για την 3η θέση του έκτου προκριματικού ομίλου που θα μας έστελνε στα μπαράζ πρόκρισης στο EURO της Γαλλίας. Η δεύτερη ήττα από τους "ψαράδες" στην ίδια διοργάνωση (το έχουν κάνει άλλες δυο φορές στο παρελθόν, δεν κάναμε εμείς... σεφτέ), η νέα κακή εμφάνιση και η τελευταία θέση είναι το ελάχιστο μπροστά στον κίνδυνο να χάσουμε οριστικά και αμετάκλητα ό,τι χτίστηκε την προηγούμενη δεκαετία. Τουλάχιστον ας περισώσουμε ό,τι έχει απομείνει και να χτίσουμε πάνω σε αυτό.
Συμβόλαιο με την επιτυχία δεν έχει υπογράψει κανείς, πόσω μάλλον μια ομάδα του μεγέθους της Ελλάδας που έκανε μονίμως υπερβάσεις και οι επιτυχίες της ήταν αντιστρόφως δυσανάλογες (προς το καλύτερο πάντα) με την γενικότερη κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δυστυχώς, η σημερινή Εθνική είναι πιστό αντίγραφό του, γι' αυτό και φαντάζει μάλλον φυσιολογική η πορεία της τον τελευταίο χρόνο. Προφανώς και παρέλαβε "καμμένη γη" ο Σέρχιο Μαρκαριάν από τον προκάτοχό του, όμως γι' αυτό προσλήφθηκε, για να την αναστήσει και να την επαναφέρει στις ράγες. Διαθέτει την εμπειρία και τις γνώσεις για να το κάνει.
Όποιος έβλεπε τα πρόσωπα όλων μετά το τέλος του αγώνα με τα Νησιά Φερόε (τόσο στο γήπεδο όσο και στο αεροδρόμιο), όπου είχαμε μια από τα ίδια, θα καταλάβαινε ότι αυτή την στιγμή το κλίμα είναι βαρύ και άσχημο όσο ποτέ. Κατήφεια, απογοήτευση, προβληματισμός, φάτσες σκυθρωπές, μια σιωπή... εκκωφαντική που φανερώνει πως αυτή η ομάδα χρειάζεται ηλεκτροσόκ για να συνέλθει και όχι απλές προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ. Την έχει πάρει η κάτω βόλτα και δεν μπαίνει φρένο. Πρέπει οι αρμόδιοι να αποφασίσουν τι είδους Εθνική θέλουν και αναλόγως να πορευτούν. Το παρελθόν έχει δείξει τον ασφαλή δρόμο, το θέμα είναι να ξέρουν πως να τον διαβούν. Αυτό φαίνεται πως στην πράξη δεν είναι τόσο εύκολο.
Ο Σέρχιο Μαρκαριάν πρέπει να λύσει πολλά πράγματα στην ομάδα και παράλληλα να δει αν διαθέτει τα κατάλληλα εργαλεία για να φτιάξει το οικοδόμημα που ο ίδιος έχει στο μυαλό του και οραματίζεται. Αν συνεχίσει μετά το τέλος των προκριματικών (λήγει το συμβόλαιό του με την ΕΠΟ), έχει πολλή δουλειά μπροστά του, αυτό είναι πασιφανές. Στο Τορσχάβν φάνηκε πως η "γαλανόλευκη" αυτή την στιγμή δεν είναι σε θέση να πετύχει ούτε το αυτονόητο, να νικήσει δηλαδή ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές που πιθανότατα -κάποιοι εξ αυτών- λίγες ώρες πριν το ματς ήταν στις κανονικές τους δουλειές. Αυτό κάτι λέει...
Αφορισμοί, αναθέματα, άναρθρες κραυγές, χλευασμός και "βολές" κατά πάντων δεν βοηθούν τούτη την ώρα. Ποτέ δεν βοήθησαν, δεν αφορά μόνο το τώρα. Αυτή την στιγμή απαιτείται ηρεμία, περισυλλογή και παραδοχή πως η Εθνική είναι άρρωστη. Και ο άρρωστος χρειάζεται γιατρειά. Δεν έγιναν ξαφνικά όλοι οι παίκτες ανίκανοι, ούτε κακοί χαρακτήρες, ούτε το πρόβλημα είναι τα τατουάζ στα χέρια και το lifestyle. Έχουν και άλλοι παίκτες σε άλλες εθνικές το ίδιο στυλ, δεν είναι ελληνική πατέντα. Το θέμα είναι να γίνει και πάλι η Εθνική μια οικογένεια, ένα στέρεο οικοδόμημα με ξεκάθαρους ρόλους, με ανθρώπους που γνωρίζουν ποιες είναι οι δυνατότητες των ποδοσφαιριστών και με πλάνο προσαρμοσμένο πάνω στα δυνατά σημεία τους. Τότε μόνο θα ξαναγίνουν δεδομένες και φυσιολογικές οι νίκες με τα Νησιά Φερόε. Μέχρι τότε, θα μοιάζει νορμάλ και το ακριβώς ανάποδο, να χάνουμε δυο φορές από "ψαράδες"...
